Archief van jaar: 2024

32e zondag 2024

32e Zondag door het jaar
Koningen 17,10-16; Marcus 12,38-44 of 41-44.

LEVEN IS DELEN

Twee weduwen, arm en berooid,
nauwelijks nog in staat
om voor zichzelf te zorgen:
zij geven wat ze hebben;
ze geven alles wat ze nodig hebben
om te kunnen blijven leven.
In woord en in daad worden ze beloond.
Hun delen is hun grote rijkdom.
Ze worden door God gezien,
omdat ze Zijn boodschap,
zonder opzien te baren,
met hart en ziel verstaan.
Ze leveren zichzelf er aan over
met alles wat ze hebben en zijn.
En daarom worden ze groot geacht.

Ze leven nòg: deze mensen.
Midden onder ons zijn er ook,
die weten dat leven delen is.
Ze zoeken niet naar aanzien.
In alle eenvoud geven ze van hun brood,
van hun inspiratie en van hun geloven.
Ze laten zich nergens op voorstaan.
In alle eenvoud geven ze handen en voeten
aan de Blijde Boodschap.
Ze krijgen geen vermelding
in het Book of Records;
wèl in het boek van het Leven.

Gelukkig zijn ze er nog:
zulke mannen en vrouwen,
die de echte betekenis van het leven
verstaan en voorleven.
Ze zijn voor ons een voorbeeld.
Ze verdienen onze navolging.

Wim Holterman osfs

31e zondag 2024

 

31e Zondag door het jaar
Deuteronomium 6,2-6; Marcus 12,28b-34.

BLIND VERTROUWEN

Leven is samenleven,
is leven in verbondenheid met anderen.
Niemand is een eiland
midden in onze wereldzee.
Mensen leven in relatie,
zijn betrokken op elkaar.
Daarin zijn allerlei gradaties.
Je vertrouwt er op,
dat mensen er voor jou zijn.
Mensen, die je helpen;
mensen die betaald werk voor je doen.
Je vertrouwt op het technisch kunnen
en op de wetenschap van mensen.
Je hebt vertrouwen in je dokter,
in je leraar of in je collega’s.

Blind vertrouwen doe je
maar weinig mensen.
Dat doe je mensen,
die aan de basis van je leven staan.
Mensen, die je alle goeds gunnen
en die je trouw terzijde staan.
Je voelt je door hen gedragen
door goede en kwade dagen heen.
Bij hen voel je je veilig:
je mag zijn wie je bent.
Zij laten je nooit vallen,
dat weet je zeker.

Zonder zulke mensen krijgt ons leven
een wankele basis.
Zij verwijzen ons naar God, naar Jezus,
het fundament van ons leven.
Net als Jezus tegen Bartimeüs,
zeggen ze ons, met of zonder woorden,
‘ Je vertrouwen is je redding’.
Er is toekomst voor jou;
er zijn mensen voor jou;
en God zal er zijn voor jou,
daar mag je blind op vertrouwen.

Wim Holterman osfs

Allerzielen 2024

ALLERZIELEN
Klaagliederen 3, 17 – 26; Johannes 14, 1-6 

ALLERZIELEN

Een dag waarop we onze doden gedenken.
We noemen hun namen
en elke naam vormt een verhaal.
Een verhaal van werken en zorgen,
van geleefde liefde en goedheid.
We kunnen hen niet vergeten,
omdat ze ons zo lief en dierbaar zijn.
Ze zijn een stuk van ons eigen leven
Zonder hen zouden wij anders zijn.
Hun leven, hun liefde, hun zorg:
wij zijn erdoor gegroeid,
we zijn er meer mens door geworden.
Al wat zij voor ons zijn geweest
is ons onvervreemdbaar eigen geworden.
We hebben hun leven los moeten laten,
maar niet wat zij voor ons hebben betekend.
Hun bestaan is met het onze vervlochten
tot een oneindige verbondenheid.
Dankbaar en met liefdevol respect
blijven onze gedachten naar hen uitgaan.
Hun leven verdient onze navolging.
De liefde die zij hebben uitgestraald,
de warmte die zij hebben verspreid:
ze blijven nagloeien in ons eigen leven.
Meer nog: zij zijn opgenomen
in de warmte en het licht van God,
voorgoed.

Wim Holterman osfs

30e zondag 2024

30e Zondag door het jaar

Jeremia 31,7-9; Marcus 10,46-52.

 

BARTIMEÜS, ZOON VAN MENSEN

Weerloos, zonder uitzicht of toekomst,
zit hij langs de weg.
Hij is het spoor bijster.
Niemand die hem weer op weg helpt.
Zijn uitgestoken hand vangt
het allernoodzakelijkste om van te kunnen leven.
In zijn diepste nood boort hij nieuwe bronnen aan.
Jezus van Nazareth: zijn laatste hoop.
Zijn sterke vertrouwen geeft hem zicht.
Hij zit niet langer naast de weg;
hij gaat een nieuwe weg volgen:
de weg van onverwoestbaar leven.

Bartimeüs: hij is een mens als wij.
Ook voor ons is er soms geen uitkomst.
We zien vaak alles donker in.
Het haalt toch allemaal niets uit!
Onze uitgestoken hand wordt niet gezien.
En toch: ook op onze weg kunnen we
mensen ontmoeten, die vragen:
“Wat kan ik voor je doen?”
Mensen, die zijn zoals Jezus.
Mensen, die ons een nieuwe richting wijzen.
Maar nodig is daarvoor,
dat we eerst bij onszelf thuiskomen,
dat we een gelovig vertrouwen ontwikkelen
in God en in Zijn mensen.
Het moet mogelijk zijn.
Want Bartimeüs was een zoon van mensen!
Wij toch ook?

Wim Holterman osfs

 

 

 

 

Salesiaans Contact oktober 2024

C  O  N  T  A  C  T     O C T O B E R    2 0 2 4

Lieve mensen, hier alweer een nieuw Contact. We hopen van harte, dat u er iets van uw gading in vindt. Dit keer wijzen de bijdragen al wat richting Allerzielen. Jammer genoeg beschikken noch Apple noch Samsung over een “hemeltelefoon”. Desondanks is het goed om onze lieve doden te blijven gedenken. Als we hun namen niet meer noemen dan zijn ze pas echt dood. We blijven leven in de verwachting van ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’. Fijn toch: om zo ‘contact’ te houden hier en hierna!

Wim Holterman osfs

SCHATTEN VAN MENSEN

Astrid van Engeland – lid van onze Salesiaanse Kring Schijndel – heeft een aantal verhalen van haar pastorale ontmoetingen in de parochie van het H. Kruis in Raalte gebundeld. In het ‘Voorwoord’ van dit boekje schrijft ze: “Ik hoop dat anderen er inspiratie aan opdoen en er kracht uit putten. Ik hoop dat deze verhalen ook het hart van anderen verwarmen en hen laten voelen dat ieder mens uniek is en een kostbare schat in zich draagt. Ga op weg, ontmoet de a(A)nder en ontdek jouw schat!”

Wij mogen van haar met een zekere regelmaat uit deze ‘Schatten’ putten en die met u delen. Wij zijn haar daarvoor veel dank verschuldigd en we spreken de hoop uit, dat haar ontmoetingen ook ‘ons hart mogen verwarmen’. Als redactie van Salesiaans Contact hebben we haar verhaal verluchtigd met een foto.

Humor tot het einde

Ik leerde een man kennen die al enkele jaren wist dat hij ongeneeslijk ziek was. Zijn naam was Theo. Hij had uitgezaaide darmkanker. Regelmatig ging ik bij hem op bezoek. Het ging lange tijd vrij goed, maar toch leverde hij elke dag een beetje in. Vooral de moeheid speelde hem parten. Daardoor kwam er nog weinig uit zijn handen.

De laatste periode van zijn leven zat hij een groot deel van de dag op zijn stoel bij het raam met uitzicht op een prachtige tuin. Daar kon hij ontzettend van genieten, al moet het voor hem ongelooflijk moeilijk zijn geweest dat hij deze niet meer zelf kon onderhouden. Zijn kleinkinderen deden dat nu met alle liefde voor hem. Behalve dat hij ook veel bezoek kreeg van familie en bekenden, kreeg hij ook dagelijks bezoek van een stoet eenden die wisten waar brood te halen was! Theo was geliefd bij mens en dier!

Regelmatig spraken we met elkaar over het leven na de dood. Dat er meer moest zijn, daar geloofde hij heilig in. Of er een hemel zou zijn, daar twijfelde hij wel eens over. ‘Niemand is ooit teruggekomen om het ons te vertellen’, zei hij dan.

Tijdens onze gesprekken kwam ook regelmatig ‘de hemeltelefoon’ ter sprake. Zijn vrouw vroeg zo nu en dan aan haar man: ‘Thé, je laat toch wel wat van je horen, hè, als je daar bent?’ Theo antwoordde dan met zijn 0ndeugende ogen: ‘Ja hoor, ik zal wel even bellen vanuit de hemel.’

Op een dag was het zover. Het moment van afscheid nemen naderde. In die laatste dagen ging ik nog even naar hem toe om hem te bedanken voor zijn leven en om afscheid te nemen van deze mooie mens met wie ik toch een hele poos een stukje mocht meelopen. Hij kon nauwelijks meer praten en sliep veel. Toen ik weg wilde gaan raapte hij al zijn krachten bij elkaar om nog even te zwaaien en te zeggen: ‘Tot ziens, we spreken elkaar weer via de hemeltelefoon!’ Dat waren zijn laatste woorden aan mij. Kort daarna is hij rustig ingeslapen.

Wat bijzonder als het je gegeven is tot op het laatste moment van je leven je humor te behouden.                                        

 

 

 

 

Astrid van Engeland

UIT DE PEN VAN ….

Wanneer je een artikel gaat schrijven voor het Salesiaans Contact, ben je daar in gedachten al een poosje mee bezig: waar zal ik over gaan schrijven. Deze keer lag het onderwerp voor mij al klaar: Wij zouden bij ons in Eemnes 6 gasten uit het Zuid Afrikaanse Friersdale (waar Wijnand van Wegen lang gewerkt en gewoond heeft) ontvangen om de jaarlijkse Friersdale viering met ons mee te maken. Ook bij ons zouden er 2 zussen komen logeren, één daarvan, onderwijzeres van de school, hadden wij tijdens onze bezoeken aan Friersdale al ontmoet. Helaas kwamen ze er een dag voor het vertrek uit Zuid Afrika achter dat de benodigde visa niet in orde waren, dus moest de reis geannuleerd worden en gaat deze reis nu hopelijk in januari 2025 plaatsvinden. Dus daar gaat je onderwerp! (Dit verhaal zal ik dus waarschijnlijk begin 2025 gaan schrijven!)

 

Nu zijn er gelukkig nog wel meer dingen die mij bezig houden en die ook wel de moeite van het delen waard zijn. Naast het bijhouden van de website hebben Belinda en ik de viering van Allerzielen voorbereid; het afgelopen jaar hebben wij samen 6 uitvaarten van parochianen mogen verzorgen. In de Allerzielenviering willen we de naasten laten merken dat wij als gemeenschap hun dierbaren nog niet vergeten zijn en wij willen hen dan ook in het licht zetten. Het samen zoeken naar passende teksten en liederen geeft veel voldoening en wij hopen zo een troostende viering in elkaar gezet te hebben. Een gedicht dat wij als eerste lezing hebben gekozen wil ik hier met jullie delen:

Gedicht: De mensen van voorbij (van Hanna Lam)

De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen.
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen.
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen
en zijn wij even bij elkaar
aan ’t einde van het jaar.

De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij
ze zijn met ons verweven
in liefde, in verhalen,
die wij zo graag herhalen,
in bloemengeuren, in een lied
dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen,
daar waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij zijn in het licht, zijn vrij.

Ik wens u allen, mede namens Belinda, toe dat u een mooie Allerzielenviering mag meemaken, die troost geeft en kracht om verder te gaan in het leven.

 

 

 

Loes Wiggerts

 

 

29e zondag door het jaar

29e Zondag door het jaar

Jesaja 53,10-11; Marcus 10,35-45 of 42-45.

 OM U TE DIENEN

Ons leven is meer dan hebben,
meer dan onze bankrekening.
Het is meer dan onze ontspanning
of de duurte van onze vakantie.
Het is iedereen van harte gegund,
dat het ons goed gaat.
We mogen dankbaar zijn
voor onze welvaart.
Maar welvaart alleen maakt ons leven
nog niet waardevol en de moeite waard.
Ons leven wordt pas echt goed,
als we leven met en voor anderen.
Belangrijk is wie we kunnen zijn
om andermans leven goed te maken.
Onze vriendschap, onze liefde
maken het leven van anderen goed.
En we krijgen er veel voor terug.
Want leven is geen eenrichtingsverkeer.
Er is altijd iets van wederkerigheid.
Het is geven en ontvangen,
luisteren en spreken,
horen en gehoord worden.

Leven gaat verder dan onze eigen deur.
We hebben een ‘wereldmissie’
Ons geven en ons leven
heeft een wereldwijde betekenis.
Echt dienstbaar zijn kent geen grenzen.
Ons leven mag bevrijding uitstralen
in woorden en in daden.
Het is onze missie
om anderen van dienst te zijn.
We mogen geven
om er zelf beter van te worden, meer mens.

Wim Holterman osfs

 

28e zondag 2024

28e Zondag door het jaar
Wijsheid 7,7-11; Marcus 10,17-30.


ALS IK TOCH EENS RIJK WAS…

Ons leven wordt beheerst
door allerlei bekoringen.
Je bent pas iemand,
als je geld genoeg hebt,
als je jong bent en krachtig,
als je een hoge post bekleed,
als je hebt wat je hartje begeert.
Toch blijven al die wensen
voor de meesten van ons onbereikbaar.
We moeten leven met beperkingen;
er blijft zoveel te wensen over.
Alles wat we hebben is betrekkelijk;
het geluk erom is kortstondig,
van voorbijgaande aarde.
Rijk ben je pas als je echt mens bent;
een mens met een wijs en goed hart,
met een mild oordeel en vergevingsgezind;
iemand die graag gezien wordt
om zijn hartelijke belangstelling
voor het wel en wee van anderen.
Rijk ben je, als durft te delen
van je geld en van je liefde;
als je een goede gezondheid geniet
en anderen goed gezind bent.
Rijk ben je, als je bemind wordt
en mag meedelen in andermans hartelijkheid.
Je bent pas echt rijk, als je mens bent
naar Gods hart; als je weet,
dat Hij jou liefdevol aankijkt,
omdat je meebouwt aan Zijn rijk op aarde,
aan een plek waar het goed is om te leven
voor iedereen.

Wim Holterman osfs

27e zondag 2024

27e Zondag door het jaar
Genesis 2,18-24; Marcus 10,2-16.

GEROEPEN TOT TROUW

Mensen zijn geschapen voor elkaar,
tot liefde en vriendschap.
Een mens is niet bedoeld
als een eiland in de mensenzee.
‘Om mens voor een mens te zijn’,
wordt alleman geboren’.
Mensen mogen voor elkaar zijn
als woord en wederwoord,
als steun en als uitdaging.
Waar mensen voor elkaar
geborgenheid en liefde scheppen,
daar wordt het leven goed.
Daar klinkt iets in door
van trouw en van volharding.
Liefde en vriendschap
zijn geen eendagsvliegen.
Ze vragen om duurzaamheid,
om volharding en trouw.
Ze  verwijzen naar onze God,
die Zijn mensen nabij bleef,
juist toen hun levensweg
een dorre woestijn bleek.
Hij hield hen vast.
Hij liet hen niet vallen,
maar ving hen op.
Zoals God ons voordeed,
zo zijn wij geroepen tot trouw
aan mensen, aan onze wereld.
Niemand afschrijven,
elkaar hooghouden:
daardoor worden we wie we zijn:
beeld van Gods trouw.

Wim Holterman osfs

26e zondag 2024

26e Zondag door het jaar
Numeri 11,25-29; Marcus 9,38-43.45.47-48.

 

RUIMTE VOOR HET GOEDE

Leven is ruimer dan het eigen gelijk.
Het moet over de grenzen van het ik heen gaan.
Soms blijven we steken in de sfeer van
‘eigen huisje, boompje, beestje’.
Dan verengt ons leven zich
en wordt het kleingeestig.
We worden dan in de defensie gedrukt,
omdat we onszelf veilig moeten stellen.
De bijbel houdt ons een andere levensles voor.
Er is maar één ding belangrijk:
het goede, dàt moet gedaan worden.
Dat is de enige, echte, goede levenshouding.
Waar dat gebeurt, kunnen we gezamenlijk
naar dezelfde wereld kijken
en ruimte scheppen voor leven en toekomst.
Samen ook kunnen we ons dan inzetten
voor het goede, voor vrede en liefde.
Dat is ook de bevrijdende ruimte,
waarin we dan zelf mogen leven.
Daardoor ontstaat er leven volop
voor mens en wereld.
Dat is de geest, die rustte op Mozes,
de geest ook van de man van Nazareth.
Zij gingen voorbij aan eigen grenzen
en stonden in dienst van het goede.
Hun voorbeeld verdient onze navolging.

Wim Holterman osfs

25e zondag 2024

25e Zondag door het jaar
Wijsheid 2,12.17-20; Marcus 9,30-37. 

EEN WERELD VAN VREDE

Onze wereld wordt nog steeds verscheurd
door haat en oorlog.
Vrede lijkt een onbereikbaar ideaal;
goed voor dromers en idealisten.
Voor realisten echter is ze ver weg.
Het recht van de sterkste,
de macht van het kapitaal
zullen het altijd winnen
van de zwakke en de arme.
Geld en macht
blijven hand in hand gaan.
Ons bezit verdedigen we met hand en tand.
We laten ons niet klein krijgen.
Daarom blijft geweld bestaan.
We doen niet onder;
ons ideaal is de eerste te zijn.

In ons leeft desondanks
de droom van een wereld van vrede.
We houden het ideaal levend
van een aarde waarop het leven goed is
voor iedereen.
Daarvoor moeten we de wereld zien
door de ogen van een kind:
zonder eigen belang
bereid om te delen,
niet bang om een stap terug te doen
zodat een ander vooruit kan komen.
De weg naar de vrede is dezelfde
als die van de Mensenzoon:
een weg van geven zonder te nemen,
een weg waarop de laatsten
eindelijk eersten worden,
een weg waarop de minsten
in aanzien zijn bij iedereen.

De weg naar de vrede
is een lange weg,
moeilijk begaanbaar,
maar noodzakelijk
voor de toekomst van onze aarde.

Wim Holterman osfs