Archief voor categorie: Actueel

5e Zondag van de Veertigdagentijd
Jesaja 43,16-21; Johannes 8,1-11.

EEN ONTWAPENEND WOORD

Woorden zijn soms venijnig,
scherp als dolken en hard als stenen.
Ze doen pijn, ze kleineren,
ze slaan diepe wonden.
Woorden veroordelen,
pinnen vast op je fouten.
Ze zetten je gevangen,
drukken je in een hoek.
Ze maken een zondebok van je.
Eenmaal een dief, altijd een dief.
Wie voor een dubbeltje is geboren,
wordt nooit een kwartje.
Woorden kunnen je maken
tot een gevangene van jezelf.
De ruimte om vrijuit te leven
wordt beperkt, afgebakend.
Je wordt het slachtoffer
van andermans oordeel.
De wet overwint het leven
en maakt het kapot.

Maar woorden kunnen ook ontwapenen.
Daarvoor moet je je eerst buigen
en niet op je strepen staan.
Je oordeel moet je in het zand schrijven,
zodat dat kan verwaaien.
Woorden kunnen leven geven,
als je je hart laat spreken.
Niet veroordelen,
maar nieuwe kansen geven.
Niet gooien met stenen,
maar ontvankelijk zijn
voor de mens, die de ander is.
Een ontwapenend woord
geeft ruimte,
waarin het leven de wet overwint.

Wim Holterman osfs

3e Zondag van de Veertigdagentijd
Exodus 3,1-8a.13-15; Lucas 13,1-9.

EEN GOD DICHTBIJ

God is geen wereldvreemde God.
Hij is mensen nabij.
Hij hoort hun noodkreet,
heeft weet van hun lijden.
Een God van mensen is Hij,
van Abraham, van Isaäk en Jacob,
een God van ieder van ons.
Hij kent ons lijden en onze zorgen
en ziet met geduld naar ons om.
Hij draagt ons het kwaad niet na.
In ons zoekt Hij bondgenoten
om bevrijding te brengen,
om de banden los te maken
die mensen beknellen.
Onze God is uit
op vrijheid en vrede,
op geluk voor iedereen.
Niet met grote macht verschijnt Hij,
maar Hij daalt af
om ons weg te leiden
uit onze ellende.
Hij laat ons verstaan,
dat de grond, waarop wij staan,
heilig is.
Ter plekke wil Hij,
dat er een vuur in ons ontbrandt:
een heilig vuur, dat niet verteert,
maar verwarmt en energie geeft.
Namens Hem mogen we nabij zijn
aan mensen, die lijden aan het leven.
Hij roept ons op
tot bevrijdende solidariteit.
Mede door ons
is Hij mensen nabij.

Wim Holterman osfs

1e Zondag van de vasten
Deuteronomium 26,4-10; Lucas 4,1-13.

VEERTIG DAGEN WOESTIJN

De man van Nazareth hield de honger uit.
Hij bezweek niet voor de verleiding
van zijn tegenstrever.
Hij liet zich niet van zijn stuk brengen
door zucht naar macht of rijkdom.
Hij was ervan overtuigd,
dat leven meer is dan stenen broden.
Meer dan wie ook wilde Hij God dienen
en opkomen voor bevrijding van mensen.
Hij ging goedkope wonderen uit de weg,
omdat Hij zich gedragen wist door Gods engelen.
Na veertig dagen was zijn keuze duidelijk.
Het was zijn roeping om de weg van het kruis te gaan.
Hij had de consequenties ervan aanvaard.
Hij ging die weg ten einde toe.
Door te sterven ontving hij leven.
Zo werd hijzelf het leven.

Wij, die naar hem genoemd zijn:
ook wij staan telkens weer voor keuzes.
We kunnen kiezen voor eigenbelang,
voor winstbejag en succesformules.
Vraag is of we dan aan echt menszijn toekomen.
We zijn er toch voor elkaars geluk,
om elkaar tot bevrijding te zijn.
Veertig dagen lang worden we uitgenodigd
om onze keuze te maken:
om ons te laten verleiden tot onszelf
of tot mens van God.

Wim Holterman osfs

7e Zondag door het jaar
Samuël 26,2.7-9.12-13.22-23; Lucas 6,27-38.

MEER DAN HET GEWONE

Ons leven gaat vaak z’n gewone gang.
Het kabbelt rustig voort.
Het gaat ons goed,
we gunnen elkaar alle goeds.
En als we problemen hebben met mensen,
dan zijn er best wel mogelijkheden
om elkaar te ontlopen.
De tijd kan veel wonden helen.
Waarom zo moeilijk doen?

In Zijn veldrede gaat Jezus hier op in.
Hij vraagt om meer te doen dan het gewone.
Hij houdt zijn leerlingen
zijn eigen radicale levenswijze voor ogen.
Je vijanden beminnen,
meer geven dan dat er van je gevraagd wordt,
eerst kijken naar de balk in je eigen oog,
en daarna pas naar de splinter bij een ander.
Ga er maar aan staan! Onbegonnen werk!
En toch: is christen zijn niet
iets meer doen dan het gewone?
Wordt er van ons niet gevraagd,
dat we mensen van liefde zijn,
mensen van vergeving,
mensen ook, die in ’t eigen hart
durven te kijken,
voordat ze naar anderen wijzen.
Jezus houdt ons een ideaal voor.
Christenen zijn geen doorsnee-mensen,
maar mensen die willen lijken op Jezus.
Ze doen iets meer als het gewone.
Dit is geen aanmatiging, maar een goed streven.

Wim Holterman osfs

5e Zondag door het jaar
Jesaja 6,1-2a.3-8; Lucas 5,1-11.

GEROEPEN VOOR HET KONINKRIJK

Jesaja en Petrus:
ze raken in de ban van Gods grootheid.
Ze zien toekomst in Zijn koninkrijk.
Maar tegelijk voelen ze zich klein;
ze zijn onmachtig, onrein en zondig.
Hun godservaring is echter ook een uitdaging.
Ze voelen zich medeverantwoordelijk
voor dat rijk van recht en overvloed.
Ze worden gevangen in Gods netten
om anderen op te vangen,
om hen leven en toekomst aan te zeggen.
Met vallen en opstaan geven ze gehoor
aan hun roeping om mensen
mee te laten delen in hun vertrouwvol geloven.

Hun ideaal staat ook ons voor ogen.
Hun Godservaring en hun geroepen zijn
dagen ons uit tot navolging.
In woord en in daad mogen we
anderen laten deelgenoot maken
aan ons geloven, ons hopen en onze liefde.
Ook al voelen we ons onmondig en te klein:
Jesaja en Petrus laten ons zien,
dat God juist kleine en gewone mensen nodig heeft.
Voor kleine mensen is Hij bereikbaar.
Daarom mogen we Zijn woorden, Zijn handen zijn.
Het is een uitverkiezing en uitdaging tegelijk.

Wim Holterman osfs