Beste mensen, leden van de Salesiaanse Familie,

In december van het vorige jaar is ons laatste papieren nummer van Salesiaans Contact verschenen. Om allerlei overwegingen hebben we besloten om voortaan onze Salesiaanse berichten digitaal te verspreiden. We willen die gaan verbinden met onze geheel vernieuwde website (www.oblaten.osfs.nl). Op dit ogenblik is ons dat om technische redenen nog niet gelukt. Omdat we continuïteit belangrijk vinden sturen we u echter toch alvast onze eerste digitale aflevering. Het is onze bedoeling om voortaan elke maand een artikel of een brief van Franciscus van Sales en eventueel nieuws van de Oblaten of van onze Salesiaanse Familie te sturen. Hierdoor hebben we met meer regelmaat (Salesiaans) contact en voorkomen we, dat de hoeveelheid leesmateriaal te veel wordt en het waarschijnlijk niet gelezen wordt.

 

Door de overgang naar een digitale uitgave hebben we helaas afscheid moeten nemen van een aantal vaste lezers. Van veel abonnees hebben we echter hun emailadres gekregen. Daarnaast hebben we de adressen toegevoegd van diegenen, die afgelopen september mee zijn gegaan naar Annecy in de voetsporen van Franciscus van Sales. Vervolgens hebben we een aantal mensen gevraagd of ze belangstelling hebben voor onze periodiek. Mochten er mensen zijn, die dit Salesiaans Contact niet op prijs stellen: laat het ons even weten. Zijn er wellicht mensen in uw omgeving van wie u denkt dat zij toezending op prijs zouden stellen: geef hun mailadres dan a.u.b. aan ons door (wimholterman@oblaten.osfs.nl), zodat wij ook hen kunnen verblijden met ons schrijven.

In deze eerste digitale versie van ons Salesiaans Contact vindt u een artikel van Wil Vos-Post. Voor onze vroegere lezers is zij zeker geen onbekende. Zij vertelt over haar ‘Salesiaanse tuin’, waarin de sneeuwklokjes zich zachtjes laten zien. Zij wenst ons allen zo’n tuin of balkon toe. Daarnaast is er ook ‘Nieuws van de Oblaten’. Voldoende voor deze eerste keer.

 

We wensen u veel leesplezier. Graag tot een volgende ‘Contact’.

 

 

Judith de Raat

Per 1 januari 2023 is Judith gestopt als beleidsmedewerker van onze congregatie. Vanaf 2008 is zij voor ons werkzaam geweest. Als bestuur hebben we haar dank gezegd en als blijk van dank en waardering tijdens een etentje haar een kaars met ons embleem overhandigd. Dat de spiritualiteit van Franciscus een licht mag zijn en blijven op haar levenspad. Zolang we nog geen opvolger hebben zal zij de website blijven verzorgen en in noodgevallen mogen we altijd een beroep op haar doen.

Europese Conferentie

Op verzoek van onze generale overste is er op vrijdag 13  en zaterdag 14 januari een overleg geweest in Annecy met 4  Europese eenheden Frankrijk, Oostenrijk-Duitsland, Italië en Nederland. Doel van het overleg was om tot samenwerking te komen. Wij hebben via zoom deelgenomen.

Feest Franciscus van Sales

Zaterdag 28 januari hebben we als Salesiaanse familie het feest van Franciscus van Sales gevierd in Eemnes. We hebben teruggekeken op alle activiteiten die er in het afgelopen jubileumjaar zijn geweest. Er is heel wat tot grote tevredenheid gebeurd en door de inzet van velen is er veel tot stand gekomen. Kortom we mogen in grote dankbaarheid op dit dubbel jubileum terugzien. Heel hartelijk dank aan ieder die op de een of andere manier hieraan heeft bijgedragen. Door de inzet van velen hebben we Franciscus van Sales meer bekendheid gegeven.

Diamanten jubileum Pater Henk van Galen

Donderdag 16 maart 2023  is het 60 jaar geleden dat Henk door Mgr.

Esser osfs samen met Kees Donkers, Sjef Arets en Ko van Geldorp in de Leonarduskerk van Beek en Donk tot priester is gewijd.We willen dit niet ongemerkt voorbij laten gaan.Henk zal op donderdag 16 maart om 11 uur voorgaan in de Annakapel te Wijbosch in een eucharistieviering uit dankbaarheid, daarna zetten we het feest verder in Restaurant “de Rooise Boerderij “.

 

 Kees Jongeneelen osfs

 

NIEUWE TREND

Ik wordt wakker in een diepe stilte. Eindelijk. Die vreselijke wind, die al dagenlang mijn huis geselde is gaan liggen en de regen, die vrijwel onophoudelijk tegen de ramen kletterde en die de percelen, gelegen achter mijn woning in een moeras deed veranderen, is opgehouden. Als ik de gordijnen openschuif zie ik voor het eerst sinds tijden een strakblauwe hemel, van waaruit de zon, zij het nog wat aarzelend, haar winterse stralen over onze kletsnatte polder laat gaan. Dit is geen dag om binnen te blijven zitten, deze dag nodigt ertoe uit om eindelijk eens al dat eikenblad, dat mijn gehele gazon bedekt en dat hoog opgewaaid ligt  in hoeken en gaten, te verzamelen en af te voeren. Een heerlijke klus op deze verkwikkende winterdag.

En zo ga ik, gewapend met kruiwagen, container, bladhark en bezem aan de slag. Ik hark alsof mijn leven ervan afhangt en dan ineens zie ik ze tussen het gras: de nog hele kleine puntjes van de sneeuwklokjes.  Mijn hark valt stil bij het ontdekken van deze allereerste tekenen van een nieuwe lente, dat voortkomt uit hele kleine bolletjes. Bolletjes, die echter wel beresterk zijn. Jaar in jaar uit vertoeven ze hier al onder de grond  en laten ze zich nergens door uit het veld slaan. Niet door hitte, niet door droogte, niet door overvloedig water, niet door extreme kou, zelfs niet door wroetende mollen. Wat voor omstandigheden dan ook: elk jaar tegen het eind van januari spreiden zij voor even in alle eenvoud hun prachtige klokjes ten toon.

Ik heb iets met die sneeuwklokjes. Hun komst gaat niet  gepaard met trompetgeschal, zoals bij narcissen en ze trekken ook niet alle aandacht middels bonte kleuren, zoals de tulpen (alhoewel ik die bloemen ook heel mooi vind).  Nee, heel in stilte en eenvoud weten zij zich elk jaar weer te ontworstelen aan die donkere aarde, strekken ze  zich meer en meer uit naar het volle licht en weten ze in al hun bescheidenheid de dorre wintertuin om te toveren tot een adembenemend wit paradijs. Ze zullen de tuin nooit op een agressieve manier in bezit nemen, zoals bijv. Duizendblad dat doet.  Toch weten ze zich elk jaar wat verder te verspreiden in het gras en onder bomen en struiken. Ze zullen zich nooit verheffen, steken dan ook niet overal bovenuit, alhoewel, in het grasveld durven ze hun  klokjes toch wel boven het maaiveld uit te steken. Klokjes, nederig naar de grond gebogen, zachtjes meedeinend in de wind, maar ook standvastig eventuele stormen trotserend. En als je luistert met je hart, kun je ze zelfs heel zachtjes horen klingelen.

Terwijl ik zo met die stilgevallen hark in mijn handen sta, realiseer ik me ineens, dat deze klokjes eigenlijk veel in zich meedragen van wat Franciscus van Sales ons meegeeft in zijn spiritualiteit. Als wij ons binnen onze kring buigen over zijn teksten, klinkt nogal eens de verzuchting, dat we die best wel moeilijk vinden. Het kost soms heel wat moeite, om te begrijpen wat hij nu eigenlijk wil zeggen. Maar kijkend naar dat prille begin van die bloempjes, vallen vele stukjes zomaar op hun plek. Wat Frans ons mee wil geven is niet te hoog, niet te ver. Het is te ontdekken in de wereld om ons heen, in de natuur, in onze omgang met elkaar, kortom, het voltrekt zich in ons eigen

leven. In dit geval in mijn eigen tuin!  Een tuin, die met al die “deugden” van de sneeuwklokjes eigenlijk wel het predicaat “Salesiaanse tuin” verdient.

Ik kijk eens wat verder om mij heen. Naast mijn waterput  ontdek ik het  nu nog levenloze polletje Brandende Liefde, ooit gekregen als zaadjes tijdens een Salesiaanse familiedag. Het vergt wat geduld, maar er komt een dag, dat deze plant, evenals zovele andere planten en struiken, optimistisch haar vrolijke bloemenpracht weer ten toon zal spreiden. En dan voel ik het opkomen, diep in mij. Dat verlangen om mijn fuchsia’s weer uit de winterstalling te halen. Om weer aan de slag te gaan in mijn kas.  Om weer eenjarigen te zaaien, die mijn tuin hopelijk ook deze zomer weer zullen verrijken met hun vele  kleuren  en geuren waar ik zo blij van wordt. Al die vele bloemen, die weer zullen groeien en bloeien op de plaats waar ze worden geplant en die mijn tuin tot een oase maken, te midden van die complexe wereld om ons heen. Een tuin waarin ik mag werken en waarin ik tot rust mag komen. Een tuin om in stilte van te genieten, die uitnodigt tot mediatie, maar waar ook plaats genoeg is om velen in vriendschap te ontmoeten. Zo’n tuin wens ik iedereen toe!

Ik zie het al voor me in de bladen: DE ALLERNIEUWSTE

TREND……EEN SALESIAANSE (PLUK)TUIN/BALKON. Zo’n tuin/balkon wens ik iedereen toe.

Dan ineens een koude windvlaag en sta ik weer met beide benen in mijn wintertuin tussen het afgevallen eikenblad. Maar diep in mij  die aangloeiende vonk van ontluikende lente. Met nog meer energie richt ik mij weer op mijn hark.

Wil Vos – Post