Archief voor categorie: Salesiaans Contact Archief

U bevindt zich hier: / Salesiaans Contact Archief

Salesiaans Contact maart 2023

/in , /door

Beste mensen, leden van de Salesiaanse Familie,

Met genoegen mag ik u deelgenoot maken van ons tweede digitale Salesiaans Contact. Het is nog even wennen om nu een maandelijkse uitgave te verzorgen. Maar op ons eerste nummer zijn een aantal goede reacties gekomen en dat geeft de burger moed om verder te gaan op de ingeslagen weg. Frans van Sales zou jaloers op ons zijn. Hij moest zijn vlugschriften eigenhandig bij de mensen onder de deur doorschuiven. Wij hebben onze elektronische post en dat gaat heel wat sneller en waarschijnlijk bereiken we er ook meer mensen mee. Ik ben ervan overtuigd, dat hij glimlachend en goedkeurend op ons neerziet. Als het aan hem en aan ons ligt gaan we er nog graag een tijd mee door.

Elektronica heeft echter ook zijn nadelen. Of liever gezegd: soms is het ingewikkelder dan je op het eerste gezicht denkt. Ik zal me nader verklaren. Ons redactielid Loes Wiggerts heeft aangeboden om voortaan zorg te dragen voor de ‘verzending’ van ons ‘Contact’. Dus was het mijn taak om te zorgen, dat alle emailadressen bij haar zouden komen. Maar hoe doe je dat? Heel eenvoudig, dacht ik aanvankelijk. Maar op een voor mij onbegrijpelijke manier kwamen ze niet over. Nu had ik gistermorgen de viering in de lichtstad Eindhoven en toen ik weer thuis kwam dacht ik daar het licht gezien had. Meteen stuurde ik alle adressen door in CC. Klus geklaard, dacht ik. Tot ik van enkele mensen het bericht kreeg, dat wat ik gedaan had in strijd is met de privacywetgeving. Gelukkig heeft het niemand kunnen zien, maar het schaamrood stond op mijn kaken. Natuurlijk had dat niet gemogen! Ik had wat beter moeten nadenken. Maar het onheil was geschied. Daarom: mijn oprechte excuses voor deze fout. Ik hoop dat die niet onvergeeflijk is.

Mocht u nog iemand weten in uw familie of kennissenkring die belangstelling zou kunnen hebben voor ons Salesiaans Contact dan mag u altijd hun mailadres doorgeven aan Loes Wiggerts (lojowibri46@hotmail.com . Hoe meer zielen hoe meer vreugd! Zij heeft trouwens een mooi lied over vriendschap ingeleverd voor deze uitgave van Salesiaans Contact.

Na een jaar waarin we op een schitterende manier Frans van Sales en Jeanne de Chantal hebben herdacht zijn we nu weer in wat rustig vaarwater terecht gekomen. Dat betekent, dat er weinig nieuws is te melden vanuit de Oblaten. Alleen nog, dat we a.s. donderdag 16 maart het 60-jarig Priesterfeest van onze medebroeder Henk van Galen gaan vieren. Henk, ook vanaf deze plaats van harte gefeliciteerd en veel zegen gewenst voor de dagen en jaren die gaan komen. Moge dit feest je nieuwe energie geven om verder te gaan op je eens ingeslagen levensweg.

 

In dit Salesiaans Contact laat ik mezelf aan het woord. Met het vooruitzicht op de verkiezingen van de Provinciale Staten en van het Waterschap stel ik me serieus de vraag ‘Wat is wijsheid’. Wanneer maak ik de goede keuze en wanneer kies ik het goede? Ik meen een klein aanzetje tot een antwoord te hebben gevonden zowel in de Bijbel als bij onze Heilige. Hopelijk kunnen mijn overdenkingen ook u helpen om goed te kiezen.

Ik wens u allen een goede Veertigdagentijd toe als een zinvolle opmaat naar Pasen. Daarbij groet ik u hartelijk en zie uit naar een volgend ‘Salesiaans Contact’.

Wim Holterman osfs

HET GOEDE KIEZEN
Wat is wijsheid?

15 Maart: Verkiezingen voor de Provinciale Staten. Het is een dag waarop we ons democratisch recht mogen vieren. Het is een (voor)recht dat mijn/onze stem wordt gevraagd. Voor mezelf vind ik het een plicht om van dat recht gebruik te maken. Tegelijkertijd vind ik kiezen moeilijk. Het politieke landschap is versplinterd. Er is de grote onmacht van de politiek. Partijbelang gaat vaak vóór het landsbelang. Te vaak worden mensen het slachtoffer van verkeerde beslissingen. Kleine mensen worden nogal eens over het hoofd gezien. De meeste stemmen gelden.

Maar dat wil niet zeggen dat daarmee de goede keuzes worden gemaakt. Ik heb heel veel vragen rond mijn stemgedrag. Hoe weet ik dat ik de goede keuze maak? Soms betrap ik me op een zekere onverschilligheid of politieke gemakzucht. Doet mijn stem er werkelijk toe? Lukt het me zo te kiezen dat mijn stem echt wordt gehoord. Ik erger me er aan, dat in de politiek zo vaak op de man wordt gespeeld ,zodat de zaak naar de achtergrond verdwijnt. Graag maak ik gebruik van de digitale stemwijzer maar dan nog! Door wie of wat laat ik mijn keuze bepalen? Soms blijft mijn twijfel tot in het stemhokje. Wat is wijsheid?

Wijsheid van Salomo

In het Eerste Boek Koningen (I Kon. 3, 5 – 15) wordt een prachtige droom verteld van de jonge koning Salomo. Daarin verschijnt God aan hem met de vraag ‘Wat wilt u dat Ik u geef?’ Salomo mag een soort goddelijk verlanglijstje indienen. Het verhaal maakt je deel aan de overwegingen van Salomo. Hij gaat niet over nacht ijs. Hij wil een goede keuze maken. Hij is zich bewust van de verantwoordelijke taak die hem is toebedeeld. Hij vraagt dan: ‘Geef uw dienaar een opmerkzame geest om recht te kunnen spreken voor uw volk en onderscheid te kunnen maken tussen goed en kwaad. Want wie is in staat recht te spreken voor dit grote volk van U?’  Salomo is in staat om voorbij te gaan aan eigenbelang en eigenbezit. Hij gaat voor ‘een opmerkzame geest’, om wijsheid om zorg te kunnen dragen dat er recht geschiedt onder zijn volk. Hij stelt zich heel bescheiden op: ‘Wie is in staat om recht te spreken?’ Is dat niet een voorwaarde voor wijsheid: niet hoogmoed maar je bewust zijn van je eigen kleinheid. En ook: weten dat wijsheid een geschenk is? Wijsheid laat zich zien in bescheidenheid en eenvoud. Het antwoord van God in de droom van Salomo is dan ook veelzeggend: ‘Ik geef u een geest zo vol wijsheid en inzicht dat er niemand voor u was en niemand na u komt die u evenaart’. God belooft hem bovendien ook nog rijkdom en aanzien én een lang leven.  Wijsheid is niet vanzelfsprekend. Salomo leert ons, dat we erom mogen vragen, erom mogen bidden. Wijsheid is groter dan onszelf. Ze gaat voorbij aan ons eigenbelang. Ze is gericht op rechtvaardigheid en op toekomst van de mens naast je. Rechtvaardigheid is hét sleutelwoord van heel het eerste Testament. Het grote voorbeeld van deze wijsheid – van het maken  van goede keuzes – is Salomo.

Wijsheid bij Frans van Sales

Voor Frans van Sales is het duidelijk, dat wijsheid en geleerdheid niet samenvallen. In een preek zei hij eens: ‘Sommige mensen denken dat ze, als ze zijn toegerust met wijsheid, beter van God kunnen houden. Maar dat klopt niet. Jullie herinneren je wel, dat broeder Egidius een keer op bezoek ging bij Bonaventura en zei: Wat een geluk heb je, mijn vader, dat je zo geleerd bent, want jij kunt veel meer van God houden dan wij ongeletterde mensen. De heilige Bonaventura antwoordde hem: : de geleerdheid helpt hem totaal niet om God te beminnen, en een eenvoudige vrouw kan God net zo goed beminnen als de geleerdste mannen ter wereld’ (DASal 9, 230). Het begin van alle wijsheid ligt voor hem in de eenvoud, de nederigheid.
Voor hem is de bron van alle wijsheid gelegen in het Woord van God.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

En – zo zegt hij in een andere preek – : ‘Wie uit de bron wil drinken, die moet zich neerbuigen’. Voor Frans van Sales is het duidelijk, dat wijsheid alles te maken heeft met God beminnen. En dat vindt zijn oorsprong niet in het hoofd maar in het hart. Wijsheid is nooit een bezit waarop iemand zich kan laten voorstaan. Het is eerder een levenslange zoektocht. Het is een weg gaan van telkens weer kleine stappen vooruitzetten. Een weg ook die voor iedereen begaanbaar is. Het gaat niet om veel weten maar om grote liefde. De kardinale deugd die wijsheid heet: we mogen er naar blijven streven. Groeien in liefde tot God en tot mensen is zo groeien in wijsheid. Het is een leerschool voor het leven, een uitnodiging om ons te blijven scholen en bekwamen om het goede te kiezen en om goed te kiezen. Ik zal er aan proberen te denken op 15 maart!

Wim Holterman osfs

Toen ik dit lied las, dacht ik dat Dietrich Bonhoeffer de teksten van Franciscus van Sales misschien ook wel kende.   Loes

Lied van oprechte vriendschap

De akker kent zijn eigen wetten- de zware
grond van zorg en zweet, het is hem vreemd
ons aan te zetten tot vriendschap
of genegenheid.

De akker kan slechts volheid geven als hij
bewerkt wordt met ontzag: de vrucht waarvan wij kunnen leven
versterkt ons lichaam, dag aan dag.

Maar vriendschap laat zich zo niet dwingen,
ze bloeit in vrijheid, zonder plicht. Als in de
lente eerstelingen komt vriendschap kwetsbaar aan het licht.

Oprechte vriendschap is als water,
verheldert en verkwikt de geest en
spoelt het stof af van de dagen die
zwaar en drukkend zijn geweest.

Oprechte vriendschap vraagt vertrouwen,
is tegen afgunst scherp gekant. De één kan op
de ander bouwen, zo vindt de geest een geestverwant.

Ik heb toen er sirenes krijsten aan jou, mijn vriend in nood, gedacht.
Dat het gevaar van jou mag wijken.
Dat onheil jou niet treft vannacht.
René van Loenen, liedtekst naar het gedicht

“De vriend” van Dietrich Bonhoeffer

Loes Wiggerts

 

Salesiaans Contact februari 2023

/in , , /door

Beste mensen, leden van de Salesiaanse Familie,

In december van het vorige jaar is ons laatste papieren nummer van Salesiaans Contact verschenen. Om allerlei overwegingen hebben we besloten om voortaan onze Salesiaanse berichten digitaal te verspreiden. We willen die gaan verbinden met onze geheel vernieuwde website (www.oblaten.osfs.nl). Op dit ogenblik is ons dat om technische redenen nog niet gelukt. Omdat we continuïteit belangrijk vinden sturen we u echter toch alvast onze eerste digitale aflevering. Het is onze bedoeling om voortaan elke maand een artikel of een brief van Franciscus van Sales en eventueel nieuws van de Oblaten of van onze Salesiaanse Familie te sturen. Hierdoor hebben we met meer regelmaat (Salesiaans) contact en voorkomen we, dat de hoeveelheid leesmateriaal te veel wordt en het waarschijnlijk niet gelezen wordt.

 

Door de overgang naar een digitale uitgave hebben we helaas afscheid moeten nemen van een aantal vaste lezers. Van veel abonnees hebben we echter hun emailadres gekregen. Daarnaast hebben we de adressen toegevoegd van diegenen, die afgelopen september mee zijn gegaan naar Annecy in de voetsporen van Franciscus van Sales. Vervolgens hebben we een aantal mensen gevraagd of ze belangstelling hebben voor onze periodiek. Mochten er mensen zijn, die dit Salesiaans Contact niet op prijs stellen: laat het ons even weten. Zijn er wellicht mensen in uw omgeving van wie u denkt dat zij toezending op prijs zouden stellen: geef hun mailadres dan a.u.b. aan ons door (wimholterman@oblaten.osfs.nl), zodat wij ook hen kunnen verblijden met ons schrijven.

In deze eerste digitale versie van ons Salesiaans Contact vindt u een artikel van Wil Vos-Post. Voor onze vroegere lezers is zij zeker geen onbekende. Zij vertelt over haar ‘Salesiaanse tuin’, waarin de sneeuwklokjes zich zachtjes laten zien. Zij wenst ons allen zo’n tuin of balkon toe. Daarnaast is er ook ‘Nieuws van de Oblaten’. Voldoende voor deze eerste keer.

 

We wensen u veel leesplezier. Graag tot een volgende ‘Contact’.

Wim Holterman osfs

 

 

Judith de Raat

Per 1 januari 2023 is Judith gestopt als beleidsmedewerker van onze congregatie. Vanaf 2008 is zij voor ons werkzaam geweest. Als bestuur hebben we haar dank gezegd en als blijk van dank en waardering tijdens een etentje haar een kaars met ons embleem overhandigd. Dat de spiritualiteit van Franciscus een licht mag zijn en blijven op haar levenspad. Zolang we nog geen opvolger hebben zal zij de website blijven verzorgen en in noodgevallen mogen we altijd een beroep op haar doen.

Europese Conferentie

Op verzoek van onze generale overste is er op vrijdag 13  en zaterdag 14 januari een overleg geweest in Annecy met 4  Europese eenheden Frankrijk, Oostenrijk-Duitsland, Italië en Nederland. Doel van het overleg was om tot samenwerking te komen. Wij hebben via zoom deelgenomen.

Feest Franciscus van Sales

Zaterdag 28 januari hebben we als Salesiaanse familie het feest van Franciscus van Sales gevierd in Eemnes. We hebben teruggekeken op alle activiteiten die er in het afgelopen jubileumjaar zijn geweest. Er is heel wat tot grote tevredenheid gebeurd en door de inzet van velen is er veel tot stand gekomen. Kortom we mogen in grote dankbaarheid op dit dubbel jubileum terugzien. Heel hartelijk dank aan ieder die op de een of andere manier hieraan heeft bijgedragen. Door de inzet van velen hebben we Franciscus van Sales meer bekendheid gegeven.

Diamanten jubileum Pater Henk van Galen

Donderdag 16 maart 2023  is het 60 jaar geleden dat Henk door Mgr.

Esser osfs samen met Kees Donkers, Sjef Arets en Ko van Geldorp in de Leonarduskerk van Beek en Donk tot priester is gewijd.We willen dit niet ongemerkt voorbij laten gaan.Henk zal op donderdag 16 maart om 11 uur voorgaan in de Annakapel te Wijbosch in een eucharistieviering uit dankbaarheid, daarna zetten we het feest verder in Restaurant “de Rooise Boerderij “.

 

 Kees Jongeneelen osfs

 

NIEUWE TREND

Ik wordt wakker in een diepe stilte. Eindelijk. Die vreselijke wind, die al dagenlang mijn huis geselde is gaan liggen en de regen, die vrijwel onophoudelijk tegen de ramen kletterde en die de percelen, gelegen achter mijn woning in een moeras deed veranderen, is opgehouden. Als ik de gordijnen openschuif zie ik voor het eerst sinds tijden een strakblauwe hemel, van waaruit de zon, zij het nog wat aarzelend, haar winterse stralen over onze kletsnatte polder laat gaan. Dit is geen dag om binnen te blijven zitten, deze dag nodigt ertoe uit om eindelijk eens al dat eikenblad, dat mijn gehele gazon bedekt en dat hoog opgewaaid ligt  in hoeken en gaten, te verzamelen en af te voeren. Een heerlijke klus op deze verkwikkende winterdag.

En zo ga ik, gewapend met kruiwagen, container, bladhark en bezem aan de slag. Ik hark alsof mijn leven ervan afhangt en dan ineens zie ik ze tussen het gras: de nog hele kleine puntjes van de sneeuwklokjes.  Mijn hark valt stil bij het ontdekken van deze allereerste tekenen van een nieuwe lente, dat voortkomt uit hele kleine bolletjes. Bolletjes, die echter wel beresterk zijn. Jaar in jaar uit vertoeven ze hier al onder de grond  en laten ze zich nergens door uit het veld slaan. Niet door hitte, niet door droogte, niet door overvloedig water, niet door extreme kou, zelfs niet door wroetende mollen. Wat voor omstandigheden dan ook: elk jaar tegen het eind van januari spreiden zij voor even in alle eenvoud hun prachtige klokjes ten toon.

Ik heb iets met die sneeuwklokjes. Hun komst gaat niet  gepaard met trompetgeschal, zoals bij narcissen en ze trekken ook niet alle aandacht middels bonte kleuren, zoals de tulpen (alhoewel ik die bloemen ook heel mooi vind).  Nee, heel in stilte en eenvoud weten zij zich elk jaar weer te ontworstelen aan die donkere aarde, strekken ze  zich meer en meer uit naar het volle licht en weten ze in al hun bescheidenheid de dorre wintertuin om te toveren tot een adembenemend wit paradijs. Ze zullen de tuin nooit op een agressieve manier in bezit nemen, zoals bijv. Duizendblad dat doet.  Toch weten ze zich elk jaar wat verder te verspreiden in het gras en onder bomen en struiken. Ze zullen zich nooit verheffen, steken dan ook niet overal bovenuit, alhoewel, in het grasveld durven ze hun  klokjes toch wel boven het maaiveld uit te steken. Klokjes, nederig naar de grond gebogen, zachtjes meedeinend in de wind, maar ook standvastig eventuele stormen trotserend. En als je luistert met je hart, kun je ze zelfs heel zachtjes horen klingelen.

Terwijl ik zo met die stilgevallen hark in mijn handen sta, realiseer ik me ineens, dat deze klokjes eigenlijk veel in zich meedragen van wat Franciscus van Sales ons meegeeft in zijn spiritualiteit. Als wij ons binnen onze kring buigen over zijn teksten, klinkt nogal eens de verzuchting, dat we die best wel moeilijk vinden. Het kost soms heel wat moeite, om te begrijpen wat hij nu eigenlijk wil zeggen. Maar kijkend naar dat prille begin van die bloempjes, vallen vele stukjes zomaar op hun plek. Wat Frans ons mee wil geven is niet te hoog, niet te ver. Het is te ontdekken in de wereld om ons heen, in de natuur, in onze omgang met elkaar, kortom, het voltrekt zich in ons eigen

leven. In dit geval in mijn eigen tuin!  Een tuin, die met al die “deugden” van de sneeuwklokjes eigenlijk wel het predicaat “Salesiaanse tuin” verdient.

Ik kijk eens wat verder om mij heen. Naast mijn waterput  ontdek ik het  nu nog levenloze polletje Brandende Liefde, ooit gekregen als zaadjes tijdens een Salesiaanse familiedag. Het vergt wat geduld, maar er komt een dag, dat deze plant, evenals zovele andere planten en struiken, optimistisch haar vrolijke bloemenpracht weer ten toon zal spreiden. En dan voel ik het opkomen, diep in mij. Dat verlangen om mijn fuchsia’s weer uit de winterstalling te halen. Om weer aan de slag te gaan in mijn kas.  Om weer eenjarigen te zaaien, die mijn tuin hopelijk ook deze zomer weer zullen verrijken met hun vele  kleuren  en geuren waar ik zo blij van wordt. Al die vele bloemen, die weer zullen groeien en bloeien op de plaats waar ze worden geplant en die mijn tuin tot een oase maken, te midden van die complexe wereld om ons heen. Een tuin waarin ik mag werken en waarin ik tot rust mag komen. Een tuin om in stilte van te genieten, die uitnodigt tot mediatie, maar waar ook plaats genoeg is om velen in vriendschap te ontmoeten. Zo’n tuin wens ik iedereen toe!

Ik zie het al voor me in de bladen: DE ALLERNIEUWSTE

TREND……EEN SALESIAANSE (PLUK)TUIN/BALKON. Zo’n tuin/balkon wens ik iedereen toe.

Dan ineens een koude windvlaag en sta ik weer met beide benen in mijn wintertuin tussen het afgevallen eikenblad. Maar diep in mij  die aangloeiende vonk van ontluikende lente. Met nog meer energie richt ik mij weer op mijn hark.

Wil Vos – Post

 

Salesiaans Contact juli 2024

/in , /door

Terugblik op een rijk feest

 Je bent een bofkont als je rond je negentigste je 65-jarig priesterjubileum mag vieren. Omdat je het – wegens de spreiding van degenen die je nabij en dierbaar zijn – op diverse plaatsen wilt en kunt gedenken, raak je in  een soort achtbaan: van hot naar her; overal vriendelijke en welwillende mensen, die op velerlei manieren met je lange leven verbonden zijn. Elke oogopslag, iedere handdruk roept eigen en unieke herinneringen op. Deze kers op de taart is zo mogelijk nog lekkerder en verrassender dan de rest van je bestaan tot-nu-toe. Laat ik er een paar bijzondere punten uitlichten.

21 februari: de wijdingsdag

De datum viel dit jaar daags vóór de donderdag, mijn wekelijkse “vaste beurt” voor de eucharistische viering in onze huiskapel.

De Fraters, mijn bonus-medebroeders, hadden het sober gehouden. De bijbehorende borrel dronken we op een geschikter, maar later moment. In aanmerking genomen dat ook de wijding in 1959 in kleine kring plaatsvond ergens in de vastentijd, viel hier goed mee te leven…

28 februari/1 maart: Oblatenbijeenkomst

De regie van het jubileum met de Oblaten-medebroeders en een selectie uit de Salesiaanse Familie een week later was in handen van Kees en “zat dus wel goed”. Als twaalf Apostelen en Apostelinnekes waren we hartverwarmend bijeen rond het eenvoudige altaar en de rijkgevulde dis in Rooij. Wat de viering betreft had ik alles naar eigen inzicht in elkaar gezet. Het thema greep alvast vooruit op 21 april, de slotviering in de kerk van Millingen, die zou vallen op de zondag van de Goede Herder, Roepingenzondag. Op de kaft van het boekje was het hierbij afgebeelde glas-in-loodraam te zien, met als onderschrift Zorgzaam en strijdbaar.

Een thema om over na te denken, wat we samen dan ook deden.

Ook de eerste lezing, genomen uit de Strijdschriften van Frans van Sales, liet een voor sommigen van ons toch wel verrassende kijk doorklinken op wat volgens hem een pastoor, een bisschop tot een geschikte herder maakt en geen “stuk onbenul”. (Zie N.B. onder dit artikel.)

21 april: parochieviering

Zoals bij elk van de eerder gevierde jubilea vond ook deze keer het hoogtepunt plaats in de monumentale kerk van Millingen, ruim een eeuw geleden gebouwd om 1100 gelovigen te kunnen herbergen. Dat aantal werd bij elk jubileum kleiner; deze keer zullen er tussen de 200 en de 250 mensen meegevierd hebben, voor een groot deel familie en vrienden van buiten de parochie. Ik had bewust gekozen voor een viering met het “gelegenheidskoor”, een fenomeen van de laatste jaren, waar ik met veel optimisme en hoop tegenaan kijk en wat maakt dat ik  b l ij f  geloven dat we samen deze moeilijke tijd gaan overleven.

Ter afsluiting nog een kijkje in de genoemde kerk, die mij als mijn doopkerk erg dierbaar is.

De kerk in Millingen tijdens de viering van 21 april 2024 – Foto Erik Hell

Met dank aan allen die hebben bijgedragen,


Willem Spann osfs

N.B.  Mijn preek van 28 februari is ter beschikking; stuur een mailtje naar: w.spann@outlook.com

 

WWW.OBLATEN.OSFS.NL

Tijdens een vergadering van de werkgroep spiritualiteit kwam de vraag aan de orde wie er de werkzaamheden voor wat betreft de website op zich wilde nemen.  Tot dan toe werd dit gedaan door Judith en daarna moesten wij onze artikelen naar het bedrijf dat de website gebouwd heeft sturen, zodat zij het voor ons konden plaatsen. Dit is natuurlijk niet alleen duur maar ook erg omslachtig. Als organisatie wil je dit graag zelf in handen hebben. We hebben geprobeerd onder de leden van onze Salesiaanse familie iemand te vinden die dit zou willen doen, maar dat is helaas niet gelukt. Dus heb ik het besluit genomen om het te gaan proberen, gelukkig vonden we wel iemand die het samen met mij op wilde gaan pakken, Belinda Huiden.

Ondertussen zijn we al even onderweg met dit avontuur, maar toch komen we nog wel wat beren tegen op onze digitale snelweg.

We hebben een korte instructie gekregen van iemand van het bedrijf, maar met die aanwijzingen en uitleg op papier komen we er toch nog steeds niet helemaal uit. Ook de telefonische helpdesk biedt niet voldoende ondersteuning. Bepaalde artikelen op de website plaatsen, lukt wel, maar het komt lang niet altijd op de plaats waar we het in gedachten hadden.

Het blijft steeds weer spannend, met de laptop op de strijkplank het artikel plaatsen en dan op de PC kijken of het er inderdaad ook staat. Helaas is dat lang niet altijd het geval. Soms staat het heel ergens anders, en daar kom je dan pas veel later achter. We moeten dus niet alleen oefenen met het plaatsen op de website maar vooral ook geduld oefenen, een Salesiaanse deugd.

Maandag 8 juli gaan Belinda en ik naar Weert naar de website bouwers om daar een duidelijke uitleg te krijgen en ook om het één en ander zelf te proberen; we hebben onderhand al een aardige lijst met artikelen van vooral het Salesiaans Contact die nog geplaatst moeten worden, dus wie weet, oefening baart kunst.
We hebben er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen, het versturen van het digitale Salesiaanse Contact is tenslotte ook gelukt.      Ook zouden we het leuk vinden wanneer u, als u de website bezoekt, ons opbouwende kritiek geeft. Staat er iets op dat u vreemd vindt of mist u iets, laat het maar horen en dan kunnen wij kijken of en wat we eraan kunnen doen.

Ondertussen blijven we proberen om de website levendig te houden, zodat elk bezoek van u een verrassing in petto heeft.


Loes Wiggerts

Visitatie van onze Generale Overste pater Barry Strong aan onze Nederlandse Communiteit.

Op woensdagmiddag 29 mei arriveerde onze generale overste vanuit Rome via Schiphol per trein in Eindhoven. Samen met Annerie Arets, lid van onze Salesiaanse familie, hebben we hem daar afgehaald. Die  middag en avond hebben we samen gesproken over de situatie in de Nederlandse kerk en de stand van zaken binnen de Conferentie van de Nederlandse Religieuzen (KNR). Donderdagmorgen rond 10 uur waren alle leden van de communiteit in Sint Oedenrode. Na samen koffie gedronken te hebben stapten we in de auto voor de Eucharistieviering bij de Zusters in Schijndel. We werden daar hartelijk begroet door de algemene overste zuster Agnes Vos. Na de eucharistieviering samen met de zusters zijn we via de Gemondseweg langs ons oude huis, Salesianum, teruggereden naar Sint Oedenrode waar we bij de Rooise Boerderij heerlijk hebben gegeten. Na de middag kreeg ieder lid van onze gemeenschap de ruimte om iets over zichzelf en over onze Salesiaanse familie te vertellen. We hebben Barry Strong ook vol belangstelling gevraagd naar allerlei ontwikkelingen binnen onze congregatie. Het was een levendige uitwisseling van allerlei zaken. Ondanks ons gebrekkig Engels lukte het ons aardig om het gesprek op gang te houden.

Na een gezamenlijk ontbijt op vrijdag 31 mei hebben we samen gekeken naar de PowerPointpresentatie ‘Het erfgoed in onze handen’. Deze was door pater Barry gemaakt als bezinning voor de opening van het 21e Algemene Kapittel van onze Congregatie dat gehouden wordt van 15 – 27 juli in Annecy (Frankrijk). We hebben daarover uitgebreid met elkaar van gedachten gewisseld. De strekking van deze presentatie is: wij als Oblaten zullen onze spiritualiteit moeten doorgeven en levend houden. De bedoeling is dat het kapittel verloopt op de wijze van het synodale proces. Het is eerder een bezinning op ons leven als Oblaten dan een aantal besluiten nemen en daarna we weer naar huis gaan, zo van ‘het zit er weer op voor 6 jaar’. De bedoeling van de Generale Overste en zijn bestuur is dat het kapittel dóórgaat, dat het een proces op gang zet in heel de congregatie. Aan de presentatie en de gedachtewisseling daarover was duidelijk te merken dat Barry dit zeer ter harte gaat. Hij heeft er zijn hele hart en ziel ingestopt.
Om half twaalf hebben we zijn bezoek afgesloten met de viering van de eucharistie waarin pater Barry voorging. Na de lunch heb ik hem in Den Bosch op de  trein gezet naar Amsterdam. Het was een goede visitatie. We kijken er met volle tevredenheid op terug.
Datzelfde geldt ook voor onze generale overste die in de Nieuwsbrief van juni aan heel onze congregatie het volgende schreef:

Bezoek aan de Nederlandse Communiteit

Op 30 en 31 mei ontmoette de algemene overste de leden van de Nederlandse communiteit. We hadden een heerlijke tijd van samen delen en broederschap tijdens een formele bijeenkomst waarin de visie van de Stichter voor zijn congregatie werd behandeld, maar ook aan de tafels van de eucharistie en de gezamenlijke maaltijden.

Hoewel de voormalige provincie is beëindigd, blijven deze Oblaten grote belangstelling tonen voor de zaken van de congregatie en blijven ze zich inzetten voor haar toekomst. Daar ontstond het idee om dagelijks een samenvatting van de activiteiten van het Algemene Kapittel via e-mail te verspreiden, zodat degene die niet lijfelijk op het kapittel aanwezig zijn toch op de hoogte kunnen blijven van de gang van zaken.

Ze zijn blij met de jarenlange leiding van pater Kees Jongeneelen als plaatselijke coördinator. Tijdens de laatste vergadering van het generale bestuur werd pater Kees met ingang van augustus voor nog eens vier jaar benoemd als coördinator. Als reactie schreef hij: “Ik wil doen wat ik kan voor mijn medebroeders en onze Salesiaanse familie om de Salesiaanse spiritualiteit levend te houden en uit te dragen in verbondenheid met onze Congregatie, die mij zeer dierbaar is.”
Hoewel klein in aantal, zijn alle leden van de Nederlandse communiteit ware en trouwe Oblaten.


Kees Jongeneelen osfs

 

 

 

Augustus 2023

/in , , /door

AUGUSTUS   2023

VOORWOORD
In deze vakantiemaand vragen we even van uw tijd om ons ‘Contact’ te onderhouden. Graag willen we u laten delen in ons dankwoord aan Bert Post. Dank spreekt ook onze medebroeder Willem Spann uit bij gelegenheid van zijn 90ste verjaardag. Zelf heb ik wat gemijmerd rond het thema ‘bidden’. Graag wens ik u veel leesplezier.

 BERT, BEDANKT…

Op woensdag 26 juli togen Kees Jongeneelen en ondergetekende naar Noorden. Voor ons, Oblaten, een bekende stek. Hier was onze medebroeder Dirk Koster jarenlang pastoor en daar heeft hij ook zijn laatste rustplaats gevonden. Zelf kom ik er nog met een zekere regelmaat als we samenkomen met onze Salesiaanse Kring Noorden-Amsterdam. Het dorpje Noorden is een parel, die schittert aan de paradijselijke Nieuwkoopse Plassen. Het doel van onze reis was dit keer Bert en Greetje Post. We werden zoals altijd gastvrij ontvangen in hun huis, schitterend gelegen aan het water met een geweldig ruimtelijk vergezicht. Echt een paradijs.

Met name Bert heeft een lange geschiedenis met ons, Oblaten. Bij gelegenheid van het 125 jaar bestaan van de Oblaten  – 1999 – werd Dirk Koster gevraagd om een biografie van Franciscus van Sales  te schrijven. Hij vroeg Bert Post om de lay-out en de uitgave te verzorgen. Bert deed dit geheel belangeloos. Hetzelfde gold voor de uitgave van het ‘Boekje Open’, dat verscheen bij gelegenheid van het feit, dat de Oblaten 75 jaar in Nederland gevestigd waren. Later – we schrijven 2007 – schreef Dirk Koster een biografie over Louis Brisson, onze Stichter, bij gelegenheid van zijn 100ste sterfdag. En weer was Bert Post bereid om die uitgave te verzorgen en uit te geven. U raadt het al: geheel belangeloos. In datzelfde jaar – 2007 – waren wij, Oblaten, op zoek naar iemand die de uitgave van ons kwartaalblad Salesiaans Contact wilde vormgeven, contact met de drukker onderhouden en zorgen voor de verzending. Opnieuw was Bert bereid. Hij heeft dit met grote nauwkeurigheid, vakbekwaam en met liefde gedaan tot en met 2022. Dat betekent 15 jaar lang, 60 nummers!

In 2021 gaf Bert aan, dat de steeds terugkerende druk gezien zijn leeftijd wel wat hoog werd en dat hij wilde stoppen. Maar hij liet ons niet in de steek. Ook de jaargang 2022 heeft hij nog verzorgd totdat wij zover waren om over te gaan naar een digitale uitgave van ons blad.

Namens de Oblaten en namens alle lezers van Salesiaans Contact hebben we Bert als teken van onze grote dankbaarheid een mooie kaars aangeboden met het embleem van ons blad. Met een lunch in het door Bert en Greetje zelf uitgekozen restaurant ‘De Watergeus’ hebben we afscheid van hen  beiden genomen. En Bert zou Bert niet zijn, als een van zijn laatste woorden ten afscheid niet zouden zijn: “Als ik nog eens iets voor jullie kan betekenen dan laat het maar weten”.

Bert,  voor jouw inzet in al die jaren en voor de fijne samenwerking, namens de Oblaten en iedereen die van jouw werk heeft mogen genieten: BEDANKT!!!

Wim Holterman osfs

 

“DANKBAARHEID HAD DE BOVENTOON”

 Dit zinnetje uit het vorige nummer van Salesiaans Contact riep een recente belevenis bij mij op. Net als de drie medebroeders in het bewuste artikel had ik iets te vieren: mijn 90ste verjaardag. Dat heb ik o.a. in Sint-Oedenrode met de overige Nederlandse Oblaten gedaan en ik mocht voorgaan in de H. Mis. En net als zij wist ik geen betere omschrijving voor mijn gevoelens te vinden dan juist weer die dankbaarheid. Ik heb dat in onze viering als volgt onder woorden gebracht (ik kort het geheel wat in).

“Vol  d a n k b a a r h e i d  wierp de genezen melaatse zich voor Jezus’ voeten neer” (Lukas 17). Deze zin uit het Evangelie van zojuist leek me een duidelijk trefwoord, een mooi thema ook om over te preken. Toch vond ik, toen ik eenmaal wat verder ging graven, nergens in de bekende lijstjes van deugden die dankbaarheid terug: niet in de hoofdstukjes van de Inleiding, niet in die van Jeanne in haar getuigenis, niet in de theologische samenvatting die gemaakt is over de Salesiaanse leer! Zelfs het rijke wereldwijde web bracht geen uitkomst. Had dan nóóit iemand de deugd van dankbaarheid als voorwerp van studie aangepakt?

Een beetje ten einde raad, pakte ik het boekje van François Corrignan “Een weg ten leven” uit de kast … en vond daar de dankbaarheid terug, maar op een andere plaats dan ik verwacht had. Houd even voor ogen, dat de auteur de leer van Frans beschrijft als een “weg” die je moet gaan. Het eerste kenmerk van die weg is nu, dat hij begint bij het innerlijk van de mens en (dat is het tweede kenmerk) door de rede wordt geleid. Maar dán komt waar het hier om gaat: je hebt als derde kenmerk “een wakker geheugen” nodig, dat overvloeit van diepgaande herinneringen, afkomstig uit allerlei bronnen. Genoemd wordt hier dan allereerst de Bijbel, met zijn lofpsalmen over Gods grote daden, met het verhaal over Maria die alles in haar hart bewaarde en met het testament dat Jezus in de Eucharistie (= dankzegging!) naliet “om niet te worden vergeten”.

Corrignan gaat vervolgens diep in op de talrijke pogingen die Frans doet om geheugenverlies bij zijn vromen te bestrijden. Hij citeert daarbij uitvoerig uit de overwegingen die onze heilige voor hen heeft geschreven: korte, boeiende teksten, die telkens uitlopen op uitdrukkelijke dankbetuigingen aan God. Hier vallen de beeldende woorden “vriendschappelijke knipoogjes van God”, die beantwoord worden door uitingen van “erkentelijke wederliefde”. Dat we in die teksten vaak Paulus tegenkomen, in wiens brieven regelmatig uitspraken staan als deze: “Ik dank mijn God telkens als ik u gedenk”, zal niemand verwonderen. Hoewel het me een beetje verrast, dat in diens opsomming van de vruchten van de Geest uitgerekend de dankbaarheid niet wordt genoemd!

Als u me nog niet moe bent, hier nog enkele gedachten die ik elders vond plus een visuele bijdrage, geplukt van Wikipedia.

Mag ik Marcus Tullius Cicero geloven (en waarom zou ik níet?), dan is filosofisch bezien dankbaarheid “de moeder van alle deugden”. Ik heb dat overigens gelezen bij de hedendaagse filosoof Bohlmeijer, die ook vindt, dat het hier om een “ietwat ondergewaardeerde deugd” gaat, waaraan volgens hem velen “alsmaar meer nood hebben”.

Guido Gezelle, die het allemaal wat poëtischer zei, schreef dit: “Dankbaarheid is een bloemke / dat in weinig hoven bloeit”. Daarop aanhakend, zou je iets van deze deugd kunnen herkennen in het “vergeet-me-nietje”. Een bosje van die bloemen, zoals je ze kunt vinden in het bos, druk ik graag hierbij voor u af, in dank voor uw geduld om te blijven lezen!

 Willem Spann.

DE ‘HARTS-TOCHT’ VAN ONS BIDDEN

Verheft uw hart…
In elke eucharistieviering horen we kort voor het Grote Dankgebed: ‘Verheft uw hart’. En we antwoorden bijna automatisch: ‘We zijn met ons hart bij de Heer’. Woorden die veel zeggen over ons bidden. ‘Ons hart verheffen’: dat is opstaan, ons leven op een hoger plan brengen, richting de Levende. Het is de diepte ingaan, zoeken naar stilte, woorden vinden achter de werkelijkheid. Biddend verleggen we ons centrum naar de kracht die ons draagt, die ons inspireert en die ons gaande houdt. We bewegen ons naar God, die ‘groter is dan ons hart’. We zoeken contact met het ‘Hogere’ of we sluiten de Levende in ons hart. Ons hart bij de Heer laten zijn is niet vanzelfsprekend en lang niet altijd gemakkelijk. Want er is zoveel om ons heen waar ons hart gemakkelijker naar uitgaat. De leerlingen van Jezus wisten dat als geen ander. Vandaar hun vraag: ‘Heer, leer ons bidden’. Wij mogen die vraag ons leven lang met ons meenemen. Hopelijk voelen we ons blijvend leerling in de leerschool van het bidden.

In de stilte van het hart…
Henri Nouwen zegt ergens over bidden: ‘Het is zo moeilijk stil te zijn, stil met mijn mond, maar nog meer: stil met mijn hart’. Deze meester in de spiritualiteit geeft daarmee duidelijk aan dat bidden niet vanzelfsprekend is. Het vraagt van ons om de stilte in te oefenen, te trainen. Het is ons leren afsluiten van wat ons bezighoudt. Niet als een vlucht, maar als een poging om dichter bij onszelf te komen, om ruimte te scheppen voor een andere Stem. In de stilte van ons hart horen we het geluid van de liefde voor de mens naast ons: hoe we bijna goddelijk met elkaar verbonden zijn. In die stilte kunnen de woorden van de profeet Samuel de onze worden: ‘Spreek, Heer, uw dienaar luistert’. Horen met je hart is voorbijgaan aan alle vluchtigheid en je verbonden weten met Degene die goede woorden spreekt, verbonden ook met allen die samen met ons ‘hun hart verheffen’ tot de Eeuwige.

Met woorden van ons hart…
Terwijl het kerkbezoek slinkt zien we in veel kapelletjes en in stiltecentra talloze kaarsjes branden. We kunnen er lezen in een intentieboek: hartenkreten van mensen. Beden om genezing, om kracht, om ‘een goede uitslag’. Lezend in zo’n boek sluiten we ons biddend aan bij de opgeschreven woorden.  We voelen ons solidair met de ‘bidder’ of we maken de geschreven woorden tot de onze. In ons bidden zoeken we naar woorden, die zeggen wat er met ons is: ons diepste verlangen, onze scherp gevoelde pijn, ons gemis van een geliefd mens, onze vraag om gezondheid en geluk. Soms zijn het flarden van woorden, die uitdrukking geven aan onze dankbaarheid of aan ons zoeken naar inspiratie. Biddend zoeken we naar omvorming van ons leven, naar nieuwe toekomst voor onszelf en voor anderen. Ons bidden is wereldwijd: voor mensen in armoede om een rechtvaardiger verdeling van goederen, voor mensen in oorlog om eindelijk vrede, voor mensen die opkomen voor een duurzame wereld, voor mensen die hunkeren naar liefde en geluk. We bidden, dat wij zulke mensen mogen zijn (worden).

Met de ogen van ons hart…
Ik herinner me nog heel goed het beeld van Paus Franciscus: alléén op het immense Sint Pietersplein, een nietige figuur in de regen, het plein leeg door corona, biddend om zegen ‘Urbi et Orbi’, voor de stad en voor heel de wereld. Een beeld dat me raakte in mijn hart. Een beeld van authenticiteit en van bewogenheid om mens en wereld. Een beeld dat me mee doet zingen: ‘Ik sta voor U in leegte en gemis’. Een lied recht uit het hart.
Ik zie het beeld van een jonge moeder met haar pasgeboren kind op haar arm. Ze kijkt er naar met de ogen van haar hart. Die ogen spreken van onuitsprekelijke dankbaarheid maar ook van een hartenkreet om een goede toekomst voor haar kind. Een toekomst waar we allemaal biddend naar mogen uitzien. Bij mij komt dan het bekende gedicht van Guido Gezelle te binnen: ‘Als de ziele luistert spreekt het al een taal dat leeft’. Met de ogen van ons hart mogen we met hem mee zien: de ritselende bladeren aan de bomen, de onstuimige golven van de rivier, de fluisterende wind en de witte wolken. Alles wat leeft spreekt tot ons in woorden die ons overstijgen.

Van hart tot hart…

Frans van Sales heeft veel geschreven over ‘bidden’. Bidden geeft hem kracht in moeilijke tijden. Hij spreekt er zijn dankbaarheid in uit. Hij raadt ieder aan om te leven in Gods tegenwoordigheid. In zijn ‘Verhandeling over de liefde van God’ spreekt hij zeer behartenswaardige dingen over bidden. Uit alles wat hij erover schrijft blijkt zijn ‘liefdesrelatie’ met God. Zo schrijft hij o.m.: “Als het gebed dus een dialoog is, een intiem gesprek, een gesprek van de ziel met God, dan spreken wij daardoor tot God en God spreekt tot ons, wij verlangen naar hem, wij ademen op hem, en hij ademt op zijn beurt zijn Geest op ons uit en giet die over ons uit” (VI,1). Bidden is voor hem als een gesprek van hart tot Hart, dat getuigt van een intieme relatie. In die geest blijft Frans van Sales een leidsman op onze harts-tocht van het bidden.

Wim Holterman osfs

 

 

November 2023

/in , , /door

N O V E M B E R  2 0 2 3

Lieve mensen,
met heel veel plezier bieden wij u ons nieuwe Salesiaans Contact aan. Zelf nodig ik u uit om wat na te denken over ‘God’. Jan van de Vossenberg schrijft over zijn bezoek aan Breskens en over Omer Gielliet. En Ania Hillebrandt brengt verslag uit over de ‘Stichtersdag’ van 14 oktober jl. Hopelijk vindt u opnieuw iets van uw gading.

Wim Holterman osfs

 

OVER GOD GESPROKEN…

De vraag naar God
Al enkele jaren  maak ik deel uit van een leesgroepje, dat zich verdiept in een aantal filosofen. Gewoon vrijwillig, maar niet vrijblijvend. Het valt me op, dat bij de meeste filosofen de vraag naar God steeds weer opduikt. Veel van die denkers proberen God weg te redeneren. Want D(d)eze is niet te bewijzen. Ze krijgen geen grip op Hem. De God van religies is vaak een bron van macht en onmacht. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat God voor het denken van mensen een bijna onoplosbaar probleem is. Maar als het gaat over de oorsprong van de wereld en van leven of over de zin van het leven dan lopen de meningen vaak ver uiteen. Ook in ons kleine leesgroepje. Het gaat van geloven tot twijfelen en van ontkenning tot onverschilligheid. Het boeiende (want dat is het steeds) gesprek daarover heeft aan mij eens de vraag ontlokt: “Als je niet gelooft in God, in welke God geloof je dan niet?”. Naar mijn mening hebben we namelijk telkens andere beelden van God. God laat zich niet vangen in een formule of in een door mensen bedacht dogma. Bovendien ligt in elk woord dat we over God zeggen een heel persoonlijke beleving ten grondslag. De dichter Bertus Aafjes heeft dit mijn inziens schitterend verwoord in zijn gedicht ‘Godsbegrip’, waar hij over God zegt, dat Deze “een nu, een hier, een altijd soms” is.

Beeld van God
Reeds in het eerste Bijbelboek kunnen we lezen, dat de mens geschapen is ‘naar Gods beeld en gelijkenis’. Zegt dat niet, dat er minstens evenveel beelden van God zijn als er mensen zijn. Mensen zijn geen God, maar beeld van God. Je zou kunnen zeggen, dat iedere mens een tipje van de sluier van het mysterie van God oplicht. Beelden van God zijn ook aan verandering onderhevig.  De Bijbel laat God zien als Schepper, als Bevrijder, als Richting-gever. Soms heeft Hij hele menselijke trekken. Hij wordt ‘verbeeld’ als de Wijsheid, maar soms ook als een strenge, oordelende God. Deze beelden zijn als het ware belevingen van mensen, woorden van mensen, die gebonden zijn aan situaties en aan tijd. Het bijbelse verbod om van God een vast beeld te maken is daarom ook veelzeggend. Denk maar aan het bekende beeld van het gouden kalf, dat ogenblikkelijk een afgod blijkt te zijn. In onze dagen zoeken we telkens weer naar nieuwe beelden. We noemen God de ‘Eeuwige’, de ‘Barmhartige’, de ‘Levende’. Of we spreken over God als ‘Gij die liefde zijt’, ‘U die mensen geneest’ of ‘die mensen vergeving schenkt’. Een beeld van God is ‘een altijd soms’. En wat te denken van het beeld van de evangelist Johannes, die God ‘Liefde’ noemt. Dit is geen definitie, maar een levende werkelijkheid, die in alle tijden en in alle situaties een andere verschijningsvorm krijgt. Zo schept ieder mens zich een ander beeld van God. Hét beeld van God is Jezus van Nazareth. Wie Hem ziet, ziet God. Door Hem komt God aan het woord. Zo Vader zo Zoon, als twee druppels water. Jezus: hét beeld van God die mensen nabij is, Die met hen mee-lijdt, Die telkens nieuwe toekomst aanreikt. Elk Bijbelverhaal over Jezus laat een ander facet van God zien: God die altijd ‘groter is dan ons hart’.

Het Godsbeeld van Frans van Sales
Van Frans van Sales is bekend, dat hij in zijn studentenleven in Parijs een diepe geloofscrisis heeft doorgemaakt. Met name de door de Reformatie geformuleerde leer, dat God de mens heeft voorbestemd voor het eeuwig leven of voor de eeuwige verdoemenis heeft hem grote angst opgeleverd.Hij was er letterlijk ziek van, wanhopig omdat hij vreesde dat hij gedoemd zou zijn tot een eeuwig donkere nacht. Hij vertrouwde zijn ‘intiemste gedachten toe aan het geschreven woord. Hij sprak met zijn dagboek: “Zal ik dan echt beroofd worden van Hem wiens zachte liefde ik zo mild gesmaakt heb en die zich zo beminnelijk aan mij getoond heeft?”  ‘(D. Koster, François de Sales, blz. 27). Hij overwon deze crisis door zijn gebed bij de Zwarte Madonna. Opnieuw kon hij zich laten inspireren door het ‘Hooglied’ waarin hij de liefde tussen God en de mens bezongen zag. Vanaf dat moment werd zijn geloven in een God, die elk mens liefheeft en nabij is, het fundament voor zijn leven. In al zijn pastorale geschriften legt hij daarvan getuigenis af. Zijn mond is er vol van, zijn hart loopt er van over: God en mens verbonden in een eeuwige liefde. Zijn belangrijkste boek – De Verhandeling over de liefde tot God –  is niet voor niets als één persoonlijke lange brief aan Theotimus, aan “de lieve mens van wie God houdt” (Hannemie van Dijck). In dat toch moeilijk toegankelijke werk spreekt hij zijn diepe wens uit om “samen eens aan te komen bij de liefde van God” (van Dijck, blz. 29). Zo wil hij leven, zo wil hij leren. En dat levert hem de eretitel ‘Doctor Amoris’ , ‘leraar van de liefde’ op. Aan ons is het om goede leerlingen van hem te worden.

Wim Holterman osfs

 Eigenzinnig

In oktober waren Riky en ik na 13 jaar weer op vakantie in Zeeland. Ditmaal niet op fietsvakantie maar met een georganiseerde busreis. Vanuit ons hotel in Aardenburg op Zeeuws-Vlaanderen maakte we diverse uitstapjes, ook naar andere delen van Zeeland, zoals Tholen, Walcheren en Zuid-Beveland.

Ook het Visserijmuseum in Breskens, gevestigd op de bovenverdieping van de voormalige vismijnafslag bij de haven, stond op het programma. Een tweetal medewerkers van dit museum gaf ons daar een rondleiding.

Ik was heel benieuwd of in dit museum iets nog herinnerde aan die in 2017 op 91-jarige leeftijd overleden pastoor van de Sint Barbarakerk, Omer Gielliet. Wij mochten hem in 2010 ontmoeten en hebben hem toen uitvoerig gesproken.

Een van de gidsen wist te vertellen dat het museum in het bezit was van een hoofd van klei van Omer en dat aan de haven een door hem gemaakt kolossaal beeld van 3.50 meter stond met als titel de Wachters van de Schelde. Hij typeerde Omer als een eigenzinnige pastoor, die erg gezien was en heel populair bij de bevolking.

Wij vonden al snel het beeld van deze priester, kunstenaar, schrijver, dichter, filosoof, milieuactivist en vluchtelingenhelper en togen toen naar de haven. 

En daar stond dan zijn Wachters van de Schelde. Over de vervuiling van de Schelde mocht van Omer namelijk nimmer gezwegen worden. Wij moeten een strijd blijven voeren tegen het gevestigde bestaan, waarbij de vervuiling van de natuur een grote plaats inneemt. Er moest, aldus Omer, weer vriendschap komen tussen mens en natuur.

Bij dit in 1990 geplaatste kolossale beeld stond de tekst:

                                Horen, zien en niet zwijgen

Roepen, ruiken, huilen desnoods

Nadenken

Zoeken wat verloren is

Redt de Schelde.

Had Omer nu nog geleefd dan zou hij zich volgens mij zeker hebben aangesloten bij de Christian Climate Action, de christelijke variantvan Extinction rebellion. Deze beweging staat voor geweldloze directe actie en openbare getuigenissen rondom de klimaat- en ecologische crisis. Ons geloof is volgens Omer een actief en deelnemend geloof. We zijn geroepen om deel te nemen aan de vernieuwing van Gods schepping. Trouw zijn aan God is een reis die soms betekent dat we de regerende autoriteiten niet kunnen volgen.

Omer Gielliet was een opvallende verschijning, niet passend in het gewone plaatje, een bijzondere priester, een toch wat excentrieke pastoor, wars van regels. Met grote regelmaat durfde hij zijn hoofd boven het maaiveld uit te steken, af te wijken van gebaande paden en op zijn eigen gevoel af te gaan. Hij had lak aan structuren. Hij verfoeide de kerk als systeem en was van mening dat de mensen daardoor misvormd werden.

Van een pastoor verwacht je ook niet dat hij zich daadwerkelijk inzet voor de opvang van vluchtelingen. Is dat niet een taak die je moet overlaten aan de wereldlijke macht? Omer vroeg zich dat niet af. Hij trok zich het lot van deze mensen aan, ook van illegale vluchtelingen, en verleende ze daadwerkelijk onderdak. Het ging hem aan het hart dat zoveel mensen gedwongen zijn hun land te verlaten om elders asiel aan te vragen.

Hij zou graag zien dat kerk en samenleving meer een eenheid was. Hij wilde graag priester zijn zonder grenzen, solidair met mensen

en dingen die onze steun hard nodig hebben. Ik voel me, aldus Omer, solidair met alles waar het leven bedreigd wordt. Als ik iets zie of hoor dat niet goed is, voel ik me nogal eens geroepen om er wat voor te doen. Daar maak ik me niet altijd populair mee, maar waarom zou ik bang zijn om mezelf te zijn. God houdt toch van ons, zoals Hij ons geschapen heeft? Zelfs volgens de toenmalige bisschop van Breda, Huub Ernst, moest niemand proberen om Omer Gielliet in een bepaald keurslijf te plaatsen. Dat was gedoemd te mislukken.

Van deze eigenzinnige priester-kunstenaar sierde een reliëf van Franciscus van Sales en Johanna de Chantal vanaf 1993 tot en met 2022 de kaft van Salesiaans Contact. Ook nu nog wordt het in de digitale versie ervan gebruikt.

Over het maken van dit reliëf las ik onlangs dat Gielliet in Annecy de mensen hoorde praten over de liefde tussen Franciscus en Johanna. Dat ontroerde hem erg en inspireerde hem tot het maken van een beeld. Hij had wel geworsteld met de opdracht hoe hij Franciscus van Sales met zijn vriendin naast elkaar kon zetten, vervuld van liefde tot God, en tegelijk met een intieme maar ook serene vriendschap voor elkaar. En op dat reliëf beitelde hij de tekst: Dieu est Amour.

Er zouden meer van zulke eigenzinnige mensen moeten bestaan. We hebben ze nodig.

   Jan van de Vossenberg

 

Stichtersdag 14 oktober 2023

Zaterdag 14 oktober zijn wij bijeengekomen in de Schoter te Eemnes, als familie van Frans van Sales. 5 tafels vol mensen, ik schat zo’n 40 personen. Enkele mensen kwamen met enige vertraging wegens verkeershinder. Ondertussen zaten we gezellig aan de koffie met tompouce met elkaar te praten.
Het thema van de dag was het leven van onze stichter Louis Brisson. Na het openingswoord van Kees hebben we een film gezien over het inspirerende leven van Louis Brisson. Ondanks zijn onwil om te gehoorzamen aan wat zuster Maria de Sales Chappuis van de Visitatie hem opdroeg, heeft hij dankzij een goddelijke ingeving op 12 oktober 1873 een mannelijke religieuze gemeenschap gesticht om het werk van Frans van Sales levend te houden. Zo ontstonden de Oblaten van Franciscus van Sales.

Louis Brisson was een ondernemende man. Hij zorgde voor armen en zieken. Hij opende verschillende opvanghuizen voor meisjes om ze te beschermen. Hij stichtte een grote school voor mannelijke Oblaten. Hij richtte ook een vrouwelijke tak op, met medewerking van Leonie Aviat en Lucie Canuet, de Oblatinnen van Franciscus van Sales.  Ondanks de moeilijke omstandigheden en grote tegenwerking bleef hij geloven dat de Oblaten ergens anders in de wereld het woord van FvS zouden verkondigen. En hij heeft gelijk gekregen. Hij was gewaardeerd door zijn beide congregaties. Op 12 oktober 2012 is hij zalig verklaard.

Na de film over zijn leven hebben we groepjes gevormd en gepraat over de  laatste 1000 dagen van ons leven, naar aanleiding van het schrijven van Annie van de Heerenbeek. Welke bagage neem ik mee de laatste 1000 dagen… Wat willen we meenemen, wat willen we doorgeven, wat en wie willen we vergeten en vergeven. Wat wil ik vasthouden en loslaten. Er ontstond een levendige discussie. Onze bevindingen werden tijdens de Eucharistieviering in de kerk voorgelezen.

Wat erg belangrijk is, is liefde, een mens naast je, familielid, vriend, gelijkgestemde. Ook hoop en geloof spelen een grote rol. Ook hoopvolle zorg voor de toekomst voor de komende generaties, zorg om onze aarde zo goed mogelijk achter te laten voor onze kinderen, kleinkinderen en diegenen die nog na ons komen. Maar die zorg kunnen we uiteindelijk uit handen geven. Dan blijft nog geloof in een goede toekomst.

Na de lunch was er tijd om met elkaar te praten of een stukje te wandelen. Daarna had Kees nog een paar mededelingen. Onder andere over de site van de Oblaten en de nieuwe beheerders Loes en Belinda. Super dames! Over de reis van Wim van Rooden naar zijn missiepost in Brazilië .
Wijnand van Wegen vertelde in het kort over zijn verblijf in Zuid Afrika

27 Januari is er weer een Frans van Sales familiedag.

Om 15 uur begon onze H. Mis waar we dankbaar aan deelnamen.
En daarna restte nog het afscheid en ging iedereen vol positieve gedachten op weg naar huis. Het was mooie, waardevolle en warme dag. Bedankt daarvoor! Dank aan de organisatoren en alle aanwezigen.

   Ania Hillebrandt

 

 

 

Salesiaans Contact juni 2023

/in , , /door

 J U N I  2 0 2 3

 VOORWOORD

Als je – zoals Kees Jongeneelen en ik – een gouden jubileum mag vieren dan kijk je onwillekeurig terug. Hoe het allemaal begon. Hoe jong en onervaren je nog was. Dagen en jaren gaan als een film aan je voorbij. Soms in zwart – wit en dan weer in de prachtigste kleuren. Je loopt als het ware de toen begonnen weg nog eens na. Soms een mooi en goed begaanbare weg en dan weer een weg met hobbels en (val)kuilen. Al die dagen en jaren hebben je gemaakt tot wie je nu bent. Ze zijn één doorlopend groeiproces om te worden wie je in aanleg bent. De aansporing van Frans van Sales blijft met je meegaan: ‘Word wie je bent en word dat zo goed mogelijk’.  Ze is als een kompas, die je onderweg telkens weer uitnodigt om te kijken of je nog het goede spoor volgt.

In dit juni-nummer van ons Salesiaans Contact stelt Annie van Heerebeek zich ook die vraag: over de eerste duizend dagen van ons leven en ook over de laatste duizend dagen. Een open vraag, die tot nadenken stemt. Tegelijk is het ook een uitnodiging en een uitdaging om hier en nu al ‘te bloeien waar je bent geplant’. Het zijn vragen die er echt toe doen en die hopelijk met ons meegaan als we een wandeling maken in de zomerse natuur of als we op een fietstocht ons hoofd leeg maken en ruimte scheppen voor die goede en indringende vraag.

“Alle begin is moeilijk”: dat is de ervaring van Loes Wiggerts, die ze graag met ons wil delen. Ze beschrijft hoe ze toevallig terecht komt bij een boekje van Theo van Rossum osfs. Ze vindt er gedachten in, die haar raken en die haar aan het denken zetten. De conclusie van dat moeilijke begin wordt voor haar – en wellicht ook voor ons – : “Als liefde ons bindt, is God met ons”. Een gedachte die het overwegen zeker waard is.

Zelf werd ik een dezer dagen geraakt door een gebed van Dietrich Bonhoeffer. Deze dominee werd geboren op 4 februari 1906 en werd op 9 april 1945 vermoord in het concentratiekamp Flossenburg. Wikipedia noemt hem “een vooraanstaand Duits kerkleider, theoloog, verzetsstrijder tegen het nazisme en schrijver van christelijke boeken”. Kortom een groot man! Zijn gebed gaat zo:

God,
U bent met mij begonnen.
U bent mij nabij geweest
en hebt mij niet los willen laten.                                                            

U bent mij ook steeds weer
tegemoet gekomen op mijn wegen,
hebt mij verleid en ingepalmd,
hebt tot mijn hart gesproken
en haar bereid gemaakt,
hebt tot mij gesproken
over Uw verlangen
en eeuwige liefde,
over uw trouw en sterkte.

Toen ik kracht nodig had,
maakte U mij sterk,
toen ik rust nodig had,
riep U mij een halt toe,
toen ik vergeving nodig had,
vergaf U mijn schuld.
Diep in mijn hart heb ik dit niet gewild,
maar U overtuigde mij,
mijn wil, mijn verzet, mijn hart.

Heer,
ik heb mij laten overtuigen.
U bent te sterk voor mij.
U hebt gewonnen.

Een schitterend gebed bij ons gouden jubileum. Maar ook voor ieder van u, zo geloof ik. Het zijn woorden ons op het lijf geschreven.

Namens de redactie van Salesiaans Contact wens ik u veel leesplezier en verder alle goeds.

Wim Holterman osfs

 

Alle begin is moeilijk….

En dan ineens, zit je in de redactie van het Salesiaans Contact. Na een jubileumjaar waarin ik samen met Wil de maandelijkse nieuwsbrief mocht verzorgen vanuit de Werkgroep Spiritualiteit, werd ik door de overgebleven leden van de redactie die de digitale versie van het Salesiaans Contact gaat verzorgen gevraagd me bij hen aan te sluiten. Was ook handig, volgens hen, omdat ze de vergaderingen aansluitend wilden gaan plannen aan de vergaderingen van de Werkgroep Spiritualiteit, en daar ga ik altijd samen met Wil heen, dus of ik kon in de redactie komen of ik zou dan op Wil moeten wachten om naar huis te gaan.

Naast de taak van het verspreiden via de mail van het maandelijkse blad, werd ook gevraagd of ik op regelmatige basis iets wil schrijven. Ik heb aangegeven dat ik dat wel wilde proberen. Dus daar gaan we.

Een aantal weken geleden ging ik bij de plaatselijke kringloop een tas oude boeken inleveren, en dan kan ik het niet laten om ook even rond te lopen en dan vooral even tussen de boeken te snuffelen. En wat kom ik tegen: Franciscus van Sales, Profeet van de LIEFDE.  Dit boekje geschreven door Th. Van Rossum uit Beek en Donk is uitgegeven ter gelegenheid van het 125 jarig jubileum van de congregatie der Oblaten en de 80-ste verjaardag van Oblaat Theo van Rossum. Dus als ik het goed heb is dit boekje in 1968 verschenen.

De symbolische afbeelding op de omslag van het boekje: Bij deze twee watervogels, die mensen verbeelden, komen  alle natuurelementen –aarde, water, vuur, lucht tot hun recht. De een ontvangt berichten van de bovennatuur, de ander accepteert ze en zo komen ze volkomen in het Midden staan, waar ze eenheid vieren in het goddelijke Licht.

In het boekje, dat misschien verschillende mensen wel al kennen, staan mooie korte uitspraken en verklaringen met eenvoudige lijn tekeningen en foto’s. Ik wil er daar een aantal van met jullie delen.

Franciscus en Jeanne gingen samen op weg naar het Licht. Franciscus hielp haar, om in harmonie te komen met zichzelf en met God-in-haar.

 

Wij zweven samen Naar het goddelijk Zijn.

Samen één in het ene Licht.

Jullie zullen wel begrijpen dat ik heel blij ben met dit boekje. Het is in duidelijke taal geschreven en toch kun je lang bij te teksten stil staan, er zit een diepere betekenis achter.

De opdracht die er voorin staat is:

Als liefde ons bindt, is God met ons!

Laten we ons daar maar aan vasthouden in deze soms roerige tijden.

Met een vriendelijke groet,

Loes Wiggerts

Duizend dagen.

Al vaker las ik  over de eerste duizend dagen van ons leven: hoe belangrijk en  van vitaal belang deze zijn. Hoe snel je ontwikkeling dan gaat.
De eerste duizend dagen zijn je ouders om je heen, voelbaar nabij.

Maar hoe gaat het met je als de laatste duizend dagen in aantocht zijn. Hoe snel zal deze ontwikkeling gaan? Dan kom je ook bij het woordje: zingeving.

Pas geleden hadden we een bijeenkomst georganiseerd met als onderwerp: “Zingeving, vooral óók als je ouder wordt”. Twee sprekers namen ons mee in hun boeiende verhaal.

Wat vind ik nog écht belangrijk voor de toekomst?

Welke bagage neem ik mee die laatste duizend dagen?

Veel om over na te denken. Het advies was ook: probeer positief te blijven, je hebt zoveel levenservaring en ook zoveel herinneringen.

Een mevrouw van 87 jaar praatte vaak over haar ouders.  Ze sprak steeds in de tegenwoordige tijd. Voor haar waren ze nog dichtbij en ze straalde als ze zei: “Straks komen pa en ma koffiedrinken want ze wonen hier om de hoek”. “U boft”, zei ik dan, “wat lief van ze”. Ze bleven voor haar voor altijd dichtbij.

Op een van onze fietstochten kwam dit weer even bij me op, dat ‘t toch heerlijk is als mooie herinneringen met je mee mogen gaan in die laatste soms moeilijke duizend dagen. En de vraag: wat leerde ik van de minder mooie?

We fietsten langs Franciscus van Sales afgebeeld met pen en boek , zijn beeld bij het kerkhof in Tilburg. Wat zou hij ons willen zeggen over onze laatste duizend dagen. Toch eens  opzoeken.

   Annie van Heerebeek

 

 

Salesiaans contact mei 2023

/in , , /door

VOORWOORD

Toevallig kreeg ik een dezer dagen het volgende vers van Huub van der Linde onder ogen:

‘Want het vuur moet blijven branden
en de hoop mag niet vergaan
en de geest moet kunnen waaien
want de vonk kan overslaan.’

Ik vind het een heel toepasselijk gedichtje op onze weg naar Pinksteren. De Geest moet kunnen waaien. Het vuur in ons mag niet doven. Ook al heb ik soms het gevoel, dat de Geest ‘gekooid’ wordt in structuren en vaste formules, toch worden we uitgenodigd om de hoop levend te houden. Naar Pinksteren toe mogen we blijven hopen, dat de Geest ons inspireert (ons ‘ingeblazen’ wordt). Het is een blijvende uitdaging om de deur van ons eigen hart, maar ook de deuren van de kerk open te blijven zetten zodat er een frisse wind kan waaien, dat er vonken van enthousiasme overslaan.

Ons Salesiaans gedachtengoed is m.i. ook zo’n vonk. Op allerlei manieren proberen we dat vuur in ons brandend te houden. Ook al zeggen we soms, dat de tijd niet meezit: we mogen de vonken blijven oprakelen zodat ze niet verstikken onder de as. Zo mag u dit ‘Salesiaans Kontakt-momentje’ ook zien. Even een klein moment van bezinning, even een aandachtspuntje op onze levensweg. Hopelijk slaat de Salesiaanse vonk van optimisme en van geduldig vertrouwen over. We hopen het van harte.

In dit Kontakt komt Wil Vos aan het woord. Ze daagt zichzelf en ook ons uit om ‘bewust te leven’. Salesiaanser kan het bijna niet.
Maria van Gaal maakt ons deelgenoot aan een wel heel bijzondere gebeurtenis bij de Salesianen van Don Bosco: de priesterwijding van Cirillo de Deus. Het voelde heel goed om daarbij te mogen zijn. En tot slot is er nog ‘nieuws van de Oblaten’, verwoord door Kees Jongeneelen.

Ik wens u allen veel leesplezier. Hopelijk lukt het ons om de ‘geest te laten waaien en vonken te doen overslaan’.

Een hartelijke groet en alle goeds wenst u

Wim Holterman osfs       

 

BEWUST LEVEN

 

Alle goede dingen bestaan in drieën………alle minder goede kennelijk ook.

Zo werd ik in één weekend geconfronteerd met kortsluiting in mijn e-bike,   met door muizen totaal geruïneerde tuinkussens en een flinke lekkage in de badkamer. Geen wereldschokkende gebeurtenissen, maar toch. Bij al dat ongemak werd ik mij ineens weer bewust van het feit, hoe gezegend ik ben met mensen om mij heen. De één met een helpende hand, de ander met een luisterend oor. De onrust in mijn hoofd is intussen weer tot bedaren gekomen, mijn fiets is gerepareerd, de kussens afgevoerd en onder het gedrup staat een emmer, in afwachting van een nieuwe afsluitende ring in de afvoer.

 

Wonderlijk toch, dat er kennelijk altijd eerst iets moet gebeuren, voordat we ons weer ergens bewust van worden. Zoals we ons er in Coronatijd  bewust van werden, dat we wel erg veel hectiek in ons bestaan hadden, waarna we  ons massaal voornamen, dat dat toch anders moest. Niet meer dat gehol en gevlieg, maar wat meer rust inbouwen, zodat we wat bewuster in het leven zouden staan. Wat mij betreft toch een hele opgave. Want: de tijd vliegt en ik vlieg (weer) mee.

 

Zo spoedde ik mij op de zaterdag van hierboven beschreven weekend

naar de bijeenkomst van onze Salesiaanse familie. Een spoed, die mogelijk bijgedragen heeft aan de kortsluiting in mijn fiets, maar dat even terzijde. Het was een prachtige, waardevolle dag, mede door het feit, dat “bewust leven” één van de uit te werken opdrachten was. Het leverde boeiende gesprekken op. Gesprekken die ik tijdens mijn  fietstocht  naar huis, nog eens de revue liet passeren. Het ging over bewust aan de dag beginnen door middel van meditatie: Wat moet gedaan, wat wil ik doen en hoe pak ik dat aan. Er klonken verhalen over structuur in de dag met een bewust opgesteld plan. Verhalen ook, die vol zaten met vragen: waarom doe ik wat ik doe, leef ik wel duurzaam en zo niet, hoe kan ik dat verbeteren? Of: waar sta ik nu, wat zou ik nog willen in de tijd, die ik (hopelijk) nog heb te gaan? Ook bewust een positieve bijdrage proberen te leveren binnen de huidige wereldproblematiek kwam ter sprake. Maar ook het  bewust tijd inplannen voor ontspanning en genieten van de prachtige natuur om ons heen. Zo gaven we elkaar heel open een inkijkje in ons dagelijks pogen bewust te leven. Een leven dat vorm krijgt, mede dankzij de spiritualiteit van Franciscus van Sales.

 

Ik herkende mij in wat anderen vertelden. Maar al fietsend realiseerde ik mij, dat ik iets niet benoemd had. En wel, dat ik er af en toe schoon genoeg van heb om mij steeds weer bewust te moeten zijn van oorlog, rampen, vluchtelingenproblematiek en zo veel ander menselijk leed. Soms  trek ik het gewoon niet meer en met het laatste beetje bewustzijn dat er nog over is, kan ik dan alleen nog maar onderduiken in mijn eigen leefwereld, aan het eind van de Meentweg, aan de rand van de polder. Afhankelijk van het jaargetijde  ga ik spitten, zaaien, schoffelen, snoeien, planten  en zo mogelijk oogsten.

Geheel opgaand in mijn kleine paradijs, voel ik dan hoe opgebouwde spanningen, frustraties, zorgen, gemis en heimwee beetje bij beetje afvloeien naar de aarde. Na zo’n dag val ik doodmoe, maar o zo voldaan in een diepe slaap, om de volgende morgen als herboren weer op te staan. Klaar om met inspiratie van Franciscus van Sales  mijn “bewuste” leven weer op te pakken. Weer opnieuw beginnen, dat mag, die kans wordt ons elke dag weer gegeven. En Franciscus wist als geen ander, hoe hard wij die kans nodig hebben. Hij wist hoe wij mensen in elkaar steken. Wij willen het goede, maar kunnen het soms gewoon niet volbrengen. We lopen ergens vast, raken de draad soms kwijt. In het ergste geval geven we de moed op.  Met het schrijven van zijn boek  “de Inleiding” heeft hij hier volgens mij al rekening mee gehouden, want in hoofdstuk 1 van het laatste deel daarvan schrijft hij o.a.:

“Wij moeten telkens opnieuw onze krachten blijven oefenen, wij moeten telkens onze voornemens steunen met de krachtige besluiten van onze wil. Vogels slaan ook voortdurend hun vleugels uit; doen zij dit niet dan kunnen zij natuurlijk niet blijven vliegen maar tuimelen onmiddellijk omlaag naar de aarde. Zulke vogels zijn wij, wij moeten blijven vliegen.”

Nou, vliegen, dat kan ik goed. Maar vanaf nu dan wel op Salesiaanse vleugels: bewust, kalm en in vertrouwen. Moge Franciscus zelf mij daarbij terzijde staan!

Wil Vos

Nieuws van de Salesiaanse Familie 

Priesterwijding Tweede Paasdag 2023

Paasmaandag 10 april 2023 is Cirilo De Deus , Salesiaan van Don Bosco, in de kapel van Don Bosco in Oud-Heverlee (België) tot priester gewijd. Degenen die in 2022 naar Annecy geweest zijn op pelgrimstocht samen met mensen van Don Bosco, kregen een uitnodiging aanwezig te zijn bij deze priesterwijding. Samen met  Kees Jongeneelen osfs en Wim Holterman osfs, Wil Vos en Loes Wiggerts ben ik er bij geweest. Het was een bijzondere en gedenkwaardige ervaring. De viering vond plaats in de mooie kapel van Oud-Heverlee. Omdat Cirilo uit Oost-Timor komt en zijn ouders door omstandigheden er niet bij konden zijn werd de plechtigheid via livestream en ondertiteling uit gezonden. Het eerste lied was een lied van Huub Oosterhuis: ‘Licht dat ons aanstoot in de morgen’. We kregen na de viering te horen dat Huub Oosterhuis de avond er voor was overleden. Cirilo werd begeleid door een twintigtal priesters waaronder Kees en Wim, de provinciaal Winfried Wambeke en bisschop Luc van Looij.

                                                                   

Na de gelofte af te hebben gelegd volgde de litanie van alle heiligen terwijl de nieuwe priester plat op de grond lag. Daarna volgde een handoplegging van alle aanwezige priesters en de Bisschop. De wijding werd besloten met een vredeskus als teken van opname in het priestercollege. Dat alles heel plechtig . Cirilo sprak nog een ontroerend dankwoord, ook naar zijn ouders in zijn eigen taal. Na de eucharistie volgde een receptie in een grote feestzaal. Kees en Wim gaven Cirilo namens de Oblaten in Nederland een beeld van Frans van Sales en Jeanne de Chantal.  We werden verrast door een kleurrijk smakelijk buffet, afgesloten met een taartbuffet en koffie. Er is heel wat gepraat maar uiteindelijk moesten we toch afscheid nemen van een zichtbaar gelukkige priester Cirilo , in de hoop hem en de mensen van Don Bosco nog eens gauw weer te zien.

Maria van Gaal

(voor wie wil is de wijdingsplechtigheid nog te zien via:
https://www.youtube.com/watch?v=ZwxH_WxmFIE&embeds_euri=https%3A%2F%2Fdonbosco.nl%2F&feature=emb_title )

 

NIEUWS VAN DE OBLATEN

Familiedag

Zaterdag 22 april kwamen we met 40 mensen van onze Salesiaanse familie bijeen in Eemnes.Als gast mochten we die dag onze contactpersoon vanuit het generalaat en provinciaal van de Duitssprekende provincie Josef Költringer osfs verwelkomen. De werkgroep spiritualiteit had de dag weer goed voorbereid en een zeer uitdagend thema bedacht. Na een woord van welkom werden we via een korte meditatie naar het thema geleid.
“Wat hield jou de laatste tijd bezig. Welke gevoelens speelden er en beheersten je denken en voelen”. Daarna kon men kiezen uit de volgende thema’s.

*Geluksgevoel, genieten van, dankbaar zijn: aandachtig leven
*Onrust en sombere gevoelens: op zoek, naar troost, naar mensen die met je meevoelen.
*Verlangens en geduld: keuzes die je moet maken, je niet laten opjagen.
*Oordelen versus bescheidenheid: in de spiegel durven kijken, eerlijk te zijn.
*Bewust leven: dankbaarheid, op zoek gaan naar inspiratie en spiritualiteit.
Mensen met hetzelfde thema vormde een kleine groep met de opdracht:


Maak, als deel van de overweging, een samenvatting van wat jullie besproken hebben en maak ook een voorbede. In de kleine groepjes ontstonden levendige gesprekken over het gekozen thema.

Na de lunch was er nog ruimte voor een aantal mededelingen en daarna was er een sfeervolle viering in de kerk. Er werd uit volle borst gezongen zodat de ruiten er bijna van rinkelden. Met dank aan onze gast pater Josef en de mensen van Eemnes voor de goede zorgen van die dag ging ieder om 4 uur weer huiswaarts. Het was een goede dag van inspiratie en ontmoeting.

Europese conferentie

Sinds half januari zijn we als Europese oblaten met elkaar in gesprek. Het is niet de bedoeling dat de Franse, Duitssprekende en Italiaanse provincie en wij als Nederlandse communiteit een grote provincie gaan vormen. In gesprek met leden van andere congregaties is het duidelijk geworden dat het samenvoegen van Europese delen geen goede oplossing is; waar dit wel is gedaan, is dat uiteen gevallen. De redenen daarvoor zijn onder meer historisch van aard, juridisch en financieel. Hoe dan ook is het samenvoegen van delen geen goede optie en al helemaal geen oplossing. Samenwerken is dat wel. We willen kijken hoe we elkaar in de toekomst kunnen ondersteunen en waar nodig helpen. In september komen we een dag samen in Duitsland.

Willem Spann

9 juni viert onze medebroeder Willem Spann zijn 90e verjaardag. We wensen Willem een feestelijke dag en een goed nieuw jaar vol gezondheid en we hopen dat hij net als zijn moeder de honderd vol zal maken.

 Jubilea

Na het diamanten jubileum van Henk in maart maken we ons nu op voor 2 jubilea in de maand juni.
3 juni is het 50 jaar geleden dat ik door Mgr. Zwartkruis in de parochiekerk van Jan de Doper in Amsterdam priester werd gewijd en 23 juni viert Wim Holterman dat hij 50 jaar geleden door Mgr. Desmedt in Zeebrugge gewijd is.
Als Salesiaanse familie vieren we deze 3 jubilea gezamenlijk op 1 juli in Eemnes.

 

                                                    Kees Jongeneelen osfs

 

 

 

 

 

Salesiaans Contact oktober 2023

/in , , /door

Post van monseigneur

Judith de Raat

We zijn intussen aangekomen bij de vijfde brief van Franciscus van Sales aan Madeleine de la Fléchère. Eind mei van het jaar 1608 had hij haar geschreven, nu is het juli en schrijft hij haar binnen enkele dagen meerdere brieven. Het is typerend voor de beginperiode van het contact per brievenpost: veel opeenvolgende brieven in het begin en daarna een wat kalmer ritme, met langere periodes tussendoor, waarin het contact tot bestendigheid en rust komt.

Deze vijfde brief is gedateerd op 13 juli 1608 en heeft in de Annecy Editie nummer CDLXVIII. Waar de brieven die Franciscus van Sales aan Madeleine de la Fléchère schreef in brievenboeken of vertalingen zijn overgenomen, ontbreekt deze brief meestal. De brief die hij op het einde van deze brief aankondigt, wordt dan wel opgenomen. Die is overigens van 16 juli 1608, drie dagen later dus.

Madeleine de la Fléchère wordt in deze brief door Franciscus van Sales aangeduid als iemand met een ‘melancholische inslag’. Daarmee verwijst hij naar de temperamentenleer, die mensen indeelt in vier categorieën. Naast het melancholische temperament zijn er het sanguinische, cholerische en het flegmatische type. Iemand met een melancholische inslag is volgens deze leer introvert, een gevoelsmens met bijbehorende pieken en dalen, vaak creatief, maar ook behept met een pessimistische inslag.

Als geestelijk leidsman past Franciscus van Sales zijn woorden en adviezen aan, zodat ze beter aansluiten bij wie de ontvanger is. In de woorden die hij hier schrijft, klinkt passende steun en troost door voor iemand die het niet alleen moeilijk heeft, maar het ook zichzelf niet makkelijk maakt.

In de brief wordt verwezen naar Angela van Foligno (1248-1309). Deze Italiaanse mystica werd in 2013 heiligverklaard. In de Philothea verwijst Franciscus van Sales ook naar haar, bijvoorbeeld in deel 4, hoofdstuk 14, als het over geestelijke dorheid gaat:

“Het gebed waartoe je jezelf met geweld moet dwingen, heeft God het liefst, aldus heeft de zalige Angela van Foligno gezegd. Dat komt omdat je zo’n gebed niet verricht uit smaak, uit grage gevoelens, maar alleen uit het verlangen om aan God te behagen. Je wilskracht moet in dit geval je dorheid en geestelijke onvruchtbaarheid overwinnen.”

In dit citaat wordt, net als in de brief, het woord ‘geweld’ gebruikt. Wie een bepaalde persoonlijkheid of karaktertrek heeft en daar onder lijdt, zo lijkt hier de boodschap, doet er goed aan zichzelf zo nu en dan wat geweld aan te doen. Pak jezelf op, geef jezelf een zetje, spreek jezelf een beetje streng toe, want anders blijf je bij de pakken neerzitten en dat leidt nergens toe. Hopelijk heeft dat Madeleine de la Fléchère goed gedaan.

Annecy, 13 juli 1608

Je laatste brief heb ik nog niet beantwoord omdat ik geen betrouwbare bezorger heb gevonden, maar deze brief geef ik nu toch mee, ook al zal die niet kunnen volstaan als antwoord. Ik wilde je alleen maar schrijven om je te zeggen dat ik elke dag met een hele speciale genegenheid voor je bid tot Onze Lieve Heer. In mijn gebed vraag ik Hem om je te helpen met vertroostingen tijdens de zorgen en de last die je zwangerschap je zal geven. Aan jou denkend stel ik me zo voor dat je melancholische inslag je zwangerschap zal aangrijpen om je veel verdriet te doen. En als je verdrietig bent, zul je je alleen maar meer zorgen maken.

Doe dat niet, smeek ik je. Als je je zwaar op de hand, verdrietig en somber voelt, sta jezelf dan niet toe om dat zonder meer te blijven. Ook als het erop lijkt dat alles wat je doet zonder smaak, zonder gevoel en zonder kracht is, blijf dan onze gekruisigde Heer omhelzen. Geef Hem je hart, wijdt je geest en je genegenheid aan Hem, gewoon zoals die is.

De zalige Angela van Foligno zei dat Onze Lieve Heer haar geopenbaard had dat niets zo aangenaam was als dat wat door haar met geweld gedaan werd. Dat wil zeggen, dat wat ze deed met een grote, vastberaden wil, tegen alles in, of dat nu lichamelijk van aard was of geestelijke dorheid, droefheid en innerlijke nood.

Mijn God, mijn lieve dochter, bedenk hoe gelukkig je zult zijn als je trouw bent in je voornemens, te midden van het kruis dat jou wordt voorgehouden door Hem die je heeft liefgehad tot in de dood, de dood aan een kruis (Filippenzen 2, 8).

Zodra het kan, zal ik je laatste brief beantwoorden en ook schrijven aan mevrouw de Mieudry en aan je lieve zus, mevrouw de la Forest. Blijf dichtbij Jezus, leef in Hem en door Hem, die van mij jouw toegewijde dienaar maakt.

Franciscus, bisschop van Genève

 

NIEUWS VAN DE OBLATEN

12 OKTOBER  STICHTERSDAG

Louis Brisson was helemaal niet voorbereid toen hij van de Visitatiezuster Maria Salesia Chappuis te horen kreeg dat hij de priester was die God had uitgekozen om een mannelijke religieuze gemeenschap te stichten om het leven en werk van de heilige Franciscus van Sales in deze wereld levend te houden. Brisson dacht eerst dat dit een verzinsel was van een vrome vrouw en dacht er niet aan om haar serieus te nemen, zelfs niet toen er onverklaarbare wonderen gebeurden. “Ik wil niet,” zei Brisson op 25 februari 1845, “zelfs niet als Jezus Christus persoonlijk aan mij zou verschijnen.” Brisson zelf bekende vele jaren later wat er precies gebeurd is. Hij zag Jezus Christus voor hem staan en hem met een strenge blik aankijken. Het is niet belangrijk of dit wonder werkelijk heeft plaatsgevonden, veel doorslaggevender is dat Brisson er vanaf die dag mee instemde deze wil van God in zijn leven te vervullen.
Op zondag  12 oktober 1873, ’s middags om 4 uur ontving bisschop Ravinet rector Brisson met 5 medebroeders. De bisschop nam ze op in het noviciaat, en richtte de congregatie canoniek op, volgens kerkelijk recht.

Deze dag werd daarmee de stichtingsdag van de Oblaten van Franciscus van Sales.

Tien jaar voor zijn dood zal Louis Brisson zeggen: “Moeder Chantal vroeg Sint Franciscus van Sales om een congregatie van mannen te stichten die leefden en werkten vanuit zijn spiritualiteit: Waarom leidt u geen priesters op die zijn zoals u en die uw geest bewaren?“ Driehonderd jaar later zijn wij gekomen om deze erfenis op ons te nemen. En we zijn op het juiste moment gekomen.”

 

Allerzielen, 2 november 2023

De dagen zijn wat grauwer geworden. Er is bewolking en de avond valt steeds vroeger. Bomen verkleuren, en de wind waait steeds meer kale plekken in het bos. De herfst is in gang gezet, en het seizoen reikt ons als vanzelf de gedachte van sterfelijkheid aan.

Waar het seizoen dat al niet doet, doet dat de omgeving wel. We hebben vaak allerlei manieren om te spreken over onze doden. Ze worden gekend en bewaard door God, ze mogen rusten in vrede, ze zijn opgenomen in het eeuwig licht…

Soms zeggen mensen: “Ons moeder is uit de tijd”. Het lijkt een heel eenvoudige zegswijze, maar ze is eigenlijk heel treffend en diepzinnig.

Onze doden zijn uit de tijd… Onze uren en dagen, onze maanden en jaren tellen niet meer voor hen, ze zijn in het land buiten de tijd. Het land buiten onze tijd: is dat niet de eeuwigheid waar de klok niet loopt en tijd niet verstrijkt? In die eeuwigheid die God is, worden onze doden gekend en bewaard. Daar mogen ze zijn, in liefde opgenomen bij de velen die ons voorgingen, daar mogen ze zijn, waar eens ook onze bestemming is.

En intussen doet de tijd met ons haar werk: ze heelt de wonden, ze verzacht en verzoent, en legt een sluier over de herinnering.

Binnenkort is het Allerzielen. Meer dan gewoonlijk denken we die dag aan onze doden. Ze lichten als het ware weer op in onze herinnering. We bezoeken onze doden, aan het graf, bij de urnenmuur, bij de foto op het dressoir, in de diepte van onze herinnering en van ons hart. We zoeken de band met hen, en we weten dat ze gekend zijn, door ons, maar meer nog, steeds meer, door de Levende die Tijd en Eeuwigheid is. In die Eeuwigheid blijven onze doden gekend, ook als wij steeds meer ons leven hernemen, onze wegen verder gaan, ook als eens onze tijd gekomen is…

Huub Oosterhuis schreef ooit dit gebed bij het overlijden van een mens. Ik reik het u aan, met de wens dat wij bemoediging en troost mogen vinden in het geloof dat onze lieve doden, die uit de tijd zijn, behoed blijven door de Heer van alle tijd.

God, wij waken bij deze dode
en bidden voor hem,
want nu zijn lichaam is verstard
willen wij zijn naam toch
levend houden in ons midden.
Maar wij weten hoe zelfs dat onmogelijk is:
hij zal nog dieper sterven in ons,
zijn naam zal inslapen in onze herinnering,
en ook de droefheid zal ons ontnomen worden,
wij zullen verder leven zonder hem.
Wij bidden U, dat hij, levend bij U,
mag waken over ons;
dat hij onze voorspraak,
ons gebed mag zijn bij U;
dat hij U onze namen in herinnering mag brengen
zonder ophouden, zoals Jezus Christus doet,
een mens naast U
in alle eeuwigheid.

Op zaterdag 4 november komen we als Oblaten samen met de familie van onze overleden medebroeders en leden van onze Salesiaanse familie samen. We vieren eucharistie en noemen de namen van onze overledenen en ontsteken voor hen licht. Zo brengen we hen in herinnering  en ontsteken licht om te getuigen van ons geloven dat zij leven in het Eeuwige Licht.

 Kees Jongeneelen osfs

 

 

 

 

 

Salesiaans Contact mei 2024

/in , , /door

Graag bieden we u weer een nieuw Salesiaans Contact aan. Hopelijk luidt dit nummer voor ons een nieuwe lente in. Het wil zijn als een hartelijke groet onzerzijds. We wensen u hierbij veel leesplezier. Hopelijk biedt het ook wat inspiratie op weg naar Pinksteren.
Namens de redactie groet ik u allen met een Salesiaanse groet,


Wim Holterman osfs

Bidden

In welk van de volgende uitspraken herkent u uzelf het meest: “Ik bid nooit” of “Ik bid soms, af en toe, geregeld” of “Ik bid altijd”? Om bij de eerste uitspraak te beginnen: “Ik bid nooit, of nooit meer”. Misschien zeg je wel dat je vroeger thuis bad en dat je ook (vaak) naar de kerk ging maar dat je er nu alleen maar komt als je moet, vanwege een uitvaart of iets anders waar je niet onderuit kunt. En thuis bidden, daar komt het ook niet meer van. Misschien ben je zo druk met alles wat je moet doen en ’s avonds plof je in bed en weg ben je. Ook maak ik mee dat mensen zeggen dat ze zo teleurgesteld zijn in hun gebed dat ze het maar opgegeven hebben. “Ik heb zo vaak gebeden dat mijn man/vrouw weer beter zou worden en ik heb zoveel kaarsjes opgestoken maar het heeft niets geholpen” hoor ik dan teleurgesteld zeggen. Voor mij is het afgelopen”.

Want zo verschillend als wij mensen zijn, zo verschillend is ook ons bidden.

Bidden is voor mij dat je met je hele hart voor God gaat staan; wie God dan ook voor je is en welke Naam je hem ook geven wil. Misschien is het woord God nietszeggend voor je geworden en weet je niet hoe je datgene of diegene moet aanspreken waar andere mensen “God” tegen zeggen. Misschien is het net een grote Leegte of misschien als een Licht of Warmte die soms in je komt. Misschien Iets waarvoor je huivert of wellicht iets waardoor je je gedragen voelt. God kan zich op zoveel manieren aan ons voordoen.

Bidden is voor mij: als je stil staat bij dat onuitsprekelijke in ons leven. En dat kan ook weer op zoveel manieren. Als je bijvoorbeeld heel dankbaar wordt en er spontaan een “Dank je wel” uit je hart komt. Maar je kunt ook vreselijk kwaad zijn en uitschreeuwen: “Ik wil niet meer leven, haal me maar op”. Het kan ook een kreet om hulp zijn als al het andere niet meer helpt en we zeggen: “Je kunt er alleen maar voor bidden”. Het kan zijn dat je het gevoel hebt dat je het tegen jezelf zegt of misschien wel dat je het de eindeloze verte van het heelal in stuurt.

Ik herken me vooral in wat onze patroon Franciscus van Sales over bidden zegt.

Franciscus van Sales plaatst het gebed in ons hart, ons verstand en onze ziel. Enerzijds zegt hij dat het gebed het water is dat leven geeft aan het hart en dat het hart de boom des levens is in de boomgaard van de mens. En hij maakt gebruik van hetzelfde beeld als hij in de Inleiding op het devote leven schrijft: “Het gebed opent ons verstand door de klaarheid van het goddelijke licht en onze wil voor de gloed van de liefde van God. Het gebed is een gezegende bron die de planten van onze goede voornemens besproeit, wasdom en bloei geeft.”

Die levende relatie, deze verbondenheid, het spreken met God -zoals een mens spreekt met zijn vriend of vriendin – heeft ook Jezus van Nazareth niet voor zichzelf gehouden, maar hij heeft erover verteld telkens weer opnieuw. Hij heeft er vanuit gehandeld en zich met hart en ziel aan mensen verbonden, zoals hij zich met hart en ziel verbonden voelde met God. Zo werd hij in zijn tijd een veilige gids voor mensen, iemand aan wie je je over kon geven, een mens bij wie je je thuis kon voelen. Niet voor niets zijn mensen hem “de weg” gaan noemen, “de waarheid”, “het woord van God”.

In zijn brieven probeert Franciscus vooral een antwoord te geven op de vraag die ook de leerlingen van Jezus aan hem stelden: “Heer, leer ons bidden” (Lucas 11,1). Franciscus van Sales geeft geen enkele keer als hij die vraag krijgt een standaardantwoord, in de brieven tracht hij steeds een persoonlijk antwoord te formuleren. Want zo zegt hij ieder mens is verschillend, dat is heel belangrijk om voor ogen te houden. Zelfs in de Inleiding tot het devote leven, en dit werk wordt vaak gezien als een handboek voor het spirituele leven, geeft hij niet louter algemene aanbevelingen. De weg van het devote of spirituele leven is een individuele weg, iedereen moet zijn eigen weg vinden. Franciscus van Sales is hierover heel duidelijk: “U wilt dat ik u iets over het gebed vertel. Velen vergissen zich enorm, ze geloven dat ze methodes en technieken zich eigen moeten maken´´

Franciscus van Sales breekt een lans voor het levensgebed. Het levensgebed wordt door hem heel eenvoudig omschreven: “Alle handelingen van degenen die met ontzag voor God en volgens zijn geboden leven, zijn voortdurend in gebed. Dit wordt levensgebed genoemd´´
Als er iemand van wie je houdt erg ziek is, ben je daar de hele dag mee bezig en je wilt zo graag dat hij of zij weer beter wordt. Of je bent verliefd geworden. Dan denk je ook de hele dag daar aan en je verlangt naar je geliefde. En zo kan het ook zijn met onze God. Je bespeurt achter de dingen die je meemaakt iets wonderlijks en dat houdt je bezig. En je verlangt er naar dat dit wonderlijke steeds dichter bij je zal komen. Als ik nu in de natuur loop met al dat tere groen dat opengaat, dan gaat in mij dat verlangen open naar het Leven dat zich in mij ontplooien mag. Ik hoor dan ook van veel mensen dat de natuur hen veel zegt.
Bidden is dan: in je dagelijkse leven met God bezig zijn. En dat kan ook in de drukte en de stress in een flits door je heengaan. Ik denk dat in onze tijd veel mensen op deze manier onophoudelijk bidden. En dan kan van daaruit ook de behoefte groeien om daar woorden aan te geven, een lied over te zingen of in stilte er tijd voor te nemen om dat Wonderlijke in je toe te laten

Ziekte en tegenslagen kunnen je het idee geven dat je niets meer voelt van het Wonder van het leven en dat God ver weg is. Maar ook kun je op de bodem van je hart God opnieuw ontmoeten, heel puur en uitgezuiverd. Tot slot zegt Franciscus: “Doe je gebed goed; leg je hart in de handen van God; laat je ziel rusten in zijn goedheid en vertrouw je zorgen toe aan zijn bescherming. […] Doe goed wat je kunt en laat de rest aan God over, hij zal vroeg of laat doen wat nodig is”

Dat wens ik je dan ook toe als ook jouw leven getekend is door leed en eenzaamheid. Dat je dan het pure verlangen in je mag voelen en daaruit sterkte mag putten.


Kees Jongeneelen osfs

 

MEIMAAND – MARIAMAAND

In Eerde – onder de rook van Veghel – is 26 jaar geleden een Mariakapel gebouwd. Een kapel die zomaar opduikt ‘op de Kuilen’ in het landschap van het buitengebied. Elk jaar op Moederdag is er bij die kapel een Eucharistieviering in de openlucht waarbij steeds heel veel mensen aanwezig zijn. Bij gelegenheid van het 25-jarig bestaan heb ik vorig jaar onderstaande tekst geschreven die ik graag met u wil delen.

MARIA OP DE KUILEN

Een stille landweg, een kleine kapel.
Een klein monument van gelovig vertrouwen.
Een ereplaats voor Maria,
een bidplek voor mensen uit d’Eerd.
Hier gaat de hemel open,
worden gebeden gehoord,
die klinken uit de diepte van mensenharten.
Een ‘Weesgegroet’, gezegd in stilte,
stijgt omhoog en komt aan.
Diepe verlangens, verpakt
in kleine of stille woordjes,
vinden hier een veilige plek.
Bij het vertrouwde beeld van Maria
weet je: ik mag zijn zoals ik ben:
met mijn dank en ook met mijn pijn.
Er is een onzichtbaar luisterend oor.
Hier vind je kracht naar kruis,
de nodige steun in de rug.
Een kleine kapel als een tussenstop
om weer verder te kunnen in het leven.
Je brandt hier een lichtje
als een gebed dat blijft doorgaan.
De vele kaarsjes geven nieuwe energie.
Ze verwarmen je leven,
je voelt je weer gedragen.
Deze kapel is als een asielplaats,
als je even niet weet waar het te zoeken.
Ze is rustgevend, geeft houvast
als je moeite hebt je staande te houden.
Maria spreidt hier haar mantel
waaronder wie dat wil mag schuilen.
Je mag hier binnen zonder afspraak.
Zij is er, zij heeft hier een thuis
waar je altijd welkom bent
al meer dan vijfentwintig jaar.

Wim Holterman osfs

Salesiaans Contact maart 2024

/in , /door

Op weg naar Pasen bieden we u weer een nieuw Salesiaans Contact met wat artikelen die u hopelijk tot nadenken stemmen. In mijn ogen zijn ze een overdenking waard, maar ook mogen ze uitnodigen tot een glimlach van herkenning. Ik wens u namens onze redactie veel leesplezier toe.

 RIJKDOM

Het is krokusvakantie en ik ben een dagje op stap met mijn kleindochter. Zij mocht kiezen waar ze heen wilde en het is een overdekt pretpark geworden waar figuren als Wickie de Viking, Maja de Bij, Mega Mindy en K3 ons rondleiden langs o.a. een superglijbaan, vliegende fietsen, een draaiend schip en nog vele  andere tot de verbeelding sprekende attracties. Nu ben ik beslist geen liefhebber van al dat gedraai en heen-en–weer-geslinger, maar vandaag kan ik er niet onderuit. Ook al is Eleanor inmiddels groot genoeg om zonder begeleiding toegang tot al dat vertier te krijgen, met z’n tweeën vindt ze het gewoon veel leuker. En dus zit ik met kloppend hart naast haar in het karretje van de achtbaan, mij voornemend om vooral te proberen mijn angst los te laten tijdens die duizelingwekkende rit die mij ongetwijfeld te wachten staat. De beugel gaat naar beneden, er klinkt een belletje, mijn kleindochter knijpt even in mijn hand (wie begeleidt nu wie?) en daar gaan we………….eerst heel langzaam omhoog een pikdonkere ruimte in en dan in vliegende vaart naar beneden, naar rechts, naar links, weer naar rechts. Met mijn ogen inmiddels stijf dicht dreig ik toch even in paniek te raken, maar dan ineens denk ik aan mijn voornemen. En zowaar, het lukt! Voor het eerst kan ik genieten van een rit als deze. Meegaan in de flow zoals dat heet, waarbij ik zelfs om mij heen durf te kijken. Wat een overwinning!

Vervolgens toch wel wat onvast op mijn benen naar een volgende uitdaging. Dat wordt de zweefmolen. Een gigantisch ding, dat niet alleen rond draait maar ook nog eens schuin omhoog beweegt. Terwijl mijn kleindochter vrolijk in een  stoeltje klimt, neem ik toch weer plaats met een knoop in mijn maag. Zal het me lukken om ook hier ontspannen in mee te gaan? Het eerste rondje gaat heel rustig maar dan komt de vaart er in en voor ik het weet suizen we in het rond.  “Lieve hemel……” Dan hoor ik naast mij ineens: “Oma, ik vlieg” en ik zie hoe zij haar armen uitstrekt en vliegbewegingen maakt. Op dat moment is het, alsof al mijn angst uit mijn lijf geslingerd wordt en voel ook ik mij als een vogel, frank en vrij, geheel omgeven en gedragen door de lucht, die mij als het ware opneemt. Ik kom los, los van het denken, los van de aarde, van de wereld om mij heen, los van het alledaagse. Ik ga  op in iets, wat ik eigenlijk niet benoemen kan. Het voelt als een soort van meditatie. Dan ineens is het voorbij. De zweefmolen komt weer tot stilstand.

Nogal onder de indruk van wat mij is overkomen val ik neer op een bankje en terwijl mijn “begeleidster” voor de tweede keer rond suist gaan mijn gedachten naar onze vorige kringbijeenkomst, waarin we ons aan de hand van de derde bijdrage van Wim Collin (Salesiaan v. Don Bosco)verdiepten in de aanwijzingen van Franciscus van Sales voor meditatie in het dagelijks leven. Ook al zal Franciscus nooit in attracties als deze hebben gezeten, de “achtbaan en de mallemolen van het leven” heeft ook hij wel degelijk aan den lijve ondervonden. Toch wist Hij gaandeweg onder alle omstandigheden de kalmte te bewaren en wist Hij het kompas van zijn hart altijd op God gericht te houden. De meditaties, waarover Hij schrijft in de “Inleiding” en die Hij ook ons van harte aanbeveelt, zullen hem daarbij beslist enorm geholpen hebben. Voor mij blijft mediteren echter toch lastig. Tegen de aanbevelingen van Franciscus in is het voor mij dan ook geen dagelijkse kost, daar ik maar moeilijk mijn “denken” uit kan schakelen omdat er elke dag opnieuw weer zoveel gebeurt of staat te gebeuren wat vanaf het ontwaken vrijwel meteen mijn aandacht opslurpt. Maar soms, heel soms lukt het, weet ik mijn gedachtenpatroon op pauze te zetten. Bijvoorbeeld als ik in alle vroegte mij laat raken door de stilte, de uitgestrektheid en de schoonheid van onze Eemnesser polder. Of, zoals nu dus, totaal onverwacht, in die zweefmolen. Franciscus zegt in al zijn geschriften dat God altijd om ons heen is, overal, in elke situatie. Dus niet alleen in de stilte, maar ook, misschien wel juist als onze wereld op zijn kop staat. Als alles om ons heen is verworden tot chaos en woestenij, juist dan is Hij er! In die zweefmolen mocht ik het even, heel even ervaren!

“Oma, kom je?” klinkt het dan. Nog een beetje zweverig in mijn hoofd word ik weer opgenomen in het rumoer en de gezellige drukte om mij heen. En wat voel ik mij rijk!


Wil Vos – Post              

HET GOEDE DOEN

Soms trek je er met elkaar even op uit. Dat doet een mens goed. We wilden Marus en Igna de Koloniën van Weldadigheid in Frederiksoord (Drenthe) laten zien. Wij waren er al eens geweest; ook toen we er de tweede keer waren werd ik -zodra ik de eerste ruimte binnen kwam- meteen weer geraakt door wat goede mensen willen doen om anderen te helpen. In dit geval de armoede te boven helpen komen die in de 19e eeuw in de grote steden alleen maar toe nam. Wat kunnen mensen ons toch inspireren.

 Louis Brisson is voor ons allemaal een voorbeeld van een mens, een Franse priester die in staat was om het goede te doen in zijn tijd (1817-1908). En ook iemand die dat bleef volhouden ondanks alle tegenslagen. Hij groeide op in roerige tijden; de opstanden onder Karel X (1757-1836), zijn moeilijkheden en twijfel op het seminarie ,de houding van de Franse overheid naar de kerk toe (1900; opheffing van de congregaties), de industriële revolutie . We kennen allemaal zijn geschiedenis zoals opgetekend door Dirk Koster in zijn boek “Louis Brisson” (2007). We weten dan ook dat hij zich inzette voor het onderwijs aan jongens, de begeleiding en opvang van meisjes die in de fabrieken onder barre omstandigheden werkten en het weeshuis (1878).

Een tijdgenoot van hem was de Belgische priester Adolf Daens (1839-1907). Hij kwam uit een arbeiders- en klein middenstandsgezin. Zijn vader was leidekker, zijn moeder mutsenmaakster en winkelier. Ook Daens ondervond tegenstand in de kerk, bij de Jezuïeten, en werd uiteindelijk seculier priester. Hij ging terug naar Aalst waar zijn broer woonde, en werd getroffen door het lot van de arbeiders. Velen kwamen van het platteland. Misten de oude structuren. Er was een overaanbod aan arbeiders. Zeer lage lonen en dus grote armoede. Daens werd daardoor niet alleen priester van waaruit hij zijn werk verrichtte, maar ook politicus. Hij probeerde het goede te doen. Hij was de grondlegger van het Daenisme. Een christendemocratische beweging .(1893 Christene Volkspartij) Daens was geïnspireerd door de encycliek “Rerum Novarum” In 1894 werd Daens lijsttrekker van de partij.

Niet alleen priesters zetten zich in tegen de armoede in de steden. Ook anderen bedachten projecten om arbeiders uit hun armoede te halen. Zoals Jean Baptiste Godin, zoon van een metaalbewerker, zelf een fabrikant van haarden en fornuizen, in Guise in Frankrijk met zijn Familistère. Ook hij was geraakt door de werkomstandigheden van de arbeiders. Hij zorgde voor woonruimte, scholing, winkels en recreatie.

En ook hier in Nederland zijn mensen die geraakt worden door de noden van anderen. Dan denk ik aan Johannes van den Bosch die de Maatschappij van Weldadigheid oprichtte. Johannes was een hoge militair en staatsman, die ook gouverneur-generaal was in Nederlands Indië. Tijdens een van zijn verblijven in Nederland was hij enorm geschrokken van de grote armoede en achteruitgang in de grote steden. Beïnvloed door het verlichtingsdenken gaat hij er van uit dat met gezond verstand alles op te lossen valt. Hij gelooft in de maakbaarheid van de mens en het landschap. Ook hij wilde het goede doen. Hij maakt en berekent plannen. Hij richt een vereniging op waarvan de leden een contributie betalen en koopt vanaf 1818 grond waar hij de Koloniën van Weldadigheid sticht. Frederiksoord was de eerste kolonie, bedoeld als proefproject. De kolonie werd vernoemd naar Prins Frederik, de zoon van Koning Willem I. Zijn broer Benjamin werd de eerste directeur van 1818 tot 1821.

Om het doel te halen werden gezinnen uitgekozen met minimaal twee kinderen in de leeftijd van 10 en 12 jaar. Zij kregen een stukje grond om zelf te bewerken met een keurig huisje en spullen. De mannen en jongens werkten vooral op het land. Naast het huishouden zorgden de vrouwen ook voor inkomsten door te spinnen en te weven. Men verdiende stukloon, hiermee betaalde men , zo mogelijk, in 16 jaar, de schuld van huis, grond en spullen af. Niet iedereen bleek geschikt voor het boerenvak. Indien mogelijk konden zij bij voldoende vaardigheid werken als schoenlapper of in de bouw etc.

 Ook Johannes kreeg net als Brisson en Daens te maken met tegenvallers. Johannes had gehoopt dat de grond met eigen mest voldoende vruchtbaar zou worden en de opbrengsten van grond en handel voldoende om alle kosten te dekken. Het ledental van de vereniging nam niet meer toe, dus de inkomsten uit giften stagneerden. Er was extra personeel nodig om alles in goede banen te leiden. Er waren extra onkosten door zieken en gebrekkigen, die men niet in de steek wilde laten. Johannes kreeg een geheime subsidie van Koning Willem I. Dat dreigde te stoppen, maar na een bezoek van leden van het parlement aan de koloniën werd de subsidie hervat.

Daar waren voor de arbeiders en hun gezinnen goede voorzieningen. Kinderen gingen van hun 6 tot 12 jaar naar school. Daarna was er avondschool, om en om voor jongens en meisjes. Ook werd er een tuinbouwschool opgericht voor goede leerlingen. Er was een ziekenfonds, verplicht, bijdrage 1 cent per gezinslid per week. De ouderenzorg was gedeeltelijk geregeld. Indien mogelijk woonden de ouderen bij hun kinderen. Vanaf 1893 ontstaat Rustoord en in 1904 een groter bejaardenhuis. Dat alles dus ver voor onze sociale wetgeving.

Het goede doen blijkt niet echt eenvoudig te zijn. Tegenslagen komen op hun pad, zoals ook wij tegenslagen tegen komen. Geïnspireerd zijn al deze mensen wel, vanuit gelovige of menselijke betrokkenheid. Vanuit hun idee en tijd proberen zij bij te dragen aan de bestrijding van de armoede, een leefbare omgeving te maken, ontwikkeling van mensen te bevorderen. Ook wij laten ons inspireren door de spiritualiteit en Gods humanisme, ons voorgedaan door Franciscus van Sales. Ook op onze al wat oudere leeftijd, kunnen we “bloeien waar we zijn geplant”.


Wies de Groot

“GEZIEN UW LEEFTIJD”    

Een regenachtige middag, ja die waren er genoeg de laatste tijd, dus tijd om toch maar weer eens na te kijken wat er weg mag of kan.

“Gezien uw leeftijd”  zeggen artsen wel eens als je hen bezoekt voor ‘n gezondheidsprobleempje.

Even aan wennen denk ik dan, maar het zal zo in hun opleiding geschreven staan.

Maar… gezien mijn leeftijd is het ook wél verstandig om eens opruiming te houden.

Eerst die dozen maar eens, ze staan er al zo lang.

Als ik ze openmaak zie ik schriften, schrijfsels en brieven. Ik begin toch eerst maar eens te lezen voor ik alles weg doe. De brieven zijn van vrienden  en familie die reeds lang geleden zijn overleden. Lieve mensen waren dat. Mooie herinneringen aan hen. Bewaren? Nee, het was mooi,
maar de gedachtenis hieraan kun je  tenslotte ook wel in je hart bewaren.

Schriften, nog van cursussen en opleidingen, mogen ook weg, het belangrijkste weet ik nog wel. De rest is niet nodig om te onthouden.

Maar dan ik vind hierin ook brieven die anders waren.

Op bijeenkomsten: “Je levensverhaal schrijven” was er een opdracht: Schrijf eens een brief aan je vader, ja, ook al is deze reeds lang overleden, vertel hem eens over alles waar je  vroeger niet over praatte met hem.

Mooie maar zeker geen gemakkelijke opdracht, het is een open brief geworden.

De volgende opdracht was: Schrijf eens een brief aan jezelf, aan het kind dat je was op twaalfjarige leeftijd; wat zou je zeggen tegen haar, met de wijsheid die je nu hebt.

Dat gaf een goed gevoel, nou ja, toen de brief  klaar was tenslotte.

Prachtig zijn brieven, dat wel, zeker als ik nu   ook denk aan al die brieven van Franciscus van Sales, hoe ontzettend goed was hij daarin  en wijs! Om steeds weer te herlezen en nieuwe levenswijsheden in te ontdekken.  Bewaren dus!!

In de map zit ook nog een brief van God aan ons, naar Psalm 139. Mag blijven.

De regen was intussen opgehouden en de middag ten einde voor ik er erg     in had.

Gezien mijn leeftijd: tijd voor een wandeling!


 Annie van Heerebeek  

 

 

Oblaten van Franciscus van Sales in Nederland
Lindendijk 40a
5491 GB Sint Oedenrode
tel 0413 289786

Heeft u vragen met betrekking tot onze Congregatie neem dan contact op via het contactformulier.

  • Disclaimer
  • Cookie verklaring
  • Privacy

OBLATEN OSFS
Spiritualiteit
Geschiedenis
OSFS Internationaal
Bestuur

SPIRITUALITEIT
Franciscus van Sales
Salesiaanse spiritualiteit
Philothea en Theotimus
Publicaties

ACTUEEL
Nieuws
Foto van de maand
Berichten uit het buitenland

AGENDA EN ARCHIEF
Activiteiten
Verjaardagen
Wij gedenken
Archief

CONTACT EN LINKS