Salesiaans Contact juni 2025
In het laatste Salesiaans Contact hebben we beloofd om nog even terug te komen op ons 150 – jarig jubileum. Marja Willink heeft gepoogd om zo goed mogelijk de sfeer en de inhoud van dit geweldige feest weer te geven.
Verder willen we in dit nummer onze medebroeder Willem Spann gedenken, die op 8 april 2025 in de leeftijd van 91 jaar is overleden. Zijn ‘In memoriam’ is als een klein monument om hem te blijven gedenken en als een teken van onze dankbaarheid voor alles wat hij heeft gedaan en betekend in zijn lange leven.
Namens de redactie wens ik u een mooie junimaand toe en graag tot ons volgende ‘Contact’.
Wim Holterman osfs
EEN FEESTELIJK JUBILEUM: 150 JAAR OSFS
Wat was 8 mei 2025 een bijzondere dag! We vierden het feest van het 150-jarig bestaan van de congregatie van de Oblaten van Franciscus van Sales. Sommigen van ons dachten op deze dag met een zekere weemoed terug aan de 8-meibeweging waarbij duizenden katholieken in veemarkthallen bij elkaar kwamen en zongen dat de steppe zou gaan bloeien. En aan het eind van deze dag kwam Kees langs de tafels om te vertellen dat er een nieuwe paus was. Maar dat was pas aan het slot van een heel feestelijke dag.
We begonnen de dag in Sprundel waar we werden ontvangen met koffie en het traditionele Brabantse worstenbroodje en welkom werden geheten door Don, Marie-José en Igna die – samen met Netty – de voorbereidingen op zich hadden genomen.
We waren met een grote groep, ook Oblaten uit Frankrijk en Duitsland, vertegenwoordigers van verschillende religieuze organisaties in
Nederland, zusters uit Schijndel waren aanwezig en met alle vriendenkringen erbij kwamen de gesprekken al snel op gang.
Het officiële welkom was in de kapel en op weg daarnaar toe bewonderden wij de bijzondere verbouwing van het hele complex en de wijze waarop een deel van de oorspronkelijke kerk behouden was. Kees is in Sprundel opgegroeid en had allerlei herinneringen aan de tijd dat hij er misdienaar was en gevaarlijke toeren moest uithalen om kaarsen in de hoogte aan te steken.
De kapel was een prachtige omgeving om samen te zijn en ook het lied te zingen dat Jack de Groot voor deze gelegenheid had geschreven: ‘Komt vrienden, laat ons hier verheugen…” De melodie was bekend genoeg om uit volle borst mee te zingen.
Vervolgens luisterden wij naar een tekst die geschreven was door prof. Peter Nissen. Helaas kon hij ons niet zijn verhaal persoonlijk vertellen, omdat hij enkele dagen daarvoor getroffen was door een beroerte. Kees nam het op zich om de tekst uit te spreken.
Het is ondoenlijk om een samenvatting te geven van de lezing, maar ik heb hem kunnen nalezen waardoor de essentie nog beter doordringt. Zijn verhaal is het herlezen waard.
Peter Nissen nam ons mee in de ontstaansgeschiedenis van vele congregaties en plaatste die in hun tijd. Het begon met inspiratie in gemeenschappen en die raakte gestold in bepaalde kaders en vormen. De beweging werd een instituut. In onze tijd moeten we afscheid nemen van de congregaties in hun oude vorm en van de instituten. We moeten weer terug zien te gaan naar de beweging, de oorspronkelijke inspiratie. En dan komt Peter Nissen uit bij de kwetsbaarheid van de mens die wij moeten zien en accepteren en die ons oproept tot barmhartigheid. Daarin herkennen we Frans van Sales. Er is in onze tijd een nieuwe theologie in opkomst die de kwetsbaarheid van de mens tot uitgangspunt neemt en die in die kwetsbaarheid God ontwaart.
Na de lezing begaven wij ons weer naar de zaal beneden, waar vrijwilligers van de parochie en het dorpshuis ‘De Trapkes’ ons verwenden met een lekkere lunch. Er was ook nog tijd voor een wandelingetje en velen liepen even het aangrenzende Fatimapark met Mariabeeld in.
Om 15.00 uur vierden we samen in de kapel de eucharistie. Alle Oblaten waren erbij betrokken. Kees Jongeneelen en Wim Holterman vertelden hoe zij ooit hun roeping hadden gevolgd om in de voetsporen van Franciscus van Sales te treden.
Het meest ontroerende moment van de dag vond ik de lichtprocessie aan het eind van de viering. We kregen allemaal een mooie kaars die werd aangestoken aan de grote jubileumkaars en we zongen ‘Licht dat terugkomt, hoop die niet sterven wil, vrede die bij ons blijft’. Door de voortdurende herhaling werd het een mantra dat hart en ziel raakte.
Een feest met de Oblaten is niet compleet als er niet ook lekker gegeten kan worden, dus we waren uitgenodigd om na de viering naar restaurant Le Jardin te gaan voor een diner. Van het aperitief konden we op het terras in de zon genieten en daarna gingen we aan mooi gedekte tafels voor het diner. We kregen prachtig opgemaakte gerechten die heerlijk smaakten en we dronken daarbij een goed glas. Zo werd de dag heel feestelijk afgerond.
Het jubileum was zorgvuldig voorbereid met een mooie uitnodiging, een programmaboekje en liturgieboekje. De bloemen op de tafels en in de viering, verzorgd door Annerie, maakten het geheel feestelijk.
Dankzij de liefdevolle samenwerking van veel mensen werd het een bijzondere dag waarin dankbaar werd teruggekeken en hoopvol vooruit .
Het is een mooie herinnering geworden.
Marja Willink
Een dankbare herinnering aan het leven van
Pater Willem Spann
Willem werd geboren in Millingen aan de Rijn op 9 juni 1933. Hij trad op 30 augustus 1951 toe tot de Congregatie van de Oblaten van Franciscus van Sales en werd door Mgr. W. Bekkers priester gewijd op 21 februari 1959. Op 8 april 2025 is hij – gesterkt door het Sacrament van de Zieken – overleden. Op 15 april 2025 hebben we in een plechtige Eucharistieviering afscheid van hem genomen en hem begraven bij zijn medebroeders op het kerkhof Broekhoven in Tilburg.
Bij dit afscheid mogen we het levensboek van Willem Spann nog eens openslaan. Het is een boeiend levensverhaal geworden van een lang en veelzijdig leven. Eigenlijk was het nog niet af. Hij wilde – zoals hij altijd zei – net als zijn moeder 102 worden. De schrijver van zijn levensverhaal heeft echter anders beslist.
Het eerste hoofdstuk speelt zich grotendeels af in Millingen aan de Rijn. Hij was de oudste van het gezin. Zijn vader was een van de laatste zalmvissers, die zich later omschoolde tot metselaar. Het waren tijden van armoede en crisis en later van oorlog. Willem werd er misdienaar en koorknaap. In 1944 moest het hele gezin evacueren naar Lichtenvoorde. Daar kreeg hij les van een frater van Utrecht. In die tijd werd hij geraakt door een granaatscherf. Hij verloor veel bloed. Dankzij het bloed van een frater heeft hij kunnen overleven.
Het tweede hoofdstuk brengt ons naar Tilburg naar het klein seminarie van de Oblaten in Tilburg. Hij was een goede student. Na zes jaar verkaste hij naar Nijmegen voor het noviciaat. Daarna nog zes jaar Beek en Donk voor zijn filosofie- en theologiestudie. Hij werd in 1959 priester gewijd door bisschop Bekkers. Vervolgens studeerde hij klassieke talen aan de Universiteit van Nijmegen. Daarna was hij 25 jaar lang leraar aan het Mill-Hill-college. Samen met de leerlingen runde hij het tijdschrift ‘Argemo’. Hij ging met hen op kamp, ook om hun interesse voor archeologie te wekken. In de weekenden was hij bovendien assistent bij pastoor Hexspoor in Goirle.
Het derde hoofdstuk begint in 1986 met zijn benoeming als pastoor van de H. Geestparochie in Goirle. Met zijn zus Ria als gastvrouw was hij er werkzaam tot in 1998 ‘zijn’ kerk werd gesloten. In die jaren vond hij daar zijn favoriete plek: de preekstoel, want zo zei hij: ‘Ik wil het geloof verkondigen’. Na de sluiting van de kerk bleef hij pastoraal nog vier jaar actief in Goirle, o.a. in de Guldenakker. Het waren voor hem goede en zinvolle jaren.
Op verzoek van Willems moeder om een medaille van frater Andreas belde hij aan bij het Generalaat van de fraters. Dit luidde het vierde hoofdstuk van zijn levensverhaal in. Hij werd uitgenodigd om te komen wonen op het Generalaat, o.m. om zich bezig te gaan houden met de coördinatie van het Frater-Andreasbureau. In maart 2015 werd hij voorgedragen als vice-postulator voor de zaligverklaring van Frater Andreas.
De laatste negen jaren woonde Willem in de communiteit van fraters in dit huis. Hij voelde zich hier goed. Zolang hij kon ging hij hier in deze kapel voor in de Eucharistievieringen en gaf steeds weer een pakkende gedachte mee.
Als een rode draad door al die hoofdstukken loopt zijn binding met zijn geboortedorp. Heemkunde was zijn grote hobby. Hij publiceerde er regelmatig over in de periodiek van ‘de Duffelt’. Als waardering voor al zijn onderzoekingen kreeg hij zelfs een koninklijke onderscheiding. Ook het ‘Willem Spann bankje’ op de dijk is er een blijvende herinnering aan hem.
Het belangrijkste hoofdstuk vormt zijn Oblaat zijn. Al vanaf zijn jonge jaren heeft hij zich verdiept in de Salesiaanse spiritualiteit. Hij heeft enorm veel teksten van onze heilige vertaald en zich eigen gemaakt. Jarenlang heeft hij geschreven voor ons Salesiaans Contact. Ook was hij – als enige Nederlandse Oblaat- zes jaar lid van ons Generaal Bestuur. Hij droeg zorg voor onze bibliotheek en was altijd aanwezig op onze gezamenlijke bijeenkomsten. Zijn inbreng werd steeds erg gewaardeerd. Belangrijkste was dat hij probeerde te leven in de geest van onze stichters in een geest van geduld, van zachtmoedigheid en optimisme.
Zijn novicemeester schreef ooit over Willem: ”hij is zeer goed onderlegd, gedienstig, en ingetogen. luistert wel naar de overste, maar heeft de neiging om zijn eigen weg te gaan of te eigenwijs te oordelen. Ook dat was Willem.
Wij als Oblaten zijn hem veel dank verschuldigd en zullen hem blijven herinneren als een fijne medebroeder.
Ten afscheid hebben we – in deze Goede Week – gelezen in het evangelie over het lijden en sterven van Jezus. Willem kende ook het lijden. We herinneren ons zijn open hartoperatie. Later moesten zijn krachten opgepept worden met epo. Een val in januari j.l. luidde zijn heengaan in. Ook zijn laatste heupoperatie kon hem niet redden. En zo is hij op 8 april rustig in zijn slaap overleden. Zijn levensboek werd gesloten, maar niet voorgoed zo hopen en geloven wij.
Daarom hebben we ook het Paasverhaal gelezen, een verhaal van gelovig vertrouwen over de grens van de dood heen. Het is een verhaal van onze God, die ook het leven van Willem vasthoudt. Ook al lijkt zijn levensboek gesloten: God legt het weer open. Zo mogen wij geloven. God schrijft zijn verhaal verder met letters van licht en vrede. Een verhaal van een eeuwig Pasen, van een hemels Paradijs.
Willem, bedankt om wie je was als broer en oom, als vriend en medebroeder. We bidden, dat je nu al mag delen in het leven van de verrezen Heer.
Voor uw medeleven, belangstelling en zorg tijdens zijn leven, zijn ziek zijn, als nu bij zijn afscheid zeggen wij u hartelijk dank.
Familie Spann
Oblaten van Franciscus van Sales
Op onze website: www.oblaten.osfs.nl
Elke vrijdag: een overdenking op het evangelie van de komende zondag door Wim Holterman
Elke maand: – Een mooie foto van Riky van de Vossenberg
– Het citaat van de maand van Hannemie van Dijck
– Een bericht uit het buitenland, Nuusbrokkies van
Martin van de Avoird
– Het Salesiaans Contact
Weet u nog iemand die geïnteresseerd is in het Salesiaans Contact; geef dan het emailadres aan ons door!