Salesiaans Contact oktober 2024

C  O  N  T  A  C  T     O C T O B E R    2 0 2 4

Lieve mensen, hier alweer een nieuw Contact. We hopen van harte, dat u er iets van uw gading in vindt. Dit keer wijzen de bijdragen al wat richting Allerzielen. Jammer genoeg beschikken noch Apple noch Samsung over een “hemeltelefoon”. Desondanks is het goed om onze lieve doden te blijven gedenken. Als we hun namen niet meer noemen dan zijn ze pas echt dood. We blijven leven in de verwachting van ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’. Fijn toch: om zo ‘contact’ te houden hier en hierna!

SCHATTEN VAN MENSEN

Astrid van Engeland – lid van onze Salesiaanse Kring Schijndel – heeft een aantal verhalen van haar pastorale ontmoetingen in de parochie van het H. Kruis in Raalte gebundeld. In het ‘Voorwoord’ van dit boekje schrijft ze: “Ik hoop dat anderen er inspiratie aan opdoen en er kracht uit putten. Ik hoop dat deze verhalen ook het hart van anderen verwarmen en hen laten voelen dat ieder mens uniek is en een kostbare schat in zich draagt. Ga op weg, ontmoet de a(A)nder en ontdek jouw schat!”

Wij mogen van haar met een zekere regelmaat uit deze ‘Schatten’ putten en die met u delen. Wij zijn haar daarvoor veel dank verschuldigd en we spreken de hoop uit, dat haar ontmoetingen ook ‘ons hart mogen verwarmen’. Als redactie van Salesiaans Contact hebben we haar verhaal verluchtigd met een foto.

Humor tot het einde

Ik leerde een man kennen die al enkele jaren wist dat hij ongeneeslijk ziek was. Zijn naam was Theo. Hij had uitgezaaide darmkanker. Regelmatig ging ik bij hem op bezoek. Het ging lange tijd vrij goed, maar toch leverde hij elke dag een beetje in. Vooral de moeheid speelde hem parten. Daardoor kwam er nog weinig uit zijn handen.

De laatste periode van zijn leven zat hij een groot deel van de dag op zijn stoel bij het raam met uitzicht op een prachtige tuin. Daar kon hij ontzettend van genieten, al moet het voor hem ongelooflijk moeilijk zijn geweest dat hij deze niet meer zelf kon onderhouden. Zijn kleinkinderen deden dat nu met alle liefde voor hem. Behalve dat hij ook veel bezoek kreeg van familie en bekenden, kreeg hij ook dagelijks bezoek van een stoet eenden die wisten waar brood te halen was! Theo was geliefd bij mens en dier!

Regelmatig spraken we met elkaar over het leven na de dood. Dat er meer moest zijn, daar geloofde hij heilig in. Of er een hemel zou zijn, daar twijfelde hij wel eens over. ‘Niemand is ooit teruggekomen om het ons te vertellen’, zei hij dan.

Tijdens onze gesprekken kwam ook regelmatig ‘de hemeltelefoon’ ter sprake. Zijn vrouw vroeg zo nu en dan aan haar man: ‘Thé, je laat toch wel wat van je horen, hè, als je daar bent?’ Theo antwoordde dan met zijn 0ndeugende ogen: ‘Ja hoor, ik zal wel even bellen vanuit de hemel.’

Op een dag was het zover. Het moment van afscheid nemen naderde. In die laatste dagen ging ik nog even naar hem toe om hem te bedanken voor zijn leven en om afscheid te nemen van deze mooie mens met wie ik toch een hele poos een stukje mocht meelopen. Hij kon nauwelijks meer praten en sliep veel. Toen ik weg wilde gaan raapte hij al zijn krachten bij elkaar om nog even te zwaaien en te zeggen: ‘Tot ziens, we spreken elkaar weer via de hemeltelefoon!’ Dat waren zijn laatste woorden aan mij. Kort daarna is hij rustig ingeslapen.

Wat bijzonder als het je gegeven is tot op het laatste moment van je leven je humor te behouden.                                        

 

 

 

 

Astrid van Engeland

UIT DE PEN VAN ….

Wanneer je een artikel gaat schrijven voor het Salesiaans Contact, ben je daar in gedachten al een poosje mee bezig: waar zal ik over gaan schrijven. Deze keer lag het onderwerp voor mij al klaar: Wij zouden bij ons in Eemnes 6 gasten uit het Zuid Afrikaanse Friersdale (waar Wijnand van Wegen lang gewerkt en gewoond heeft) ontvangen om de jaarlijkse Friersdale viering met ons mee te maken. Ook bij ons zouden er 2 zussen komen logeren, één daarvan, onderwijzeres van de school, hadden wij tijdens onze bezoeken aan Friersdale al ontmoet. Helaas kwamen ze er een dag voor het vertrek uit Zuid Afrika achter dat de benodigde visa niet in orde waren, dus moest de reis geannuleerd worden en gaat deze reis nu hopelijk in januari 2025 plaatsvinden. Dus daar gaat je onderwerp! (Dit verhaal zal ik dus waarschijnlijk begin 2025 gaan schrijven!)

 

Nu zijn er gelukkig nog wel meer dingen die mij bezig houden en die ook wel de moeite van het delen waard zijn. Naast het bijhouden van de website hebben Belinda en ik de viering van Allerzielen voorbereid; het afgelopen jaar hebben wij samen 6 uitvaarten van parochianen mogen verzorgen. In de Allerzielenviering willen we de naasten laten merken dat wij als gemeenschap hun dierbaren nog niet vergeten zijn en wij willen hen dan ook in het licht zetten. Het samen zoeken naar passende teksten en liederen geeft veel voldoening en wij hopen zo een troostende viering in elkaar gezet te hebben. Een gedicht dat wij als eerste lezing hebben gekozen wil ik hier met jullie delen:

Gedicht: De mensen van voorbij (van Hanna Lam)

De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen.
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen.
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen
en zijn wij even bij elkaar
aan ’t einde van het jaar.

De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij
ze zijn met ons verweven
in liefde, in verhalen,
die wij zo graag herhalen,
in bloemengeuren, in een lied
dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen,
daar waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij zijn in het licht, zijn vrij.

Ik wens u allen, mede namens Belinda, toe dat u een mooie Allerzielenviering mag meemaken, die troost geeft en kracht om verder te gaan in het leven.

 

 

 

Loes Wiggerts