Archief van jaar: 2024

23e zondag

23e Zondag door het jaar

Jesaja 35,4-7a; Marcus 7,31-37. 

EFFETA: GA OPEN

‘Alles heeft Hij welgedaan’:
het klinkt als een staande ovatie.
Jezus, de grote wonderdoener,
krijgt door mensen sterallures.
Zelf is Hij wars van alle drukdoenerij.
Zijn tekens zijn geen trucs.
Ze lopen vooruit op het Rijk Gods
dat komende is.
Hij wil laten zien, dat God redt.
En daarom bevrijdt Hij die mens,
die gevangen is in zijn doofheid.
Hij haalt hem weg
van het eiland van de eenzaamheid,
leert  hem opnieuw te communiceren.
Zo krijgt de stomme weer stem,
de dove opnieuw gehoor.
Een nieuwe wereld breekt open.
In hem wordt Jesaja waar:
doven horen, stommen spreken.
Een nieuwe tijd breekt aan:
het onmogelijke wordt waar

‘Ga open’: geldt ook voor ons.
Breek op uit de beslotenheid
van je eigen ik, je eigen bestaan.
Open je voor de stem van profeten,
die een nieuwe tijd aankondigen:
een tijd van recht en vrede,
een tijd van breken en delen.
Wij mogen gehoor geven
aan die goddelijke oproep
en stem worden voor hen,
die nauwelijks worden gehoord.
En dat niet om applaus te oogsten,
maar om medewerker te zijn
aan de toekomst van mens en wereld.

Wim Holterman osfs

 

22e zondag

22e Zondag door het jaar
Deuteronomium 4,1-2.6-8; Marcus 7,1-8.14-15.21-23.

DE GOEDE WET
Leven is groots.
Leven vraagt ruimte en vrijheid.
We maken afspraken met elkaar
omdat we die ruimte nodig hebben.
We stellen regels op
om elkaars vrijheid te garanderen.
Wetten en regels zijn
als een soort richtingwijzers.
Ze zijn gericht op volop leven.
We binden ons aan regels
om elkaar leven en liefde te geven.
Ongebondenheid brengt geen geluk,
evenmin als leven naar de letter van de wet.
Een goede wet is gericht
op het geluk en welbevinden van mensen.
Dat is de ziel, het centrum, van de wet.
Waar die geest is verdwenen,
daar staat een totalitair systeem te wachten.
Dan wordt de wet een bedreiging.
Ze leidt een eigen leven
en wordt een gevaar voor de samenleving.

Een goede wet getuigt van wijsheid
en van liefde voor mensen.
Dat is de inzet van Mozes.
Hij zegt namens God bevrijding aan.
Zijn wet geeft daar richting aan.
Jezus gaat in die traditie staan.
Een goede wet heeft hart voor mensen
en hart voor de wereld.
Op die wet mogen we elkaar aanspreken;
niet op muggenzifterij,
maar op hartelijke verantwoordelijkheid
voor elkaars toekomst.

Wim Holterman osfs

21e Zondag

21e Zondag door het jaar

Jozua 24,1-2a.15-17.18b; Johannes  6,60-69.

 KIEZEN EN DELEN

Geloven is niet vrijblijvend,
geen doekje voor het bloeden.
Je hebt het niet,
je moet het doen.
Het is een werkwoord.
Wie zei ook weer:
“Aan hun daden zul je ze kennen”.
Deelhebben aan de overvloed,
die ons geschonken wordt,
betekent ook: daarvan meedelen.
Geloven zonder daden is
als een boom zonder wortels.
Het heeft geen groeikansen,
het is gedoemd om af te sterven.
Geloven is kiezen voor het leven
en kiezen om je leven te delen.
Op de eerste plaats met hen,
die nauwelijks levenskansen hebben.
Daarom is geloven niet vanzelfsprekend;
het is geen gemakkelijke opgave.
Het komt aan je eigen vel,
het kan pijn doen
omdat je eigen ‘ik’ gevaar loopt
In navolging van Jezus is het
je leven over hebben voor andermans leven.
Maar juist daarom is het echt leven,
leven zelfs dat sterker is dan de dood.
En dat is de moeite van het kiezen waard

Wim Holterman osfs

 

 

Salesiaans Contact augustus 2024

Lieve mensen, met veel plezier bieden wij u weer een nieuw Salesiaans Contact aan. Zoals steeds willen we u van harte deelgenoot maken van wat ons als Oblaten en ook als Salesiaanse Familie inspireert en bezig houdt. Hopelijk herkent u zich erin, geeft het wat houvast en bemoediging. Dan hebben wij ons doel bereikt.

Een hartelijke Salesiaanse groet,


Wim Holterman osfs

ALS HET STORMT IN ONS LEVEN….

Niet zolang geleden stak er een hevige storm op in mijn leven. Ik voelde me opzij gezet, niet gezien, ondergewaardeerd. Mijn emoties schoten alle kanten op: van verdriet naar woede, van slecht slapen naar vloeken. Natuurlijk kan ik me best iets laten gezeggen, maar ik wil geen speelbal zijn van in mijn ogen een slecht beleid. Ik kan best wel het een en ander incasseren, maar ik laat niet zomaar over me heen lopen. Gelukkig is die storm weer geluwd ook al zie ik hier en daar nog wel iets van de schade die hij heeft aangericht.

Ons leven loopt niet steeds van een leien dakje. Ieder van ons heeft daar wel weet van. We kunnen getroffen worden door ziekte en pijn. We zien de toekomst somber in. Is er nog wel beterschap!? Probeer daar maar eens rustig en evenwichtig mee om te gaan. Of onze vertrouwde parochiekerk wordt gesloten. We worden erdoor geraakt tot in onze ziel. Ons geloven wordt er zelfs door aan het wankelen gebracht. “Geef onze portie maar aan fikkie!”. We raken er door uit ons evenwicht. Of we hebben grote zorgen om onze kinderen. We voelen ons machteloos. Hun wegen zijn onze wegen niet. We hebben de allergrootste moeite om die te accepteren of een plaatsje te geven in ons leven. Er is zoveel waardoor ons leven in zwaar weer terecht kan komen. Hoe gaan we daarmee om? Wat hebben we nodig om weer vaste grond onder onze voeten te voelen? Wie of wat kan ons daarbij helpen?

Franciscus van Sales raadt zijn Philothea aan  om ‘onvoorwaardelijk te besluiten God nooit in de steek te laten en nooit zijn heerlijke liefde prijs te geven. Dat is een tegenwicht voor je ziel. Het houdt je ziel in een volkomen evenwicht te midden van ongelijke krachten, waartussen je, zonder die liefde, heen en weer geslingerd wordt’. Het lijkt een soort pact met onszelf: geloven in God en in Zijn liefde als een persoonlijk besluit. Geloven als een fundament voor ons leven, als vaste grond onder onze voeten, een houvast om niet koppie onder te gaan. Dat zal allemaal wel. Het lijken zulke mooie woorden, zo gemakkelijk gezegd. Franciscus voegt een mooi beeld toe dat zijn woorden nog iets aannemelijker maakt. Hij schrijft: ‘Wanneer bijen in het open veld door een storm worden verrast, klemmen ze kleine steentjes in hun poten vast; zo bewaren zij het evenwicht van hun vlucht en zo voorkomen zij dat ze door de wind worden meegesleept. En laat ook zó jouw ziel zich vastbesloten vastklemmen aan God en zijn heerlijke liefde’. Hij spreekt over ‘kleine steentjes’ waaraan bijen zich vastklampen. Om het evenwicht in ons leven te bewaren moeten we volgens Hem niet zoeken naar hele zware middelen, maar eerder proberen kleine stapjes te zetten.

Toen het stormde in mijn leven heb ik geprobeerd zo’n ‘steentje’ vast te pakken. Achter mijn computer heb ik woorden gegeven aan wat mij uit mijn evenwicht bracht. Daardoor werd mijn woede wat ‘gekanaliseerd’. Voor mij een goed en werkbaar middel. Het gaf me overzicht en wat meer rust. En zeker: het heeft me ook geholpen, dat ik in een goed gesprek mijn ongenoegen en frustratie heb kunnen verwoorden. Meer nog: aan de andere kant van de tafel ontstond er begrip voor mijn ongenoegen. Er ontstond bijna als vanzelf een nieuw klimaat om met elkaar in gesprek te gaan. Het geschonden vertrouwen kon hersteld worden.

Enkele weken na dit ‘voorval’ lazen we in de zondagsliturgie het bekende evangelieverhaal van de storm op het meer. Het leven van de vrienden van Jezus is in zwaar weer terechtgekomen. Ze worden overweldigd door angst terwijl Jezus doodgemoedereerd op een kussen ligt te slapen. Ze schreeuwen Hem wakker: ‘Raakt het Jou niet dat wij vergaan?’ Ze geven woorden aan hun diepe angst en hun hevige onrust. Daardoor kan Jezus hun evenwicht herstellen en legt Hij de bulderende golven het zwijgen op. Dat is Zijn antwoord tot grote verwondering van Zijn vrienden!

‘De storm op het meer’ is een beeldverhaal. Het schildert de verwarring en de onstuimigheid die ons leven soms op z’n kop zetten. De noodkreet van Jezus’ vrienden wil ook woorden geven aan onze angst en onze onzekerheid. In ons bidden mogen we danken voor heel veel goeds dat ons om niet wordt gegeven. Maar bidden mag zeker ook de vorm aannemen van een noodkreet. Niet dat daarmee onze zorgen meteen als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. God werkt niet als het spreekwoordelijke duveltje uit een doosje. Wel kan Hij/Zij voor ons een houvast zijn om ons evenwicht te herstellen. Zijn naam is niet voor niets ‘Ik zal er zijn voor jou’. Op die naam mogen we Hem/Haar ook aanspreken. Om het beeld van Franciscus van Sales te gebruiken: bidden kan zo het verzamelen van steentjes zijn, die aan ons leven ‘gewicht’ geven, zodat we niet door de stormen die op ons levensbootje beuken op drift raken en ons evenwicht verliezen.


Wim Holterman osfs

Generaal kapittel

Vanaf maandag 15 juli tot zaterdag 27 juli werd  het XXI generale kapittel in Annecy (College St. Michel) gehouden.

Drieëndertig afgevaardigden waren daar bijeen uit 8 eenheden van de congregatie, verspreid over 16 landen. Het thema van het Kapittel was “Het erfgoed in onze handen: Geloof in onze missie, hoop voor de toekomst”. Aan de hand van het ‘Gesprek in de Geest’ van synodaliteit  dachten de kapittelleden, samen met een representatieve groep jonge confraters in opleiding, ( 12 van de 63) na over hoe de aanwezigheid, zending en bediening van de Oblaten  er in de toekomst uit zou kunnen zien en tot welke innerlijke transformatie en vernieuwing de Geest ons zou kunnen oproepen. Zuster Nathalie Becquart, adjunct-secretaris van het generaal secretariaat van de synode in het Vaticaan, leidde een dag van bezinning om de kapittelleden te helpen het verband te onderzoeken tussen de praktijk van synodaliteit en ons charisma in de kerk en wereld van vandaag. Onze congregatie kijkt uit naar de 150e verjaardag van haar stichting volgend jaar. De Oblaten van de Heilige Franciscus van Sales werden opgericht om het verlangen van de heilige Franciscus van Sales te vervullen nl een religieus instituut van mannen te vormen die zijn spiritualiteit gestalte zouden geven en verspreiden.. Onder inspiratie van Moeder Mary de Sales Chappuis, VHM, overste van het Visitatieklooster in Troyes (Frankrijk), bracht de zalige pater Louis Brisson deze niet-gerealiseerde Salesiaanse droom in 1875 tot bloei.

In het slotdocument wordt het volgende gezegd:

We begonnen als een kleine groep religieuzen/priesters tijdens de industriële revolutie in Frankrijk om de salesiaanse visie en taal van leven en liefde te beleven en te delen met de Kerk en de grotere gemeenschap. Vandaag de dag zijn we een wereldwijde gemeenschap van religieuzen – de Oblaten van St. Franciscus van Sales – die met dezelfde missie zijn belast, maar leven en werken in een postmoderne samenleving. Op vele manieren wordt de wereld weerspiegeld waarin de Geest ons oproept om zachtmoedig en verdraagzaam te zijn: we worden gevormd door vele nationale, culturele en kerkelijke erfenissen. Wat ons samenbindt, is ons gemeenschappelijke, salesiaanse erfgoed: waarvan de zaden in de 17e eeuw werden geplant door de heilige Franciscus van Sales en de heilige Jeanne de Chantal; waarvan de droom in de eerste helft van de 19e eeuw werd verwoord door Moeder Maria de Sales Chappuis; waarvan de eerste stichting is ontstaan uit de inspanningen van een  visitatiekapelaan (Louis Brisson) en Leonie Aviat; de uiteindelijke bloei kwam in 1875 uit de instemming van een recalcitrante Louis Brisson en een kleine groep volgelingen om de Oblaten van St. Franciscus van Sales te vormen.

We streven ernaar de uitdagingen te erkennen die inherent zijn aan onze verschillende landen van herkomst, taal en cultuur: onze kijk op de wereld is net zo gevarieerd als de planeet die God voor ons heeft geschapen. Maar in een wereld die predikt dat onze verschillen getolereerd moeten worden, zijn wij Zonen van Franciscus van  Sales moedig genoeg om te prediken dat onze verschillen gevierd moeten worden, want de gerechtigheid, verzoening, genezing en vrede waar alle mensen – bewust of onbewust – naar streven, vinden we niet door het opleggen van uniformiteit, maar door te bidden voor, te werken aan en te dromen van eenheid.

Nieuw Generaal Bestuur

Het XXI kapittel was tevens een keuzekapittel, omdat de eerste termijn van onze Generale overste verstreken was moest er een nieuw Generaal bestuur worden gekozen.
Pater Barry R. Strong, OSFS, de 12e Algemeen Overste,
werd herkozen tot Algemeen Overste voor een termijn van zes jaar.
Op 24 juli 2024 werd hij in een plechtige liturgie geïnstalleerd in de Basiliek van de Visitatie
waar de heiligen Franciscus van Sales en Jane de Chantal begraven zijn.

Het Kapittel heeft drie leden van de Generale Raad gekozen (op de foto onder, vanaf rechts):
– Pater Guillaume Kambounon (Benin) – Eerste Raadslid
– Pater Bijesh Thomas (India) – Tweede Raadslid
– Pater Paulo Rodrigues dos Santos (Brazilië) – Derde Raadslid.

Heel opmerkelijk is dat de drie gekozen leden allen komen uit de derde wereldlanden waar de congregatie groeit en vele jonge leden heeft.
In overeenstemming met de Constituties benoemt de Algemeen Overste een vierde Generaal Raadslid. De Generale Overste kiest dan een van de vier raadsleden als zijn Vicaris (Assistent-Generaal).

Martin van de Avoird

Vanaf 2 juli is Martin van de Avoird in Nederland voor twee maanden vakantie. Op donderdag 18 juli is hij samen met zijn zus en zwager bij mij op bezoek geweest. Martin ziet er gezond uit en maakt het prima, hij geniet van zijn emeritaat bij de zusters MSC in Mariental en gaat nog voor in vieringen bij de zusters en waar hij nodig is. Eind augustus gaat hij weer terug naar “ zijn mensen “. We wensen hem een goede tijd bij zijn familie en een prettige vakantie.

Wijnand van Wegen

Elk jaar eind juni begint het bij Wijnand weer te kriebelen en is hij niet meer te houden. Hij moet weer naar Friersdale waar hij vele jaren als missionaris werkzaam is geweest. Zo ook dit jaar.  Ondanks zijn handicap (moeilijk lopen  en niet meer auto mogen rijden) is hij toch weer gegaan. Hij verblijft al die tijd (twee maanden) bij de hoofdonderwijzer Fanty de Klerk en zijn vrouw in Keimoes. 2 september keert hij weer terug naar Nederland.


Kees Jongeneelen osfs

 

 

Salesiaans Contact juni 2024

Buiten lijkt het nog steeds herfst. Donkere regenwolken hangen boven ons hoofd. We zien uit naar weldadige warmte. Hopelijk kan dit nieuwe Salesiaanse Contact zijn als een paar zonnestralen, die bij u binnenkomen en uw hart verwarmen. Veel leesplezier!

Wim Holterman osfs

OP EEN MOOIE PINKSTERDAG

Het ontroert me elk jaar opnieuw: de allereerste keer dat de roep van de koekoek weer klinkt vanuit het bos achter mijn huis in dit stille gebied van Eemnes. Dan laat ik al mijn bezigheden voor wat ze zijn en sta ademloos te luisteren. Zo ook vanavond. Ik ben hier opgegroeid met dat zo vertrouwde geluid, dat al sinds mijn kindertijd extra glans geeft aan de meimaand.  Meestal duurt het niet zo lang, een paar keer “Koekkoek” en dan is het weer voorbij. Maar dit keer is het anders. Minutenlang houdt de roep aan. En vergis ik me nu, of klinkt het ook anders? Het is niet het krachtige geluid van een vogel, die blij is met een nieuw broedseizoen.

Nee, het is, alsof er een diepe ondertoon van teleurstelling in zit. Teleurstelling, omdat zij maar een koekoek is, die haar ei in het nest van een andere vogel legt en het vervolgens ook nog eens door die ander uit laat broeden. Nou moet het toch niet gekker worden. Dit is wat een te stille omgeving dus met mij doet. Ik ga mijn eigen gevoelens projecteren op de dieren om mij heen. In dit geval dus mijn teleurstelling. Mijn diepe teleurstelling, daar ook een tweede poging om de van beide kanten zo gewenste woningruil met mijn dochter te realiseren, is gestrand. Ik wil zo graag terug naar het dorp en zij met haar gezin naar dit buitengebied. Maar ook de naar de richtlijnen van de welstandscommissie aangepaste bouwplannen voor de verbouw van mijn huidige woning, die te klein is voor haar gezin met drie kinderen, zijn weer afgewezen door onze lokale overheid. Alles borrelt en bruist in mij.

In dit soort gevallen is het Franciscus van Sales die mij via zijn “Inleiding tot het devote leven” veelal weer tot rust weet te brengen. Echter, aan “teleurstelling” heeft hij geen hoofdstuk gewijd, hetgeen eigenlijk wel opmerkelijk is, want ook hij heeft er tijdens zijn leven nogal eens mee te maken gehad. Hij schrijft wel over de valkuilen waarin je terecht kunt komen bij hevige teleurstelling: onrust, boosheid, droefheid en ongeduld. Ik sla zijn boekje er nog maar weer eens op na. Wederom raadt hij mij aan mijn hart tot rust te brengen, de zon niet onder te laten gaan over mijn boosheid, ervoor te waken in één van de slechte beken van de droefheid terecht te komen en zo geduldig mogelijk tegenwerking en moeilijkheden  te verdragen. Heb ik daartoe nog wel de moed? Goede moed, daar schrijft hij toch ook iets over? Ja, daar lees ik: “Houd vol, houd goede moed, wees flink”. En ook: “Wanneer onze wensen en besluiten eenmaal vaste vorm beginnen te krijgen, dan worden we sterk, dan krijgen we vleugels. Bid tot God, dat Hij je vleugels mag geven”.

Nou, ik heb ze momenteel niet. Vleugellam loop ik enkele dagen later in de vroege morgen van de Eerste Pinksterdag dan ook door het mij inmiddels zo vertrouwde prachtige Overijsselse natuurgebied “de vloeivelden”, gelegen achter een voormalige aardappelmeelfabriek. Wat hoop ik hier te vinden? Nieuwe moed? Nieuwe inspiratie?

Van het waaien van de Geest valt hier niets te bespeuren, geen enkel zuchtje wind. Na de keiharde muziek van “Kanaalrock” van gisteravond, waar het hele dorp de Krim van mee kon genieten, is er een diepe stilte over het hele gebied neergedaald. Een stilte, die door het gekwaak van de kikkers en het lied van de vele Rietzangers alleen maar dieper lijkt te worden. Libellen zweven om mij heen, een moeder eend leidt haar kroost behoedzaam door de sloot. Ik schrik van een hertje, dat plots mijn pad kruist. Een pad, waarop ontelbare slakken kruipen, zodat ik uiterst behoedzaam mijn voeten neer moet zetten om ze niet te pletten.

Ik beklim de uitkijktoren, die zich hoog boven het gebied verheft. Het is een van mijn favoriete plekjes, want daar hoog boven de wereld lukt het mij meestal om letterlijk boven mijn “aardse problemen” uit te stijgen, om ze voor even van afstand te bekijken. Ik neem de omgeving in mij op. Ik zie, hoe een waterig zonnetje door het wolkendek heen probeert te breken. En dan hoor ik ook hier de koekoek! Niet zoals thuis in Eemnes.  Nee, deze roep klinkt krachtig en vol overtuiging. Geen enkel spoor van teleurstelling! Ineens voel ik hoe een lichte bries mijn wangen beroert. Een vleugje energie, een vleugje inspiratie. Toch! Een stil gebed welt op in mijn hart.

Als ik na enige tijd weer beneden sta, voel ik mij een ander mens. Ik geef niet op! Er komt een dag, dat ik weer tussen de mensen zal wonen in de geborgenheid van het dorp. Het mag dan wat langer duren dan gehoopt, maar het komt goed! Als op vleugels gedragen wandel ik verder op deze mooie Pinksterdag. En ik weet, ik wandel niet alleen!


Wil Vos

Verborgen achter muren is het thema van de derde tentoonstelling in het jubileumjaar van museum Krona. In het artikel  Visioenen is al verhaald over de geschiedenis van het museum. De titel van deze tentoonstelling, Verborgen achter muren, intrigeerde mij zeer.

Wij hadden -zoals meer katholieke families- een tante zuster, die was ingetreden in een slotklooster en niet buiten de muren van het klooster kwam. Alles gebeurde binnen die muren. Er was wel een poortzuster die de deur opende, waarschijnlijk de enige zuster die direct contact had met de buitenwereld waarin wij gewone mensen leefden. We werden ontvangen in een bezoekkamer, en daar kwam bij hoge uitzondering tante zuster bij ons. Het geheel werd door ons kinderen als spannend ervaren. Het hoorde achteraf gezien bij die tijd. Maar wat zich verder binnen die muren bevond was voor ons een geheim.

Ook van de religieuze kunst die binnen de muren van het klooster aanwezig was, of in de kapel, kregen we weinig te zien. Nu vele kloosters en kloosterkapellen zijn gesloten en de religieuze kunst wordt bewaard bij bisdommen of in musea, kunnen we slechts af en toe het moois bewonderen  zoals hier in Krona, in speciale tentoonstellingen of vanuit de vaste collectie.

De muren omringen ook dit complex. Alleen staat nu de poort van de kruidentuin open om gasten binnen te laten die een kijkje willen nemen binnen de muren. Die hoge muren maken ook echt indruk op je. In de kruidentuin staat een kunstwerk gemaakt met behulp van motieven en ontwerpen die kinderen hebben aangeleverd, uitgevoerd door de kunstenaar in cortenstaal. De roestige kleur steekt prachtig af tegen het groen van de tuin, je wordt er naar toe getrokken om deze mooie samengestelde creatie te bekijken.

Wat ik ook heel knap vind van Krona , is hoe zij in hun tentoonstellingen proberen om de kinderen erbij te betrekken, zoals ook voor dat mooie kunstwerk in de tuin. Hiervoor worden scholen e.d. ingeschakeld, die onder begeleiding van een kunstdocent werkelijk prachtige objecten maken. En op die manier komen kinderen ook binnen de muren van het museum en nemen ze iets op van ons cultureel erfgoed.

Voorbeelden hiervan zijn de kroonjuwelen die ook prachtig passen bij de zusters Birgittinessen die in het kloostergedeelte van het gebouw wonen. De vlondertuinentoren, een prachtig voorbeeld van kruiden-en moes- en siertuinen, zo toepasbaar ook in de wereld van nu in Nederland in de weinige ruimte die er beschikbaar is, en een mooi voorbeeld van binnen de muren. Ruwe en gepolijste stenen, volgens mij gewoon omdat het zo fijn is om iets moois te maken en te laten zien.

Met eigen ogen zou je al die objecten moeten gaan bekijken. Helaas staat in het gidsje van de tentoonstelling niets over dit deel.
Uit de tentoonstelling zelf kies ik een paar beelden.

Als eerste iets van de kunstenares Nan Groot Antink,. In de gids staat :”Het museum maakt als enige in ons land deel uit van een deels bewoond abdijcomplex en heeft de beschikking over een kruidentuin, aangelegd naar middeleeuws voorbeeld. Deze verbinding tussen ’Kunst, Klooster en Kruidentuin’ ligt ten grondslag aan de opdracht aan Nan Groot Antink, om weefsels te maken met verfstoffen uit de tuin.” Het is het erekleed dat het beeld naar voren haalt. Het verbindt binnen en buiten het klooster. En het verbindt het oude beeld met het nieuwe weefsel.

De man van Smarten, gemaakt door Gijs Frieling in 1996 is voor mij ook een beeld van verbinding, niet van binnen en buiten het klooster, maar van de wereld om ons heen met ons. Op de afbeelding zie je Jezus als zwerver langs de Amsterdamse grachten. Het roept bij mij op, de bubbel waarin ikzelf leef, veilig, omsloten door de muren van ons huis, een veilige omgeving, mensen in je kring die er voor je zijn, op welke manier dan ook. Maar deze man, deze zwerver, hoe is dat voor hem? Hoe ervaart hij zijn bubbel? Vindt hij het goed zo? Zou hij het anders willen? En wij, hoe staan wij tegenover mensen buiten onze kring? Vragen waarop ik geen direct antwoord heb. Krona schrijft: ”De verbeeldingen van Jezus staan voor wat Museum Krona wil verbinden: oude en hedendaagse kunst, spiritualiteit en actualiteit.”

Ik kan alleen maar hopen dat we proberen, ieder op zijn of haar eigen plek en wijze, de verbindingen met de mensen aan te gaan. Dan verbindt oud zich met nieuw of jong, jong en nieuw zich met oud, dan verbindt binnen zich met buiten en buiten met binnen. Zo maken we kleine veilige plekjes binnen onze mogelijkheden, misschien wel kleine paradijsjes zoals de kinderen ze ook in deze tentoonstelling hebben gecreëerd.

 

 

 

 

 

 


Wies de Groot

 

De tentoonstelling in Krona is nog te bezoeken tot 22 september 2024.

Salesiaans Contact april 2024

Voor de maand april bieden wij u opnieuw een Salesiaans Contact aan. Hopelijk vindt u hierin iets van (h)erkenning, van inspiratie voor het leven van alledag. Graag wens ik u namens de redactie opnieuw veel leesplezier.

Wim Holterman osfs

Tijd vliegt

Zo zit je een stukje te schrijven voor het januari nummer van het Salesiaans Contact over je net begonnen pensioen (mijn pensioen werd alsnog 2 maandjes uitgesteld doordat mijn opvolgster ziek was geworden en de belastingdienst daar geen boodschap aan heeft) en zo hebben we de vastentijd en Pasen alweer achter de rug. Een vastentijd waarin veel gebeurd is:

*een intieme viering ter gelegenheid van het 65 jarig priesterjubileum van Willem Spann

*in onze eigen parochie hebben we na 15 jaar afscheid moeten nemen van onze pastoraal werkster Wies Sarôt; een echte aderlating want zij was erg actief vooral op het gebied van catechese voor alle leeftijdsgroepen en daarbij is ze ook een mooi mens

*2 weken na haar afscheid zijn we met een delegatie naar de installatieviering van haar geweest in Beesd waar ze gaat werken in het Rivierenland

*samen met Gonnie Petterson vorm ik bij ons in de parochie de werkgroep Doopgesprekken en we hadden net besloten om de werkgroep op te heffen, wegens gebrek aan aanmeldingen van dopelingen, of er kwam een aanmelding, het was ruim een jaar geleden dat er bij ons gedoopt was, dit kindje is natuurlijk gewoon gedoopt hoor, maar de werkgroep is toch gestopt

*de dochter van een jonge vrouw uit Eritrea, waar ik al ca. 8 jaar buddy van ben, is ongepland zwanger geraakt en dat geeft ook weer de nodige werkzaamheden om één en ander klaar te krijgen voor de komst van de baby, wat vanaf het moment dat ik het officieel wist, nog 2 maanden te gaan was, en zoals de meeste van jullie wel weten komt er nogal wat bij kijken, zoals wieg, kinderwagen, kleertjes en noem maar op.

Om nog even terug te komen op de pastoraal werkster Wies Sarôt, zij verzorgde al jaren in de advent- en vastentijd een dagelijkse nieuwsbrief met bezinningsteksten rond een bepaald thema, via de mail en daar kon je ook op reageren, het was altijd erg inspirerend en ook een dagelijks moment van rust. Niet alleen de teksten maar ook vaak verwijzingen naar een toepasselijk lied of een filmpje dat het thema uitlegt voor kinderen. Voor haar afscheid had ze geld gevraagd om dit te kunnen blijven doen tot aan haar pensioen, het geld is er gekomen, en zij gaat dus door met deze nieuwsbrieven, nu niet meer voor 2 maar voor 4 parochies.

In een boekwinkel zag ik het boekje: Woorden doen ertoe, van Marinus van den Berg, liggen en dat sprak me meteen aan. Eén van die teksten is zo actueel dat ik die graag met jullie wil delen: (eigenlijk kan ik jullie het hele boekje aanraden)

Vrede en vreugde

Blijf mijn vrede en mijn vreugde
In alle onrust en onvrede van deze tijd

Laat mij vreugde verspreiden
Op deze dag, waar ik zal zijn

Maak mij ontvankelijk
Voor de vrede die naar me toekomt

Laat mijn vertrouwen groeien
In  mensen die vrede brengen

Marinus van den Berg

Zo zie je maar, van het vallen in een zwart gat bij pensionering is bij mij zeker geen sprake, want buiten al deze dingen om hebben wij natuurlijk ook nog de beslommeringen rond de kinderen en kleinkinderen; voorgaan bij vieringen in onze locatie en deel uitmaken van de werkgroep spiritualiteit van onze Salesiaanse
familie, maar zolang ik er nog steeds energie van krijg blijf ik het zo doen.

 


Loes Wiggerts

LIEFDE IS:  GOD TUSSEN ONS IN
Een sfeerverslag

Nee, dit is geen tegeltjeswijsheid. Het is één zinnetje uit de overweging die Kees Jongeneelen houdt in de slotviering van onze Salesiaanse Familiedag op 6 april jongstleden. Het is een viering, die die liefde voelbaar en tastbaar maakt. Het voelt als zijn we veertig Emmaüsgangers die zich een dag lang mogen laven aan woorden uit de Schrift, aan gedeelde gevoelens en ervaringen uit ieders binnenste. Bij het Breken van het Brood en het Delen van de Beker wordt dat tastbaar en voelbaar: Liefde is God tussen ons in. Soms mag je dat (even)  ervaren. Je wordt er door geraakt en je weet, dat dit een breed gedragen dankbaar gevoel is.  Dit relaas is niet zomaar een ‘verslag’, maar eerder een persoonlijke beleving, die hopelijk door de andere deelnemers ook zo gevoeld is en die voor degenen die dit lezen wellicht aanstekelijk kan werken.

Op zaterdagmorgen om negen uur vertrekken wij (Marga, Marie-José en ondergetekende) om Ria in het mooie centrum van Schijndel op te pikken. We zetten koers naar het inmiddels vertrouwde Eemnes. Soms wordt er onderweg gesproken met elkaar. Soms zijn we gewoon stil, genietend van het eindelijk zonnige landschap en van de betrekkelijke rust die er nog heerst op de snelweg. Je voelt in die stilte iets van verwachting, iets van een dag die net wat mooier  en diepgaander is dan andere gewone dagen. Voor mezelf, die in het ‘complot’  (de werkgroep Spiritualiteit die de dag heeft voorbereid) zit, is er ook iets van een blijvende spanning. Hoe zal de dag aanslaan? Treffen we de goede toon? Tegelijk denk ik aan het lied dat we in de gewone weekendvieringen zouden zingen: ‘Waar liefde heerst en vriendschap, daar is God’. En dan kan het niet stuk, omdat je weet en voelt, dat binnen onze Salesiaanse Familie iets is van een Dragende Kracht die ons samenzijn steeds weer goed maakt.

Na de gastvrije ontvangst door de Eemnesser Kringen mogen we genieten van een hartelijk weerzien van zoveel bekende mensen. In zo’n kring is de koffie en een warm Brabants worstenbroodje dubbel zo lekker. Het is als een hele mooie prelude op een nog mooiere dag. Eerst richten we al onze aandacht op een videopresentatie van een bevlogen preek van Henri Nouwen, eens gehouden in de overvolle Christal Cathedral in Garden Grove (Californië). Een preek – even bewegelijk als beeldend – met als kernthema: ‘Wij zijn allen de geliefde zonen en dochters van God’. Onze nabespreking begint met een korte stilte om bij onszelf te zien wat deze meditatie met ons doet. Vervolgens delen we dat in kleine groepjes met elkaar. Zelf heb ik de taak om zo’n klein groepje te leiden. Tegelijkertijd probeer ik wat losse aantekeningen te maken. Hoe het gesprek in de andere groepjes verloopt, weet ik niet. Ook van het gesprek in mijn eigen groep kan (en wil) ik geen verslag doen, omdat er vaak toch heel persoonlijke dingen en ervaringen worden gedeeld. Woorden, kreten, die ik opschrijf, vertolken diepe gevoelens en zijn daarom zo kostbaar. Elk gedeeld verhaal is als een geschenk aan elkaar. Er komen woorden naar boven als: je hart openzetten, ontvankelijkheid, veerkracht, overgave, verwondering, rust, positief in het leven staan, nederigheid, het negatieve in jezelf omvormen naar iets positiefs. Het kost ons niet veel moeite om in al die flarden van woorden en verhalen iets te herkennen van de Salesiaanse Spiritualiteit die we ons in ons leven gaandeweg proberen eigen te maken.

Helemaal in de geest van Franciscus van Sales sluiten we ons werken in de kleine groepjes af met het plukken van een bloem uit de spirituele tuin van onze meditatie. Op een fotokaart met een bloem erop krijgen we de gelegenheid om een gedachte, een zegenwens, een quote, op te schrijven en die te delen met de buurman/vrouw naast je. Ik houd stiekem één kaart achter om u een indruk te geven of om wellicht ook een wens of een vitamientje te delen met iemand naast u.

Na de lunch met een wat verlaat maar overheerlijk broodje kroket is het alweer tijd voor de slotviering in de Nicolaaskerk, die nog helemaal in de Paassfeer versierd is. Na zo’n dag kan het haast niet anders dan dat het vieren van wat we samen beleefd hebben een feestelijk, dankbaar en geladen karakter krijgt. Het samen zingen, het samen luisteren naar woorden die er toe doen, het bidden met woorden uit ons binnenste, het samen vibreren onder de welluidende klanken van het orgel, zijn als een  ‘hemelse’ apotheose.

Het was een goede en inspirerende dag onze Salesiaanse Familie waardig. Toen weer op weg naar huis. Weer met vieren in de auto of…was ook ‘God tussen ons in’?


Wim Holterman osfs

Salesiaans Contact februari 2024

Graag bieden wij u dit nieuwe Salesiaans Contact aan met daarin enkele aspecten van onze Salesiaanse Spiritualiteit.  We hopen dat het u aanspreekt en dat u het meeneemt in uw leven van alledag. Veel leesplezier.

 

FRANÇOIS DE SALES EN DE VREDE

Oorlog en vrede
Met grote regelmaat wordt ik overdag gekweld door een hels kabaal.
F-16’s en F-35’s knallen nauwelijks zichtbaar door de lucht. De vliegbasis Volkel is niet ver. Atoomwapens liggen in de buurt. Krantenberichten rapporteren dagelijks over de meest wrede en troosteloze oorlogen slechts een paar uur vliegen van hier. Wereldleiders worden afgeschilderd als roofdieren. Afgeschermd van de wereld en in immense zelfbescherming zijn ze op zoek naar hun prooi. Platgebombardeerde steden en dorpen vertellen over de waanzin van de oorlog, vooral over het lijden en de pijn van zoveel machteloze en onschuldige slachtoffers. Gebrek aan voedsel en hygiëne bedreigt de levens van talloze mensen, vooral van weerloze kinderen. Hun ogen weerspiegelen hun doodsangst, hun tranen spreken van hun schrijnend verdriet om hen die aan het front een zinloze dood tegemoet gaan.  De eerste slachtoffers van elke oorlog zijn het gezond verstand en de waarheid. Ik hoor mensen zeggen, dat ze niet meer naar het journaal durven kijken. Het zinloze lijden van mensen grijpt hen al te zeer aan. Begrijpelijk! Zelf blijf ik kijken. Ik wil mijn ogen niet sluiten voor de dood die mensen elkaar aandoen. Tegelijk voel ik een machteloze woede in me, een brandende opstandigheid. De wetenschap dat er op een slagveld nog nooit een oorlog is gewonnen is blijkbaar nog niet ingedaald bij de zogenaamde leiders van onze wereld. Oorlog: de grootste schande van onze beschaving! Vrede: de les uit de geschiedenis die zo verschrikkelijk gemakkelijk wordt vergeten.

 

François de Sales en de oorlog

François is geboren op 21 augustus 1567. Heel West Europa is in die dagen in rep en roer. Oorlogen volgen elkaar in rap tempo op. Philips II stuurt Alva met zijn leger door Frankrijk – ook via Annecy en Thorens – richting het calvinistische Noorden. De vader van François – een goede krijgsman en uitstekend diplomaat – kiest de kant van de katholieken. Ook in hun eigen omgeving zijn er telkens weer schermutselingen. De bevolking van Savoye is door dit oorlogsgekrakeel in armoede vervallen. Mannen die geronseld zijn om in dienst van de hertog te vechten blijven vaak achter op het slagveld. Daardoor moeten vrouwen en kinderen leven  in armoede. Voor François de Sales is de oorlog nooit ver. Als hij op 12-jarige leeftijd verhuist naar Parijs om daar te gaan studeren ziet  hij onderweg overal de gevolgen van de veelvuldige oorlogen. In Lyon ziet hij – zo schrijft E.J. Lajeunie – dat alleen de muren van de Fourvières-kathedraal nog overeind staan. In Bourges zag hij hoe de beeldenstorm zijn verwoestend werk had gedaan. Hij werd diep geraakt door de zinloze barbarij die elke oorlog is.

 

François de Sales als vredesstichter

Al lezend in de zeer uitgebreide en zeer goed gedocumenteerde levensbeschrijving van François door E.T. Lajeunie (Franz von Sales, Leben – Lehre – Werk, Eichstätt und Wien) heb ik nergens kunnen ontdekken, dat onze François op de barricaden gaat om oorlogen tot een einde te brengen en de vrede te herstellen. Hij sluit echter zijn ogen niet als hij conflicten tussen mensen en tussen groepen ontdekt.

 

Hij aarzelt niet om op te komen voor hen die te lijden hebben van zinloos geweld. Zo schrijft Lajeunie bijvoorbeeld (blz416):

Wat kon de bisschop doen om de mensen tegen een dergelijke onderdrukking te beschermen? Oorlogen, troepen, dure hofhouding en prinselijke decreten konden immers niet voorkomen worden: de wetten moeten gehoorzaamd worden, ook al zijn ze hard; maar telkens als hij kan, aarzelt hij geen moment om voor dit onderdrukte volk op te komen wanneer hun rechten geschonden worden en hun ellende hemel schreiend is. Zo bemiddelde hij in 1611 bij de hertog voor de inwoners van Sixt: “Een aardverschuiving in februari 1602 verwoestte een zeer groot deel van hun bezittingen en veranderde het toch al ellendige volk in echte armoedzaaiers”. De bisschop vroeg daarom dat de onfortuinlijke mensen van hun belastingdruk zouden worden ontheven naarmate de schade die ze hadden geleden.”

François en de vrede

Als jonge priester-missionaris in de Chablais ervaart François aan den lijve wat gevaar en geweld met een mens kunnen doen. Hij is er zijn leven vaak niet zeker. Toen hij preekte bij de Sint Hippolytuskerk in Thonon werd hem toegeroepen dat hij door de duivel bezeten was. Maar hij is er de mens niet naar om zulke scheldkanonnades met gelijke munt te betalen. Hij beschikt over een zachtmoedig en ontwapenend incasseringsvermogen. Gaandeweg zijn leven heeft hij zich een gelijkmoedigheid verworven waardoor hij niet van zijn stuk te brengen is. In een brief aan zijn grote vriend Antoine Favre  – geschreven te Les Allinges in 1595 – citeert hij de H. Augustinus: “We moeten altijd verlangen naar vrede en naar oorlog alleen als het echt niet anders kan”.
In zijn talloze preken en brieven heeft hij het vaak over vrede, maar dan met name over innerlijke vrede. Een mens kan alleen in vrede leven als hij vrede heeft in zichzelf. In zijn geestelijke begeleiding is leven in harmonie met zichzelf en de naaste, met God en de wereld. Zo houdt hij in een preek –gehouden in Annecy op 29 juni 1593 –zijn toehoorders voor: “Ik weet dat jullie allemaal naar de vrede verlangen. Daarom wil ik jullie met de koninklijke profeet zeggen: als jullie die willen bereiken, wend je dan tot God met petities en gebeden: ‘Vraag wat vrede zal brengen in Jeruzalem (Psalm 121:6). Heb Hem  lief met heel je hart, dien Hem trouw, vermijd zorgvuldig alles wat Hem kan beledigen. Op deze manier zul je vrede bereiken, want er staat: “Overvloedige vrede voor hen die de wet van God liefhebben en voor wie niets aanstoot geeft (Ps. 118:163)”. Dat wij ons die innerlijke vrede eigen mogen maken en alle strijd ontwapenen met het wapen van de liefde.

Wim Holterman osfs

 

Europese Conferentie

 Op maandag 8 januari zijn Wim Holterman en ik naar Overbach ( Jülich-Barmen, Duitsland) afgereisd om deel te nemen aan de Europese Conferentie. Onze generale overste Barry Strong wil dat wij als Europese entiteiten regelmatig samenkomen om onze werkzaamheden en ideeën uit te wisselen, elkaar te inspireren en te bemoedigen in een steeds ouder en kleiner wordende gemeenschap in Europa. Maandagavond hadden we een eerste bespreking samen met de vertegenwoordiging uit Frankrijk-Benin, Italië en de Duitssprekende provincie, die deze keer als gastheer fungeerde.

Na de Eucharistieviering en het ontbijt op dinsdagmorgen hebben we ons  onder de uitstekende leiding van onze gastheer Josef Költringer, provinciale overste, gebogen over vier vragen:

  1. Als de Oblaten nu opnieuw gesticht zouden worden: wat zou dan hun opdracht en werk moeten zijn in deze wereld.
  2. Pastoraat in Europa en West-Afrika in de 21e eeuw.

“Tekenen des tijds” in onze eenheden die schreeuwen om een Oblatenantwoord met ons charisma en onze zending. “Wat zijn de uitdagingen in onze verschillende landen en culturen.”

  1. Samenwerking van de Europese – West-Afrikaanse gemeenschappen: wat werkt goed – wat heeft onze aandacht nodig – wat zou beter kunnen werken?
    4. Een internationale communiteit beginnen in Troyes, de stad waar onze Stichter Pater Louis Brisson in 1875 de start maakte met onze Congregatie.

Wanneer u dit leest zult u wellicht begrijpen dat er geen pasklare antwoorden gevonden zijn op al deze vragen. Wel was het een boeiende en goede uitwisseling met een grote openheid en soms ook emotie. Vooral ook de ontmoeting was weldadig en vriendschappelijk. Met een goed gevoel keerde iedereen woensdag huiswaarts, wel met de vraag wanneer en hoe komen we thuis vanwege boerenblokkades en  stakend treinpersoneel. Op ónze terugreis was er geen vuiltje aan de lucht, maar de twee Oblaten uit Wenen hebben er met de trein 15 uur over gedaan om thuis te komen.

Onze jubilaris pater Willem Spann

21 februari 2024 is het 65 jaar geleden dat Willem Spann samen met Kees Koning in de kapel van de paters van de H. Geest in Gemert door Mgr. W. Bekkers tot priester werd gewijd. Na zijn wijding kreeg hij de opdracht om klassieke talen te gaan studeren aan de universiteit van Nijmegen. Na zijn studie werd Willem leraar op het Mill-Hillcollege te Tilburg totdat hij op 1 augustus 1986 door Mgr. J. Terschure benoemd werd tot pastoor van de H. Geestparochie te Goirle. Van 1992 – 1996 was hij lid van het generale bestuur van onze Congregatie en voor 50% werkzaam in het pastoraat totdat hij in 2001 afscheid nam van Goirle en zijn intrek nam in het Generalaat van de Fraters in Tilburg.

Sinds september 2016 geniet Willem verzorging in Woonzorgcentrum Joannes Zwijsen te Tilburg. Willem viert dit jubileum driemaal. In Sint Oedenrode met zijn medebroeders, in Joannes Zwijsen met de Fraters en als klapstuk in de parochiekerk van Millingen aan de Rijn samen met zijn hele familie. We wensen Willem feestelijke vieringen en nog vele goede jaren in ons midden, gevuld met zijn humor en vitaliteit.

Wie Willem met dit jubileum wil feliciteren, zijn adres is:
R.P. W. Spann osfs,

Burg. Brokxlaan 1407
5041 RR TILBURG

e-mail:w.spann@outlook.com


Kees Jongeneelen osfs

 

 

 

FEEST VAN FRANCISCUS VAN SALES

 27 Januari 2024, een zonovergoten zaterdag. We vieren vandaag de verjaardag van onze Frans van Sales. Het is officieel de 24ste maar zo als zo vaak, wordt dit bij ons in ‘t weekend gevierd. Gelukkig geen oponthoud onderweg. Iedereen blij gestemd ook omdat er eindelijk geen grijs wolkendek was, maar een mooie zonnige hemel. En ook om de Salesiaanse familie te ontmoeten! 10.30 Uur werden we hartelijk welkom geheten door de kringen  van Eemnes in de Schoter. Er werd ook een houten “boom” opgezet, gemaakt door Jack en Marus. Daarover straks meer.

Na de koffie met wat lekkers en gezellig even bijpraten, werd het altaar in orde gebracht en de stoelen verzet om samen te kunnen vieren. Kees ging ons voor. ‘n Prachtig verzorgd boekje voor de liederen en de teksten. Er werd, zoals gewoonlijk,  geweldig meegezongen!! Zo prachtig klinkt dat. In deze viering kwam speciaal naar voren: Voor IEDEREEN, je bent GOED zoals je bent! We weten het wel, maar of je het altijd zo voelt zijn twee verschillende dingen. Door herhaling leren we dat je voor God altijd goed bent zoals je bent! De Goddelijke liefde over volmaaktheid. Frans v Sales leert ons dat we streven naar volmaaktheid door het te DOEN.

De overweging

“Alles uit liefde en niet omdat het moet.”
Alles wat zonder liefde is, is zonder betekenis. Ook mooie pijlers: De liefde heeft twee armen:  de ene omvat God en de ander je naaste. Hij leert ons ook dat bidden ons kan helpen. Op Zijn tijd en Zijn manier en niet altijd zoals wij dat willen. Liefde van God doorgeven aan anderen in de wereld door hartelijkheid, zachtmoedigheid, barmhartigheid en geduld. En we kunnen daar elke dag opnieuw mee beginnen. Ieder mag dat op zijn/haar eigen manier doen: God liefhebben. Weten dat God altijd bij je is. Je bent GOED zoals je bent en Hij laat niemand uit Zijn genade vallen.

Daarna volgde de Eucharistie. Er waren liederen in ‘t boekje van Willem Spann. Natuurlijk werd de H. Mis afgesloten met het lied: Frans van  Sales is zijn naam. Het was een prachtige inspirerende viering. Dank daarvoor.

De Boom

We kregen allemaal drie blaadjes om antwoorden op vragen op te schrijven. Later werden die aan de boom gehangen. De Werkgroep Spiritualiteit had deze vragen gemaakt. Wat gaat er goed? Wat kan er verbeterd worden?  Nieuwe ideeën. De Werkgroep kan uit de antwoorden weer nieuwe inspiratie halen. Het stond wel heel gezellig zo’n boom met allemaal blaadjes door onszelf ingevuld. Toen de boom vol hing, was ‘t tijd voor het stamppottenbuffet. Heerlijke boerenkool,  zuurkool, hutspot met saus, balletjes, speklapjes, worst en spekkies. We lieten het ons geweldig smaken!! Heel gezellig samen de maaltijd gebruiken, echt een familiegevoel.

Ganzenbord

Na het eten werd er een spel gespeeld. Eerst werden we in groepjes verdeeld. Het was een vorm van ganzenbord over Frans van Sales. Diverse vragen en opdrachten moesten uitgevoerd worden. Gelukkig waren er experts aan tafel. Blijft altijd leuk en spannend een spel spelen! Natuurlijk ook met stemverheffing net zoals “thuis”. Zeker als er vragen beantwoord moesten worden. Ook lachen natuurlijk. Iedereen genoot er van. En je leerde weer wat over onze heilige Frans. Als prijs kregen we een kaarsje van Don Bosco en een lichtje van Frans van  Sales en Jeanne de Chantal.

Na het spel namen we afscheid van elkaar en gingen na een geslaagde dag voldaan weer naar huis. Hartelijk dank, Kringen van Eemnes,  voor de gastvrijheid. Dank je wel Werkgroep Spiritualiteit. Dank je wel, Kees, voor de mooie viering. Dank je wel, lieve familie, voor jullie hartelijkheid.


Diny Mouris-van Dam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Salesiaans Contact september 2023

VOORWOORD

We hebben de vakantiemaanden weer achter ons gelaten. Gelukkig kregen we als overgang naar de herfst nog een aantal zomerse dagen. Graag verrassen we u weer met ons Salesiaans Contact: gewoon wat vitamientjes voor de komende maand. Allereerst een artikel van Wil Vos. Zij is bij de meesten van u al wel bekend. Het tweede artikel is van Astrid van Engeland.

Astrid is lid van de Salesiaanse Kring Schijndel. Zij is als Pastoraal Werker actief geweest in de Parochie H. Kruis in Raalte en omgeving. Op dit ogenblik werkt ze als Geestelijk Verzorger in de Gelderhorst , een zorgcentrum voor oudere doven in Ede.

Graag wens ik u veel leesplezier toe en groet ik u namens onze redactie.

Wim Holterman osfs

 

TOEVAL BESTAAT!

De zomervakantie is voorbij! Na een heerlijke logeerpartij zijn de kleinkinderen weer vertrokken, hun tent is opgevouwen, de caravan weer terug in de stalling. Na hun onstuimige, uitbundig vrolijke aanwezigheid hebben zij een diepe stilte achtergelaten. Maar dit keer geen stilte die mijn wereld grijs en grauw kleurt. Nee, ik ervaar een verkwikkende stilte. Eén die ruimte geeft om vol dankbaarheid terug te kijken op wat achter mij ligt en vol verwachting uit te zien naar de toekomst. Wat heb ik genoten van deze zomer! Een zomer die begon met  prachtige priesterfeesten en een huwelijksjubileum, waarbij ik mocht delen in de feestvreugde. Vervolgens heb ik een droom waargemaakt: het fietsen van het “Kloosterpad” in het mooie Brabant. Dat het uiteindelijk meer pad bleek te zijn dan klooster heb ik voor lief genomen. Geen pater gezien, alleen heel in de verte een zuster. En door een navigatiefout zelfs de prachtige Abdij Koningshoeven in Berkel-Enschot gemist. Maar daar heb ik me niet door uit het veld laten slaan. Wel door “code rood”, dat voor de laatste fietsdag aangekondigd werd. Na rijp beraad besloten die dag drastisch in te korten, met het gevolg, dat ik rond lunchtijd thuis was, waar ik vervolgens ging zitten wachten tot het noodweer los zou barsten. Noodweer dat dus niet kwam…..Maar wat was het een prachtige tocht met vele, bijzondere ontmoetingen. En hier bleef het niet bij. Zo ging ik met de kleinkinderen naar Amsterdam, dwaalden we door de geschiedenis van Hoorn, stortten we ons in de tijd van de Romeinen en de late Middeleeuwen, hebben we achtbanen en andere vreeswekkende attracties bedwongen en trokken we diep het veengebied van Klazienaveen in middels een smalspoortraject. En bij dit alles hebben we vooral veel, heel veel plezier gehad.

Deze hele zomer voelde voor mij als een soort van wedergeboorte. Nadat ik het besluit genomen had mijn geboorteplek, waar ik inmiddels alweer 13 jaar woon en waar zoveel is gebeurd, te verlaten, voelde ik hoe de energie weer door mijn lijf begon te stromen. Het is een prachtige plek, maar niet om alleen te wonen. Het is verworden tot een gevecht tegen dan weer droogte, dan weer overvloedige regenval, een strijd tegen muizen, mollen, slakken, mieren  en ander ongedierte en vooral tegen eenzaamheid en daar heb ik genoeg van. Ik wil terug naar de geborgenheid van het dorp. Tussen de mensen, met een tuintje, waarin ik mij nog met plezier kan uitleven. Niet omdat het moet, maar omdat het mag! Een besluit, dat dus heel goed voelt. Maar, volgens Franciscus van Sales, is alleen dat goede gevoel niet voldoende. Hier heeft hij zelfs een heel hoofdstuk aan gewijd in zijn boek “De inleiding”. Daarin schrijft hij in  deel 2, hfdst. 6:

“Want niet met gevoelens verbeter je jezelf, maar wel met het vaste voornemen je besluiten ook uit te voeren”

Intussen zijn de eerste stappen tot die uitvoering gezet, zij het na toch weer die aanvallen van twijfel, of deze stap toch echt wel een juiste zou zijn. Echter, vanuit onverwachte hoek kreeg ik een soort van bevestiging. Zo zat er op zekere avond ineens een enorme ooievaar op mijn schoorsteen. Even voelde ik mij als Sarah, die op hoge leeftijd nog te horen kreeg, dat zij een kind zou krijgen. Maar net als zij, kon ook ik alleen maar lachen bij dat idee. Een paar dagen later echter, werd ik wakker met het gevoel, dat ik bekeken werd. Zat er op de schoorsteen van mijn schuurtje toch een enorme buizerd ongegeneerd mijn slaapkamer in te gluren. Een bijzondere ervaring, dat kan ik wel vertellen.

Aanvankelijk bleef ik doodstil liggen en ook de vogel verroerde zich niet. Na enige tijd durfde ik het aan heel voorzichtig mijn telefoon van het nachtkastje te pakken om dit unieke moment op foto vast te leggen. Hierna spreidde het dier de vleugels en vertrok, mij in opperste verbazing achterlatend. Maar zie, enkele dagen later was hij er weer. Met felle ogen bleef hij mij geruime tijd strak aankijken. Wat gebeurde hier? Eerst die ooievaar, nu die buizerd, die de hele zomer al als een soort van Jeremia met zijn klagende roep boven mijn leefomgeving had rondgevlogen. Zou ik die ooievaar kunnen zien als brenger van dat nieuwe leven, dat ik zo graag wil en die buizerd als oproep, daartoe actie te ondernemen? Of was het gewoon maar toeval, dat zij in mijn blikveld waren verschenen? Was het datzelfde toeval, dat het nu volgende in augustus op de Gerarduskalender te lezen stond?:

“Toeval is het pseudoniem waarvan God zich bedient, als Hij onbekend wil blijven”

Ik ben ervan overtuigd dat Toeval bestaat. Het schenkt mij het vertrouwen dat er zegen zal rusten op de vele stappen, die nog genomen dienen te worden en hoop en kracht tijdens de weg die voor mij ligt. Een weg, die ik niet alleen hoef te gaan!


Wil Vos – Post      

 

Een verhaal uit mijn boekje ‘Schatten van mensen’ – Een ontmoeting met een bijzonder kind:

IS GOD OOK EEN OMA?

Nog niet zo heel lang geleden bezocht ik een ongeneeslijke zieke vrouw in het ziekenhuis. Zo leerde ik twee van haar kleinkinderen kennen. Twee spontane en vrolijke meisjes van drie en vijf jaar oud. Vorig jaar was oma naar Lourdes geweest en daarom had ze haar kleinkinderen het lied ‘Te Lourdes op de bergen…’ geleerd. Vaak als ze oma bezochten of kwamen logeren zongen ze samen dit lied. Prachtig vonden ze het.

Omdat dit lied oma zo dierbaar was werd het ook gezongen tijdens haar uitvaart. Het was duidelijk dat de oudste kleindochter van vijf jaar niet alleen het lied goed kende, maar dat ze er ook wel degelijk over na had gedacht. Zomaar uit het niets zei ze: ‘Volgens mij is het liedje “Te Lourdes op de bergen” fout. Er wordt gezongen dat Maria de moeder van God is, maar Maria is toch de moeder van Jezus’?

Je staat wel even met je mond vol tanden als zo’n vraag gesteld word door een kleine meid van nog maar net vijf jaar. Waar haalt ze die wijsheid vandaan en hoe leg je haar uit hoe het precies zit? Ten eerste beaamde ik dat ze gelijk had. Maar, zo zei ik, omdat Jezus zo goed en lief is voor iedereen en er altijd is voor alle mensen, lijkt Jezus ook een beetje op God en wordt Hij ook wel God genoemd. Daarom is Maria ook de moeder van God.

Ik twijfelde of ze dit zou begrijpen, maar mijn twijfel was duidelijk ongegrond. Ze reageerde er onmiddellijk op en vroeg: ‘Is God dan ook een oma?’. Na enige aarzeling zei ik dat dat wel eens heel goed zo zou kunnen zijn. Toen liep ze tevreden weg, zingend over Maria en vast en zeker ook denkend aan haar oma die ook altijd zo goed en lief was. Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt, maar bij dit meisje begint het wel al heel erg vroeg! Haar oma zal ze vast en zeker nooit vergeten én God ook niet. Ze lijken teveel op elkaar!


Astrid van Engeland

 

Salesiaans Contact juli 2023

VOORWOORD

“Vergeving betekent dat je een ander de kans geeft een nieuw begin te maken.” Deze quote van Desmond Tutu vond ik een dezer dagen in mijn mailbox. Voor mij een meditatie waard. Vergeving  heeft niets van doen met donkere biechthokjes of met jezelf tot een mindere maken. Vergeven is een daad van bevrijding, van nieuwe kansen schenken. Het helpt jezelf en ook de mens naast je om los te komen van je verleden en om met open vizier de toekomst tegemoet te gaan.  Vergeven vindt zijn grond in een grootmoedige liefde. Ze is een geschenk waarmee je jezelf maar ook de ander verrijkt. De oorsprong van het woord ‘vergeven’ – zo las ik – is een Germaanse vertaling van het Latijnse ‘perdonare’ en dat betekent ‘jezelf volledig geven zonder voorbehoud’. Denk ook aan ons woordje ‘pardon’. Dat gaat veel verder en dieper dan een vluchtig ‘sorry’. Vergeven: we hebben het nodig; we mogen het aan anderen geven. Het is niet gemakkelijk, maar we mogen – heel Salesiaans – telkens proberen om kleine stapjes te zetten om  aan ‘een ander de kans te geven een nieuw begin te maken’. Of – zoals Franciscus van Sales zegt – ‘Wie zelf berouw nodig heeft, zal anderen gemakkelijker vergeving schenken’(DaSal 9, 186).

Bovenstaande zijn zomaar wat gedachten om mee te nemen. Wellicht vinden we in deze vakantietijd wat ruimte om ze te overwegen. Over ‘vakantie’ schrijft Kees Jongeneelen in deze aflevering van Salesiaans Contact. Met Franciscus van Sales als gids wijst hij op de noodzaak van rust en kalmte. Een ‘pas op de plaats maken kan een hele vooruitgang zijn’.

In deze aflevering vindt u ook een kort verslag van de hand van Marja Willink over een geweldige middag rond de jubilea van Henk van Galen, Kees Jongeneelen en ondergetekende: een dag om niet te vergeten en waarop we vitaminen hebben opgedaan om verder te kunnen gaan op de eens ingeslagen weg. Het heeft onze Salesiaanse Familieband zeker versterkt!

Rest mij om u allen een goede vakantietijd toe ten wensen: een tijd van nieuwe kansen, van vergeven wellicht, en zeker ook van rust en genieten.

Wim Holterman osfs

 

VAKANTIE

De vakantie is een periode om even tot rust te komen in een vaak hectisch bestaan. Maar om zelf op vakantie te kunnen gaan komt heel wat kijken. Er moet zorg geregeld worden voor de tuin, de poes, de planten, de vissen en de cavia in huis. Kleren voor koud en warm weer moeten snel nog even gewassen en voor onderweg en de eerste ochtend moet het nodige eten en drinken mee. Ten slotte  moet alles nog in de koffers, fietstassen of auto – met of zonder caravan – gepakt worden.

Nog warm van alle gevlieg en gedraaf gaan we dan op weg, de volgende onrust tegemoet. Want na drie ,vier uur hebben de kinderen het wel gezien en moet er iets bedacht worden om hen bezig te houden. Eenmaal goed en wel over de grens richting het zuiden beginnen de files. Iedereen wordt wat kregelig. De een wil per se een raam open om verkoeling te krijgen en de ander zegt dat dat niet kan want dan werkt de airco niet goed.

Aangekomen op de plaats van bestemming moet er eerst gewacht worden voor de nodige inschrijvingen, controles en aanbetaling.
Dan moet er met man en macht gewerkt worden om het onderkomen in te richten: de caravan goed plaatsen, een tent opzetten. De mooiste plekjes zijn natuurlijk al bezet. Op de ene open plek is het nogal drassig, bij de andere loopt het terrein teveel af en een derde zit vol gaten en harde bulten van boomwortels. Als er dan tenslotte met de nodige compromissen een plek gekozen is, verloopt het plaatsen en opzetten ondanks alle oefeningen thuis toch niet helemaal gladjes.

En dan, als alles staat en we met zijn allen naar het campingrestaurant gaan voor een portie frites met een croquet, dan moet toch eindelijk de rust gaan aanbreken waarvoor we gekomen zijn. Hopelijk gebeurt dat ook, maar het is niet uitgesloten dat we de eerste nachten nog een tijd wakker liggen en ons afvragen hoe het onze oudste vergaat die nu voor het eerst zelf met vrienden op vakantie is. Of we denken aan onze eigen ouders op leeftijd, die het nu een tijdje zonder onze zorg en aanspraak moeten doen. Of we piekeren over het werk dat is blijven liggen tot ongenoegen van vele klanten.

Op deze manier valt het beslist niet mee om de rust, waarnaar we snakken en die we broodnodig hebben, te bereiken. We proberen ons eigenlijk boven de onrust uit te werken in de verwachting dat we dan als het ware in een soort vacuüm komen van rust en stilte. Maar dat valt tegen, want na iedere onrust duikt er wel weer een andere op. Er bestaat niet zoiets als een vacuüm van rust boven alle onrust uit. We moeten voor die rust in een andere richting kijken en een andere weg gaan. Franciscus van Sales wijst ons een weg:

”GA MET MEER KALMTE TE WERK”

Hij zegt: “ Onrust vloeit voort uit een ongeregeld verlangen bevrijd te worden van een last die je hindert of uit een even ongeregeld verlangen iets goeds te verwerven dat je niet bezit. Toch is het juist deze onrust die je hindert het kwaad kwijt te raken of het goede te bereiken.

Als jij je wilt bevrijden van de een of andere last die je hindert of als je graag iets goeds wilt bereiken, breng dan vooral eerst je hart tot kalmte en rust, matig je oordeel, beheers je wil. Doe dan rustig je best te bereiken wat je wilt.

Gebruik de aangegeven middelen rustig, het een na het ander. Ik zeg ‘rustig’ en ik bedoel daarmee niet zorgeloos of slordig, maar zonder haast, zonder opwinding, zonder onrust. Doe je het niet, dan bereik je niet wat je voor ogen hebt, integendeel je bederft het voor jezelf en het resultaat is nog grotere onrust. Daar koop je dus niets voor.

Denk niet dat kalmte en rust het sneller afwerken van je taak in de weg staan. Ze bevorderen juist een gelukkige afloop. Ga rustig aan tafel om te eten, kleed je in kalmte uit om te slapen en sta zonder gejaagdheid op. Zo zal je de baas worden over je  karakter en je geleidelijk matigen.

Haast je dus niet! Rust en zachtmoedigheid zijn zeer waardevol. Men gebruikt de tijd vruchtbaarder door met meer kalmte te werk te gaan. Zorg en ijver in het behartigen van onze zaken siert ons, maar dat is heel iets anders dan bezorgdheid, onrust en gejaagdheid.

Gewetensvolle zorgen storen de rust en de vrede van het hart niet, maar bezorgdheid, onrust en gejaagdheid doen dat wel.

Doe de dingen die je doen moet rustig en bedaard, zonder gejaagdheid. Haast je nooit bij het werk. Opgewonden haast vertroebelt je vermogen tot oordelen en verhindert juist dat je nauwkeurig en goed je taak volbrengt. Wie goed werkt, werkt vlug genoeg!

Het zijn nooit de werkelijk belangrijke zaken die ons onrustig maken maar juist de kleine beslommeringen, vooral als het er veel zijn.

Behandel de zaken zoals je ze toegestuurd krijgt in alle rust. Probeer ze rustig en ordelijk een voor een af te handelen. Doe nooit alles tegelijk of door elkaar, want dat is zo’n afmattende werkmethode, dat je overbelast raakt en overspannen. Waarvoor? Voor niets.

Kracht komt veel meer tot z’n recht als ze rustig is en voortkomt uit het verstand, zonder dat er enige hartstocht mee gemoeid is.

Je moet je naaste verdragen, maar allereerst jezelf. Heb geduld met je eigen onvolmaaktheid.

De gelegenheid om de gemoedsrust in praktijk te brengen heb je dagelijks. Een echt geduldig mens klaagt niet en wil ook niet beklaagd worden. Zoek rust in Gods bezorgdheid om je. Vertrouw erop dat Hij tot stand zal brengen wat voor jou het beste is op voorwaarde dat je alles verricht met een kalme inspanning. Ik zeg ‘kalm’, omdat geforceerde ijver ons gemoed en ons werk ruïneert. Dat is dan geen ijver maar overhaasting en onrust.”

Ik wens u een prettige en ontspannen vakantie toe, veel zon en warmte, maar vooral de warmte van een medemens waar niemand buiten kan en probeer de rust te vinden en te bewaren.

Als u gaat reizen en trekken, wens ik u een goede reis, maar vooral een behouden thuiskomst.


Kees Jongeneelen osfs

 

Vier het leven

Op 3 juli vierden Henk van Galen, Wim Holterman en Kees Jongeneelen hun priesterjubileum met de gesprekskringen rond Frans van Sales. Het was, in Eemnes, ongeveer het laatste feest in een serie van gedenkwaardige momenten waarop stil werd gestaan bij hun langdurige priesterleven. Het is gevierd en dat doet recht aan hun jarenlange inspanningen voor kerk en samenleving. Zichtbaar werd hoezeer zij geliefd zijn in hun omgeving. Dankbaarheid had de boventoon.

“Oblaten kregen van hun stichter, pater Brison, de opdracht om zich niet af te zonderen maar zich in brede zin te wijden aan de samenleving zoals die is, en zich toe te leggen op de rechtvaardigheid jegens verdrukten. Aan die opdracht heeft ieder van ons willen werken en dat mag gevierd worden” zei Henk van Galen. “Waag het er maar op en vertrouw dat het goed komt”, de gedachte waarmee Kees ooit aan zijn taak begon. En Wim benoemde dat hij niet 50 jaar priester is, maar 50 jaar bezig is om priester te worden. Een leven lang werken aan toewijding.

Dit waren enkele uitspraken van de jubilarissen in de viering die centraal stond bij het feest in Eemnes. Alle drie hadden zij een aandeel in de overweging en ze keken natuurlijk terug op de lange tijd dat zij priester waren en hoe het ooit begon.

De viering begon met een hartelijk welkomstwoord van Marus waarin hij de prachtige boeketten, samengesteld door Leo met de bloemen die de aanwezigen hadden meegebracht, in Salesiaanse zin presenteerde: veelzijdig en kleurig, zoals wij dat allemaal samen zijn.

Aan het eind van de viering sprak Wil Vos nog een bemoedigende tekst uit. Ze bedankte de jubilarissen en gaf ons allen nog enig optimisme mee voor de toekomst. Het mag dan zo zijn dat de gesprekskringen kleiner worden en het kerkbezoek afneemt, leven en groei laten zich niet zomaar door mensen reguleren en voorspellen. Daarvoor had zij een prachtige vergelijking: om diverse redenen had Wil haar aardbeiplanten gerooid, ze zag er geen heil meer in, maar ze kwamen op een andere plaats heel eigenzinnig gewoon weer op en een goede oogst maakte het mogelijk om de drie paters een potje heerlijke aardbeienjam mee te geven.

Na de viering kregen de mannen een mooie corsage opgespeld, ook door Leo gemaakt, en werd het glas geheven op gezondheid en toekomst.

We zongen met zijn allen een paar liedjes om de feestvreugde te verhogen en Marus vertelde ons nog over zijn droom om ooit de jubilarissen tot heiligen te verklaren. Hij adviseerde om nu al dingen van de paters te bewaren die ooit in de toekomst als relikwieën zouden kunnen worden gebruikt.

Met een gezellige barbecue werd de dag afgerond. Er bleven geen twaalf manden met brokken over, maar wel wat gebakken speklapjes die de oblaten in een yoghurtpotje mee naar huis namen. Daar hebben ze vast nog van gesmuld. Dat het weer niet helemaal meewerkte kon de pret niet bederven; de vertraagde start van het feest doordat alle mensen van beneden de rivieren in een langdurige file belandden was wel een beetje jammer, maar ook weer gauw vergeten.

Het jubileumcomité: Marus, Igna, Loes en Wil, en de cateringploeg van Eemnes hebben er een mooie dag van weten te maken. De opname van de viering en de foto’s van Jos geven de mensen die er jammer genoeg niet bij konden zijn, de kans om nog iets van de sfeer te beleven.

We kijken met genoegen terug op deze dag.


Marja Willink

 

 

 

 

 

 

 

Salesiaans Contact april 2023

Beste vrienden en vriendinnen, leden van de Salesiaanse Familie,

Het feest van Pasen is dichtbij. Hopelijk brengt het u wat licht, nieuwe hoop. In de liturgie grijpen we er al wat op vooruit: duisternis die moet wijken voor nieuw licht, vuur dat ons verwarmt en nieuwe energie geeft. Eigenlijk is Pasen een heel Salesiaans feest: een feest van eeuwig optimisme dat het wint van alle somberheid. Maar tegelijk nodigt het ons uit om kleine stapjes te zetten op de weg naar nieuw leven, alleen of samen. Geloven in Pasen is zo een weg gaan, is leven geven waar doodsheid de boventoon voert, is haat omzetten in liefde. Het is onrecht veranderen in goed leven voor alle mensen. Het is een visioen, dat haar fundament vindt in de levende en opgestane Heer. Ik heb het eens zó proberen te verwoorden:

Pasen is niet los verkrijgbaar.
Het ‘alleluja’ kan pas klinken
na het ‘kruisig Hem’.
Pasen is geen doekje voor het bloeden,
niet een zoethoudertje.
Het vindt zijn grond in het leven,
in ons eigen leven.

Ons leven is soms een worsteling.
Er ligt een steen op ons hart.
We weten nauwelijks hoe we verder moeten.
We voelen aan den lijve
de stille duisternis van het graf.

Maar ook is er iets in ons,
dat zegt: Leg je daar niet bij neer.
Kom in opstand tegen wat je terneerdrukt.
En soms is de steen
plotseling, ongezien, al weg.
De toegestoken hand van iemand
laat je iets zien van een nieuwe dag.

Opstaan uit het graf van onrecht,
uit het graf van geweld en neergang:
daaraan mogen we werken.
We mogen voor elkaar een handreiking zijn.
We mogen elkaar telkens laten weten:
er is toekomst, ga weg van het graf.

Er is er ons Een voorgegaan,
die – eens en voorgoed – heeft laten zien,
dat na Goede Vrijdag Pasen komt,
na dood leven
en na ondergang opstanding.
Daarom herinneren we ons vandaag Hem,
die de garantie is,
dat leven het wint van de dood.
Hij is ons voorgegaan als mens van God,
geschreven in Zijn handpalm, voorgoed.

Een zalig Pasen!                                                                 

In dit Salesiaans Contact laten we Franciscus van Sales zelf aan het woord. Judith de Raat maakt ons deelgenoot aan een goede raad die Franciscus geeft aan Madeleine de la Fléchère. Die brief dateert van 1608, maar ik meen dat hij ook vandaag nog geschreven zou kunnen worden. Daarom beveel ik die brief graag bij u aan in deze dagen van Pasen. Moge onze heilige ons ook in deze dagen blijven inspireren.

In ‘Nieuws van de Oblaten’ blikt Kees Jongeneelen terug op het diamanten Priesterfeest van onze medebroeder Henk van Galen en hij blikt vooruit op de komende Salesiaanse Familiedag.

Veel leesplezier!

Wim Holterman osfs

Post van monseigneur

In 2021 was ik begonnen aan de brieven die Franciscus van Sales schreef aan Madeleine de la Fléchère. Die reeks werd onderbroken in het jaar 2022, waarin ter gelegenheid van het dubbeljubileumjaar werd gekozen voor brieven van Jeanne de Chantal aan Franciscus van Sales. Nu dit feestelijk gevierde jaar is afgerond keer ik terug naar Madeleine de la Fléchère. Deze vierde brief aan Madeleine de la Fléchère is gedateerd op 28 mei 1608 en draagt in de Annecy Editie nummer CLDVIII. In de brief wordt ingegaan op de wijze waarop we onszelf moeten oppakken na een misstap. Bij een misstap gaat het natuurlijk niet om een zware zonde of een echt vergrijp. Het gaat eerder om zoiets als uit je slof schieten, je geduld verliezen, een ongenuanceerde gedachte, meedoen aan geroddel, een kans laten liggen om een van de deugden te beoefenen of een keer een gebed overslaan omdat je het te druk hebt. Als zoiets zich voordoet, zo onderstreept Franciscus van Sales in deze brief, zit er maar één ding op: jezelf niet ook nog eens hard onderuit halen, maar juist zachtmoedig tot de orde roepen en terugkeren naar je oorspronkelijke keuze en je besluit om een goed mens te zijn. Is dat laatste nog altijd je vaste voornemen, dan is het echt niet nodig om nog langer stil te staan bij wat er is gebeurd en kun je je pad zonder zorgen vervolgen.

Judith de Raat

Annecy, 28 mei 1608

Maar natuurlijk, mevrouw, als je denkt dat het je goed doet me te schrijven, kun je dat zeker doen. Het is aan ieder van ons om deze twee dingen te combineren: het grote verlangen om trouw en goed het gebed en de deugden te beoefenen, en in geen geval ongerust of bezorgd te worden als het eens een keer niet lukt. Het eerste hangt samen met onze trouw, die altijd volledig moet zijn en van uur tot uur toeneemt. Het tweede hangt samen met onze zwakte, die we tijdens dit leven nu eenmaal niet kunnen afwerpen. 

Mijn zeer geliefde dochter, als we een misstap begaan moeten we ons hart meteen onderzoeken op de vraag of ons besluit om God te dienen nog steeds onaangetast is. Ik hoop natuurlijk dat het antwoord dan ‘ja’ is, en dat je hart liever duizend doden sterft dan haar besluit op te geven. Zeg dan tegen je hart: waarom nu zo wankel, waarom nu zo zwak? En je hart zal antwoorden: ik werd verrast, ik weet niet hoe het kon gebeuren en nu voel ik me zwaar en moe. En dan, mijn lieve dochter, moet je je hart vergeven, want het is niet gevallen omdat het ontrouw is, maar slechts uit zwakte. Corrigeer jezelf met zachtheid en doe het rustig. Maak je hart niet ook nog eens boos of van streek. Praat ertegen en zeg dan: kom, mijn hart, mijn vriend, wees in Gods naam weer goedgehumeurd en laten we weer verder gaan en voorzichtig nieuwe stappen zetten, terwijl ons oog gericht is op Hem die onze hulp en onze God is. Ja, lieve dochter, we moeten liefdevol zijn voor onze ziel en er niet ruw mee omgaan, zeker niet als er bij onze misstap geen moedwil in het spel is. En dan is dit dus een oefening van heilige nederigheid. 

Wat wij doen om onszelf te redden, doen we om God te dienen; Onze Lieve Heer deed op aarde niets anders dan aan onze redding werken. Verlang nooit naar strijd, maar mocht die toch komen, wees dan moedig voorbereid. 

Moge God je kracht zijn. In Hem ben ik je liefhebbende dienaar 

Franciscus, bisschop van Genève        

 

Diamanten Jubilaris Henk van Galen

Donderdag 16 maart hebben we Henk van Galen in de bloemetjes gezet vanwege zijn diamanten priesterfeest. Precies zestig jaar geleden is Henk door Mgr. Esser osfs in de Leonarduskerk van Beek en Donk samen met Sjef Arets, Kees Donkers en Ko van Geldorp gewijd.

Van alle kanten zijn mensen naar de Annakapel in Wijbosch gekomen om met Henk in dankbaarheid dit feest te vieren. Jammer dat een broer en zus vanwege ziekte niet aanwezig konden zijn. Samen met zijn medebroeders ging Henk voor in de eucharistieviering.

Na de viering werd het feest voortgezet in “de Rooise Boerderij” te Sint Oedenrode. Daar stonden medebroeders, familie, vrienden en medewerkenden van Eckartdal, waar Henk vele  jaren in het weekend de viering verzorgde, in de rij om hem te feliciteren. De dag werd afgesloten met een heerlijk en gezellig diner.

Hoewel Henk  tegen zijn feest opzag en het eigenlijk voor hem niet hoefde heeft hij genoten en was hij dankbaar voor de geslaagde feestdag.

 

Familiedag Eemnes

Op zaterdag 22 april komen we als medebroeders en leden van de Salesiaanse familie samen in Eemnes. We verzamelen rond 10.30 uur. We zijn blij dat Pater Jozef Költringer onze contactpersoon vanuit het generaal bestuur deze dag onze gast zal zijn. Elke familie dag is voor velen een feest van ontmoeting, maar ook van bezinning op onze Salesiaanse spiritualiteit.  We besluiten de dag met een Eucharistieviering en hopen weer met velen samen te zijn!                                                     


Kees Jongeneelen osfs