Archief voor categorie: 9-2023

VOORWOORD

We hebben de vakantiemaanden weer achter ons gelaten. Gelukkig kregen we als overgang naar de herfst nog een aantal zomerse dagen. Graag verrassen we u weer met ons Salesiaans Contact: gewoon wat vitamientjes voor de komende maand. Allereerst een artikel van Wil Vos. Zij is bij de meesten van u al wel bekend. Het tweede artikel is van Astrid van Engeland.

Astrid is lid van de Salesiaanse Kring Schijndel. Zij is als Pastoraal Werker actief geweest in de Parochie H. Kruis in Raalte en omgeving. Op dit ogenblik werkt ze als Geestelijk Verzorger in de Gelderhorst , een zorgcentrum voor oudere doven in Ede.

Graag wens ik u veel leesplezier toe en groet ik u namens onze redactie.

 

TOEVAL BESTAAT!

De zomervakantie is voorbij! Na een heerlijke logeerpartij zijn de kleinkinderen weer vertrokken, hun tent is opgevouwen, de caravan weer terug in de stalling. Na hun onstuimige, uitbundig vrolijke aanwezigheid hebben zij een diepe stilte achtergelaten. Maar dit keer geen stilte die mijn wereld grijs en grauw kleurt. Nee, ik ervaar een verkwikkende stilte. Eén die ruimte geeft om vol dankbaarheid terug te kijken op wat achter mij ligt en vol verwachting uit te zien naar de toekomst. Wat heb ik genoten van deze zomer! Een zomer die begon met  prachtige priesterfeesten en een huwelijksjubileum, waarbij ik mocht delen in de feestvreugde. Vervolgens heb ik een droom waargemaakt: het fietsen van het “Kloosterpad” in het mooie Brabant. Dat het uiteindelijk meer pad bleek te zijn dan klooster heb ik voor lief genomen. Geen pater gezien, alleen heel in de verte een zuster. En door een navigatiefout zelfs de prachtige Abdij Koningshoeven in Berkel-Enschot gemist. Maar daar heb ik me niet door uit het veld laten slaan. Wel door “code rood”, dat voor de laatste fietsdag aangekondigd werd. Na rijp beraad besloten die dag drastisch in te korten, met het gevolg, dat ik rond lunchtijd thuis was, waar ik vervolgens ging zitten wachten tot het noodweer los zou barsten. Noodweer dat dus niet kwam…..Maar wat was het een prachtige tocht met vele, bijzondere ontmoetingen. En hier bleef het niet bij. Zo ging ik met de kleinkinderen naar Amsterdam, dwaalden we door de geschiedenis van Hoorn, stortten we ons in de tijd van de Romeinen en de late Middeleeuwen, hebben we achtbanen en andere vreeswekkende attracties bedwongen en trokken we diep het veengebied van Klazienaveen in middels een smalspoortraject. En bij dit alles hebben we vooral veel, heel veel plezier gehad.

Deze hele zomer voelde voor mij als een soort van wedergeboorte. Nadat ik het besluit genomen had mijn geboorteplek, waar ik inmiddels alweer 13 jaar woon en waar zoveel is gebeurd, te verlaten, voelde ik hoe de energie weer door mijn lijf begon te stromen. Het is een prachtige plek, maar niet om alleen te wonen. Het is verworden tot een gevecht tegen dan weer droogte, dan weer overvloedige regenval, een strijd tegen muizen, mollen, slakken, mieren  en ander ongedierte en vooral tegen eenzaamheid en daar heb ik genoeg van. Ik wil terug naar de geborgenheid van het dorp. Tussen de mensen, met een tuintje, waarin ik mij nog met plezier kan uitleven. Niet omdat het moet, maar omdat het mag! Een besluit, dat dus heel goed voelt. Maar, volgens Franciscus van Sales, is alleen dat goede gevoel niet voldoende. Hier heeft hij zelfs een heel hoofdstuk aan gewijd in zijn boek “De inleiding”. Daarin schrijft hij in  deel 2, hfdst. 6:

“Want niet met gevoelens verbeter je jezelf, maar wel met het vaste voornemen je besluiten ook uit te voeren”

Intussen zijn de eerste stappen tot die uitvoering gezet, zij het na toch weer die aanvallen van twijfel, of deze stap toch echt wel een juiste zou zijn. Echter, vanuit onverwachte hoek kreeg ik een soort van bevestiging. Zo zat er op zekere avond ineens een enorme ooievaar op mijn schoorsteen. Even voelde ik mij als Sarah, die op hoge leeftijd nog te horen kreeg, dat zij een kind zou krijgen. Maar net als zij, kon ook ik alleen maar lachen bij dat idee. Een paar dagen later echter, werd ik wakker met het gevoel, dat ik bekeken werd. Zat er op de schoorsteen van mijn schuurtje toch een enorme buizerd ongegeneerd mijn slaapkamer in te gluren. Een bijzondere ervaring, dat kan ik wel vertellen.

Aanvankelijk bleef ik doodstil liggen en ook de vogel verroerde zich niet. Na enige tijd durfde ik het aan heel voorzichtig mijn telefoon van het nachtkastje te pakken om dit unieke moment op foto vast te leggen. Hierna spreidde het dier de vleugels en vertrok, mij in opperste verbazing achterlatend. Maar zie, enkele dagen later was hij er weer. Met felle ogen bleef hij mij geruime tijd strak aankijken. Wat gebeurde hier? Eerst die ooievaar, nu die buizerd, die de hele zomer al als een soort van Jeremia met zijn klagende roep boven mijn leefomgeving had rondgevlogen. Zou ik die ooievaar kunnen zien als brenger van dat nieuwe leven, dat ik zo graag wil en die buizerd als oproep, daartoe actie te ondernemen? Of was het gewoon maar toeval, dat zij in mijn blikveld waren verschenen? Was het datzelfde toeval, dat het nu volgende in augustus op de Gerarduskalender te lezen stond?:

“Toeval is het pseudoniem waarvan God zich bedient, als Hij onbekend wil blijven”

Ik ben ervan overtuigd dat Toeval bestaat. Het schenkt mij het vertrouwen dat er zegen zal rusten op de vele stappen, die nog genomen dienen te worden en hoop en kracht tijdens de weg die voor mij ligt. Een weg, die ik niet alleen hoef te gaan!

Wil Vos – Post      

 

Een verhaal uit mijn boekje ‘Schatten van mensen’ – Een ontmoeting met een bijzonder kind:

IS GOD OOK EEN OMA?

Nog niet zo heel lang geleden bezocht ik een ongeneeslijke zieke vrouw in het ziekenhuis. Zo leerde ik twee van haar kleinkinderen kennen. Twee spontane en vrolijke meisjes van drie en vijf jaar oud. Vorig jaar was oma naar Lourdes geweest en daarom had ze haar kleinkinderen het lied ‘Te Lourdes op de bergen…’ geleerd. Vaak als ze oma bezochten of kwamen logeren zongen ze samen dit lied. Prachtig vonden ze het.

Omdat dit lied oma zo dierbaar was werd het ook gezongen tijdens haar uitvaart. Het was duidelijk dat de oudste kleindochter van vijf jaar niet alleen het lied goed kende, maar dat ze er ook wel degelijk over na had gedacht. Zomaar uit het niets zei ze: ‘Volgens mij is het liedje “Te Lourdes op de bergen” fout. Er wordt gezongen dat Maria de moeder van God is, maar Maria is toch de moeder van Jezus’?

Je staat wel even met je mond vol tanden als zo’n vraag gesteld word door een kleine meid van nog maar net vijf jaar. Waar haalt ze die wijsheid vandaan en hoe leg je haar uit hoe het precies zit? Ten eerste beaamde ik dat ze gelijk had. Maar, zo zei ik, omdat Jezus zo goed en lief is voor iedereen en er altijd is voor alle mensen, lijkt Jezus ook een beetje op God en wordt Hij ook wel God genoemd. Daarom is Maria ook de moeder van God.

Ik twijfelde of ze dit zou begrijpen, maar mijn twijfel was duidelijk ongegrond. Ze reageerde er onmiddellijk op en vroeg: ‘Is God dan ook een oma?’. Na enige aarzeling zei ik dat dat wel eens heel goed zo zou kunnen zijn. Toen liep ze tevreden weg, zingend over Maria en vast en zeker ook denkend aan haar oma die ook altijd zo goed en lief was. Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt, maar bij dit meisje begint het wel al heel erg vroeg! Haar oma zal ze vast en zeker nooit vergeten én God ook niet. Ze lijken teveel op elkaar!

Astrid van Engeland