Het is maandagmorgen 7 November en uit ‘n donkere lucht valt ‘n mieserig motregentje naar onder, zoals dat dikwijls in Nederland het geval is. Wij zijn blij met deze eerste regen al zal dit maar net eerst enkele mm zijn. Het weerbericht op de telefoon heeft voorspeld dat het tot de middag zo zal blijven, maar daarna verdwijnen weer alle wolken en de temperatuur zal opgaan tot 29  graden. De laatste dagen is er al meer bewolking geweest en meestal gaat de temperatuur al tot 35 en 37 graden. We hopen maar dat dit alles tekens zijn van ‘n goed regenseizoen, dat van November tot Maart maand kan gaan duren… Er staat nog veel oud verdorde gras van het laatste regenseizoen en dat verdwijnt volkomen als het regent en het nieuwe gras zal de wereld weer helemaal ‘n andere kleur geven. Hier en daar zijn grote stukken door het vuur verbrand, maar die worden dan eerder groen als het weer begint te regenen.

Ik ben weer ‘n volle maand terug in Namibia en er zijn geen grote dingen gebeurd. Dat de prijzen van alle producten gestegen zijn, is geen nieuws meer. Overal klagen de mensen dat het leven veel duurder geworden is en overal moet de regering inspringen om delen van de bevolking te helpen om aan het leven te blijven. De diezelolie is hier nog 4.00 ND duurder als de benziene en je moet nu twee keren denken als je ‘n lange reis moet ondernemen, want dit kost jou al gauw  ND 1000.- heen en terug. Maar toch heb ik twee weken geleden ‘n afspraak bij de oogspecialist in Windhoek gemaakt. Op vrijdag 4 November zijn we met 4 personen naar Windhoek vertrokken om 06.00uur in de morgen… 270 km.

Zuster Letitia was onze chauffeur. Zr. Irmgarda is meegereden om 3 weken op vakantie te gaan by haar familie. Zij is al 82 jaar. Zr. Edelgarda is ook meegereden, omdat zij ook bij ‘n specialist moet uitkomen in deze week. Zij verjaarde juist op die dag en werd 84 jaar oud. Op de terugweg zou dan Zr. Charlotte in hun plek kunnen terug rijden naar Mariental. Zij was enkele maanden ‘uitgeleend’ om uit te helpen bij ‘n andere kommuniteit in het noorden.

Om 09.00 uur werd ik bij de oogspecialist afgezet en ze begonnen direkt met allerlei onderzoeken. Ik was 8 jaren geleden ook daar geopereerd en ze hadden dan ook allerlei papieren daarvan. Zij wilde eigenlijk niets aan mijn rechteroog doen, maar omdat ik vroeg om toch maar n scan daarvan te maken, heeft zij dat dan wel gedaan. Maar zij zei toen dat aan dat rechteroog niets meer gedaan kon worden, omdat bij de operatie toentertijd het vlies achter het oog los was en dat dat verwijderd was. Daarom was dit bobbelig en kon daar niets meer aan veranderd worden. Maar mijn linkse oog kon zij met ‘n laesermasjien opereren, zodat het beter ook de kleine letters zou kunnen lezen. Dit zal na 2 of 3 dagen beter worden na de operatie. Ik moest altijd mijn rechteroog toeknijpen, zodat ik met mijn linkeroog de kleinere letters moest lezen. En het is nu 3 dagen later en ik kan nu ook de kleine letters beter zien, ook al geeft mijn rechtse oog nog steeds geen ondersteuning… Ik ben blij dat de operatie gedaan is, want ik lees toch wel heel wat uurtjes per dag.

Mijn familie heeft al gezegd: in de vakantie heb jij nieuwe tanden gekregen. Nu heb jij jouw ogen ‘n goede servicebeurt gegeven en nu zou jij jouw oren nog ‘n keer goed moeten laten onderzoeken, want ik word steeds dover…!!! Ik weet dat ik steeds dover word en ik weet ook dat er duurdere gehoorapparaatjes zijn als wat ik op het ogenblik heb. Bij de automerken heb je ook verschil tussen ‘n Mercedes en ‘n Japanse merkauto. Maar ze rijden beiden en ze mogen niet harder als 120 km per uur rijden. Ik hoor met deze gehoorapparaatjes beter als zonder en omdat ze al duur genoeg zijn, heb ik er in mijn oor ‘n plastiek blokje daaraan laten maken, zodat ik hen niet kan verliezen. Die zijn goed zichtbaar en dat is voor de mensen al ‘n reden om ‘n beetje harder met mij te praten, want die is zeker goed doof…!!!

Zuster Beata, 91 jaar, heeft ons ‘n beetje laten schrikken. Zij had ‘n oorontsteking gekregen en zij was bij de dokter gebracht voor behandeling. De tabletten van de dokter hebben wel goed geholpen, maar haar gewone doofheid is veranderd in stokdoofheid, zodat zij niets meer kan horen, geen geluid, totale stilte, zegt zij. Zij voelde zich daarna zo ziek en heeft geen eetlust meer gehad en zij dacht dat zij dood zou gaan. Ik heb haar op 28 Oktober de ziekenzalving gegeven en ik heb de familie en weldoeners in Duitsland laten weten dat het slecht gaat met de gezondheid van Zr. Beata. Daar zijn vele emails voor haar gekomen, dat zij voor haar zouden bidden etc… Intussen is zij weer beter geworden en zij is weer bij de misvierings en bij het eten. Zij is weer bijna helemaal hersteld. Maar als je met haar praat, dan moet je hard praten en zij moet kunnen liplezen en het beste is om in Duits met haar te praten. Zo gaat ons alledaagse leven gewoon verder in onze kleine kommuniteit van oude zusters in Mariental. Ook van hen hartelijke groeten en weer tot de volgende maand December.

P. Martin.