Archief voor categorie: Actueel

5e zondag van Pasen

5e Zondag van Pasen
Handelingen der Apostelen 14,21-27;
Johannes 13.31-33a.34-35.


EEN NIEUW GEBOD

Het gebod van de liefde
is niet alledaags, niet gewoon.
Het is een voortdurende uitdaging
tot radicaal leven.
Een woord, een gebaar:
ze kunnen wonderen doen.
We weten het.
Maar toch zwijgen we soms.
Het valt ons moeilijk
om daadwerkelijk te geloven.
Het is niet gemakkelijk
om uit ons eigen centrum te komen.
Een ander in het centrum
van onze aandacht en goedheid plaatsen:
het lijkt zo moeilijk.
En toch weten we ook,
dat de waarde van ons leven
wordt bepaald door ons geven en delen.
Niet wat we hebben is belangrijk,
maar wel wie we voor een ander zijn.
Jezus houdt ons een nieuw gebod voor.
Het nieuwe is misschien wel:
telkens met nieuwe ogen kijken
naar mensen en naar onze wereld;
telkens weer nieuwe creativiteit
ontwikkelen om goed te doen.
Liefde is nooit aftands, nooit uit de tijd.
Ze is altijd nieuw,
omdat ze altijd opnieuw gedaan moet worden.
Een nieuw gebod, een nieuwe uitdaging
om echt mens te worden.

Wim Holterman osfs

4e zondag van Pasen

4e Zondag van Pasen
Handelingen der Apostelen 13,14.43-52; Johannes 10,27-30.

LUISTEREN NAAR ZIJN STEM

Stilte vinden en rust
in onze rumoerige wereld,
dat is een kunst.
Open en ontvankelijk luisteren
naar wat er leeft in de ander,
dat geeft ons de kans
om voor elkaar een herder te zijn.
In stille aandacht
kan de ander tot leven komen.
Weten dat je gehoord wordt,
dat je mag zijn zoals je bent,
dat schept nieuwe levenskansen.
Luisteren naar de stem
van de goede herder:
dat geeft onvermoede perspectieven.
Hij zegt, dat je Zijn mens bent,
door Hem gekend en bemind.
Luisteren naar Zijn stem
boort in ons diepe bronnen aan.
Het doet ons voelen,
dat we een plaats hebben
in Gods geschiedenis met de mensen.
Hij roept ons bij onze naam
om volop mens te zijn voor de ander
en ook voor Zijn rijk onder ons.
Luisteren naar Zijn stem
is niet vrijblijvend.
Het zet ons in beweging
om Zijn belofte van liefde
waar te maken,
vandaag en morgen,
altijd.

Wim Holterman osfs

3e zondag van Pasen

3e Zondag van Pasen
Handelingen der Apostelen 5,27b-32.40b-41;
Johannes 21,1-19

OVER EEN ANDERE BOEG

Een hele nacht gezwoegd, niets gevangen.
Om moedeloos van te worden. Alles voor niets.
Dat was de ervaring van Petrus en de zijnen.
Ook ons komt dat niet onbekend voor.
Het bevel van Jezus moet voor hem
geklonken hebben als een vloek.
’s Morgens gaan vissen, op een ongewone manier,
het over een andere boeg gooien:
dat is hetzelfde als het onmogelijke vragen.
En dan blijkt de vangst overweldigend.
Hun leven neemt opnieuw een andere wending,
want ze hebben de Heer, de Verrezene, herkend.
Hij, die de wereld omgekeerd wil,
Hij wijst hen nieuwe richting.
Hij geeft leven en vrucht in overvloed.

Ook in ons leven vangen we vaak bot.
Alles waar we op gehoopt hadden,
komt anders uit dan verwacht.
Gezondheid verandert in ziekte.
Ons werk moeten we verruilen voor thuiszitten.
Soms lijkt ons leven een donkere nacht.
Ook voor ons klinkt dan de boodschap:
Gooi het over een andere boeg;
ga niet bij de pakken neerzitten.
Want wie je ook bent: je mag rechtop gaan.
Je mag gaan Jezus van Nazareth achterna:
van dood naar leven, van angst en pijn
naar een nieuwe toekomst.

Wim Holterman osfs

2e zondag van Pasen – Beloken Pasen

2e Zondag van Pasen – Beloken Pasen
Handelingen der Apostelen 5,12-16;
Johannes 20,19-31


DE GELOVIGE THOMAS

Wat een geluk, dat hij zich niet laat meeslepen
door dat geloven achter gesloten deuren.
Hij is een realist, geen dromer.
Geloven is niet iets buiten de werkelijkheid.
Het moet voeten in onze aarde hebben.
Het is niet los verkrijgbaar.
Geloven is leven, is liefhebben, is vergeven.
Maar geloven is ook: twijfelen, tekort schieten.
Het krijgt misschien wel het meest handen en voeten,
waar het leven ons wonden toebrengt.
Want dat is geloven vooral: worstelen, zoeken,
telkens nieuwe wegen gaan, deuren openen naar anderen.
Het is het lijden zien op uitnodiging van de Levende zelf.
Hij zei: Bezie mijn handen,
steek uw hand uit naar mijn wonden.
In het lijden van onze tijd en onze wereld
mogen we de Verrezene herkennen en erkennen.
Waar mensen in opstand komen tegen onrecht,
daar staat Hij opnieuw op en zegt vrede aan.
Als mensen kopje onder dreigen te gaan aan het leven,
dan staat Hij op om – door mensen – vaste grond te worden.
En als mensen zich terneer gedrukt voelen,
daar is Hij vergevend aanwezig.
Thomas heeft dat als geen ander ingezien.
Geloven in de Verrezene kun je pas,
als je handen uitsteekt naar de wonden van deze wereld.
In het lijden komt Hij aanwezig,
soms onzichtbaar, soms ontastbaar.
En toch: ook ongezien mogen we in Hem geloven
als een fundament voor ons leven,
als een garantie voor een eeuwige toekomst.

Wim Holterman osfs

Pasen 2025

Pasen
Genesis 1,1-2,2 of 1,1.26-31a; Lucas 24,1-12.

DE NACHT VOORBIJ

Vroeg in de morgen,
– het was nog donker –
toen is het gebeurd.
Maria van Magdala,
Petrus en Johannes:
ze zijn niet meer te houden.
Ze snellen naar het graf.
Ze komen uit het duister
van Goede Vrijdag.
Het donker van een zinloze dood,
hangt nog als een waas
over hun schijnbaar mislukte leven.
Ze vinden een leeg graf,
alleen nog wat doodsattributen.
Langzaam groeit het inzicht,
dat er een nieuwe zon opgaat.
Door het duister heen
gaat een nieuw licht schijnen.
Na de nacht van dood
begint de dag van het leven.
Het lijkt een nieuwe dag
in het Scheppingsverhaal:
“Het werd avond en morgen:
de eerste dag van de week”.
De zon van die dag
begint te branden als een vuur.
Hij vuurt hen aan
om te geloven in leven
voorbij de dood,
in licht voorbij de nacht.
Want Hij is verrezen:
het graf is leeg,
voorbij de nacht.

Wim Holterman osfs

Palmzondag 2025

Palmzondag
Lucas 19,28-40.
Jesaja 50,4-7; Lucas 22,14-23,56.


HET BEGIN VAN HET EINDE

Juichend en feestend
begeleiden mensen Jezus
naar zijn eindbestemming.
Voor Hem geen eremedaille,
wel een doornenkroon.
Hij gaat niet hoog te paard,
een ezel is genoeg.
Hij wordt bejubeld
om even later
verguisd te worden.
Als koning wordt Hij ingehaald
om als slaaf weggevoerd te worden.
Geweldloos, onmachtig,
als minste der mensen,
gaat Hij zijn laatste tocht.
Jeruzalem, de stad van de vrede,
drijft de eerste der mensen
een zinloze dood in.

Deze man van Nazareth
is ons een voorbeeld.
Op de beste momenten in ons leven
mogen we het kruis van lijden,
van onmacht, niet vergeten.
We mogen niet hen vergeten,
die nu de weg naar Golgotha
moeten gaan.
In allen die gemarteld worden
of gekleineerd of gevangen genomen
gaat Jezus opnieuw zijn weg.
Hij deelt in hun, in ons lijden.
Hij sterft onze dood telkens weer.
Hij is ons nabij
bij het begin van het einde.
Maar ons einde is ook
een nieuw begin, dankzij Hem.

Wim Holterman osfs

5e Zondag van de Veertigdagentijd 2025

5e Zondag van de Veertigdagentijd
Jesaja 43,16-21; Johannes 8,1-11.

EEN ONTWAPENEND WOORD

Woorden zijn soms venijnig,
scherp als dolken en hard als stenen.
Ze doen pijn, ze kleineren,
ze slaan diepe wonden.
Woorden veroordelen,
pinnen vast op je fouten.
Ze zetten je gevangen,
drukken je in een hoek.
Ze maken een zondebok van je.
Eenmaal een dief, altijd een dief.
Wie voor een dubbeltje is geboren,
wordt nooit een kwartje.
Woorden kunnen je maken
tot een gevangene van jezelf.
De ruimte om vrijuit te leven
wordt beperkt, afgebakend.
Je wordt het slachtoffer
van andermans oordeel.
De wet overwint het leven
en maakt het kapot.

Maar woorden kunnen ook ontwapenen.
Daarvoor moet je je eerst buigen
en niet op je strepen staan.
Je oordeel moet je in het zand schrijven,
zodat dat kan verwaaien.
Woorden kunnen leven geven,
als je je hart laat spreken.
Niet veroordelen,
maar nieuwe kansen geven.
Niet gooien met stenen,
maar ontvankelijk zijn
voor de mens, die de ander is.
Een ontwapenend woord
geeft ruimte,
waarin het leven de wet overwint.

Wim Holterman osfs

4e Zondag van de Veertigdagentijd 2025

4e Zondag van de Veertigdagentijd
Jozua 5,9a.10-12; Lucas 15,1-3.11-32.

ZO GOED ALS GOD

Wij gaan ongebaande wegen,
op zoek naar eigenheid.
We moeten zélf gaan,
zélf onze richting zoeken.
Met wat geluk staan we sterk.
Soms zijn we de weg kwijt.
We lopen andere goden na.
We worden verblind
door schittering en schone schijn.
Er is veel moed voor nodig
om op onze schreden terug te keren.
Gezichtsverlies is onze angst.
We vinden het gemakkelijker
om met de stroom mee te gaan.
En toch: als we verloren zijn,
is er Iemand die op ons wacht,
met open armen en een open hart.
Iemand, die geen deuren sluit
en niemand afschrijft.
Zo is God: steeds in afwachting
tot een feest van verzoening.
Dat geeft aan ons leven
een goddelijk perspectief.
Aan het eind van onze doodlopende weg
wacht God en blijft ons accepteren.

Dat geeft lucht en ruimte,
die we ook elkaar mogen gunnen.
Want wij zijn toch Zijn mensen,
geroepen en uitgedaagd
om zo goed als God te zijn.

Wim Holterman osfs

3e Zondag van de Veertigdagentijd 2025

3e Zondag van de Veertigdagentijd
Exodus 3,1-8a.13-15; Lucas 13,1-9.

EEN GOD DICHTBIJ

God is geen wereldvreemde God.
Hij is mensen nabij.
Hij hoort hun noodkreet,
heeft weet van hun lijden.
Een God van mensen is Hij,
van Abraham, van Isaäk en Jacob,
een God van ieder van ons.
Hij kent ons lijden en onze zorgen
en ziet met geduld naar ons om.
Hij draagt ons het kwaad niet na.
In ons zoekt Hij bondgenoten
om bevrijding te brengen,
om de banden los te maken
die mensen beknellen.
Onze God is uit
op vrijheid en vrede,
op geluk voor iedereen.
Niet met grote macht verschijnt Hij,
maar Hij daalt af
om ons weg te leiden
uit onze ellende.
Hij laat ons verstaan,
dat de grond, waarop wij staan,
heilig is.
Ter plekke wil Hij,
dat er een vuur in ons ontbrandt:
een heilig vuur, dat niet verteert,
maar verwarmt en energie geeft.
Namens Hem mogen we nabij zijn
aan mensen, die lijden aan het leven.
Hij roept ons op
tot bevrijdende solidariteit.
Mede door ons
is Hij mensen nabij.

Wim Holterman osfs

2e Zondag van de Veertigdagentijd 2025

2e Zondag van de Veertigdagentijd
Genesis 15,5-12.17-18; Lucas 9,28-36.

BERG OP EN BERG AF

Op de berg ziet Jezus zijn toekomst.
Zijn grote voorgangers wijzen Hem richting.
Opnieuw kiest Hij vastberaden
voor de weg van sterven om te leven.
Alleen zo kan Hij Gods Zoon worden.
Het ideaal van Gods rijk van vrede
dwingt Hem om de berg af te gaan.
Hij moet Zijn weg naar Jeruzalem,
naar lijden en dood, vervolgen.
Daardoor is er voor Hem leven voorgoed.
Hij ziet het als in een visioen,
een ongekende topbeleving.
Hij gaat doen waar Hij voor staat:
handen en voeten geven aan de liefde van God.

“Luistert naar Hem”:
dat klinkt vandaag opnieuw.
Onze diepste verlangens mogen we toetsen
aan het ideaal dat Jezus had.
Ze zijn goed, als ze gaan
in de richting van goedheid,
van gerechtigheid en vrede.
Naar Jezus luisteren:
dat is ook Zijn weg gaan;
niet dagdromen, geen tenten bouwen.
Want we zijn toch ‘mensen van de weg’,
mensen van Zíjn weg.
Daarom moeten we bergafwaarts,
door het dal heen naar ongekend leven.

Wim Holterman osfs