Archief voor categorie: Salesiaans Contact Archief

Salesiaans Contact september 2024

De vakanties zijn weer voorbij. Het gewone leven neemt weer zijn loop.  We hebben het druk. Er gebeurt van alles om ons heen. Toch is het goed om af en toe even een pas op de plaats te maken. Even stilstaan bij wat er om ons heen gebeurt. Dit nieuwe Salesiaans Contact wil zo’n pauze-moment zijn. Of je je nu een reiziger voelt of stil zit op een kappersstoel: laat het leven binnenkomen!

Wim Holterman osfs

 

REIZIGERS OP DEZE AARDE 

“Weet je niet dat je onderweg bent en dat de weg niet voor zitten maar voor lopen gemaakt is? Zo weinig is de weg voor rust gemaakt, dat lopen en op weg zijn hetzelfde is.
 God spreekt tot één van zijn grootste vrienden: “Loop voor mij uit en wees volmaakt” (Gen. 17.1)
Alle mensen zijn reizigers op deze aarde”.

Aldus een uitspraak van Franciscus  van Sales. (De verhandelingen over de liefde tot God”) Een uitspraak die al met mij meegaat sinds ik tijdens het nogal natte voorjaar “onderweg” was met een vriendin. We fietsten in de prachtige omgeving van Zwolle, waar we een aantal dagen verbleven in een huisje op een vakantiepark. De fietsroute van te voren uitgezet, proviand in de fietstassen, briefje met de te volgen nummers van de knooppunten op het stuur en fietsen maar. Weinig wind en zowaar een zonnetje, dat van tijd tot tijd door de wolken heen wist te breken. Genieten geblazen! Vooral toen we eenmaal de dijk langs de imposante IJssel bereikten, van waaraf zich een prachtig panorama op de stad Hattem ontvouwde. Tegelijkertijd werden we hier geconfronteerd met de toen zeer hoge waterstand van de IJssel, waardoor het pontje, waarmee  je vanaf dit punt normaliter naar dat pittoreske historische stadje kunt varen, uit de vaart was genomen. Nu waren wij niet van plan om die oversteek te maken, maar anderen, die dat kennelijk wel waren, moesten op zoek naar een alternatieve route om toch aan de overkant te komen. “Gelukkig kunnen wij onze uitgestippelde weg vervolgen” dacht ik nog. Maar enkele kilometers verder hield het ook voor ons op. Waar we links af moesten werd ons de doorgang onmogelijk gemaakt door hoge hekken. Vertwijfeld stapten we af. Wat nu? Tot onze opluchting ontdekten we een bord waarop aangegeven stond dat ons eerstvolgende knooppunt te bereiken zou zijn door de gele borden met een “2” te volgen. We deden een poging, maar binnen de kortste tijd raakten we het spoor bijster.  Moesten we nu naar links, of toch maar naar rechts? Hoe kwamen we in hemelsnaam ooit weer bij ons huisje? Zelfs Google Maps bood geen uitkomst. Terwijl ik lichtelijk in paniek dreigde te raken kwam ons een mevrouw op de fiets tegemoet. Na enige aarzeling riepen we haar hulp in, waarop zij spontaan aanbood met ons mee te fietsen, ook al had dat voor haar een kleine omweg tot gevolg. In grote dankbaarheid kwamen we onder de vleugels van deze reddende engel uiteindelijk toch weer veilig “thuis”.

Tja, soms “loopt” de weg die je hebt te gaan niet zo lekker. Ook onze levensweg niet. Het kan ons allemaal overkomen, dat je van het ene moment op het andere  zomaar tegen zo’n hek oploopt, dat je belet om verder te gaan op het pad dat je ooit met hoop en verwachting bent ingeslagen.  Het is een geluk als het vinden van een andere weg dan niet al te ingewikkeld blijkt te zijn, maar soms ook “lopen” we helemaal verloren en is hulp onze enige uitweg.

Zo werd mijn “weg” van het buitengebied terug naar de geborgenheid van het dorp voor de vierde keer versperd. Een weg, die zo eenvoudig leek: ik
in het huis van mijn  dochter en zij met haar gezin in dat van mij. Maar

omdat mijn huis veel te klein is voor haar gezin met drie kinderen is een verbouwing wel een vereiste. En de vergunning daartoe werd dus voor de vierde keer afgewezen. Een enorme dreun, dat kan ik u wel vertellen. Ik kon er niet meer van slapen. Nachten lag ik onrustig te woelen en te piekeren. Ik zag geen uitweg meer. Tot ik de “Inleiding” van Frans van Sales maar weer eens ter hand nam en het vierde deel, Hfdst. 11, opensloeg, waarin Hij schrijft over “de onrust”. Daarin adviseert Hij ons in dit soort gevallen eerst ons hart tot kalmte en rust te brengen, ons oordeel te matigen en onze wil te beheersen. En om dan rustig ons best te doen om te bereiken wat we willen bereiken. Weer ben ik Frans veel dank verschuldigd, want ook nu werkte het! Eenmaal weer tot rust gekomen durfde ik de hulp in te roepen van iemand die op het juiste moment mijn pad kruiste en van wie ik wist dat hij bekend was met ambtelijke molens. En met resultaat. Dankzij hem kwamen verhelderende gesprekken op gang en inmiddels is de vergunning rond! En nu zit ik dus intens blij en gelukkig  tussen een hoge stapel gevulde verhuisdozen dit verhaal te schrijven. Als u dit leest, hoop ik weer “thuis” te zijn tussen de mensen om vandaar uit mijn levensweg te vervolgen, als reiziger op deze aarde.


Wil Vos

Bij de kapper 

Ik zat nauwelijks op mijn stoel of kapster Patty stak van wal:
“ Het is toch vreselijk wat er vorige week gebeurd is op de kermis hier in Sint Oedenrode……”

Ik wist van niets en zei :je bent er nog al van ondersteboven wat is er gebeurd?

“Een goede vriend van ons is daar door een groep uit een ander dorp flink in elkaar geslagen. Het is dat een van zijn vrienden zijn hoofd heeft beschermd, want ze waren van plan hem ook een paar trappen tegen zijn hoofd te verkopen”.

“In wat voor wereld leven we toch” verzuchtte ze. Een opmerking die we  de afgelopen tijd regelmatig horen. Veel mensen maken zich zorgen over de toekomst nu het geweld zo dichtbij is gekomen. “Wat voor toekomst is er voor onze kinderen en kleinkinderen”, hoorde ik haar ook zeggen.

Alles wat er nu op ons afkomt roept bij ons zorg, onzekerheid en angst op. Ik merk dat sommige mensen er gespannen van worden. Je ziet zelfs bij kinderen van de basisschool dat het hen erg bezighoudt, las ik in de krant. Je staat er immers zo machteloos bij. Het komt over ons heen zonder dat we er iets aan kunnen doen. En dan roepen ministers en burgermeesters wel dat er streng opgetreden zal worden, maar het is zo ongrijpbaar.

Als je dan wat verder de wereld inkijkt, kom je ook daar hetzelfde tegen. Onschuldige mensen worden gegijzeld, op een onmenselijke manier gedood of bij aanslagen met tientallen de dood ingejaagd. En wat is dat toch voor iets vreemds dat (jonge) mensen zichzelf opblazen om medemensen te doden terwijl wij er juist alles voor over hebben om onszelf en onze medemensen in leven te houden en met onze liefde en goedheid te omringen. Waar loopt het allemaal op uit met de oorlog in Oekraïne, in Israël en Gaza? Ja, in wat voor vreemde wereld leven we?

Hoe ga je om met al die dreiging en onrust? Niet alleen buiten jezelf maar ook in je eigen leven. Want ook daar kan er veel op je afkomen dat je bang en gespannen maakt. Wat hangt er bijvoorbeeld mensen  boven het hoofd die afhankelijk zijn van het UWV? Het is soms zelfs er op of er onder. We zijn immers zulke kwetsbare mensen! We zien het dagelijks om ons heen. Geen wonder dat we angstig worden.

De Oblaten deze zomer bijeen tijdens het XXI kapittel in Annecy concludeerden:

Meer dan ooit heeft onze gekwetste, verdeelde en kwetsbare wereld het vreugdevolle optimisme en het gastvrije charisma van de Salesiaanse spiritualiteit nodig.

Wij oblaten van Franciscus van Sales horen geboren optimisten te zijn.

We bieden een kijk op de menselijke natuur die hoopvol en behulpzaam is in een wereld die veel negatieve en/of pessimistische opvattingen over de menselijke natuur heeft. We zijn geen wensdenkers: we kennen de nadelen en blinde vlekken van de menselijke natuur. Maar geworteld als we zijn in het feit dat we geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis en dat God zichzelf heeft geschapen naar ons beeld en gelijkenis in de persoon van Jezus, verkondigen we duidelijk, consequent en mededogend: WIJ MENSEN ZIJN GOED.

Franciscus van Sales is een voorbeeld van zacht­moedigheid en geduld. Dat draagt hij uit omdat hij zich geliefd weet door God. Die zachtmoedigheid, daar hunkeren we vandaag de dag naar. Die eenvoud, daar willen we weer naar terug. Die liefde, daar verlan­gen we meer naar dan de gebalde vuisten van onze tijd doen vermoeden. Maar zo leven we, met gebalde vuisten van boosheid en korte lontjes, met priemende vingers die altijd de schuld bij de ander zoeken. Franciscus van Sales koos een andere weg. Hij durfde te wachten, onze patroon, hij vroeg om geduld met onszelf en de ander. Hij is meer dan ooit een appèl, in een tijd waarin we niet meer kunnen wachten. We hebben geen tijd voor suddervlees en soep die moet trekken. We hebben geen tijd voor onszelf en de ander. Franciscus van Sales is actueler dan ooit: leve de zachtmoedigheid en de een­voud, het geduld om te leren wachten.

Kees Jongeneelen osfs

 

Salesiaans Contact augustus 2024

Lieve mensen, met veel plezier bieden wij u weer een nieuw Salesiaans Contact aan. Zoals steeds willen we u van harte deelgenoot maken van wat ons als Oblaten en ook als Salesiaanse Familie inspireert en bezig houdt. Hopelijk herkent u zich erin, geeft het wat houvast en bemoediging. Dan hebben wij ons doel bereikt.

Een hartelijke Salesiaanse groet,


Wim Holterman osfs

ALS HET STORMT IN ONS LEVEN….

Niet zolang geleden stak er een hevige storm op in mijn leven. Ik voelde me opzij gezet, niet gezien, ondergewaardeerd. Mijn emoties schoten alle kanten op: van verdriet naar woede, van slecht slapen naar vloeken. Natuurlijk kan ik me best iets laten gezeggen, maar ik wil geen speelbal zijn van in mijn ogen een slecht beleid. Ik kan best wel het een en ander incasseren, maar ik laat niet zomaar over me heen lopen. Gelukkig is die storm weer geluwd ook al zie ik hier en daar nog wel iets van de schade die hij heeft aangericht.

Ons leven loopt niet steeds van een leien dakje. Ieder van ons heeft daar wel weet van. We kunnen getroffen worden door ziekte en pijn. We zien de toekomst somber in. Is er nog wel beterschap!? Probeer daar maar eens rustig en evenwichtig mee om te gaan. Of onze vertrouwde parochiekerk wordt gesloten. We worden erdoor geraakt tot in onze ziel. Ons geloven wordt er zelfs door aan het wankelen gebracht. “Geef onze portie maar aan fikkie!”. We raken er door uit ons evenwicht. Of we hebben grote zorgen om onze kinderen. We voelen ons machteloos. Hun wegen zijn onze wegen niet. We hebben de allergrootste moeite om die te accepteren of een plaatsje te geven in ons leven. Er is zoveel waardoor ons leven in zwaar weer terecht kan komen. Hoe gaan we daarmee om? Wat hebben we nodig om weer vaste grond onder onze voeten te voelen? Wie of wat kan ons daarbij helpen?

Franciscus van Sales raadt zijn Philothea aan  om ‘onvoorwaardelijk te besluiten God nooit in de steek te laten en nooit zijn heerlijke liefde prijs te geven. Dat is een tegenwicht voor je ziel. Het houdt je ziel in een volkomen evenwicht te midden van ongelijke krachten, waartussen je, zonder die liefde, heen en weer geslingerd wordt’. Het lijkt een soort pact met onszelf: geloven in God en in Zijn liefde als een persoonlijk besluit. Geloven als een fundament voor ons leven, als vaste grond onder onze voeten, een houvast om niet koppie onder te gaan. Dat zal allemaal wel. Het lijken zulke mooie woorden, zo gemakkelijk gezegd. Franciscus voegt een mooi beeld toe dat zijn woorden nog iets aannemelijker maakt. Hij schrijft: ‘Wanneer bijen in het open veld door een storm worden verrast, klemmen ze kleine steentjes in hun poten vast; zo bewaren zij het evenwicht van hun vlucht en zo voorkomen zij dat ze door de wind worden meegesleept. En laat ook zó jouw ziel zich vastbesloten vastklemmen aan God en zijn heerlijke liefde’. Hij spreekt over ‘kleine steentjes’ waaraan bijen zich vastklampen. Om het evenwicht in ons leven te bewaren moeten we volgens Hem niet zoeken naar hele zware middelen, maar eerder proberen kleine stapjes te zetten.

Toen het stormde in mijn leven heb ik geprobeerd zo’n ‘steentje’ vast te pakken. Achter mijn computer heb ik woorden gegeven aan wat mij uit mijn evenwicht bracht. Daardoor werd mijn woede wat ‘gekanaliseerd’. Voor mij een goed en werkbaar middel. Het gaf me overzicht en wat meer rust. En zeker: het heeft me ook geholpen, dat ik in een goed gesprek mijn ongenoegen en frustratie heb kunnen verwoorden. Meer nog: aan de andere kant van de tafel ontstond er begrip voor mijn ongenoegen. Er ontstond bijna als vanzelf een nieuw klimaat om met elkaar in gesprek te gaan. Het geschonden vertrouwen kon hersteld worden.

Enkele weken na dit ‘voorval’ lazen we in de zondagsliturgie het bekende evangelieverhaal van de storm op het meer. Het leven van de vrienden van Jezus is in zwaar weer terechtgekomen. Ze worden overweldigd door angst terwijl Jezus doodgemoedereerd op een kussen ligt te slapen. Ze schreeuwen Hem wakker: ‘Raakt het Jou niet dat wij vergaan?’ Ze geven woorden aan hun diepe angst en hun hevige onrust. Daardoor kan Jezus hun evenwicht herstellen en legt Hij de bulderende golven het zwijgen op. Dat is Zijn antwoord tot grote verwondering van Zijn vrienden!

‘De storm op het meer’ is een beeldverhaal. Het schildert de verwarring en de onstuimigheid die ons leven soms op z’n kop zetten. De noodkreet van Jezus’ vrienden wil ook woorden geven aan onze angst en onze onzekerheid. In ons bidden mogen we danken voor heel veel goeds dat ons om niet wordt gegeven. Maar bidden mag zeker ook de vorm aannemen van een noodkreet. Niet dat daarmee onze zorgen meteen als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. God werkt niet als het spreekwoordelijke duveltje uit een doosje. Wel kan Hij/Zij voor ons een houvast zijn om ons evenwicht te herstellen. Zijn naam is niet voor niets ‘Ik zal er zijn voor jou’. Op die naam mogen we Hem/Haar ook aanspreken. Om het beeld van Franciscus van Sales te gebruiken: bidden kan zo het verzamelen van steentjes zijn, die aan ons leven ‘gewicht’ geven, zodat we niet door de stormen die op ons levensbootje beuken op drift raken en ons evenwicht verliezen.


Wim Holterman osfs

Generaal kapittel

Vanaf maandag 15 juli tot zaterdag 27 juli werd  het XXI generale kapittel in Annecy (College St. Michel) gehouden.

Drieëndertig afgevaardigden waren daar bijeen uit 8 eenheden van de congregatie, verspreid over 16 landen. Het thema van het Kapittel was “Het erfgoed in onze handen: Geloof in onze missie, hoop voor de toekomst”. Aan de hand van het ‘Gesprek in de Geest’ van synodaliteit  dachten de kapittelleden, samen met een representatieve groep jonge confraters in opleiding, ( 12 van de 63) na over hoe de aanwezigheid, zending en bediening van de Oblaten  er in de toekomst uit zou kunnen zien en tot welke innerlijke transformatie en vernieuwing de Geest ons zou kunnen oproepen. Zuster Nathalie Becquart, adjunct-secretaris van het generaal secretariaat van de synode in het Vaticaan, leidde een dag van bezinning om de kapittelleden te helpen het verband te onderzoeken tussen de praktijk van synodaliteit en ons charisma in de kerk en wereld van vandaag. Onze congregatie kijkt uit naar de 150e verjaardag van haar stichting volgend jaar. De Oblaten van de Heilige Franciscus van Sales werden opgericht om het verlangen van de heilige Franciscus van Sales te vervullen nl een religieus instituut van mannen te vormen die zijn spiritualiteit gestalte zouden geven en verspreiden.. Onder inspiratie van Moeder Mary de Sales Chappuis, VHM, overste van het Visitatieklooster in Troyes (Frankrijk), bracht de zalige pater Louis Brisson deze niet-gerealiseerde Salesiaanse droom in 1875 tot bloei.

In het slotdocument wordt het volgende gezegd:

We begonnen als een kleine groep religieuzen/priesters tijdens de industriële revolutie in Frankrijk om de salesiaanse visie en taal van leven en liefde te beleven en te delen met de Kerk en de grotere gemeenschap. Vandaag de dag zijn we een wereldwijde gemeenschap van religieuzen – de Oblaten van St. Franciscus van Sales – die met dezelfde missie zijn belast, maar leven en werken in een postmoderne samenleving. Op vele manieren wordt de wereld weerspiegeld waarin de Geest ons oproept om zachtmoedig en verdraagzaam te zijn: we worden gevormd door vele nationale, culturele en kerkelijke erfenissen. Wat ons samenbindt, is ons gemeenschappelijke, salesiaanse erfgoed: waarvan de zaden in de 17e eeuw werden geplant door de heilige Franciscus van Sales en de heilige Jeanne de Chantal; waarvan de droom in de eerste helft van de 19e eeuw werd verwoord door Moeder Maria de Sales Chappuis; waarvan de eerste stichting is ontstaan uit de inspanningen van een  visitatiekapelaan (Louis Brisson) en Leonie Aviat; de uiteindelijke bloei kwam in 1875 uit de instemming van een recalcitrante Louis Brisson en een kleine groep volgelingen om de Oblaten van St. Franciscus van Sales te vormen.

We streven ernaar de uitdagingen te erkennen die inherent zijn aan onze verschillende landen van herkomst, taal en cultuur: onze kijk op de wereld is net zo gevarieerd als de planeet die God voor ons heeft geschapen. Maar in een wereld die predikt dat onze verschillen getolereerd moeten worden, zijn wij Zonen van Franciscus van  Sales moedig genoeg om te prediken dat onze verschillen gevierd moeten worden, want de gerechtigheid, verzoening, genezing en vrede waar alle mensen – bewust of onbewust – naar streven, vinden we niet door het opleggen van uniformiteit, maar door te bidden voor, te werken aan en te dromen van eenheid.

Nieuw Generaal Bestuur

Het XXI kapittel was tevens een keuzekapittel, omdat de eerste termijn van onze Generale overste verstreken was moest er een nieuw Generaal bestuur worden gekozen.
Pater Barry R. Strong, OSFS, de 12e Algemeen Overste,
werd herkozen tot Algemeen Overste voor een termijn van zes jaar.
Op 24 juli 2024 werd hij in een plechtige liturgie geïnstalleerd in de Basiliek van de Visitatie
waar de heiligen Franciscus van Sales en Jane de Chantal begraven zijn.

Het Kapittel heeft drie leden van de Generale Raad gekozen (op de foto onder, vanaf rechts):
– Pater Guillaume Kambounon (Benin) – Eerste Raadslid
– Pater Bijesh Thomas (India) – Tweede Raadslid
– Pater Paulo Rodrigues dos Santos (Brazilië) – Derde Raadslid.

Heel opmerkelijk is dat de drie gekozen leden allen komen uit de derde wereldlanden waar de congregatie groeit en vele jonge leden heeft.
In overeenstemming met de Constituties benoemt de Algemeen Overste een vierde Generaal Raadslid. De Generale Overste kiest dan een van de vier raadsleden als zijn Vicaris (Assistent-Generaal).

Martin van de Avoird

Vanaf 2 juli is Martin van de Avoird in Nederland voor twee maanden vakantie. Op donderdag 18 juli is hij samen met zijn zus en zwager bij mij op bezoek geweest. Martin ziet er gezond uit en maakt het prima, hij geniet van zijn emeritaat bij de zusters MSC in Mariental en gaat nog voor in vieringen bij de zusters en waar hij nodig is. Eind augustus gaat hij weer terug naar “ zijn mensen “. We wensen hem een goede tijd bij zijn familie en een prettige vakantie.

Wijnand van Wegen

Elk jaar eind juni begint het bij Wijnand weer te kriebelen en is hij niet meer te houden. Hij moet weer naar Friersdale waar hij vele jaren als missionaris werkzaam is geweest. Zo ook dit jaar.  Ondanks zijn handicap (moeilijk lopen  en niet meer auto mogen rijden) is hij toch weer gegaan. Hij verblijft al die tijd (twee maanden) bij de hoofdonderwijzer Fanty de Klerk en zijn vrouw in Keimoes. 2 september keert hij weer terug naar Nederland.


Kees Jongeneelen osfs

 

 

Salesiaans Contact juni 2024

Buiten lijkt het nog steeds herfst. Donkere regenwolken hangen boven ons hoofd. We zien uit naar weldadige warmte. Hopelijk kan dit nieuwe Salesiaanse Contact zijn als een paar zonnestralen, die bij u binnenkomen en uw hart verwarmen. Veel leesplezier!

Wim Holterman osfs

OP EEN MOOIE PINKSTERDAG

Het ontroert me elk jaar opnieuw: de allereerste keer dat de roep van de koekoek weer klinkt vanuit het bos achter mijn huis in dit stille gebied van Eemnes. Dan laat ik al mijn bezigheden voor wat ze zijn en sta ademloos te luisteren. Zo ook vanavond. Ik ben hier opgegroeid met dat zo vertrouwde geluid, dat al sinds mijn kindertijd extra glans geeft aan de meimaand.  Meestal duurt het niet zo lang, een paar keer “Koekkoek” en dan is het weer voorbij. Maar dit keer is het anders. Minutenlang houdt de roep aan. En vergis ik me nu, of klinkt het ook anders? Het is niet het krachtige geluid van een vogel, die blij is met een nieuw broedseizoen.

Nee, het is, alsof er een diepe ondertoon van teleurstelling in zit. Teleurstelling, omdat zij maar een koekoek is, die haar ei in het nest van een andere vogel legt en het vervolgens ook nog eens door die ander uit laat broeden. Nou moet het toch niet gekker worden. Dit is wat een te stille omgeving dus met mij doet. Ik ga mijn eigen gevoelens projecteren op de dieren om mij heen. In dit geval dus mijn teleurstelling. Mijn diepe teleurstelling, daar ook een tweede poging om de van beide kanten zo gewenste woningruil met mijn dochter te realiseren, is gestrand. Ik wil zo graag terug naar het dorp en zij met haar gezin naar dit buitengebied. Maar ook de naar de richtlijnen van de welstandscommissie aangepaste bouwplannen voor de verbouw van mijn huidige woning, die te klein is voor haar gezin met drie kinderen, zijn weer afgewezen door onze lokale overheid. Alles borrelt en bruist in mij.

In dit soort gevallen is het Franciscus van Sales die mij via zijn “Inleiding tot het devote leven” veelal weer tot rust weet te brengen. Echter, aan “teleurstelling” heeft hij geen hoofdstuk gewijd, hetgeen eigenlijk wel opmerkelijk is, want ook hij heeft er tijdens zijn leven nogal eens mee te maken gehad. Hij schrijft wel over de valkuilen waarin je terecht kunt komen bij hevige teleurstelling: onrust, boosheid, droefheid en ongeduld. Ik sla zijn boekje er nog maar weer eens op na. Wederom raadt hij mij aan mijn hart tot rust te brengen, de zon niet onder te laten gaan over mijn boosheid, ervoor te waken in één van de slechte beken van de droefheid terecht te komen en zo geduldig mogelijk tegenwerking en moeilijkheden  te verdragen. Heb ik daartoe nog wel de moed? Goede moed, daar schrijft hij toch ook iets over? Ja, daar lees ik: “Houd vol, houd goede moed, wees flink”. En ook: “Wanneer onze wensen en besluiten eenmaal vaste vorm beginnen te krijgen, dan worden we sterk, dan krijgen we vleugels. Bid tot God, dat Hij je vleugels mag geven”.

Nou, ik heb ze momenteel niet. Vleugellam loop ik enkele dagen later in de vroege morgen van de Eerste Pinksterdag dan ook door het mij inmiddels zo vertrouwde prachtige Overijsselse natuurgebied “de vloeivelden”, gelegen achter een voormalige aardappelmeelfabriek. Wat hoop ik hier te vinden? Nieuwe moed? Nieuwe inspiratie?

Van het waaien van de Geest valt hier niets te bespeuren, geen enkel zuchtje wind. Na de keiharde muziek van “Kanaalrock” van gisteravond, waar het hele dorp de Krim van mee kon genieten, is er een diepe stilte over het hele gebied neergedaald. Een stilte, die door het gekwaak van de kikkers en het lied van de vele Rietzangers alleen maar dieper lijkt te worden. Libellen zweven om mij heen, een moeder eend leidt haar kroost behoedzaam door de sloot. Ik schrik van een hertje, dat plots mijn pad kruist. Een pad, waarop ontelbare slakken kruipen, zodat ik uiterst behoedzaam mijn voeten neer moet zetten om ze niet te pletten.

Ik beklim de uitkijktoren, die zich hoog boven het gebied verheft. Het is een van mijn favoriete plekjes, want daar hoog boven de wereld lukt het mij meestal om letterlijk boven mijn “aardse problemen” uit te stijgen, om ze voor even van afstand te bekijken. Ik neem de omgeving in mij op. Ik zie, hoe een waterig zonnetje door het wolkendek heen probeert te breken. En dan hoor ik ook hier de koekoek! Niet zoals thuis in Eemnes.  Nee, deze roep klinkt krachtig en vol overtuiging. Geen enkel spoor van teleurstelling! Ineens voel ik hoe een lichte bries mijn wangen beroert. Een vleugje energie, een vleugje inspiratie. Toch! Een stil gebed welt op in mijn hart.

Als ik na enige tijd weer beneden sta, voel ik mij een ander mens. Ik geef niet op! Er komt een dag, dat ik weer tussen de mensen zal wonen in de geborgenheid van het dorp. Het mag dan wat langer duren dan gehoopt, maar het komt goed! Als op vleugels gedragen wandel ik verder op deze mooie Pinksterdag. En ik weet, ik wandel niet alleen!


Wil Vos

Verborgen achter muren is het thema van de derde tentoonstelling in het jubileumjaar van museum Krona. In het artikel  Visioenen is al verhaald over de geschiedenis van het museum. De titel van deze tentoonstelling, Verborgen achter muren, intrigeerde mij zeer.

Wij hadden -zoals meer katholieke families- een tante zuster, die was ingetreden in een slotklooster en niet buiten de muren van het klooster kwam. Alles gebeurde binnen die muren. Er was wel een poortzuster die de deur opende, waarschijnlijk de enige zuster die direct contact had met de buitenwereld waarin wij gewone mensen leefden. We werden ontvangen in een bezoekkamer, en daar kwam bij hoge uitzondering tante zuster bij ons. Het geheel werd door ons kinderen als spannend ervaren. Het hoorde achteraf gezien bij die tijd. Maar wat zich verder binnen die muren bevond was voor ons een geheim.

Ook van de religieuze kunst die binnen de muren van het klooster aanwezig was, of in de kapel, kregen we weinig te zien. Nu vele kloosters en kloosterkapellen zijn gesloten en de religieuze kunst wordt bewaard bij bisdommen of in musea, kunnen we slechts af en toe het moois bewonderen  zoals hier in Krona, in speciale tentoonstellingen of vanuit de vaste collectie.

De muren omringen ook dit complex. Alleen staat nu de poort van de kruidentuin open om gasten binnen te laten die een kijkje willen nemen binnen de muren. Die hoge muren maken ook echt indruk op je. In de kruidentuin staat een kunstwerk gemaakt met behulp van motieven en ontwerpen die kinderen hebben aangeleverd, uitgevoerd door de kunstenaar in cortenstaal. De roestige kleur steekt prachtig af tegen het groen van de tuin, je wordt er naar toe getrokken om deze mooie samengestelde creatie te bekijken.

Wat ik ook heel knap vind van Krona , is hoe zij in hun tentoonstellingen proberen om de kinderen erbij te betrekken, zoals ook voor dat mooie kunstwerk in de tuin. Hiervoor worden scholen e.d. ingeschakeld, die onder begeleiding van een kunstdocent werkelijk prachtige objecten maken. En op die manier komen kinderen ook binnen de muren van het museum en nemen ze iets op van ons cultureel erfgoed.

Voorbeelden hiervan zijn de kroonjuwelen die ook prachtig passen bij de zusters Birgittinessen die in het kloostergedeelte van het gebouw wonen. De vlondertuinentoren, een prachtig voorbeeld van kruiden-en moes- en siertuinen, zo toepasbaar ook in de wereld van nu in Nederland in de weinige ruimte die er beschikbaar is, en een mooi voorbeeld van binnen de muren. Ruwe en gepolijste stenen, volgens mij gewoon omdat het zo fijn is om iets moois te maken en te laten zien.

Met eigen ogen zou je al die objecten moeten gaan bekijken. Helaas staat in het gidsje van de tentoonstelling niets over dit deel.
Uit de tentoonstelling zelf kies ik een paar beelden.

Als eerste iets van de kunstenares Nan Groot Antink,. In de gids staat :”Het museum maakt als enige in ons land deel uit van een deels bewoond abdijcomplex en heeft de beschikking over een kruidentuin, aangelegd naar middeleeuws voorbeeld. Deze verbinding tussen ’Kunst, Klooster en Kruidentuin’ ligt ten grondslag aan de opdracht aan Nan Groot Antink, om weefsels te maken met verfstoffen uit de tuin.” Het is het erekleed dat het beeld naar voren haalt. Het verbindt binnen en buiten het klooster. En het verbindt het oude beeld met het nieuwe weefsel.

De man van Smarten, gemaakt door Gijs Frieling in 1996 is voor mij ook een beeld van verbinding, niet van binnen en buiten het klooster, maar van de wereld om ons heen met ons. Op de afbeelding zie je Jezus als zwerver langs de Amsterdamse grachten. Het roept bij mij op, de bubbel waarin ikzelf leef, veilig, omsloten door de muren van ons huis, een veilige omgeving, mensen in je kring die er voor je zijn, op welke manier dan ook. Maar deze man, deze zwerver, hoe is dat voor hem? Hoe ervaart hij zijn bubbel? Vindt hij het goed zo? Zou hij het anders willen? En wij, hoe staan wij tegenover mensen buiten onze kring? Vragen waarop ik geen direct antwoord heb. Krona schrijft: ”De verbeeldingen van Jezus staan voor wat Museum Krona wil verbinden: oude en hedendaagse kunst, spiritualiteit en actualiteit.”

Ik kan alleen maar hopen dat we proberen, ieder op zijn of haar eigen plek en wijze, de verbindingen met de mensen aan te gaan. Dan verbindt oud zich met nieuw of jong, jong en nieuw zich met oud, dan verbindt binnen zich met buiten en buiten met binnen. Zo maken we kleine veilige plekjes binnen onze mogelijkheden, misschien wel kleine paradijsjes zoals de kinderen ze ook in deze tentoonstelling hebben gecreëerd.

 

 

 

 

 

 


Wies de Groot

 

De tentoonstelling in Krona is nog te bezoeken tot 22 september 2024.

Salesiaans Contact april 2024

Voor de maand april bieden wij u opnieuw een Salesiaans Contact aan. Hopelijk vindt u hierin iets van (h)erkenning, van inspiratie voor het leven van alledag. Graag wens ik u namens de redactie opnieuw veel leesplezier.

Wim Holterman osfs

Tijd vliegt

Zo zit je een stukje te schrijven voor het januari nummer van het Salesiaans Contact over je net begonnen pensioen (mijn pensioen werd alsnog 2 maandjes uitgesteld doordat mijn opvolgster ziek was geworden en de belastingdienst daar geen boodschap aan heeft) en zo hebben we de vastentijd en Pasen alweer achter de rug. Een vastentijd waarin veel gebeurd is:

*een intieme viering ter gelegenheid van het 65 jarig priesterjubileum van Willem Spann

*in onze eigen parochie hebben we na 15 jaar afscheid moeten nemen van onze pastoraal werkster Wies Sarôt; een echte aderlating want zij was erg actief vooral op het gebied van catechese voor alle leeftijdsgroepen en daarbij is ze ook een mooi mens

*2 weken na haar afscheid zijn we met een delegatie naar de installatieviering van haar geweest in Beesd waar ze gaat werken in het Rivierenland

*samen met Gonnie Petterson vorm ik bij ons in de parochie de werkgroep Doopgesprekken en we hadden net besloten om de werkgroep op te heffen, wegens gebrek aan aanmeldingen van dopelingen, of er kwam een aanmelding, het was ruim een jaar geleden dat er bij ons gedoopt was, dit kindje is natuurlijk gewoon gedoopt hoor, maar de werkgroep is toch gestopt

*de dochter van een jonge vrouw uit Eritrea, waar ik al ca. 8 jaar buddy van ben, is ongepland zwanger geraakt en dat geeft ook weer de nodige werkzaamheden om één en ander klaar te krijgen voor de komst van de baby, wat vanaf het moment dat ik het officieel wist, nog 2 maanden te gaan was, en zoals de meeste van jullie wel weten komt er nogal wat bij kijken, zoals wieg, kinderwagen, kleertjes en noem maar op.

Om nog even terug te komen op de pastoraal werkster Wies Sarôt, zij verzorgde al jaren in de advent- en vastentijd een dagelijkse nieuwsbrief met bezinningsteksten rond een bepaald thema, via de mail en daar kon je ook op reageren, het was altijd erg inspirerend en ook een dagelijks moment van rust. Niet alleen de teksten maar ook vaak verwijzingen naar een toepasselijk lied of een filmpje dat het thema uitlegt voor kinderen. Voor haar afscheid had ze geld gevraagd om dit te kunnen blijven doen tot aan haar pensioen, het geld is er gekomen, en zij gaat dus door met deze nieuwsbrieven, nu niet meer voor 2 maar voor 4 parochies.

In een boekwinkel zag ik het boekje: Woorden doen ertoe, van Marinus van den Berg, liggen en dat sprak me meteen aan. Eén van die teksten is zo actueel dat ik die graag met jullie wil delen: (eigenlijk kan ik jullie het hele boekje aanraden)

Vrede en vreugde

Blijf mijn vrede en mijn vreugde
In alle onrust en onvrede van deze tijd

Laat mij vreugde verspreiden
Op deze dag, waar ik zal zijn

Maak mij ontvankelijk
Voor de vrede die naar me toekomt

Laat mijn vertrouwen groeien
In  mensen die vrede brengen

Marinus van den Berg

Zo zie je maar, van het vallen in een zwart gat bij pensionering is bij mij zeker geen sprake, want buiten al deze dingen om hebben wij natuurlijk ook nog de beslommeringen rond de kinderen en kleinkinderen; voorgaan bij vieringen in onze locatie en deel uitmaken van de werkgroep spiritualiteit van onze Salesiaanse
familie, maar zolang ik er nog steeds energie van krijg blijf ik het zo doen.

 


Loes Wiggerts

LIEFDE IS:  GOD TUSSEN ONS IN
Een sfeerverslag

Nee, dit is geen tegeltjeswijsheid. Het is één zinnetje uit de overweging die Kees Jongeneelen houdt in de slotviering van onze Salesiaanse Familiedag op 6 april jongstleden. Het is een viering, die die liefde voelbaar en tastbaar maakt. Het voelt als zijn we veertig Emmaüsgangers die zich een dag lang mogen laven aan woorden uit de Schrift, aan gedeelde gevoelens en ervaringen uit ieders binnenste. Bij het Breken van het Brood en het Delen van de Beker wordt dat tastbaar en voelbaar: Liefde is God tussen ons in. Soms mag je dat (even)  ervaren. Je wordt er door geraakt en je weet, dat dit een breed gedragen dankbaar gevoel is.  Dit relaas is niet zomaar een ‘verslag’, maar eerder een persoonlijke beleving, die hopelijk door de andere deelnemers ook zo gevoeld is en die voor degenen die dit lezen wellicht aanstekelijk kan werken.

Op zaterdagmorgen om negen uur vertrekken wij (Marga, Marie-José en ondergetekende) om Ria in het mooie centrum van Schijndel op te pikken. We zetten koers naar het inmiddels vertrouwde Eemnes. Soms wordt er onderweg gesproken met elkaar. Soms zijn we gewoon stil, genietend van het eindelijk zonnige landschap en van de betrekkelijke rust die er nog heerst op de snelweg. Je voelt in die stilte iets van verwachting, iets van een dag die net wat mooier  en diepgaander is dan andere gewone dagen. Voor mezelf, die in het ‘complot’  (de werkgroep Spiritualiteit die de dag heeft voorbereid) zit, is er ook iets van een blijvende spanning. Hoe zal de dag aanslaan? Treffen we de goede toon? Tegelijk denk ik aan het lied dat we in de gewone weekendvieringen zouden zingen: ‘Waar liefde heerst en vriendschap, daar is God’. En dan kan het niet stuk, omdat je weet en voelt, dat binnen onze Salesiaanse Familie iets is van een Dragende Kracht die ons samenzijn steeds weer goed maakt.

Na de gastvrije ontvangst door de Eemnesser Kringen mogen we genieten van een hartelijk weerzien van zoveel bekende mensen. In zo’n kring is de koffie en een warm Brabants worstenbroodje dubbel zo lekker. Het is als een hele mooie prelude op een nog mooiere dag. Eerst richten we al onze aandacht op een videopresentatie van een bevlogen preek van Henri Nouwen, eens gehouden in de overvolle Christal Cathedral in Garden Grove (Californië). Een preek – even bewegelijk als beeldend – met als kernthema: ‘Wij zijn allen de geliefde zonen en dochters van God’. Onze nabespreking begint met een korte stilte om bij onszelf te zien wat deze meditatie met ons doet. Vervolgens delen we dat in kleine groepjes met elkaar. Zelf heb ik de taak om zo’n klein groepje te leiden. Tegelijkertijd probeer ik wat losse aantekeningen te maken. Hoe het gesprek in de andere groepjes verloopt, weet ik niet. Ook van het gesprek in mijn eigen groep kan (en wil) ik geen verslag doen, omdat er vaak toch heel persoonlijke dingen en ervaringen worden gedeeld. Woorden, kreten, die ik opschrijf, vertolken diepe gevoelens en zijn daarom zo kostbaar. Elk gedeeld verhaal is als een geschenk aan elkaar. Er komen woorden naar boven als: je hart openzetten, ontvankelijkheid, veerkracht, overgave, verwondering, rust, positief in het leven staan, nederigheid, het negatieve in jezelf omvormen naar iets positiefs. Het kost ons niet veel moeite om in al die flarden van woorden en verhalen iets te herkennen van de Salesiaanse Spiritualiteit die we ons in ons leven gaandeweg proberen eigen te maken.

Helemaal in de geest van Franciscus van Sales sluiten we ons werken in de kleine groepjes af met het plukken van een bloem uit de spirituele tuin van onze meditatie. Op een fotokaart met een bloem erop krijgen we de gelegenheid om een gedachte, een zegenwens, een quote, op te schrijven en die te delen met de buurman/vrouw naast je. Ik houd stiekem één kaart achter om u een indruk te geven of om wellicht ook een wens of een vitamientje te delen met iemand naast u.

Na de lunch met een wat verlaat maar overheerlijk broodje kroket is het alweer tijd voor de slotviering in de Nicolaaskerk, die nog helemaal in de Paassfeer versierd is. Na zo’n dag kan het haast niet anders dan dat het vieren van wat we samen beleefd hebben een feestelijk, dankbaar en geladen karakter krijgt. Het samen zingen, het samen luisteren naar woorden die er toe doen, het bidden met woorden uit ons binnenste, het samen vibreren onder de welluidende klanken van het orgel, zijn als een  ‘hemelse’ apotheose.

Het was een goede en inspirerende dag onze Salesiaanse Familie waardig. Toen weer op weg naar huis. Weer met vieren in de auto of…was ook ‘God tussen ons in’?


Wim Holterman osfs

Salesiaans Contact februari 2024

Graag bieden wij u dit nieuwe Salesiaans Contact aan met daarin enkele aspecten van onze Salesiaanse Spiritualiteit.  We hopen dat het u aanspreekt en dat u het meeneemt in uw leven van alledag. Veel leesplezier.

 

FRANÇOIS DE SALES EN DE VREDE

Oorlog en vrede
Met grote regelmaat wordt ik overdag gekweld door een hels kabaal.
F-16’s en F-35’s knallen nauwelijks zichtbaar door de lucht. De vliegbasis Volkel is niet ver. Atoomwapens liggen in de buurt. Krantenberichten rapporteren dagelijks over de meest wrede en troosteloze oorlogen slechts een paar uur vliegen van hier. Wereldleiders worden afgeschilderd als roofdieren. Afgeschermd van de wereld en in immense zelfbescherming zijn ze op zoek naar hun prooi. Platgebombardeerde steden en dorpen vertellen over de waanzin van de oorlog, vooral over het lijden en de pijn van zoveel machteloze en onschuldige slachtoffers. Gebrek aan voedsel en hygiëne bedreigt de levens van talloze mensen, vooral van weerloze kinderen. Hun ogen weerspiegelen hun doodsangst, hun tranen spreken van hun schrijnend verdriet om hen die aan het front een zinloze dood tegemoet gaan.  De eerste slachtoffers van elke oorlog zijn het gezond verstand en de waarheid. Ik hoor mensen zeggen, dat ze niet meer naar het journaal durven kijken. Het zinloze lijden van mensen grijpt hen al te zeer aan. Begrijpelijk! Zelf blijf ik kijken. Ik wil mijn ogen niet sluiten voor de dood die mensen elkaar aandoen. Tegelijk voel ik een machteloze woede in me, een brandende opstandigheid. De wetenschap dat er op een slagveld nog nooit een oorlog is gewonnen is blijkbaar nog niet ingedaald bij de zogenaamde leiders van onze wereld. Oorlog: de grootste schande van onze beschaving! Vrede: de les uit de geschiedenis die zo verschrikkelijk gemakkelijk wordt vergeten.

 

François de Sales en de oorlog

François is geboren op 21 augustus 1567. Heel West Europa is in die dagen in rep en roer. Oorlogen volgen elkaar in rap tempo op. Philips II stuurt Alva met zijn leger door Frankrijk – ook via Annecy en Thorens – richting het calvinistische Noorden. De vader van François – een goede krijgsman en uitstekend diplomaat – kiest de kant van de katholieken. Ook in hun eigen omgeving zijn er telkens weer schermutselingen. De bevolking van Savoye is door dit oorlogsgekrakeel in armoede vervallen. Mannen die geronseld zijn om in dienst van de hertog te vechten blijven vaak achter op het slagveld. Daardoor moeten vrouwen en kinderen leven  in armoede. Voor François de Sales is de oorlog nooit ver. Als hij op 12-jarige leeftijd verhuist naar Parijs om daar te gaan studeren ziet  hij onderweg overal de gevolgen van de veelvuldige oorlogen. In Lyon ziet hij – zo schrijft E.J. Lajeunie – dat alleen de muren van de Fourvières-kathedraal nog overeind staan. In Bourges zag hij hoe de beeldenstorm zijn verwoestend werk had gedaan. Hij werd diep geraakt door de zinloze barbarij die elke oorlog is.

 

François de Sales als vredesstichter

Al lezend in de zeer uitgebreide en zeer goed gedocumenteerde levensbeschrijving van François door E.T. Lajeunie (Franz von Sales, Leben – Lehre – Werk, Eichstätt und Wien) heb ik nergens kunnen ontdekken, dat onze François op de barricaden gaat om oorlogen tot een einde te brengen en de vrede te herstellen. Hij sluit echter zijn ogen niet als hij conflicten tussen mensen en tussen groepen ontdekt.

 

Hij aarzelt niet om op te komen voor hen die te lijden hebben van zinloos geweld. Zo schrijft Lajeunie bijvoorbeeld (blz416):

Wat kon de bisschop doen om de mensen tegen een dergelijke onderdrukking te beschermen? Oorlogen, troepen, dure hofhouding en prinselijke decreten konden immers niet voorkomen worden: de wetten moeten gehoorzaamd worden, ook al zijn ze hard; maar telkens als hij kan, aarzelt hij geen moment om voor dit onderdrukte volk op te komen wanneer hun rechten geschonden worden en hun ellende hemel schreiend is. Zo bemiddelde hij in 1611 bij de hertog voor de inwoners van Sixt: “Een aardverschuiving in februari 1602 verwoestte een zeer groot deel van hun bezittingen en veranderde het toch al ellendige volk in echte armoedzaaiers”. De bisschop vroeg daarom dat de onfortuinlijke mensen van hun belastingdruk zouden worden ontheven naarmate de schade die ze hadden geleden.”

François en de vrede

Als jonge priester-missionaris in de Chablais ervaart François aan den lijve wat gevaar en geweld met een mens kunnen doen. Hij is er zijn leven vaak niet zeker. Toen hij preekte bij de Sint Hippolytuskerk in Thonon werd hem toegeroepen dat hij door de duivel bezeten was. Maar hij is er de mens niet naar om zulke scheldkanonnades met gelijke munt te betalen. Hij beschikt over een zachtmoedig en ontwapenend incasseringsvermogen. Gaandeweg zijn leven heeft hij zich een gelijkmoedigheid verworven waardoor hij niet van zijn stuk te brengen is. In een brief aan zijn grote vriend Antoine Favre  – geschreven te Les Allinges in 1595 – citeert hij de H. Augustinus: “We moeten altijd verlangen naar vrede en naar oorlog alleen als het echt niet anders kan”.
In zijn talloze preken en brieven heeft hij het vaak over vrede, maar dan met name over innerlijke vrede. Een mens kan alleen in vrede leven als hij vrede heeft in zichzelf. In zijn geestelijke begeleiding is leven in harmonie met zichzelf en de naaste, met God en de wereld. Zo houdt hij in een preek –gehouden in Annecy op 29 juni 1593 –zijn toehoorders voor: “Ik weet dat jullie allemaal naar de vrede verlangen. Daarom wil ik jullie met de koninklijke profeet zeggen: als jullie die willen bereiken, wend je dan tot God met petities en gebeden: ‘Vraag wat vrede zal brengen in Jeruzalem (Psalm 121:6). Heb Hem  lief met heel je hart, dien Hem trouw, vermijd zorgvuldig alles wat Hem kan beledigen. Op deze manier zul je vrede bereiken, want er staat: “Overvloedige vrede voor hen die de wet van God liefhebben en voor wie niets aanstoot geeft (Ps. 118:163)”. Dat wij ons die innerlijke vrede eigen mogen maken en alle strijd ontwapenen met het wapen van de liefde.

Wim Holterman osfs

 

Europese Conferentie

 Op maandag 8 januari zijn Wim Holterman en ik naar Overbach ( Jülich-Barmen, Duitsland) afgereisd om deel te nemen aan de Europese Conferentie. Onze generale overste Barry Strong wil dat wij als Europese entiteiten regelmatig samenkomen om onze werkzaamheden en ideeën uit te wisselen, elkaar te inspireren en te bemoedigen in een steeds ouder en kleiner wordende gemeenschap in Europa. Maandagavond hadden we een eerste bespreking samen met de vertegenwoordiging uit Frankrijk-Benin, Italië en de Duitssprekende provincie, die deze keer als gastheer fungeerde.

Na de Eucharistieviering en het ontbijt op dinsdagmorgen hebben we ons  onder de uitstekende leiding van onze gastheer Josef Költringer, provinciale overste, gebogen over vier vragen:

  1. Als de Oblaten nu opnieuw gesticht zouden worden: wat zou dan hun opdracht en werk moeten zijn in deze wereld.
  2. Pastoraat in Europa en West-Afrika in de 21e eeuw.

“Tekenen des tijds” in onze eenheden die schreeuwen om een Oblatenantwoord met ons charisma en onze zending. “Wat zijn de uitdagingen in onze verschillende landen en culturen.”

  1. Samenwerking van de Europese – West-Afrikaanse gemeenschappen: wat werkt goed – wat heeft onze aandacht nodig – wat zou beter kunnen werken?
    4. Een internationale communiteit beginnen in Troyes, de stad waar onze Stichter Pater Louis Brisson in 1875 de start maakte met onze Congregatie.

Wanneer u dit leest zult u wellicht begrijpen dat er geen pasklare antwoorden gevonden zijn op al deze vragen. Wel was het een boeiende en goede uitwisseling met een grote openheid en soms ook emotie. Vooral ook de ontmoeting was weldadig en vriendschappelijk. Met een goed gevoel keerde iedereen woensdag huiswaarts, wel met de vraag wanneer en hoe komen we thuis vanwege boerenblokkades en  stakend treinpersoneel. Op ónze terugreis was er geen vuiltje aan de lucht, maar de twee Oblaten uit Wenen hebben er met de trein 15 uur over gedaan om thuis te komen.

Onze jubilaris pater Willem Spann

21 februari 2024 is het 65 jaar geleden dat Willem Spann samen met Kees Koning in de kapel van de paters van de H. Geest in Gemert door Mgr. W. Bekkers tot priester werd gewijd. Na zijn wijding kreeg hij de opdracht om klassieke talen te gaan studeren aan de universiteit van Nijmegen. Na zijn studie werd Willem leraar op het Mill-Hillcollege te Tilburg totdat hij op 1 augustus 1986 door Mgr. J. Terschure benoemd werd tot pastoor van de H. Geestparochie te Goirle. Van 1992 – 1996 was hij lid van het generale bestuur van onze Congregatie en voor 50% werkzaam in het pastoraat totdat hij in 2001 afscheid nam van Goirle en zijn intrek nam in het Generalaat van de Fraters in Tilburg.

Sinds september 2016 geniet Willem verzorging in Woonzorgcentrum Joannes Zwijsen te Tilburg. Willem viert dit jubileum driemaal. In Sint Oedenrode met zijn medebroeders, in Joannes Zwijsen met de Fraters en als klapstuk in de parochiekerk van Millingen aan de Rijn samen met zijn hele familie. We wensen Willem feestelijke vieringen en nog vele goede jaren in ons midden, gevuld met zijn humor en vitaliteit.

Wie Willem met dit jubileum wil feliciteren, zijn adres is:
R.P. W. Spann osfs,

Burg. Brokxlaan 1407
5041 RR TILBURG

e-mail:w.spann@outlook.com


Kees Jongeneelen osfs

 

 

 

FEEST VAN FRANCISCUS VAN SALES

 27 Januari 2024, een zonovergoten zaterdag. We vieren vandaag de verjaardag van onze Frans van Sales. Het is officieel de 24ste maar zo als zo vaak, wordt dit bij ons in ‘t weekend gevierd. Gelukkig geen oponthoud onderweg. Iedereen blij gestemd ook omdat er eindelijk geen grijs wolkendek was, maar een mooie zonnige hemel. En ook om de Salesiaanse familie te ontmoeten! 10.30 Uur werden we hartelijk welkom geheten door de kringen  van Eemnes in de Schoter. Er werd ook een houten “boom” opgezet, gemaakt door Jack en Marus. Daarover straks meer.

Na de koffie met wat lekkers en gezellig even bijpraten, werd het altaar in orde gebracht en de stoelen verzet om samen te kunnen vieren. Kees ging ons voor. ‘n Prachtig verzorgd boekje voor de liederen en de teksten. Er werd, zoals gewoonlijk,  geweldig meegezongen!! Zo prachtig klinkt dat. In deze viering kwam speciaal naar voren: Voor IEDEREEN, je bent GOED zoals je bent! We weten het wel, maar of je het altijd zo voelt zijn twee verschillende dingen. Door herhaling leren we dat je voor God altijd goed bent zoals je bent! De Goddelijke liefde over volmaaktheid. Frans v Sales leert ons dat we streven naar volmaaktheid door het te DOEN.

De overweging

“Alles uit liefde en niet omdat het moet.”
Alles wat zonder liefde is, is zonder betekenis. Ook mooie pijlers: De liefde heeft twee armen:  de ene omvat God en de ander je naaste. Hij leert ons ook dat bidden ons kan helpen. Op Zijn tijd en Zijn manier en niet altijd zoals wij dat willen. Liefde van God doorgeven aan anderen in de wereld door hartelijkheid, zachtmoedigheid, barmhartigheid en geduld. En we kunnen daar elke dag opnieuw mee beginnen. Ieder mag dat op zijn/haar eigen manier doen: God liefhebben. Weten dat God altijd bij je is. Je bent GOED zoals je bent en Hij laat niemand uit Zijn genade vallen.

Daarna volgde de Eucharistie. Er waren liederen in ‘t boekje van Willem Spann. Natuurlijk werd de H. Mis afgesloten met het lied: Frans van  Sales is zijn naam. Het was een prachtige inspirerende viering. Dank daarvoor.

De Boom

We kregen allemaal drie blaadjes om antwoorden op vragen op te schrijven. Later werden die aan de boom gehangen. De Werkgroep Spiritualiteit had deze vragen gemaakt. Wat gaat er goed? Wat kan er verbeterd worden?  Nieuwe ideeën. De Werkgroep kan uit de antwoorden weer nieuwe inspiratie halen. Het stond wel heel gezellig zo’n boom met allemaal blaadjes door onszelf ingevuld. Toen de boom vol hing, was ‘t tijd voor het stamppottenbuffet. Heerlijke boerenkool,  zuurkool, hutspot met saus, balletjes, speklapjes, worst en spekkies. We lieten het ons geweldig smaken!! Heel gezellig samen de maaltijd gebruiken, echt een familiegevoel.

Ganzenbord

Na het eten werd er een spel gespeeld. Eerst werden we in groepjes verdeeld. Het was een vorm van ganzenbord over Frans van Sales. Diverse vragen en opdrachten moesten uitgevoerd worden. Gelukkig waren er experts aan tafel. Blijft altijd leuk en spannend een spel spelen! Natuurlijk ook met stemverheffing net zoals “thuis”. Zeker als er vragen beantwoord moesten worden. Ook lachen natuurlijk. Iedereen genoot er van. En je leerde weer wat over onze heilige Frans. Als prijs kregen we een kaarsje van Don Bosco en een lichtje van Frans van  Sales en Jeanne de Chantal.

Na het spel namen we afscheid van elkaar en gingen na een geslaagde dag voldaan weer naar huis. Hartelijk dank, Kringen van Eemnes,  voor de gastvrijheid. Dank je wel Werkgroep Spiritualiteit. Dank je wel, Kees, voor de mooie viering. Dank je wel, lieve familie, voor jullie hartelijkheid.


Diny Mouris-van Dam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Salesiaans Contact september 2023

VOORWOORD

We hebben de vakantiemaanden weer achter ons gelaten. Gelukkig kregen we als overgang naar de herfst nog een aantal zomerse dagen. Graag verrassen we u weer met ons Salesiaans Contact: gewoon wat vitamientjes voor de komende maand. Allereerst een artikel van Wil Vos. Zij is bij de meesten van u al wel bekend. Het tweede artikel is van Astrid van Engeland.

Astrid is lid van de Salesiaanse Kring Schijndel. Zij is als Pastoraal Werker actief geweest in de Parochie H. Kruis in Raalte en omgeving. Op dit ogenblik werkt ze als Geestelijk Verzorger in de Gelderhorst , een zorgcentrum voor oudere doven in Ede.

Graag wens ik u veel leesplezier toe en groet ik u namens onze redactie.

Wim Holterman osfs

 

TOEVAL BESTAAT!

De zomervakantie is voorbij! Na een heerlijke logeerpartij zijn de kleinkinderen weer vertrokken, hun tent is opgevouwen, de caravan weer terug in de stalling. Na hun onstuimige, uitbundig vrolijke aanwezigheid hebben zij een diepe stilte achtergelaten. Maar dit keer geen stilte die mijn wereld grijs en grauw kleurt. Nee, ik ervaar een verkwikkende stilte. Eén die ruimte geeft om vol dankbaarheid terug te kijken op wat achter mij ligt en vol verwachting uit te zien naar de toekomst. Wat heb ik genoten van deze zomer! Een zomer die begon met  prachtige priesterfeesten en een huwelijksjubileum, waarbij ik mocht delen in de feestvreugde. Vervolgens heb ik een droom waargemaakt: het fietsen van het “Kloosterpad” in het mooie Brabant. Dat het uiteindelijk meer pad bleek te zijn dan klooster heb ik voor lief genomen. Geen pater gezien, alleen heel in de verte een zuster. En door een navigatiefout zelfs de prachtige Abdij Koningshoeven in Berkel-Enschot gemist. Maar daar heb ik me niet door uit het veld laten slaan. Wel door “code rood”, dat voor de laatste fietsdag aangekondigd werd. Na rijp beraad besloten die dag drastisch in te korten, met het gevolg, dat ik rond lunchtijd thuis was, waar ik vervolgens ging zitten wachten tot het noodweer los zou barsten. Noodweer dat dus niet kwam…..Maar wat was het een prachtige tocht met vele, bijzondere ontmoetingen. En hier bleef het niet bij. Zo ging ik met de kleinkinderen naar Amsterdam, dwaalden we door de geschiedenis van Hoorn, stortten we ons in de tijd van de Romeinen en de late Middeleeuwen, hebben we achtbanen en andere vreeswekkende attracties bedwongen en trokken we diep het veengebied van Klazienaveen in middels een smalspoortraject. En bij dit alles hebben we vooral veel, heel veel plezier gehad.

Deze hele zomer voelde voor mij als een soort van wedergeboorte. Nadat ik het besluit genomen had mijn geboorteplek, waar ik inmiddels alweer 13 jaar woon en waar zoveel is gebeurd, te verlaten, voelde ik hoe de energie weer door mijn lijf begon te stromen. Het is een prachtige plek, maar niet om alleen te wonen. Het is verworden tot een gevecht tegen dan weer droogte, dan weer overvloedige regenval, een strijd tegen muizen, mollen, slakken, mieren  en ander ongedierte en vooral tegen eenzaamheid en daar heb ik genoeg van. Ik wil terug naar de geborgenheid van het dorp. Tussen de mensen, met een tuintje, waarin ik mij nog met plezier kan uitleven. Niet omdat het moet, maar omdat het mag! Een besluit, dat dus heel goed voelt. Maar, volgens Franciscus van Sales, is alleen dat goede gevoel niet voldoende. Hier heeft hij zelfs een heel hoofdstuk aan gewijd in zijn boek “De inleiding”. Daarin schrijft hij in  deel 2, hfdst. 6:

“Want niet met gevoelens verbeter je jezelf, maar wel met het vaste voornemen je besluiten ook uit te voeren”

Intussen zijn de eerste stappen tot die uitvoering gezet, zij het na toch weer die aanvallen van twijfel, of deze stap toch echt wel een juiste zou zijn. Echter, vanuit onverwachte hoek kreeg ik een soort van bevestiging. Zo zat er op zekere avond ineens een enorme ooievaar op mijn schoorsteen. Even voelde ik mij als Sarah, die op hoge leeftijd nog te horen kreeg, dat zij een kind zou krijgen. Maar net als zij, kon ook ik alleen maar lachen bij dat idee. Een paar dagen later echter, werd ik wakker met het gevoel, dat ik bekeken werd. Zat er op de schoorsteen van mijn schuurtje toch een enorme buizerd ongegeneerd mijn slaapkamer in te gluren. Een bijzondere ervaring, dat kan ik wel vertellen.

Aanvankelijk bleef ik doodstil liggen en ook de vogel verroerde zich niet. Na enige tijd durfde ik het aan heel voorzichtig mijn telefoon van het nachtkastje te pakken om dit unieke moment op foto vast te leggen. Hierna spreidde het dier de vleugels en vertrok, mij in opperste verbazing achterlatend. Maar zie, enkele dagen later was hij er weer. Met felle ogen bleef hij mij geruime tijd strak aankijken. Wat gebeurde hier? Eerst die ooievaar, nu die buizerd, die de hele zomer al als een soort van Jeremia met zijn klagende roep boven mijn leefomgeving had rondgevlogen. Zou ik die ooievaar kunnen zien als brenger van dat nieuwe leven, dat ik zo graag wil en die buizerd als oproep, daartoe actie te ondernemen? Of was het gewoon maar toeval, dat zij in mijn blikveld waren verschenen? Was het datzelfde toeval, dat het nu volgende in augustus op de Gerarduskalender te lezen stond?:

“Toeval is het pseudoniem waarvan God zich bedient, als Hij onbekend wil blijven”

Ik ben ervan overtuigd dat Toeval bestaat. Het schenkt mij het vertrouwen dat er zegen zal rusten op de vele stappen, die nog genomen dienen te worden en hoop en kracht tijdens de weg die voor mij ligt. Een weg, die ik niet alleen hoef te gaan!


Wil Vos – Post      

 

Een verhaal uit mijn boekje ‘Schatten van mensen’ – Een ontmoeting met een bijzonder kind:

IS GOD OOK EEN OMA?

Nog niet zo heel lang geleden bezocht ik een ongeneeslijke zieke vrouw in het ziekenhuis. Zo leerde ik twee van haar kleinkinderen kennen. Twee spontane en vrolijke meisjes van drie en vijf jaar oud. Vorig jaar was oma naar Lourdes geweest en daarom had ze haar kleinkinderen het lied ‘Te Lourdes op de bergen…’ geleerd. Vaak als ze oma bezochten of kwamen logeren zongen ze samen dit lied. Prachtig vonden ze het.

Omdat dit lied oma zo dierbaar was werd het ook gezongen tijdens haar uitvaart. Het was duidelijk dat de oudste kleindochter van vijf jaar niet alleen het lied goed kende, maar dat ze er ook wel degelijk over na had gedacht. Zomaar uit het niets zei ze: ‘Volgens mij is het liedje “Te Lourdes op de bergen” fout. Er wordt gezongen dat Maria de moeder van God is, maar Maria is toch de moeder van Jezus’?

Je staat wel even met je mond vol tanden als zo’n vraag gesteld word door een kleine meid van nog maar net vijf jaar. Waar haalt ze die wijsheid vandaan en hoe leg je haar uit hoe het precies zit? Ten eerste beaamde ik dat ze gelijk had. Maar, zo zei ik, omdat Jezus zo goed en lief is voor iedereen en er altijd is voor alle mensen, lijkt Jezus ook een beetje op God en wordt Hij ook wel God genoemd. Daarom is Maria ook de moeder van God.

Ik twijfelde of ze dit zou begrijpen, maar mijn twijfel was duidelijk ongegrond. Ze reageerde er onmiddellijk op en vroeg: ‘Is God dan ook een oma?’. Na enige aarzeling zei ik dat dat wel eens heel goed zo zou kunnen zijn. Toen liep ze tevreden weg, zingend over Maria en vast en zeker ook denkend aan haar oma die ook altijd zo goed en lief was. Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt, maar bij dit meisje begint het wel al heel erg vroeg! Haar oma zal ze vast en zeker nooit vergeten én God ook niet. Ze lijken teveel op elkaar!


Astrid van Engeland

 

Salesiaans Contact juli 2023

VOORWOORD

“Vergeving betekent dat je een ander de kans geeft een nieuw begin te maken.” Deze quote van Desmond Tutu vond ik een dezer dagen in mijn mailbox. Voor mij een meditatie waard. Vergeving  heeft niets van doen met donkere biechthokjes of met jezelf tot een mindere maken. Vergeven is een daad van bevrijding, van nieuwe kansen schenken. Het helpt jezelf en ook de mens naast je om los te komen van je verleden en om met open vizier de toekomst tegemoet te gaan.  Vergeven vindt zijn grond in een grootmoedige liefde. Ze is een geschenk waarmee je jezelf maar ook de ander verrijkt. De oorsprong van het woord ‘vergeven’ – zo las ik – is een Germaanse vertaling van het Latijnse ‘perdonare’ en dat betekent ‘jezelf volledig geven zonder voorbehoud’. Denk ook aan ons woordje ‘pardon’. Dat gaat veel verder en dieper dan een vluchtig ‘sorry’. Vergeven: we hebben het nodig; we mogen het aan anderen geven. Het is niet gemakkelijk, maar we mogen – heel Salesiaans – telkens proberen om kleine stapjes te zetten om  aan ‘een ander de kans te geven een nieuw begin te maken’. Of – zoals Franciscus van Sales zegt – ‘Wie zelf berouw nodig heeft, zal anderen gemakkelijker vergeving schenken’(DaSal 9, 186).

Bovenstaande zijn zomaar wat gedachten om mee te nemen. Wellicht vinden we in deze vakantietijd wat ruimte om ze te overwegen. Over ‘vakantie’ schrijft Kees Jongeneelen in deze aflevering van Salesiaans Contact. Met Franciscus van Sales als gids wijst hij op de noodzaak van rust en kalmte. Een ‘pas op de plaats maken kan een hele vooruitgang zijn’.

In deze aflevering vindt u ook een kort verslag van de hand van Marja Willink over een geweldige middag rond de jubilea van Henk van Galen, Kees Jongeneelen en ondergetekende: een dag om niet te vergeten en waarop we vitaminen hebben opgedaan om verder te kunnen gaan op de eens ingeslagen weg. Het heeft onze Salesiaanse Familieband zeker versterkt!

Rest mij om u allen een goede vakantietijd toe ten wensen: een tijd van nieuwe kansen, van vergeven wellicht, en zeker ook van rust en genieten.

Wim Holterman osfs

 

VAKANTIE

De vakantie is een periode om even tot rust te komen in een vaak hectisch bestaan. Maar om zelf op vakantie te kunnen gaan komt heel wat kijken. Er moet zorg geregeld worden voor de tuin, de poes, de planten, de vissen en de cavia in huis. Kleren voor koud en warm weer moeten snel nog even gewassen en voor onderweg en de eerste ochtend moet het nodige eten en drinken mee. Ten slotte  moet alles nog in de koffers, fietstassen of auto – met of zonder caravan – gepakt worden.

Nog warm van alle gevlieg en gedraaf gaan we dan op weg, de volgende onrust tegemoet. Want na drie ,vier uur hebben de kinderen het wel gezien en moet er iets bedacht worden om hen bezig te houden. Eenmaal goed en wel over de grens richting het zuiden beginnen de files. Iedereen wordt wat kregelig. De een wil per se een raam open om verkoeling te krijgen en de ander zegt dat dat niet kan want dan werkt de airco niet goed.

Aangekomen op de plaats van bestemming moet er eerst gewacht worden voor de nodige inschrijvingen, controles en aanbetaling.
Dan moet er met man en macht gewerkt worden om het onderkomen in te richten: de caravan goed plaatsen, een tent opzetten. De mooiste plekjes zijn natuurlijk al bezet. Op de ene open plek is het nogal drassig, bij de andere loopt het terrein teveel af en een derde zit vol gaten en harde bulten van boomwortels. Als er dan tenslotte met de nodige compromissen een plek gekozen is, verloopt het plaatsen en opzetten ondanks alle oefeningen thuis toch niet helemaal gladjes.

En dan, als alles staat en we met zijn allen naar het campingrestaurant gaan voor een portie frites met een croquet, dan moet toch eindelijk de rust gaan aanbreken waarvoor we gekomen zijn. Hopelijk gebeurt dat ook, maar het is niet uitgesloten dat we de eerste nachten nog een tijd wakker liggen en ons afvragen hoe het onze oudste vergaat die nu voor het eerst zelf met vrienden op vakantie is. Of we denken aan onze eigen ouders op leeftijd, die het nu een tijdje zonder onze zorg en aanspraak moeten doen. Of we piekeren over het werk dat is blijven liggen tot ongenoegen van vele klanten.

Op deze manier valt het beslist niet mee om de rust, waarnaar we snakken en die we broodnodig hebben, te bereiken. We proberen ons eigenlijk boven de onrust uit te werken in de verwachting dat we dan als het ware in een soort vacuüm komen van rust en stilte. Maar dat valt tegen, want na iedere onrust duikt er wel weer een andere op. Er bestaat niet zoiets als een vacuüm van rust boven alle onrust uit. We moeten voor die rust in een andere richting kijken en een andere weg gaan. Franciscus van Sales wijst ons een weg:

”GA MET MEER KALMTE TE WERK”

Hij zegt: “ Onrust vloeit voort uit een ongeregeld verlangen bevrijd te worden van een last die je hindert of uit een even ongeregeld verlangen iets goeds te verwerven dat je niet bezit. Toch is het juist deze onrust die je hindert het kwaad kwijt te raken of het goede te bereiken.

Als jij je wilt bevrijden van de een of andere last die je hindert of als je graag iets goeds wilt bereiken, breng dan vooral eerst je hart tot kalmte en rust, matig je oordeel, beheers je wil. Doe dan rustig je best te bereiken wat je wilt.

Gebruik de aangegeven middelen rustig, het een na het ander. Ik zeg ‘rustig’ en ik bedoel daarmee niet zorgeloos of slordig, maar zonder haast, zonder opwinding, zonder onrust. Doe je het niet, dan bereik je niet wat je voor ogen hebt, integendeel je bederft het voor jezelf en het resultaat is nog grotere onrust. Daar koop je dus niets voor.

Denk niet dat kalmte en rust het sneller afwerken van je taak in de weg staan. Ze bevorderen juist een gelukkige afloop. Ga rustig aan tafel om te eten, kleed je in kalmte uit om te slapen en sta zonder gejaagdheid op. Zo zal je de baas worden over je  karakter en je geleidelijk matigen.

Haast je dus niet! Rust en zachtmoedigheid zijn zeer waardevol. Men gebruikt de tijd vruchtbaarder door met meer kalmte te werk te gaan. Zorg en ijver in het behartigen van onze zaken siert ons, maar dat is heel iets anders dan bezorgdheid, onrust en gejaagdheid.

Gewetensvolle zorgen storen de rust en de vrede van het hart niet, maar bezorgdheid, onrust en gejaagdheid doen dat wel.

Doe de dingen die je doen moet rustig en bedaard, zonder gejaagdheid. Haast je nooit bij het werk. Opgewonden haast vertroebelt je vermogen tot oordelen en verhindert juist dat je nauwkeurig en goed je taak volbrengt. Wie goed werkt, werkt vlug genoeg!

Het zijn nooit de werkelijk belangrijke zaken die ons onrustig maken maar juist de kleine beslommeringen, vooral als het er veel zijn.

Behandel de zaken zoals je ze toegestuurd krijgt in alle rust. Probeer ze rustig en ordelijk een voor een af te handelen. Doe nooit alles tegelijk of door elkaar, want dat is zo’n afmattende werkmethode, dat je overbelast raakt en overspannen. Waarvoor? Voor niets.

Kracht komt veel meer tot z’n recht als ze rustig is en voortkomt uit het verstand, zonder dat er enige hartstocht mee gemoeid is.

Je moet je naaste verdragen, maar allereerst jezelf. Heb geduld met je eigen onvolmaaktheid.

De gelegenheid om de gemoedsrust in praktijk te brengen heb je dagelijks. Een echt geduldig mens klaagt niet en wil ook niet beklaagd worden. Zoek rust in Gods bezorgdheid om je. Vertrouw erop dat Hij tot stand zal brengen wat voor jou het beste is op voorwaarde dat je alles verricht met een kalme inspanning. Ik zeg ‘kalm’, omdat geforceerde ijver ons gemoed en ons werk ruïneert. Dat is dan geen ijver maar overhaasting en onrust.”

Ik wens u een prettige en ontspannen vakantie toe, veel zon en warmte, maar vooral de warmte van een medemens waar niemand buiten kan en probeer de rust te vinden en te bewaren.

Als u gaat reizen en trekken, wens ik u een goede reis, maar vooral een behouden thuiskomst.


Kees Jongeneelen osfs

 

Vier het leven

Op 3 juli vierden Henk van Galen, Wim Holterman en Kees Jongeneelen hun priesterjubileum met de gesprekskringen rond Frans van Sales. Het was, in Eemnes, ongeveer het laatste feest in een serie van gedenkwaardige momenten waarop stil werd gestaan bij hun langdurige priesterleven. Het is gevierd en dat doet recht aan hun jarenlange inspanningen voor kerk en samenleving. Zichtbaar werd hoezeer zij geliefd zijn in hun omgeving. Dankbaarheid had de boventoon.

“Oblaten kregen van hun stichter, pater Brison, de opdracht om zich niet af te zonderen maar zich in brede zin te wijden aan de samenleving zoals die is, en zich toe te leggen op de rechtvaardigheid jegens verdrukten. Aan die opdracht heeft ieder van ons willen werken en dat mag gevierd worden” zei Henk van Galen. “Waag het er maar op en vertrouw dat het goed komt”, de gedachte waarmee Kees ooit aan zijn taak begon. En Wim benoemde dat hij niet 50 jaar priester is, maar 50 jaar bezig is om priester te worden. Een leven lang werken aan toewijding.

Dit waren enkele uitspraken van de jubilarissen in de viering die centraal stond bij het feest in Eemnes. Alle drie hadden zij een aandeel in de overweging en ze keken natuurlijk terug op de lange tijd dat zij priester waren en hoe het ooit begon.

De viering begon met een hartelijk welkomstwoord van Marus waarin hij de prachtige boeketten, samengesteld door Leo met de bloemen die de aanwezigen hadden meegebracht, in Salesiaanse zin presenteerde: veelzijdig en kleurig, zoals wij dat allemaal samen zijn.

Aan het eind van de viering sprak Wil Vos nog een bemoedigende tekst uit. Ze bedankte de jubilarissen en gaf ons allen nog enig optimisme mee voor de toekomst. Het mag dan zo zijn dat de gesprekskringen kleiner worden en het kerkbezoek afneemt, leven en groei laten zich niet zomaar door mensen reguleren en voorspellen. Daarvoor had zij een prachtige vergelijking: om diverse redenen had Wil haar aardbeiplanten gerooid, ze zag er geen heil meer in, maar ze kwamen op een andere plaats heel eigenzinnig gewoon weer op en een goede oogst maakte het mogelijk om de drie paters een potje heerlijke aardbeienjam mee te geven.

Na de viering kregen de mannen een mooie corsage opgespeld, ook door Leo gemaakt, en werd het glas geheven op gezondheid en toekomst.

We zongen met zijn allen een paar liedjes om de feestvreugde te verhogen en Marus vertelde ons nog over zijn droom om ooit de jubilarissen tot heiligen te verklaren. Hij adviseerde om nu al dingen van de paters te bewaren die ooit in de toekomst als relikwieën zouden kunnen worden gebruikt.

Met een gezellige barbecue werd de dag afgerond. Er bleven geen twaalf manden met brokken over, maar wel wat gebakken speklapjes die de oblaten in een yoghurtpotje mee naar huis namen. Daar hebben ze vast nog van gesmuld. Dat het weer niet helemaal meewerkte kon de pret niet bederven; de vertraagde start van het feest doordat alle mensen van beneden de rivieren in een langdurige file belandden was wel een beetje jammer, maar ook weer gauw vergeten.

Het jubileumcomité: Marus, Igna, Loes en Wil, en de cateringploeg van Eemnes hebben er een mooie dag van weten te maken. De opname van de viering en de foto’s van Jos geven de mensen die er jammer genoeg niet bij konden zijn, de kans om nog iets van de sfeer te beleven.

We kijken met genoegen terug op deze dag.


Marja Willink

 

 

 

 

 

 

 

Salesiaans Contact april 2023

Beste vrienden en vriendinnen, leden van de Salesiaanse Familie,

Het feest van Pasen is dichtbij. Hopelijk brengt het u wat licht, nieuwe hoop. In de liturgie grijpen we er al wat op vooruit: duisternis die moet wijken voor nieuw licht, vuur dat ons verwarmt en nieuwe energie geeft. Eigenlijk is Pasen een heel Salesiaans feest: een feest van eeuwig optimisme dat het wint van alle somberheid. Maar tegelijk nodigt het ons uit om kleine stapjes te zetten op de weg naar nieuw leven, alleen of samen. Geloven in Pasen is zo een weg gaan, is leven geven waar doodsheid de boventoon voert, is haat omzetten in liefde. Het is onrecht veranderen in goed leven voor alle mensen. Het is een visioen, dat haar fundament vindt in de levende en opgestane Heer. Ik heb het eens zó proberen te verwoorden:

Pasen is niet los verkrijgbaar.
Het ‘alleluja’ kan pas klinken
na het ‘kruisig Hem’.
Pasen is geen doekje voor het bloeden,
niet een zoethoudertje.
Het vindt zijn grond in het leven,
in ons eigen leven.

Ons leven is soms een worsteling.
Er ligt een steen op ons hart.
We weten nauwelijks hoe we verder moeten.
We voelen aan den lijve
de stille duisternis van het graf.

Maar ook is er iets in ons,
dat zegt: Leg je daar niet bij neer.
Kom in opstand tegen wat je terneerdrukt.
En soms is de steen
plotseling, ongezien, al weg.
De toegestoken hand van iemand
laat je iets zien van een nieuwe dag.

Opstaan uit het graf van onrecht,
uit het graf van geweld en neergang:
daaraan mogen we werken.
We mogen voor elkaar een handreiking zijn.
We mogen elkaar telkens laten weten:
er is toekomst, ga weg van het graf.

Er is er ons Een voorgegaan,
die – eens en voorgoed – heeft laten zien,
dat na Goede Vrijdag Pasen komt,
na dood leven
en na ondergang opstanding.
Daarom herinneren we ons vandaag Hem,
die de garantie is,
dat leven het wint van de dood.
Hij is ons voorgegaan als mens van God,
geschreven in Zijn handpalm, voorgoed.

Een zalig Pasen!                                                                 

In dit Salesiaans Contact laten we Franciscus van Sales zelf aan het woord. Judith de Raat maakt ons deelgenoot aan een goede raad die Franciscus geeft aan Madeleine de la Fléchère. Die brief dateert van 1608, maar ik meen dat hij ook vandaag nog geschreven zou kunnen worden. Daarom beveel ik die brief graag bij u aan in deze dagen van Pasen. Moge onze heilige ons ook in deze dagen blijven inspireren.

In ‘Nieuws van de Oblaten’ blikt Kees Jongeneelen terug op het diamanten Priesterfeest van onze medebroeder Henk van Galen en hij blikt vooruit op de komende Salesiaanse Familiedag.

Veel leesplezier!

Wim Holterman osfs

Post van monseigneur

In 2021 was ik begonnen aan de brieven die Franciscus van Sales schreef aan Madeleine de la Fléchère. Die reeks werd onderbroken in het jaar 2022, waarin ter gelegenheid van het dubbeljubileumjaar werd gekozen voor brieven van Jeanne de Chantal aan Franciscus van Sales. Nu dit feestelijk gevierde jaar is afgerond keer ik terug naar Madeleine de la Fléchère. Deze vierde brief aan Madeleine de la Fléchère is gedateerd op 28 mei 1608 en draagt in de Annecy Editie nummer CLDVIII. In de brief wordt ingegaan op de wijze waarop we onszelf moeten oppakken na een misstap. Bij een misstap gaat het natuurlijk niet om een zware zonde of een echt vergrijp. Het gaat eerder om zoiets als uit je slof schieten, je geduld verliezen, een ongenuanceerde gedachte, meedoen aan geroddel, een kans laten liggen om een van de deugden te beoefenen of een keer een gebed overslaan omdat je het te druk hebt. Als zoiets zich voordoet, zo onderstreept Franciscus van Sales in deze brief, zit er maar één ding op: jezelf niet ook nog eens hard onderuit halen, maar juist zachtmoedig tot de orde roepen en terugkeren naar je oorspronkelijke keuze en je besluit om een goed mens te zijn. Is dat laatste nog altijd je vaste voornemen, dan is het echt niet nodig om nog langer stil te staan bij wat er is gebeurd en kun je je pad zonder zorgen vervolgen.

Judith de Raat

Annecy, 28 mei 1608

Maar natuurlijk, mevrouw, als je denkt dat het je goed doet me te schrijven, kun je dat zeker doen. Het is aan ieder van ons om deze twee dingen te combineren: het grote verlangen om trouw en goed het gebed en de deugden te beoefenen, en in geen geval ongerust of bezorgd te worden als het eens een keer niet lukt. Het eerste hangt samen met onze trouw, die altijd volledig moet zijn en van uur tot uur toeneemt. Het tweede hangt samen met onze zwakte, die we tijdens dit leven nu eenmaal niet kunnen afwerpen. 

Mijn zeer geliefde dochter, als we een misstap begaan moeten we ons hart meteen onderzoeken op de vraag of ons besluit om God te dienen nog steeds onaangetast is. Ik hoop natuurlijk dat het antwoord dan ‘ja’ is, en dat je hart liever duizend doden sterft dan haar besluit op te geven. Zeg dan tegen je hart: waarom nu zo wankel, waarom nu zo zwak? En je hart zal antwoorden: ik werd verrast, ik weet niet hoe het kon gebeuren en nu voel ik me zwaar en moe. En dan, mijn lieve dochter, moet je je hart vergeven, want het is niet gevallen omdat het ontrouw is, maar slechts uit zwakte. Corrigeer jezelf met zachtheid en doe het rustig. Maak je hart niet ook nog eens boos of van streek. Praat ertegen en zeg dan: kom, mijn hart, mijn vriend, wees in Gods naam weer goedgehumeurd en laten we weer verder gaan en voorzichtig nieuwe stappen zetten, terwijl ons oog gericht is op Hem die onze hulp en onze God is. Ja, lieve dochter, we moeten liefdevol zijn voor onze ziel en er niet ruw mee omgaan, zeker niet als er bij onze misstap geen moedwil in het spel is. En dan is dit dus een oefening van heilige nederigheid. 

Wat wij doen om onszelf te redden, doen we om God te dienen; Onze Lieve Heer deed op aarde niets anders dan aan onze redding werken. Verlang nooit naar strijd, maar mocht die toch komen, wees dan moedig voorbereid. 

Moge God je kracht zijn. In Hem ben ik je liefhebbende dienaar 

Franciscus, bisschop van Genève        

 

Diamanten Jubilaris Henk van Galen

Donderdag 16 maart hebben we Henk van Galen in de bloemetjes gezet vanwege zijn diamanten priesterfeest. Precies zestig jaar geleden is Henk door Mgr. Esser osfs in de Leonarduskerk van Beek en Donk samen met Sjef Arets, Kees Donkers en Ko van Geldorp gewijd.

Van alle kanten zijn mensen naar de Annakapel in Wijbosch gekomen om met Henk in dankbaarheid dit feest te vieren. Jammer dat een broer en zus vanwege ziekte niet aanwezig konden zijn. Samen met zijn medebroeders ging Henk voor in de eucharistieviering.

Na de viering werd het feest voortgezet in “de Rooise Boerderij” te Sint Oedenrode. Daar stonden medebroeders, familie, vrienden en medewerkenden van Eckartdal, waar Henk vele  jaren in het weekend de viering verzorgde, in de rij om hem te feliciteren. De dag werd afgesloten met een heerlijk en gezellig diner.

Hoewel Henk  tegen zijn feest opzag en het eigenlijk voor hem niet hoefde heeft hij genoten en was hij dankbaar voor de geslaagde feestdag.

 

Familiedag Eemnes

Op zaterdag 22 april komen we als medebroeders en leden van de Salesiaanse familie samen in Eemnes. We verzamelen rond 10.30 uur. We zijn blij dat Pater Jozef Költringer onze contactpersoon vanuit het generaal bestuur deze dag onze gast zal zijn. Elke familie dag is voor velen een feest van ontmoeting, maar ook van bezinning op onze Salesiaanse spiritualiteit.  We besluiten de dag met een Eucharistieviering en hopen weer met velen samen te zijn!                                                     


Kees Jongeneelen osfs

Salesiaans Contact maart 2023

Beste mensen, leden van de Salesiaanse Familie,

Met genoegen mag ik u deelgenoot maken van ons tweede digitale Salesiaans Contact. Het is nog even wennen om nu een maandelijkse uitgave te verzorgen. Maar op ons eerste nummer zijn een aantal goede reacties gekomen en dat geeft de burger moed om verder te gaan op de ingeslagen weg. Frans van Sales zou jaloers op ons zijn. Hij moest zijn vlugschriften eigenhandig bij de mensen onder de deur doorschuiven. Wij hebben onze elektronische post en dat gaat heel wat sneller en waarschijnlijk bereiken we er ook meer mensen mee. Ik ben ervan overtuigd, dat hij glimlachend en goedkeurend op ons neerziet. Als het aan hem en aan ons ligt gaan we er nog graag een tijd mee door.

Elektronica heeft echter ook zijn nadelen. Of liever gezegd: soms is het ingewikkelder dan je op het eerste gezicht denkt. Ik zal me nader verklaren. Ons redactielid Loes Wiggerts heeft aangeboden om voortaan zorg te dragen voor de ‘verzending’ van ons ‘Contact’. Dus was het mijn taak om te zorgen, dat alle emailadressen bij haar zouden komen. Maar hoe doe je dat? Heel eenvoudig, dacht ik aanvankelijk. Maar op een voor mij onbegrijpelijke manier kwamen ze niet over. Nu had ik gistermorgen de viering in de lichtstad Eindhoven en toen ik weer thuis kwam dacht ik daar het licht gezien had. Meteen stuurde ik alle adressen door in CC. Klus geklaard, dacht ik. Tot ik van enkele mensen het bericht kreeg, dat wat ik gedaan had in strijd is met de privacywetgeving. Gelukkig heeft het niemand kunnen zien, maar het schaamrood stond op mijn kaken. Natuurlijk had dat niet gemogen! Ik had wat beter moeten nadenken. Maar het onheil was geschied. Daarom: mijn oprechte excuses voor deze fout. Ik hoop dat die niet onvergeeflijk is.

Mocht u nog iemand weten in uw familie of kennissenkring die belangstelling zou kunnen hebben voor ons Salesiaans Contact dan mag u altijd hun mailadres doorgeven aan Loes Wiggerts (lojowibri46@hotmail.com . Hoe meer zielen hoe meer vreugd! Zij heeft trouwens een mooi lied over vriendschap ingeleverd voor deze uitgave van Salesiaans Contact.

Na een jaar waarin we op een schitterende manier Frans van Sales en Jeanne de Chantal hebben herdacht zijn we nu weer in wat rustig vaarwater terecht gekomen. Dat betekent, dat er weinig nieuws is te melden vanuit de Oblaten. Alleen nog, dat we a.s. donderdag 16 maart het 60-jarig Priesterfeest van onze medebroeder Henk van Galen gaan vieren. Henk, ook vanaf deze plaats van harte gefeliciteerd en veel zegen gewenst voor de dagen en jaren die gaan komen. Moge dit feest je nieuwe energie geven om verder te gaan op je eens ingeslagen levensweg.

 

In dit Salesiaans Contact laat ik mezelf aan het woord. Met het vooruitzicht op de verkiezingen van de Provinciale Staten en van het Waterschap stel ik me serieus de vraag ‘Wat is wijsheid’. Wanneer maak ik de goede keuze en wanneer kies ik het goede? Ik meen een klein aanzetje tot een antwoord te hebben gevonden zowel in de Bijbel als bij onze Heilige. Hopelijk kunnen mijn overdenkingen ook u helpen om goed te kiezen.

Ik wens u allen een goede Veertigdagentijd toe als een zinvolle opmaat naar Pasen. Daarbij groet ik u hartelijk en zie uit naar een volgend ‘Salesiaans Contact’.

Wim Holterman osfs


HET GOEDE KIEZEN
Wat is wijsheid?

15 Maart: Verkiezingen voor de Provinciale Staten. Het is een dag waarop we ons democratisch recht mogen vieren. Het is een (voor)recht dat mijn/onze stem wordt gevraagd. Voor mezelf vind ik het een plicht om van dat recht gebruik te maken. Tegelijkertijd vind ik kiezen moeilijk. Het politieke landschap is versplinterd. Er is de grote onmacht van de politiek. Partijbelang gaat vaak vóór het landsbelang. Te vaak worden mensen het slachtoffer van verkeerde beslissingen. Kleine mensen worden nogal eens over het hoofd gezien. De meeste stemmen gelden.

Maar dat wil niet zeggen dat daarmee de goede keuzes worden gemaakt. Ik heb heel veel vragen rond mijn stemgedrag. Hoe weet ik dat ik de goede keuze maak? Soms betrap ik me op een zekere onverschilligheid of politieke gemakzucht. Doet mijn stem er werkelijk toe? Lukt het me zo te kiezen dat mijn stem echt wordt gehoord. Ik erger me er aan, dat in de politiek zo vaak op de man wordt gespeeld ,zodat de zaak naar de achtergrond verdwijnt. Graag maak ik gebruik van de digitale stemwijzer maar dan nog! Door wie of wat laat ik mijn keuze bepalen? Soms blijft mijn twijfel tot in het stemhokje. Wat is wijsheid?

Wijsheid van Salomo

In het Eerste Boek Koningen (I Kon. 3, 5 – 15) wordt een prachtige droom verteld van de jonge koning Salomo. Daarin verschijnt God aan hem met de vraag ‘Wat wilt u dat Ik u geef?’ Salomo mag een soort goddelijk verlanglijstje indienen. Het verhaal maakt je deel aan de overwegingen van Salomo. Hij gaat niet over nacht ijs. Hij wil een goede keuze maken. Hij is zich bewust van de verantwoordelijke taak die hem is toebedeeld. Hij vraagt dan: ‘Geef uw dienaar een opmerkzame geest om recht te kunnen spreken voor uw volk en onderscheid te kunnen maken tussen goed en kwaad. Want wie is in staat recht te spreken voor dit grote volk van U?’  Salomo is in staat om voorbij te gaan aan eigenbelang en eigenbezit. Hij gaat voor ‘een opmerkzame geest’, om wijsheid om zorg te kunnen dragen dat er recht geschiedt onder zijn volk. Hij stelt zich heel bescheiden op: ‘Wie is in staat om recht te spreken?’ Is dat niet een voorwaarde voor wijsheid: niet hoogmoed maar je bewust zijn van je eigen kleinheid. En ook: weten dat wijsheid een geschenk is? Wijsheid laat zich zien in bescheidenheid en eenvoud. Het antwoord van God in de droom van Salomo is dan ook veelzeggend: ‘Ik geef u een geest zo vol wijsheid en inzicht dat er niemand voor u was en niemand na u komt die u evenaart’. God belooft hem bovendien ook nog rijkdom en aanzien én een lang leven.  Wijsheid is niet vanzelfsprekend. Salomo leert ons, dat we erom mogen vragen, erom mogen bidden. Wijsheid is groter dan onszelf. Ze gaat voorbij aan ons eigenbelang. Ze is gericht op rechtvaardigheid en op toekomst van de mens naast je. Rechtvaardigheid is hét sleutelwoord van heel het eerste Testament. Het grote voorbeeld van deze wijsheid – van het maken  van goede keuzes – is Salomo.

Wijsheid bij Frans van Sales

Voor Frans van Sales is het duidelijk, dat wijsheid en geleerdheid niet samenvallen. In een preek zei hij eens: ‘Sommige mensen denken dat ze, als ze zijn toegerust met wijsheid, beter van God kunnen houden. Maar dat klopt niet. Jullie herinneren je wel, dat broeder Egidius een keer op bezoek ging bij Bonaventura en zei: Wat een geluk heb je, mijn vader, dat je zo geleerd bent, want jij kunt veel meer van God houden dan wij ongeletterde mensen. De heilige Bonaventura antwoordde hem: : de geleerdheid helpt hem totaal niet om God te beminnen, en een eenvoudige vrouw kan God net zo goed beminnen als de geleerdste mannen ter wereld’ (DASal 9, 230). Het begin van alle wijsheid ligt voor hem in de eenvoud, de nederigheid.
Voor hem is de bron van alle wijsheid gelegen in het Woord van God.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

En – zo zegt hij in een andere preek – : ‘Wie uit de bron wil drinken, die moet zich neerbuigen’. Voor Frans van Sales is het duidelijk, dat wijsheid alles te maken heeft met God beminnen. En dat vindt zijn oorsprong niet in het hoofd maar in het hart. Wijsheid is nooit een bezit waarop iemand zich kan laten voorstaan. Het is eerder een levenslange zoektocht. Het is een weg gaan van telkens weer kleine stappen vooruitzetten. Een weg ook die voor iedereen begaanbaar is. Het gaat niet om veel weten maar om grote liefde. De kardinale deugd die wijsheid heet: we mogen er naar blijven streven. Groeien in liefde tot God en tot mensen is zo groeien in wijsheid. Het is een leerschool voor het leven, een uitnodiging om ons te blijven scholen en bekwamen om het goede te kiezen en om goed te kiezen. Ik zal er aan proberen te denken op 15 maart!

Wim Holterman osfs


Toen ik dit lied las, dacht ik dat Dietrich Bonhoeffer de teksten van Franciscus van Sales misschien ook wel kende.   Loes

Lied van oprechte vriendschap

De akker kent zijn eigen wetten- de zware
grond van zorg en zweet, het is hem vreemd
ons aan te zetten tot vriendschap
of genegenheid.

De akker kan slechts volheid geven als hij
bewerkt wordt met ontzag: de vrucht waarvan wij kunnen leven
versterkt ons lichaam, dag aan dag.

Maar vriendschap laat zich zo niet dwingen,
ze bloeit in vrijheid, zonder plicht. Als in de
lente eerstelingen komt vriendschap kwetsbaar aan het licht.

Oprechte vriendschap is als water,
verheldert en verkwikt de geest en
spoelt het stof af van de dagen die
zwaar en drukkend zijn geweest.

Oprechte vriendschap vraagt vertrouwen,
is tegen afgunst scherp gekant. De één kan op
de ander bouwen, zo vindt de geest een geestverwant.

Ik heb toen er sirenes krijsten aan jou, mijn vriend in nood, gedacht.
Dat het gevaar van jou mag wijken.
Dat onheil jou niet treft vannacht.
René van Loenen, liedtekst naar het gedicht

“De vriend” van Dietrich Bonhoeffer

Loes Wiggerts


 

Salesiaans Contact februari 2023

Beste mensen, leden van de Salesiaanse Familie,

In december van het vorige jaar is ons laatste papieren nummer van Salesiaans Contact verschenen. Om allerlei overwegingen hebben we besloten om voortaan onze Salesiaanse berichten digitaal te verspreiden. We willen die gaan verbinden met onze geheel vernieuwde website (www.oblaten.osfs.nl). Op dit ogenblik is ons dat om technische redenen nog niet gelukt. Omdat we continuïteit belangrijk vinden sturen we u echter toch alvast onze eerste digitale aflevering. Het is onze bedoeling om voortaan elke maand een artikel of een brief van Franciscus van Sales en eventueel nieuws van de Oblaten of van onze Salesiaanse Familie te sturen. Hierdoor hebben we met meer regelmaat (Salesiaans) contact en voorkomen we, dat de hoeveelheid leesmateriaal te veel wordt en het waarschijnlijk niet gelezen wordt.

 

Door de overgang naar een digitale uitgave hebben we helaas afscheid moeten nemen van een aantal vaste lezers. Van veel abonnees hebben we echter hun emailadres gekregen. Daarnaast hebben we de adressen toegevoegd van diegenen, die afgelopen september mee zijn gegaan naar Annecy in de voetsporen van Franciscus van Sales. Vervolgens hebben we een aantal mensen gevraagd of ze belangstelling hebben voor onze periodiek. Mochten er mensen zijn, die dit Salesiaans Contact niet op prijs stellen: laat het ons even weten. Zijn er wellicht mensen in uw omgeving van wie u denkt dat zij toezending op prijs zouden stellen: geef hun mailadres dan a.u.b. aan ons door (wimholterman@oblaten.osfs.nl), zodat wij ook hen kunnen verblijden met ons schrijven.

In deze eerste digitale versie van ons Salesiaans Contact vindt u een artikel van Wil Vos-Post. Voor onze vroegere lezers is zij zeker geen onbekende. Zij vertelt over haar ‘Salesiaanse tuin’, waarin de sneeuwklokjes zich zachtjes laten zien. Zij wenst ons allen zo’n tuin of balkon toe. Daarnaast is er ook ‘Nieuws van de Oblaten’. Voldoende voor deze eerste keer.

 

We wensen u veel leesplezier. Graag tot een volgende ‘Contact’.

Wim Holterman osfs

 

 

Judith de Raat

Per 1 januari 2023 is Judith gestopt als beleidsmedewerker van onze congregatie. Vanaf 2008 is zij voor ons werkzaam geweest. Als bestuur hebben we haar dank gezegd en als blijk van dank en waardering tijdens een etentje haar een kaars met ons embleem overhandigd. Dat de spiritualiteit van Franciscus een licht mag zijn en blijven op haar levenspad. Zolang we nog geen opvolger hebben zal zij de website blijven verzorgen en in noodgevallen mogen we altijd een beroep op haar doen.

Europese Conferentie

Op verzoek van onze generale overste is er op vrijdag 13  en zaterdag 14 januari een overleg geweest in Annecy met 4  Europese eenheden Frankrijk, Oostenrijk-Duitsland, Italië en Nederland. Doel van het overleg was om tot samenwerking te komen. Wij hebben via zoom deelgenomen.

Feest Franciscus van Sales

Zaterdag 28 januari hebben we als Salesiaanse familie het feest van Franciscus van Sales gevierd in Eemnes. We hebben teruggekeken op alle activiteiten die er in het afgelopen jubileumjaar zijn geweest. Er is heel wat tot grote tevredenheid gebeurd en door de inzet van velen is er veel tot stand gekomen. Kortom we mogen in grote dankbaarheid op dit dubbel jubileum terugzien. Heel hartelijk dank aan ieder die op de een of andere manier hieraan heeft bijgedragen. Door de inzet van velen hebben we Franciscus van Sales meer bekendheid gegeven.

Diamanten jubileum Pater Henk van Galen

Donderdag 16 maart 2023  is het 60 jaar geleden dat Henk door Mgr.

Esser osfs samen met Kees Donkers, Sjef Arets en Ko van Geldorp in de Leonarduskerk van Beek en Donk tot priester is gewijd.We willen dit niet ongemerkt voorbij laten gaan.Henk zal op donderdag 16 maart om 11 uur voorgaan in de Annakapel te Wijbosch in een eucharistieviering uit dankbaarheid, daarna zetten we het feest verder in Restaurant “de Rooise Boerderij “.

 

 Kees Jongeneelen osfs

 

NIEUWE TREND

Ik wordt wakker in een diepe stilte. Eindelijk. Die vreselijke wind, die al dagenlang mijn huis geselde is gaan liggen en de regen, die vrijwel onophoudelijk tegen de ramen kletterde en die de percelen, gelegen achter mijn woning in een moeras deed veranderen, is opgehouden. Als ik de gordijnen openschuif zie ik voor het eerst sinds tijden een strakblauwe hemel, van waaruit de zon, zij het nog wat aarzelend, haar winterse stralen over onze kletsnatte polder laat gaan. Dit is geen dag om binnen te blijven zitten, deze dag nodigt ertoe uit om eindelijk eens al dat eikenblad, dat mijn gehele gazon bedekt en dat hoog opgewaaid ligt  in hoeken en gaten, te verzamelen en af te voeren. Een heerlijke klus op deze verkwikkende winterdag.

En zo ga ik, gewapend met kruiwagen, container, bladhark en bezem aan de slag. Ik hark alsof mijn leven ervan afhangt en dan ineens zie ik ze tussen het gras: de nog hele kleine puntjes van de sneeuwklokjes.  Mijn hark valt stil bij het ontdekken van deze allereerste tekenen van een nieuwe lente, dat voortkomt uit hele kleine bolletjes. Bolletjes, die echter wel beresterk zijn. Jaar in jaar uit vertoeven ze hier al onder de grond  en laten ze zich nergens door uit het veld slaan. Niet door hitte, niet door droogte, niet door overvloedig water, niet door extreme kou, zelfs niet door wroetende mollen. Wat voor omstandigheden dan ook: elk jaar tegen het eind van januari spreiden zij voor even in alle eenvoud hun prachtige klokjes ten toon.

Ik heb iets met die sneeuwklokjes. Hun komst gaat niet  gepaard met trompetgeschal, zoals bij narcissen en ze trekken ook niet alle aandacht middels bonte kleuren, zoals de tulpen (alhoewel ik die bloemen ook heel mooi vind).  Nee, heel in stilte en eenvoud weten zij zich elk jaar weer te ontworstelen aan die donkere aarde, strekken ze  zich meer en meer uit naar het volle licht en weten ze in al hun bescheidenheid de dorre wintertuin om te toveren tot een adembenemend wit paradijs. Ze zullen de tuin nooit op een agressieve manier in bezit nemen, zoals bijv. Duizendblad dat doet.  Toch weten ze zich elk jaar wat verder te verspreiden in het gras en onder bomen en struiken. Ze zullen zich nooit verheffen, steken dan ook niet overal bovenuit, alhoewel, in het grasveld durven ze hun  klokjes toch wel boven het maaiveld uit te steken. Klokjes, nederig naar de grond gebogen, zachtjes meedeinend in de wind, maar ook standvastig eventuele stormen trotserend. En als je luistert met je hart, kun je ze zelfs heel zachtjes horen klingelen.

Terwijl ik zo met die stilgevallen hark in mijn handen sta, realiseer ik me ineens, dat deze klokjes eigenlijk veel in zich meedragen van wat Franciscus van Sales ons meegeeft in zijn spiritualiteit. Als wij ons binnen onze kring buigen over zijn teksten, klinkt nogal eens de verzuchting, dat we die best wel moeilijk vinden. Het kost soms heel wat moeite, om te begrijpen wat hij nu eigenlijk wil zeggen. Maar kijkend naar dat prille begin van die bloempjes, vallen vele stukjes zomaar op hun plek. Wat Frans ons mee wil geven is niet te hoog, niet te ver. Het is te ontdekken in de wereld om ons heen, in de natuur, in onze omgang met elkaar, kortom, het voltrekt zich in ons eigen

leven. In dit geval in mijn eigen tuin!  Een tuin, die met al die “deugden” van de sneeuwklokjes eigenlijk wel het predicaat “Salesiaanse tuin” verdient.

Ik kijk eens wat verder om mij heen. Naast mijn waterput  ontdek ik het  nu nog levenloze polletje Brandende Liefde, ooit gekregen als zaadjes tijdens een Salesiaanse familiedag. Het vergt wat geduld, maar er komt een dag, dat deze plant, evenals zovele andere planten en struiken, optimistisch haar vrolijke bloemenpracht weer ten toon zal spreiden. En dan voel ik het opkomen, diep in mij. Dat verlangen om mijn fuchsia’s weer uit de winterstalling te halen. Om weer aan de slag te gaan in mijn kas.  Om weer eenjarigen te zaaien, die mijn tuin hopelijk ook deze zomer weer zullen verrijken met hun vele  kleuren  en geuren waar ik zo blij van wordt. Al die vele bloemen, die weer zullen groeien en bloeien op de plaats waar ze worden geplant en die mijn tuin tot een oase maken, te midden van die complexe wereld om ons heen. Een tuin waarin ik mag werken en waarin ik tot rust mag komen. Een tuin om in stilte van te genieten, die uitnodigt tot mediatie, maar waar ook plaats genoeg is om velen in vriendschap te ontmoeten. Zo’n tuin wens ik iedereen toe!

Ik zie het al voor me in de bladen: DE ALLERNIEUWSTE

TREND……EEN SALESIAANSE (PLUK)TUIN/BALKON. Zo’n tuin/balkon wens ik iedereen toe.

Dan ineens een koude windvlaag en sta ik weer met beide benen in mijn wintertuin tussen het afgevallen eikenblad. Maar diep in mij  die aangloeiende vonk van ontluikende lente. Met nog meer energie richt ik mij weer op mijn hark.

Wil Vos – Post