Archief voor categorie: Salesiaans Contact Archief

Alstublieft: alweer het laatste Salesiaans Contact van 2024. Wij hopen dat het voor u steeds weer een eenvoudige bron van inspiratie is. Mocht u anderen er ook in willen laten delen: aarzel niet om mailadressen aan ons door te geven.
Rest mij om namens de redactie hele zinvolle en goede kerstdagen toe te wensen en alle goeds voor het nieuwe jaar.

Wim Holterman osfs

WAARHEID

“Het hagelde en het sneeuwde en het was er zo koud”. Deze woorden  poppen spontaan bij mij op, nu ik op een vroege vrijdagochtend in november rondloop in een verassend witte wereld. Zo maar een regel uit dat aloude kerstlied: “’ Maria die zoude naar Bethlehem gaan”. Ik zing het zachtjes voor mij heen en ineens realiseer ik mij, dat dit lied eigenlijk helemaal niet klopt. Het was immers niet Maria die naar Bethlehem moest gaan, maar Jozef! Hij was afkomstig uit de stad van David en moest zich daarom in laten schrijven in Bethlehem. En het was Maria die met hem meeging! Dit verhaal wijkt dus nogal af van het oorspronkelijke, zoals Lucas ons dat vertelt in de Bijbel. Dichterlijke vrijheid of moeten we dit met de kennis van nu beschouwen als “nepnieuws”? Zo zit ik meteen midden in een groot vraagstuk van deze tijd: wat is waarheid?

Via vele kanalen worden wij elke dag weer voorzien van beelden en verhalen die ons iets willen vertellen over hetgeen er gebeurt in onze wereld. Beslist geen vrolijke verhalen. Geweld, verwoesting en oneindig menselijk leed. Daarnaast commentaren van allerlei mensen, elk met een eigen mening, die nogal eens botsen met elkaar. Wat, wie kan je geloven? En het is niet alleen dat “nepniéuws” waarvoor we gewaarschuwd worden. Er is tegenwoordig zoveel “nep”: websites, die niet leveren waarvoor je hebt betaald. Kortingen, die geen kortingen blijken te zijn. Er zijn nepprofielen en nepaccounts. Er lopen nepagenten rond, evenals nepbankmedewerkers, die mensen, veelal ouderen, oplichten. En dan die complottheorieën, die mensen steeds verder uit elkaar drijven. Wat is waarheid?

 Ook Sinterklaas is in de ogen van velen “nep”. Het feit, dat wij onze kinderen meenemen in dit spel zou hen, op het moment dat ze ontdekken dat hij niet “echt” is, volgens sommigen zelfs kunnen beschadigen, omdat wij ouders hen iets voorgelogen zouden hebben. In ons gezin is het heel soepel verlopen. Met veel enthousiasme ben ik vele jaren meegegaan in het verhaal. Wat heb ik ervan genoten! Het uiteindelijk mogen delen in het grote geheim vonden de kinderen en nu de kleinkinderen prachtig en daarbij is de kern van het Sinterklaasgebeuren overeind gebleven: in de voetsporen van de H. Nicolaas in het geheim iemand kunnen verrassen.  En daar is niets “neps” aan. Ook dit jaar hebben wij ons er dan ook weer vol overgave ingestort. Een lichtpuntje in deze zo donkere, dreigende wereld, waar we immers zo’n behoefte aan hebben! Misschien ook daarom, dat  kerstverlichting  en –versiering steeds eerder aangebracht worden, de vele kerstshows in tuincentra zich mogen verheugen in ontelbare bezoekers, en honingzoete kerstfilms dagelijks op tv te zien zijn. Eén grote “nep”-wereld! Leuk voor even, maar als het voorbij is, wordt het leven toch wel extra donker!

Is er dan niets meer “echt” in de decembermaand? Toch wel! Wij mogen uitkijken naar een Licht, dat niet zal doven in het nieuwe jaar. Bij elk kaarsje dat wij aansteken op de adventskrans komt dat Licht dichterbij, om uiteindelijk met Kerstmis voluit te stralen. In de Kerstnacht zal ons bij de kerststal dat verhaal van Lucas weer verteld worden, over de geboorte van Jezus. Bij de kerststal……maar Lucas spreekt in zijn verhaal toch helemaal niet van een stal! Ja, hij vertelt ons, dat Jezus in een voederbak werd neergelegd. En zo’n bak is natuurlijk in een stal te vinden. Kennelijk was dit gegeven voor de bedenker van onze kerststal aanleiding om de geboorte van Jezus in een stal plaats te laten vinden. Fantasierijk plaatste  hij er ook een os in. En daar Maria hoogst waarschijnlijk in haar toestand de reis van Nazareth naar Bethlehem op de rug van een ezel zal hebben afgelegd, kwam er dus ook een ezel bij. Is ook onze kerststal, zoals wij die neerzetten, in feite dan “nep”?

Voor mij niet! Voor mij brengt die stal het hele kerstgebeuren zo dichtbij! Het geboorteverhaal van Jezus is ten diepste waar. Het is een geloofsverhaal, waarin het kennelijk niet belangrijk is, wáár hij precies werd geboren. Wel dát hij geboren werd. In Bethlehem, de “Stad van het brood”. En dat zijn moeder hem vervolgens neerlegde in een voederbak,  waarmee Lucas al vooruit loopt op het feit, dat deze Jezus uiteindelijk zelf tot voedsel zou worden voor ontelbare  mensen. Jezus werd geboren onder erbarmelijke omstandigheden. Dit maakt hem solidair met de allerarmsten, de mensen die in de kantlijn staan, de ontheemden. Maar, volgens het verhaal van Mattheüs, ook met hen die dure geschenken aan kunnen bieden, maar na een ontmoeting met deze Jezus langs een andere weg hun reis vervolgen.

Dat is wat Franciscus van Sales heeft gedaan. In plaats van als edelman de weg te gaan die zijn vader voor hem al had uitgestippeld, koos hij voor de weg van Jezus, een weg van eenvoud, geheel ten dienste van de mensen om hem heen.

Met Kerstmis mogen ook wij, evenals Frans destijds, ons weer laten raken door het Licht van dit kind. Licht, waarin wij hopelijk steeds weer “echt” van “nep” weten te onderscheiden. In dat Licht wens ik u allen een Zalig Kerstfeest en een  Zalig nieuw jaar, vol van echte liefde, echte vriendschap, echte solidariteit en echte vrede!

Echte vrede, die volgens Franciscus van Sales alleen bereikbaar is, als we op God vertrouwen.

In een brief aan Mevr. De Veyssillieu van 16 januari 1619 schrijft hij:

“Blijf in vrede, verdrijf uit je gedachten alles wat je kan storen en zeg vaak tot Onze Lieve Heer: “O God, U bent mijn God en ik zal op U vertrouwen. U zult me helpen en U zult mijn toevlucht zijn en dan zal ik niets vrezen; want niet alleen bent U bij mij, maar ik ben ook bij U”.

 Een prachtig gebed voor bij de kerststal en onder de kerstboom, al is die laatste bij mij wel heel erg “nep”.

 Wil Vos – Post

Pater José Evers OSFS

Op vrijdagavond 8 november 2024 is in Jaboticaba (Brazilie) onze oudste medebroeder en laatste missionaris in Brazilië José Evers op bijna 95 jarige leeftijd overleden.
José werd geboren op 29 december 1929 in Asten/Heusden. Na zijn studie op het klein seminarie van Ave Maria en het noviciaat in Nijmegen legde hij op 30 augustus 1951 zijn eerste geloften af en begon op 1 september in Beek en Donk aan de studie filosofie en theologie.
José werd op 13 maart 1957 door Mgr. W. Bekkers priester gewijd in de kapel van de paters van de H. Geest te Gemert. Op 18 oktober van datzelfde jaar vertrok hij vanuit Antwerpen met de boot naar Brazilië. Zijn eerste plek was Don Pedrito met de bedoeling om daar het Portugees onder der knie te krijgen.

Kort daarna werd José leraar, prefect op het seminarie van de Oblaten in Braga. Veel parochies hebben hem als pastoor gekend: In Jaboticaba, Braga, Santa Barbara do Sul, in Novo Barreiro en opnieuw Braga. Daar heeft hij nog vele jaren, toen hij als pastoor gestopt was, samen met Lourdes, zijn steun en toeverlaat, gewoond. De laatste jaren was hij samen met Lourdes in de communiteit van Jaboticaba.

José was een mens van de natuur en hield van vissen en jagen. Daarnaast was hij een fanatiek hobbyist en bouwer van een modelspoorbaan.

Bewogen pastor

‘De kerk?’, zo schrijft hij , ‘dat zijn de mensen, die op weg zijn naar een beetje welzijn en geluk. Mijn taak is het om met hen samen hun verlangen waar te maken door met hen op weg te gaan, zoe­kend naar een beter bestaan en zoekend naar God, want – en hij heeft deze zin zwaar onderstreept – waar God mij plaatst is het goed werken’.
José ervaart de kerk niet als een organisatorisch bolwerk van clericalen, die precies weten voor wie Christus is gestorven en die nog beter weten voor wie Christus niet is gestorven.
José is altijd op die plaats, waar de mensen hem willen hebben. ‘Ik ben een instrument in de handen van God, misschien een botte bijl, gevonden in het moerassige turfgebied van Brabant, maar ik weet het zeker: God doet het er mee. Met God heb ik nog nooit ruzie gehad. Hij kent mij en ik mag zijn zoals ik ben’. Citaat Uit het Boekje open uitgegeven bij gelegenheid van 75 jaar Oblaten in Nederland.

Op 9 november is José begraven in Braga, het dorp waarvan  hij in 1997 ereburger werd.

Moge José rusten in vrede en leven in het Eeuwige Licht.

Europese Conferentie OSFS

Van 13 tot 16 november 2024 zijn we met onze medebroeders uit Europa in Sint Oedenrode bij elkaar geweest voor een “Europese Conferentie” . Samen met onze Algemeen Overste, pater Barry Strong,  hebben we nagedacht over nauwere samenwerking tussen de Europese provincies. De bijeenkomst omvatte ook een bezoek aan het Kloosterarchief van de Nederlandse ordes en Congregaties waar zich ook ons archief van de Oblaten van Franciscus van Sales van de Nederlandse Provincie bevindt.
We werden gastvrij onthaald en een van de archivarissen, Guus van Gurp, hield aan de hand van de website van Erfgoedcentrum een goede inleiding over de opzet en werkwijze van het centrum. Waarna we ook de archiefruimte bezochten en enkel stukken van de Nederlandse Provincie hebben bekeken. Al met al een zeer geslaagd bezoek.
De Buitenlandse medebroeders en ook onze Algemene Overste waren onder de indruk van dit centrum en dat alle Nederlandse religieuze gemeenschappen daar hun archieven hebben verzameld. Uniek voor Europa.
vrijdagmorgen hebben we nog uitgebreid stil gestaan bij de viering van het dubbeljubileum dat we in 2025 gaan vieren n.l. dat Pater Brisson 150 jaar geleden in Troyes onze congregatie heeft gesticht en zuster Marie Salesia Chappuis, medestichteres,  150 jaar geleden is overleden.
Het generale bestuur denkt na over een gezamenlijke viering met de zusters van de Visitatie, de zusters Oblaten en de Oblaten volgend jaar in Troyes. Wij gaan dit in Nederland vieren samen met onze Salesiaanse familie op 8 mei 2025.

Van links naar rechts: Thomas Vanek, Kees Jongeneelen, Josef Költringer, Cyprien, gehurkt, David, Wim Holterman, Barry Strong, Symphorien en Olivier, de foto is gemaakt door Sebastian Leitner.

Kerstmis

Wij mógen kerstmis vieren.
Ondanks alle oorlog, geweld en mensen op de vlucht
Het herinnert ons aan de belofte van Zijn aanwezigheid,
als een pijn die ons geneest, als een nieuw begin van leven.
Dat we ons naar dit licht toekeren, het verwachten, met heel ons hart,
en het in ons opnemen en toelaten,
in alle eenvoud en kwetsbaarheid.
Dan worden en zijn ook wij doordrongen van dit gouden licht,
dat alle duisternis en hopeloosheid doorbreekt
en ons mens doet worden,
staande in het licht uit een hemel zonder grenzen,
in verbondenheid met onze medemensen,
ver weg en dicht bij.
Zo wens ik U allen namens mijn medebroeders een Gezegend Kerstfeest toe,
en dat we met hoop en vertrouwen het Nieuwe Jaar 2025 tegemoet mogen gaan.
In dankbaarheid en verbondenheid,

   Kees Jongeneelen osfs

Sint Jozef

Annie en Harrie van Heerebeek stuurden ons een ‘Adventsboekje’ van hun parochie in Tilburg. Daarin stond o.a. een overweging van Frans van Sales over de H. Jozef. Graag willen we die gedachten met u delen onder dank aan Annie en Harrie.

Terecht wordt Sint Jozef vergeleken met de palmboom
die de koning onder de bomen is,
want deze bezit de nederigheid en de standvastigheid:
de deugden waarin de  heilige Jozef

groots heeft uitgeblonken.

Als men zou willen vergelijken,
aarzelen sommigen niet te zeggen
dat hij alle andere heiligen overtreft in deze  deugden …

De palmboom verbergt zijn bloemen in talrijke omhulsels
die door de hitte van de zon opengaan;

dan bloeien de bloemen open en verschijnt de vrucht.

Zo gaat het ook met de ziel van de rechtvaardige:
de sluier van de nederigheid verbergt de bloemen
van de deugden tot aan de dood.

De liefde van onze Lieve Heer doet ze openbloeien
en dan verschijnen de vruchten.

De grote heilige waarover wij spreken
is daarvan een volmaakt voorbeeld:
hij verborg zijn deugden onder de sluier
van de eenvoud en de armoede.

Franciscus van Sales

C  O  N  T  A  C  T     O C T O B E R    2 0 2 4

Lieve mensen, hier alweer een nieuw Contact. We hopen van harte, dat u er iets van uw gading in vindt. Dit keer wijzen de bijdragen al wat richting Allerzielen. Jammer genoeg beschikken noch Apple noch Samsung over een “hemeltelefoon”. Desondanks is het goed om onze lieve doden te blijven gedenken. Als we hun namen niet meer noemen dan zijn ze pas echt dood. We blijven leven in de verwachting van ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’. Fijn toch: om zo ‘contact’ te houden hier en hierna!

Wim Holterman osfs

SCHATTEN VAN MENSEN

Astrid van Engeland – lid van onze Salesiaanse Kring Schijndel – heeft een aantal verhalen van haar pastorale ontmoetingen in de parochie van het H. Kruis in Raalte gebundeld. In het ‘Voorwoord’ van dit boekje schrijft ze: “Ik hoop dat anderen er inspiratie aan opdoen en er kracht uit putten. Ik hoop dat deze verhalen ook het hart van anderen verwarmen en hen laten voelen dat ieder mens uniek is en een kostbare schat in zich draagt. Ga op weg, ontmoet de a(A)nder en ontdek jouw schat!”

Wij mogen van haar met een zekere regelmaat uit deze ‘Schatten’ putten en die met u delen. Wij zijn haar daarvoor veel dank verschuldigd en we spreken de hoop uit, dat haar ontmoetingen ook ‘ons hart mogen verwarmen’. Als redactie van Salesiaans Contact hebben we haar verhaal verluchtigd met een foto.

Humor tot het einde

Ik leerde een man kennen die al enkele jaren wist dat hij ongeneeslijk ziek was. Zijn naam was Theo. Hij had uitgezaaide darmkanker. Regelmatig ging ik bij hem op bezoek. Het ging lange tijd vrij goed, maar toch leverde hij elke dag een beetje in. Vooral de moeheid speelde hem parten. Daardoor kwam er nog weinig uit zijn handen.

De laatste periode van zijn leven zat hij een groot deel van de dag op zijn stoel bij het raam met uitzicht op een prachtige tuin. Daar kon hij ontzettend van genieten, al moet het voor hem ongelooflijk moeilijk zijn geweest dat hij deze niet meer zelf kon onderhouden. Zijn kleinkinderen deden dat nu met alle liefde voor hem. Behalve dat hij ook veel bezoek kreeg van familie en bekenden, kreeg hij ook dagelijks bezoek van een stoet eenden die wisten waar brood te halen was! Theo was geliefd bij mens en dier!

Regelmatig spraken we met elkaar over het leven na de dood. Dat er meer moest zijn, daar geloofde hij heilig in. Of er een hemel zou zijn, daar twijfelde hij wel eens over. ‘Niemand is ooit teruggekomen om het ons te vertellen’, zei hij dan.

Tijdens onze gesprekken kwam ook regelmatig ‘de hemeltelefoon’ ter sprake. Zijn vrouw vroeg zo nu en dan aan haar man: ‘Thé, je laat toch wel wat van je horen, hè, als je daar bent?’ Theo antwoordde dan met zijn 0ndeugende ogen: ‘Ja hoor, ik zal wel even bellen vanuit de hemel.’

Op een dag was het zover. Het moment van afscheid nemen naderde. In die laatste dagen ging ik nog even naar hem toe om hem te bedanken voor zijn leven en om afscheid te nemen van deze mooie mens met wie ik toch een hele poos een stukje mocht meelopen. Hij kon nauwelijks meer praten en sliep veel. Toen ik weg wilde gaan raapte hij al zijn krachten bij elkaar om nog even te zwaaien en te zeggen: ‘Tot ziens, we spreken elkaar weer via de hemeltelefoon!’ Dat waren zijn laatste woorden aan mij. Kort daarna is hij rustig ingeslapen.

Wat bijzonder als het je gegeven is tot op het laatste moment van je leven je humor te behouden.                                        

Astrid van Engeland

UIT DE PEN VAN ….

Wanneer je een artikel gaat schrijven voor het Salesiaans Contact, ben je daar in gedachten al een poosje mee bezig: waar zal ik over gaan schrijven. Deze keer lag het onderwerp voor mij al klaar: Wij zouden bij ons in Eemnes 6 gasten uit het Zuid Afrikaanse Friersdale (waar Wijnand van Wegen lang gewerkt en gewoond heeft) ontvangen om de jaarlijkse Friersdale viering met ons mee te maken. Ook bij ons zouden er 2 zussen komen logeren, één daarvan, onderwijzeres van de school, hadden wij tijdens onze bezoeken aan Friersdale al ontmoet. Helaas kwamen ze er een dag voor het vertrek uit Zuid Afrika achter dat de benodigde visa niet in orde waren, dus moest de reis geannuleerd worden en gaat deze reis nu hopelijk in januari 2025 plaatsvinden. Dus daar gaat je onderwerp! (Dit verhaal zal ik dus waarschijnlijk begin 2025 gaan schrijven!)

Nu zijn er gelukkig nog wel meer dingen die mij bezig houden en die ook wel de moeite van het delen waard zijn. Naast het bijhouden van de website hebben Belinda en ik de viering van Allerzielen voorbereid; het afgelopen jaar hebben wij samen 6 uitvaarten van parochianen mogen verzorgen. In de Allerzielenviering willen we de naasten laten merken dat wij als gemeenschap hun dierbaren nog niet vergeten zijn en wij willen hen dan ook in het licht zetten. Het samen zoeken naar passende teksten en liederen geeft veel voldoening en wij hopen zo een troostende viering in elkaar gezet te hebben. Een gedicht dat wij als eerste lezing hebben gekozen wil ik hier met jullie delen:

Gedicht: De mensen van voorbij (van Hanna Lam)

De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen.
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen.
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen
en zijn wij even bij elkaar
aan ’t einde van het jaar.

De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij
ze zijn met ons verweven
in liefde, in verhalen,
die wij zo graag herhalen,
in bloemengeuren, in een lied
dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen,
daar waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij zijn in het licht, zijn vrij.

Ik wens u allen, mede namens Belinda, toe dat u een mooie Allerzielenviering mag meemaken, die troost geeft en kracht om verder te gaan in het leven.

Loes Wiggerts

Lieve mensen, met veel plezier bieden wij u weer een nieuw Salesiaans Contact aan. Zoals steeds willen we u van harte deelgenoot maken van wat ons als Oblaten en ook als Salesiaanse Familie inspireert en bezig houdt. Hopelijk herkent u zich erin, geeft het wat houvast en bemoediging. Dan hebben wij ons doel bereikt.

Een hartelijke Salesiaanse groet,

Wim Holterman osfs

ALS HET STORMT IN ONS LEVEN….

Niet zolang geleden stak er een hevige storm op in mijn leven. Ik voelde me opzij gezet, niet gezien, ondergewaardeerd. Mijn emoties schoten alle kanten op: van verdriet naar woede, van slecht slapen naar vloeken. Natuurlijk kan ik me best iets laten gezeggen, maar ik wil geen speelbal zijn van in mijn ogen een slecht beleid. Ik kan best wel het een en ander incasseren, maar ik laat niet zomaar over me heen lopen. Gelukkig is die storm weer geluwd ook al zie ik hier en daar nog wel iets van de schade die hij heeft aangericht.

Ons leven loopt niet steeds van een leien dakje. Ieder van ons heeft daar wel weet van. We kunnen getroffen worden door ziekte en pijn. We zien de toekomst somber in. Is er nog wel beterschap!? Probeer daar maar eens rustig en evenwichtig mee om te gaan. Of onze vertrouwde parochiekerk wordt gesloten. We worden erdoor geraakt tot in onze ziel. Ons geloven wordt er zelfs door aan het wankelen gebracht. “Geef onze portie maar aan fikkie!”. We raken er door uit ons evenwicht. Of we hebben grote zorgen om onze kinderen. We voelen ons machteloos. Hun wegen zijn onze wegen niet. We hebben de allergrootste moeite om die te accepteren of een plaatsje te geven in ons leven. Er is zoveel waardoor ons leven in zwaar weer terecht kan komen. Hoe gaan we daarmee om? Wat hebben we nodig om weer vaste grond onder onze voeten te voelen? Wie of wat kan ons daarbij helpen?

Franciscus van Sales raadt zijn Philothea aan  om ‘onvoorwaardelijk te besluiten God nooit in de steek te laten en nooit zijn heerlijke liefde prijs te geven. Dat is een tegenwicht voor je ziel. Het houdt je ziel in een volkomen evenwicht te midden van ongelijke krachten, waartussen je, zonder die liefde, heen en weer geslingerd wordt’. Het lijkt een soort pact met onszelf: geloven in God en in Zijn liefde als een persoonlijk besluit. Geloven als een fundament voor ons leven, als vaste grond onder onze voeten, een houvast om niet koppie onder te gaan. Dat zal allemaal wel. Het lijken zulke mooie woorden, zo gemakkelijk gezegd. Franciscus voegt een mooi beeld toe dat zijn woorden nog iets aannemelijker maakt. Hij schrijft: ‘Wanneer bijen in het open veld door een storm worden verrast, klemmen ze kleine steentjes in hun poten vast; zo bewaren zij het evenwicht van hun vlucht en zo voorkomen zij dat ze door de wind worden meegesleept. En laat ook zó jouw ziel zich vastbesloten vastklemmen aan God en zijn heerlijke liefde’. Hij spreekt over ‘kleine steentjes’ waaraan bijen zich vastklampen. Om het evenwicht in ons leven te bewaren moeten we volgens Hem niet zoeken naar hele zware middelen, maar eerder proberen kleine stapjes te zetten.

Toen het stormde in mijn leven heb ik geprobeerd zo’n ‘steentje’ vast te pakken. Achter mijn computer heb ik woorden gegeven aan wat mij uit mijn evenwicht bracht. Daardoor werd mijn woede wat ‘gekanaliseerd’. Voor mij een goed en werkbaar middel. Het gaf me overzicht en wat meer rust. En zeker: het heeft me ook geholpen, dat ik in een goed gesprek mijn ongenoegen en frustratie heb kunnen verwoorden. Meer nog: aan de andere kant van de tafel ontstond er begrip voor mijn ongenoegen. Er ontstond bijna als vanzelf een nieuw klimaat om met elkaar in gesprek te gaan. Het geschonden vertrouwen kon hersteld worden.

Enkele weken na dit ‘voorval’ lazen we in de zondagsliturgie het bekende evangelieverhaal van de storm op het meer. Het leven van de vrienden van Jezus is in zwaar weer terechtgekomen. Ze worden overweldigd door angst terwijl Jezus doodgemoedereerd op een kussen ligt te slapen. Ze schreeuwen Hem wakker: ‘Raakt het Jou niet dat wij vergaan?’ Ze geven woorden aan hun diepe angst en hun hevige onrust. Daardoor kan Jezus hun evenwicht herstellen en legt Hij de bulderende golven het zwijgen op. Dat is Zijn antwoord tot grote verwondering van Zijn vrienden!

‘De storm op het meer’ is een beeldverhaal. Het schildert de verwarring en de onstuimigheid die ons leven soms op z’n kop zetten. De noodkreet van Jezus’ vrienden wil ook woorden geven aan onze angst en onze onzekerheid. In ons bidden mogen we danken voor heel veel goeds dat ons om niet wordt gegeven. Maar bidden mag zeker ook de vorm aannemen van een noodkreet. Niet dat daarmee onze zorgen meteen als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. God werkt niet als het spreekwoordelijke duveltje uit een doosje. Wel kan Hij/Zij voor ons een houvast zijn om ons evenwicht te herstellen. Zijn naam is niet voor niets ‘Ik zal er zijn voor jou’. Op die naam mogen we Hem/Haar ook aanspreken. Om het beeld van Franciscus van Sales te gebruiken: bidden kan zo het verzamelen van steentjes zijn, die aan ons leven ‘gewicht’ geven, zodat we niet door de stormen die op ons levensbootje beuken op drift raken en ons evenwicht verliezen.

Wim Holterman osfs

Generaal kapittel

Vanaf maandag 15 juli tot zaterdag 27 juli werd  het XXI generale kapittel in Annecy (College St. Michel) gehouden.

Drieëndertig afgevaardigden waren daar bijeen uit 8 eenheden van de congregatie, verspreid over 16 landen. Het thema van het Kapittel was “Het erfgoed in onze handen: Geloof in onze missie, hoop voor de toekomst”. Aan de hand van het ‘Gesprek in de Geest’ van synodaliteit  dachten de kapittelleden, samen met een representatieve groep jonge confraters in opleiding, ( 12 van de 63) na over hoe de aanwezigheid, zending en bediening van de Oblaten  er in de toekomst uit zou kunnen zien en tot welke innerlijke transformatie en vernieuwing de Geest ons zou kunnen oproepen. Zuster Nathalie Becquart, adjunct-secretaris van het generaal secretariaat van de synode in het Vaticaan, leidde een dag van bezinning om de kapittelleden te helpen het verband te onderzoeken tussen de praktijk van synodaliteit en ons charisma in de kerk en wereld van vandaag. Onze congregatie kijkt uit naar de 150e verjaardag van haar stichting volgend jaar. De Oblaten van de Heilige Franciscus van Sales werden opgericht om het verlangen van de heilige Franciscus van Sales te vervullen nl een religieus instituut van mannen te vormen die zijn spiritualiteit gestalte zouden geven en verspreiden.. Onder inspiratie van Moeder Mary de Sales Chappuis, VHM, overste van het Visitatieklooster in Troyes (Frankrijk), bracht de zalige pater Louis Brisson deze niet-gerealiseerde Salesiaanse droom in 1875 tot bloei.

In het slotdocument wordt het volgende gezegd:

We begonnen als een kleine groep religieuzen/priesters tijdens de industriële revolutie in Frankrijk om de salesiaanse visie en taal van leven en liefde te beleven en te delen met de Kerk en de grotere gemeenschap. Vandaag de dag zijn we een wereldwijde gemeenschap van religieuzen – de Oblaten van St. Franciscus van Sales – die met dezelfde missie zijn belast, maar leven en werken in een postmoderne samenleving. Op vele manieren wordt de wereld weerspiegeld waarin de Geest ons oproept om zachtmoedig en verdraagzaam te zijn: we worden gevormd door vele nationale, culturele en kerkelijke erfenissen. Wat ons samenbindt, is ons gemeenschappelijke, salesiaanse erfgoed: waarvan de zaden in de 17e eeuw werden geplant door de heilige Franciscus van Sales en de heilige Jeanne de Chantal; waarvan de droom in de eerste helft van de 19e eeuw werd verwoord door Moeder Maria de Sales Chappuis; waarvan de eerste stichting is ontstaan uit de inspanningen van een  visitatiekapelaan (Louis Brisson) en Leonie Aviat; de uiteindelijke bloei kwam in 1875 uit de instemming van een recalcitrante Louis Brisson en een kleine groep volgelingen om de Oblaten van St. Franciscus van Sales te vormen.

We streven ernaar de uitdagingen te erkennen die inherent zijn aan onze verschillende landen van herkomst, taal en cultuur: onze kijk op de wereld is net zo gevarieerd als de planeet die God voor ons heeft geschapen. Maar in een wereld die predikt dat onze verschillen getolereerd moeten worden, zijn wij Zonen van Franciscus van  Sales moedig genoeg om te prediken dat onze verschillen gevierd moeten worden, want de gerechtigheid, verzoening, genezing en vrede waar alle mensen – bewust of onbewust – naar streven, vinden we niet door het opleggen van uniformiteit, maar door te bidden voor, te werken aan en te dromen van eenheid.

Nieuw Generaal Bestuur

Het XXI kapittel was tevens een keuzekapittel, omdat de eerste termijn van onze Generale overste verstreken was moest er een nieuw Generaal bestuur worden gekozen.
Pater Barry R. Strong, OSFS, de 12e Algemeen Overste,
werd herkozen tot Algemeen Overste voor een termijn van zes jaar.
Op 24 juli 2024 werd hij in een plechtige liturgie geïnstalleerd in de Basiliek van de Visitatie
waar de heiligen Franciscus van Sales en Jane de Chantal begraven zijn.

Het Kapittel heeft drie leden van de Generale Raad gekozen (op de foto onder, vanaf rechts):
– Pater Guillaume Kambounon (Benin) – Eerste Raadslid
– Pater Bijesh Thomas (India) – Tweede Raadslid
– Pater Paulo Rodrigues dos Santos (Brazilië) – Derde Raadslid.

Heel opmerkelijk is dat de drie gekozen leden allen komen uit de derde wereldlanden waar de congregatie groeit en vele jonge leden heeft.
In overeenstemming met de Constituties benoemt de Algemeen Overste een vierde Generaal Raadslid. De Generale Overste kiest dan een van de vier raadsleden als zijn Vicaris (Assistent-Generaal).

Martin van de Avoird

Vanaf 2 juli is Martin van de Avoird in Nederland voor twee maanden vakantie. Op donderdag 18 juli is hij samen met zijn zus en zwager bij mij op bezoek geweest. Martin ziet er gezond uit en maakt het prima, hij geniet van zijn emeritaat bij de zusters MSC in Mariental en gaat nog voor in vieringen bij de zusters en waar hij nodig is. Eind augustus gaat hij weer terug naar “ zijn mensen “. We wensen hem een goede tijd bij zijn familie en een prettige vakantie.

Wijnand van Wegen

Elk jaar eind juni begint het bij Wijnand weer te kriebelen en is hij niet meer te houden. Hij moet weer naar Friersdale waar hij vele jaren als missionaris werkzaam is geweest. Zo ook dit jaar.  Ondanks zijn handicap (moeilijk lopen  en niet meer auto mogen rijden) is hij toch weer gegaan. Hij verblijft al die tijd (twee maanden) bij de hoofdonderwijzer Fanty de Klerk en zijn vrouw in Keimoes. 2 september keert hij weer terug naar Nederland.

Kees Jongeneelen osfs

Voor de maand april bieden wij u opnieuw een Salesiaans Contact aan. Hopelijk vindt u hierin iets van (h)erkenning, van inspiratie voor het leven van alledag. Graag wens ik u namens de redactie opnieuw veel leesplezier.

Wim Holterman osfs

Tijd vliegt

Zo zit je een stukje te schrijven voor het januari nummer van het Salesiaans Contact over je net begonnen pensioen (mijn pensioen werd alsnog 2 maandjes uitgesteld doordat mijn opvolgster ziek was geworden en de belastingdienst daar geen boodschap aan heeft) en zo hebben we de vastentijd en Pasen alweer achter de rug. Een vastentijd waarin veel gebeurd is:

*een intieme viering ter gelegenheid van het 65 jarig priesterjubileum van Willem Spann

*in onze eigen parochie hebben we na 15 jaar afscheid moeten nemen van onze pastoraal werkster Wies Sarôt; een echte aderlating want zij was erg actief vooral op het gebied van catechese voor alle leeftijdsgroepen en daarbij is ze ook een mooi mens

*2 weken na haar afscheid zijn we met een delegatie naar de installatieviering van haar geweest in Beesd waar ze gaat werken in het Rivierenland

*samen met Gonnie Petterson vorm ik bij ons in de parochie de werkgroep Doopgesprekken en we hadden net besloten om de werkgroep op te heffen, wegens gebrek aan aanmeldingen van dopelingen, of er kwam een aanmelding, het was ruim een jaar geleden dat er bij ons gedoopt was, dit kindje is natuurlijk gewoon gedoopt hoor, maar de werkgroep is toch gestopt

*de dochter van een jonge vrouw uit Eritrea, waar ik al ca. 8 jaar buddy van ben, is ongepland zwanger geraakt en dat geeft ook weer de nodige werkzaamheden om één en ander klaar te krijgen voor de komst van de baby, wat vanaf het moment dat ik het officieel wist, nog 2 maanden te gaan was, en zoals de meeste van jullie wel weten komt er nogal wat bij kijken, zoals wieg, kinderwagen, kleertjes en noem maar op.

Om nog even terug te komen op de pastoraal werkster Wies Sarôt, zij verzorgde al jaren in de advent- en vastentijd een dagelijkse nieuwsbrief met bezinningsteksten rond een bepaald thema, via de mail en daar kon je ook op reageren, het was altijd erg inspirerend en ook een dagelijks moment van rust. Niet alleen de teksten maar ook vaak verwijzingen naar een toepasselijk lied of een filmpje dat het thema uitlegt voor kinderen. Voor haar afscheid had ze geld gevraagd om dit te kunnen blijven doen tot aan haar pensioen, het geld is er gekomen, en zij gaat dus door met deze nieuwsbrieven, nu niet meer voor 2 maar voor 4 parochies.

In een boekwinkel zag ik het boekje: Woorden doen ertoe, van Marinus van den Berg, liggen en dat sprak me meteen aan. Eén van die teksten is zo actueel dat ik die graag met jullie wil delen: (eigenlijk kan ik jullie het hele boekje aanraden)

Vrede en vreugde

Blijf mijn vrede en mijn vreugde
In alle onrust en onvrede van deze tijd

Laat mij vreugde verspreiden
Op deze dag, waar ik zal zijn

Maak mij ontvankelijk
Voor de vrede die naar me toekomt

Laat mijn vertrouwen groeien
In  mensen die vrede brengen

Marinus van den Berg

Zo zie je maar, van het vallen in een zwart gat bij pensionering is bij mij zeker geen sprake, want buiten al deze dingen om hebben wij natuurlijk ook nog de beslommeringen rond de kinderen en kleinkinderen; voorgaan bij vieringen in onze locatie en deel uitmaken van de werkgroep spiritualiteit van onze Salesiaanse
familie, maar zolang ik er nog steeds energie van krijg blijf ik het zo doen.

Loes Wiggerts

LIEFDE IS:  GOD TUSSEN ONS IN
Een sfeerverslag

Nee, dit is geen tegeltjeswijsheid. Het is één zinnetje uit de overweging die Kees Jongeneelen houdt in de slotviering van onze Salesiaanse Familiedag op 6 april jongstleden. Het is een viering, die die liefde voelbaar en tastbaar maakt. Het voelt als zijn we veertig Emmaüsgangers die zich een dag lang mogen laven aan woorden uit de Schrift, aan gedeelde gevoelens en ervaringen uit ieders binnenste. Bij het Breken van het Brood en het Delen van de Beker wordt dat tastbaar en voelbaar: Liefde is God tussen ons in. Soms mag je dat (even)  ervaren. Je wordt er door geraakt en je weet, dat dit een breed gedragen dankbaar gevoel is.  Dit relaas is niet zomaar een ‘verslag’, maar eerder een persoonlijke beleving, die hopelijk door de andere deelnemers ook zo gevoeld is en die voor degenen die dit lezen wellicht aanstekelijk kan werken.

Op zaterdagmorgen om negen uur vertrekken wij (Marga, Marie-José en ondergetekende) om Ria in het mooie centrum van Schijndel op te pikken. We zetten koers naar het inmiddels vertrouwde Eemnes. Soms wordt er onderweg gesproken met elkaar. Soms zijn we gewoon stil, genietend van het eindelijk zonnige landschap en van de betrekkelijke rust die er nog heerst op de snelweg. Je voelt in die stilte iets van verwachting, iets van een dag die net wat mooier  en diepgaander is dan andere gewone dagen. Voor mezelf, die in het ‘complot’  (de werkgroep Spiritualiteit die de dag heeft voorbereid) zit, is er ook iets van een blijvende spanning. Hoe zal de dag aanslaan? Treffen we de goede toon? Tegelijk denk ik aan het lied dat we in de gewone weekendvieringen zouden zingen: ‘Waar liefde heerst en vriendschap, daar is God’. En dan kan het niet stuk, omdat je weet en voelt, dat binnen onze Salesiaanse Familie iets is van een Dragende Kracht die ons samenzijn steeds weer goed maakt.

Na de gastvrije ontvangst door de Eemnesser Kringen mogen we genieten van een hartelijk weerzien van zoveel bekende mensen. In zo’n kring is de koffie en een warm Brabants worstenbroodje dubbel zo lekker. Het is als een hele mooie prelude op een nog mooiere dag. Eerst richten we al onze aandacht op een videopresentatie van een bevlogen preek van Henri Nouwen, eens gehouden in de overvolle Christal Cathedral in Garden Grove (Californië). Een preek – even bewegelijk als beeldend – met als kernthema: ‘Wij zijn allen de geliefde zonen en dochters van God’. Onze nabespreking begint met een korte stilte om bij onszelf te zien wat deze meditatie met ons doet. Vervolgens delen we dat in kleine groepjes met elkaar. Zelf heb ik de taak om zo’n klein groepje te leiden. Tegelijkertijd probeer ik wat losse aantekeningen te maken. Hoe het gesprek in de andere groepjes verloopt, weet ik niet. Ook van het gesprek in mijn eigen groep kan (en wil) ik geen verslag doen, omdat er vaak toch heel persoonlijke dingen en ervaringen worden gedeeld. Woorden, kreten, die ik opschrijf, vertolken diepe gevoelens en zijn daarom zo kostbaar. Elk gedeeld verhaal is als een geschenk aan elkaar. Er komen woorden naar boven als: je hart openzetten, ontvankelijkheid, veerkracht, overgave, verwondering, rust, positief in het leven staan, nederigheid, het negatieve in jezelf omvormen naar iets positiefs. Het kost ons niet veel moeite om in al die flarden van woorden en verhalen iets te herkennen van de Salesiaanse Spiritualiteit die we ons in ons leven gaandeweg proberen eigen te maken.

Helemaal in de geest van Franciscus van Sales sluiten we ons werken in de kleine groepjes af met het plukken van een bloem uit de spirituele tuin van onze meditatie. Op een fotokaart met een bloem erop krijgen we de gelegenheid om een gedachte, een zegenwens, een quote, op te schrijven en die te delen met de buurman/vrouw naast je. Ik houd stiekem één kaart achter om u een indruk te geven of om wellicht ook een wens of een vitamientje te delen met iemand naast u.

Na de lunch met een wat verlaat maar overheerlijk broodje kroket is het alweer tijd voor de slotviering in de Nicolaaskerk, die nog helemaal in de Paassfeer versierd is. Na zo’n dag kan het haast niet anders dan dat het vieren van wat we samen beleefd hebben een feestelijk, dankbaar en geladen karakter krijgt. Het samen zingen, het samen luisteren naar woorden die er toe doen, het bidden met woorden uit ons binnenste, het samen vibreren onder de welluidende klanken van het orgel, zijn als een  ‘hemelse’ apotheose.

Het was een goede en inspirerende dag onze Salesiaanse Familie waardig. Toen weer op weg naar huis. Weer met vieren in de auto of…was ook ‘God tussen ons in’?

Wim Holterman osfs

VOORWOORD

We hebben de vakantiemaanden weer achter ons gelaten. Gelukkig kregen we als overgang naar de herfst nog een aantal zomerse dagen. Graag verrassen we u weer met ons Salesiaans Contact: gewoon wat vitamientjes voor de komende maand. Allereerst een artikel van Wil Vos. Zij is bij de meesten van u al wel bekend. Het tweede artikel is van Astrid van Engeland.

Astrid is lid van de Salesiaanse Kring Schijndel. Zij is als Pastoraal Werker actief geweest in de Parochie H. Kruis in Raalte en omgeving. Op dit ogenblik werkt ze als Geestelijk Verzorger in de Gelderhorst , een zorgcentrum voor oudere doven in Ede.

Graag wens ik u veel leesplezier toe en groet ik u namens onze redactie.

Wim Holterman osfs

TOEVAL BESTAAT!

De zomervakantie is voorbij! Na een heerlijke logeerpartij zijn de kleinkinderen weer vertrokken, hun tent is opgevouwen, de caravan weer terug in de stalling. Na hun onstuimige, uitbundig vrolijke aanwezigheid hebben zij een diepe stilte achtergelaten. Maar dit keer geen stilte die mijn wereld grijs en grauw kleurt. Nee, ik ervaar een verkwikkende stilte. Eén die ruimte geeft om vol dankbaarheid terug te kijken op wat achter mij ligt en vol verwachting uit te zien naar de toekomst. Wat heb ik genoten van deze zomer! Een zomer die begon met  prachtige priesterfeesten en een huwelijksjubileum, waarbij ik mocht delen in de feestvreugde. Vervolgens heb ik een droom waargemaakt: het fietsen van het “Kloosterpad” in het mooie Brabant. Dat het uiteindelijk meer pad bleek te zijn dan klooster heb ik voor lief genomen. Geen pater gezien, alleen heel in de verte een zuster. En door een navigatiefout zelfs de prachtige Abdij Koningshoeven in Berkel-Enschot gemist. Maar daar heb ik me niet door uit het veld laten slaan. Wel door “code rood”, dat voor de laatste fietsdag aangekondigd werd. Na rijp beraad besloten die dag drastisch in te korten, met het gevolg, dat ik rond lunchtijd thuis was, waar ik vervolgens ging zitten wachten tot het noodweer los zou barsten. Noodweer dat dus niet kwam…..Maar wat was het een prachtige tocht met vele, bijzondere ontmoetingen. En hier bleef het niet bij. Zo ging ik met de kleinkinderen naar Amsterdam, dwaalden we door de geschiedenis van Hoorn, stortten we ons in de tijd van de Romeinen en de late Middeleeuwen, hebben we achtbanen en andere vreeswekkende attracties bedwongen en trokken we diep het veengebied van Klazienaveen in middels een smalspoortraject. En bij dit alles hebben we vooral veel, heel veel plezier gehad.

Deze hele zomer voelde voor mij als een soort van wedergeboorte. Nadat ik het besluit genomen had mijn geboorteplek, waar ik inmiddels alweer 13 jaar woon en waar zoveel is gebeurd, te verlaten, voelde ik hoe de energie weer door mijn lijf begon te stromen. Het is een prachtige plek, maar niet om alleen te wonen. Het is verworden tot een gevecht tegen dan weer droogte, dan weer overvloedige regenval, een strijd tegen muizen, mollen, slakken, mieren  en ander ongedierte en vooral tegen eenzaamheid en daar heb ik genoeg van. Ik wil terug naar de geborgenheid van het dorp. Tussen de mensen, met een tuintje, waarin ik mij nog met plezier kan uitleven. Niet omdat het moet, maar omdat het mag! Een besluit, dat dus heel goed voelt. Maar, volgens Franciscus van Sales, is alleen dat goede gevoel niet voldoende. Hier heeft hij zelfs een heel hoofdstuk aan gewijd in zijn boek “De inleiding”. Daarin schrijft hij in  deel 2, hfdst. 6:

“Want niet met gevoelens verbeter je jezelf, maar wel met het vaste voornemen je besluiten ook uit te voeren”

Intussen zijn de eerste stappen tot die uitvoering gezet, zij het na toch weer die aanvallen van twijfel, of deze stap toch echt wel een juiste zou zijn. Echter, vanuit onverwachte hoek kreeg ik een soort van bevestiging. Zo zat er op zekere avond ineens een enorme ooievaar op mijn schoorsteen. Even voelde ik mij als Sarah, die op hoge leeftijd nog te horen kreeg, dat zij een kind zou krijgen. Maar net als zij, kon ook ik alleen maar lachen bij dat idee. Een paar dagen later echter, werd ik wakker met het gevoel, dat ik bekeken werd. Zat er op de schoorsteen van mijn schuurtje toch een enorme buizerd ongegeneerd mijn slaapkamer in te gluren. Een bijzondere ervaring, dat kan ik wel vertellen.

Aanvankelijk bleef ik doodstil liggen en ook de vogel verroerde zich niet. Na enige tijd durfde ik het aan heel voorzichtig mijn telefoon van het nachtkastje te pakken om dit unieke moment op foto vast te leggen. Hierna spreidde het dier de vleugels en vertrok, mij in opperste verbazing achterlatend. Maar zie, enkele dagen later was hij er weer. Met felle ogen bleef hij mij geruime tijd strak aankijken. Wat gebeurde hier? Eerst die ooievaar, nu die buizerd, die de hele zomer al als een soort van Jeremia met zijn klagende roep boven mijn leefomgeving had rondgevlogen. Zou ik die ooievaar kunnen zien als brenger van dat nieuwe leven, dat ik zo graag wil en die buizerd als oproep, daartoe actie te ondernemen? Of was het gewoon maar toeval, dat zij in mijn blikveld waren verschenen? Was het datzelfde toeval, dat het nu volgende in augustus op de Gerarduskalender te lezen stond?:

“Toeval is het pseudoniem waarvan God zich bedient, als Hij onbekend wil blijven”

Ik ben ervan overtuigd dat Toeval bestaat. Het schenkt mij het vertrouwen dat er zegen zal rusten op de vele stappen, die nog genomen dienen te worden en hoop en kracht tijdens de weg die voor mij ligt. Een weg, die ik niet alleen hoef te gaan!

Wil Vos – Post      

Een verhaal uit mijn boekje ‘Schatten van mensen’ – Een ontmoeting met een bijzonder kind:

IS GOD OOK EEN OMA?

Nog niet zo heel lang geleden bezocht ik een ongeneeslijke zieke vrouw in het ziekenhuis. Zo leerde ik twee van haar kleinkinderen kennen. Twee spontane en vrolijke meisjes van drie en vijf jaar oud. Vorig jaar was oma naar Lourdes geweest en daarom had ze haar kleinkinderen het lied ‘Te Lourdes op de bergen…’ geleerd. Vaak als ze oma bezochten of kwamen logeren zongen ze samen dit lied. Prachtig vonden ze het.

Omdat dit lied oma zo dierbaar was werd het ook gezongen tijdens haar uitvaart. Het was duidelijk dat de oudste kleindochter van vijf jaar niet alleen het lied goed kende, maar dat ze er ook wel degelijk over na had gedacht. Zomaar uit het niets zei ze: ‘Volgens mij is het liedje “Te Lourdes op de bergen” fout. Er wordt gezongen dat Maria de moeder van God is, maar Maria is toch de moeder van Jezus’?

Je staat wel even met je mond vol tanden als zo’n vraag gesteld word door een kleine meid van nog maar net vijf jaar. Waar haalt ze die wijsheid vandaan en hoe leg je haar uit hoe het precies zit? Ten eerste beaamde ik dat ze gelijk had. Maar, zo zei ik, omdat Jezus zo goed en lief is voor iedereen en er altijd is voor alle mensen, lijkt Jezus ook een beetje op God en wordt Hij ook wel God genoemd. Daarom is Maria ook de moeder van God.

Ik twijfelde of ze dit zou begrijpen, maar mijn twijfel was duidelijk ongegrond. Ze reageerde er onmiddellijk op en vroeg: ‘Is God dan ook een oma?’. Na enige aarzeling zei ik dat dat wel eens heel goed zo zou kunnen zijn. Toen liep ze tevreden weg, zingend over Maria en vast en zeker ook denkend aan haar oma die ook altijd zo goed en lief was. Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt, maar bij dit meisje begint het wel al heel erg vroeg! Haar oma zal ze vast en zeker nooit vergeten én God ook niet. Ze lijken teveel op elkaar!

Astrid van Engeland